Καθημερινά, ερχόμαστε αντιμέτωποι, με αρκετές υποχρεώσεις. Άγχη και καταστάσεις, στα οποία αφιερώνουμε αρκετές φορές χρόνο, με σκοπό να τα μηδενίσουμε. Ο καθένας μας, όμως, περιτριγυρίζεται απο μία μερίδα ανθρώπων. Ο περίγυρος αυτός  αποτελείται απο άτομα που ανήκουν στο εργασιακό μας περιβάλλον είτε σε κάποιο πιο άμεσο πλαίσιο, εκείνο δηλαδή της οικογένειας είτε της παρέας.

Στις μέρες μας πολλά είναι τα παραδείγματα που εκφράζουν το στίγμα της ψυχικής ασθένειας μέσα από τον καθημερινό λόγο, ειδικά όταν υπάρχει σύνδεση με τη βία, την επιθετικότητα και το έγκλημα: «ο δράστης ήταν φρενοβλαβής», «τρελός», «ψυχοπαθής», «η σύζυγος του ψυχοπαθή», «τρελοκομείο», «τρελογιατροί», «τα ψυχοφάρμακα τον έκανα φυτό», «εγκλεισμός».

Οι Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος – ΔΑΦ, εντάσσονται στις Διαταραχές της Ανάπτυξης. Τα άτομα με ΔΑΦ εμφανίζουν, διαφορετικού βαθμού, δυσκολίες στην κοινωνική συναλλαγή, στη λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές.

Η επίσκεψη σε έναν ειδικό είναι για πολλούς ανθρώπους μία απόφαση που παίρνουν μετά από ώριμη σκέψη, όταν διαπιστώνουν ότι αυτό που αντιμετωπίζουν τους πιέζει και τους πληγώνει ψυχολογικά τόσο πολύ σε βαθμό πλέον μη ελεγχόμενο. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πάνε σε ψυχολόγο την πρώτη φορά που νοιώθουν αυτή την ανάγκη, διότι δε θέλουν να παραδεχτούν ότι δε μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημά τους με τις δικές τους δυνάμεις.

Τα ψυχικά νοσήματα καταγράφουν ήδη αύξηση, η πανδημία επιδείνωσε την κατάσταση και η υφυπουργός Υγείας, αρμόδια για τα θέματα Ψυχικής Υγείας Ζωή Ράπτη, έπρεπε μέσα σε αυτό το περιβάλλον να δράσει γρήγορα και αποτελεσματικά για τα τρέχοντα, αλλά και να σχεδιάσει μακροπρόθεσμα.

Η σχιζοφρένεια και τα παραληρητικά συμπτώματα είναι από τις πλέον συνηθισμένες κλινικές εικόνες στο σύνολο των ψυχιατρικών ασθενών. Παρότι σαν ασθένεια είναι παρεξηγημένη και προκαλεί φόβο στο άκουσμα της, η σχιζοφρένεια είναι από τις πιο συχνές και ευρέως διαδεδομένες παθήσεις και εφόσον αντιμετωπιστεί εγκαίρως και αποτελεσματικά έχει θα λέγαμε μια καλή πρόγνωση για το μέλλον και τη ζωή του ασθενούς και της οικογένειας του.

Αναμφίβολλα, η τέχνη αποτελούσε ανέκαθεν το Άγιο Δισκοπότηρο του υποσυνειδήτου που μόλις το τελετουργικό της δημιουργίας έχει ολοκληρωθεί μπορεί κιόλας να επιφέρει τη θεραπεία. Σπουδαία ονόματα στο καλλιτεχνικό στερέωμα είχαν διαγνωσθεί με ψυχικές διαταραχές. Για παράδειγμα, ο Vincent Van Gogh ζωγράφιζε με πάθος, μεταξύ άλλων, τους έναστρους ουρανούς. Για εκείνον έμοιαζε η αγάπη να υπάρχει σε ό,τι αντίκρυζε.

Η κατάθλιψη έιναι μία ψυχική νόσος που χαρακτηρίζεται από  συναισθήματα έντονης θλίψης και μελαγχολίας. Συνήθως εμφανίζεται στη ζωή ενός ατόμου μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Ίσως κάποιος ξαφνικός θάνατος, η απώλεια ενός έρωτα, η λήξη μιας φιλίας, οι δύσκολες επαγγελματικές συνθήκες.

Η έννοια της ψυχικής ασθένειας έχει δεχθεί αρκετό ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Παρά την συχνή χρήση του όρου υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν με την ύπαρξη αυτού, επεξηγώντας τους διάφορους λόγους για τους οποίους μία τέτοια έννοια είναι γεμάτη ψεγάδια. Οι κριτικές της έννοιας της ψυχικής ασθένειας προέρχονται από διαφορετικούς πληθυσμούς: από τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, από το ευρύ κοινό και από τους ίδιους τους χρήστες υπηρεσιών.

Το Ho'oponopono είναι μια πανάρχαιη τεχνική της Χαβάης για την αντιμετώπιση μιας σύγκρουσης με βάση την ευθύνη, την αγάπη, την ευγνωμοσύνη και τη συγχώρηση.

Η περίοδος που διανύει μια γυναίκα μετά τη γέννα, η λοχεία είναι τόσο σημαντική όσο και κρίσιμη για τη θεμελείωση της σωματικής αλλά και ψυχικής υγείας του βρέφους. Στη λοχεία το βρέφος προστατεύεται από τη μάνα με τρόπους πρακτικούς, όπως ο θηλασμός, για παράδειγμα, που δημιουργεί στον νέο οργανισμό αντισώματα και προστάτες της υγείας του.

Σκυλιά θεραπείας έχουν "στρατευθεί" εδώ και ένα περίπου χρόνο στο Ψυχιατρικό Τμήμα του 424 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, βοηθώντας ψυχικά ασθενείς.
Η ελπιδοφόρα αυτή προσπάθεια, υλοποιείται σε συνεργασία με την ομάδα εθελοντών "Therapy Dogs - animal assisted therapy", από όπου αντλήσαμε και την φωτογραφία που επιλέξαμε για τις ανάγκες αυτής της είδησης. 

Σύμφωνα με τον Seligman: «Υπάρχουν ανθρώπινες δυνάμεις που λειτουργούν ως «πανοπλίες» κατά των ψυχικών ασθενειών και ψυχοφθόρων καταστάσεων. Αυτές είναι:

Η ιδέα μιας μάνας να αφαιρεί τη ζωή του παιδιού της προκαλεί οργή, σύγχυση και θυμό αλλά και δυσκολία κατανόησης των κινήτρων μιας τέτοιας πράξης.

Λίγα λόγια για την Νοητική Υστέρηση (ΝΥ)

Η νοητική υστέρηση αποτελεί μια πολύμορφη παθολογική κατάσταση, η οποία συνυφαίνεται με σημαντικούς περιορισμούς στη νοητική λειτουργικότητα και στη προσαρμοστική ικανότητα του ατόμου. Εκδηλώνεται κατά την αναπτυξιακή περίοδο και συγκεκριμένα πριν την ηλικία των 18 ετών. Ο βαθμός της νοητικής υστέρησης διαπιστώνεται μέσω της μέτρησης της νοημοσύνης του ατόμου με την χορήγηση σταθμισμένων τεστ, που σκοπό έχουν να εκφράσουν αριθμητικά το δείκτη νοημοσύνης του (ΙQ τεστ).

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη και προκύπτει έπειτα από συνειδητοποίηση της έκθεσης του ατόμου σε κάποιο κίνδυνο (σωματικό ή ψυχολογικό, βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο).

Γύρω από το όνομα της ασθένειας κρύβονται πολλοί ορισμοί και συμπεράσματα, που εν τέλει είναι μύθοι. Για αρχή, θα δώσουμε έναν ορισμό για την σχιζοφρένεια.

Η σχιζοφρένεια είναι μια σοβαρή ψυχική ασθένεια (αλλιώς και ψυχωσική συνδρομή), που ανήκει στην κατηγορία των ψυχώσεων.Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες των ανθρώπων που πάσχουν από σχιζοφρένεια είναι ο διαχωρισμός του εσωτερικού και εξωτερικού τους περιβάλλοντος.

Οι δυσκολίες στην περίθαλψη των ψυχικά ασθενών, φαίνεται πως δεν αποτελούν ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στην Ελλάδα... Στην Αγγλία, κάθε μήνα, εκατοντάδες ασθενείς ψυχικής υγείας, αντιμετωπίζουν εξαντλητικές και αποτρόπαιες διαδρομές για θεραπεία, συχνά διανύοντας μεγάλες αποστάσεις από την εστία τους, παρά τους υπουργούς που χαρακτηρίζουν την πρακτική καταστροφική και απαράδεκτη.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνονται πολλές από τις συνηθισμένες διαταραχές αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό στον οποίο εμφανίζονται.

Από τις πρώτες συναντήσεις η ομάδα αρχίζει να μαθαίνει να χρησιμοποιεί κανόνες και διαδικασίες που προκαθορίζουν και διευκολύνουν τη λειτουργία της. Αυτή η διαδικασία διαπραγμάτευσης και επανακαθορισμού των κανόνων επηρεάζεται αρχικά από τις προσδοκίες των μελών.