Ψάχνουμε να βρούμε το άλλο μας μισό πιστεύοντας ότι αυτό θα μας γεμίσει και θα μας οδηγήσει στην ευτυχία, θα μας καλύψει το αίσθημα αυτό το δύσκολο για πολλούς ανθρώπους. Μιλάω για το αίσθημα της μοναξιάς.

Το άλλο μας μισό που θέλουμε να έρθει στη ζωή μας και να καλύψει τα κενά που νοιώθουμε μέσα μας, που θα δώσει νόημα στη ζωή μας.

Η δημιουργία και διατήρηση μιας αρμονικής συντροφικής σχέσης είναι ένα όνειρο για πολλούς. Συμβαδίζει με την πεποίθηση ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω, ένα άτομο που αποτελεί το ιδανικό συμπλήρωμά μας, το «άλλο μας μισό». Υπάρχει όμως αυτό το άτομο; Και εάν υπάρχει τι χαρακτηριστικά έχει, εάν τελικά έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. 

Όλοι μας είμαστε απόγονοι «τεμαχισμένων» ανθρώπων (δηλαδή γονέων που μεγάλωσαν μέσα από μια διαστρεβλωμένη έννοια αγάπης από τους δικούς τους γονείς). Κυρίως γι’ αυτό τον λόγο, μαθαίνουμε συνήθως ποιοί «είμαστε» μέσα από τον προβληματικό τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους μέσα από τις συγκεχυμένες συναισθηματικές μας εκδηλώσεις και συμπεριφορές.

Όταν νοσεί το σώμα το βλέπουμε. Τις περισσότερες φορές μπορούμε να το αγγίξουμε. Είναι φανερό στον εαυτό μας και στους άλλους. Όταν νοσεί η ψυχή τι γίνεται; Ποιος το βλέπει; Και κυρίως ποιος θέλουμε να το βλέπει; Κάποιες φορές ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός αλλά ούτε και οι γύρω μας.