Όλοι μας είμαστε απόγονοι «τεμαχισμένων» ανθρώπων (δηλαδή γονέων που μεγάλωσαν μέσα από μια διαστρεβλωμένη έννοια αγάπης από τους δικούς τους γονείς). Κυρίως γι’ αυτό τον λόγο, μαθαίνουμε συνήθως ποιοί «είμαστε» μέσα από τον προβληματικό τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους μέσα από τις συγκεχυμένες συναισθηματικές μας εκδηλώσεις και συμπεριφορές.

Όταν νοσεί το σώμα το βλέπουμε. Τις περισσότερες φορές μπορούμε να το αγγίξουμε. Είναι φανερό στον εαυτό μας και στους άλλους. Όταν νοσεί η ψυχή τι γίνεται; Ποιος το βλέπει; Και κυρίως ποιος θέλουμε να το βλέπει; Κάποιες φορές ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός αλλά ούτε και οι γύρω μας.  

Η λέξη "αδικία" χαρακτηρίζεται ως ενέργεια ή συμπεριφορά που παραβιάζει το θεσμικό ή φυσικό δίκαιο, ή ως πράξη αντίθετη προς το δίκαιο από ηθική άποψη· το άδικο δηλαδή αυτό που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι να μεγαλώσεις και όταν αυτό γίνει πια πραγματικότητα συνήθως δε σου αρέσει. Εκφράσεις, όπως «Αχ να γινόμουν και πάλι παιδί!» ή «Μα τι ωραία αυτά τα παιδικά χρόνια» πλημυρίζουν συχνά το μυαλό. Τι είναι αυτό που σε αγχώνει, όμως, τόσο και μόνο στην ιδέα ότι φορτώνεσαι άλλον έναν χρόνο στην «πλάτη» σου;

Κάθεσαι και κοιτιέσαι στον καθρέπτη (ή κοιτάζεις έναν παγετώνα όπως στη φωτό). «Ποιος είμαι;» σκέφτεσαι. Η απάντηση δεν έρχεται από την άλλη μεριά. Και εκεί γεννιέται η αγωνία. «Πρέπει να βρω ποιος είμαι. Αλλιώς δε θα μπορώ να ηρεμήσω».