Συχνά οι άνθρωποι στις αφηγήσεις τους αναφέρονται στο παιδικό τους αίτημα για φροντίδα από την πλευρά των γονέων. Συγκεκριμένα, η συναισθηματική και πρακτική φροντίδα, η υποστήριξη, η καθοδήγηση, η αναγνώριση είναι κάποια από τα βασικά αιτήματα των ενηλίκων που ως παιδιά αιτούνται προς τους γονείς τους.

Στην πορεία της ζωής σου πολλοί θα βρεθούν να σου πουν "δεν μπορείς, είναι αδύνατο, δε θα τα καταφέρεις, έχεις άδικο, στα έλεγα εγώ, πόσο λάθος είσαι...". Την ίδια στιγμή μια φωνούλα μέσα σου χαμηλόφωνα, δειλά, ψιθυριστά σου λέει "μην τους ακούς, εμπιστεύσου με, άκου με, δώσε μου μια ευκαιρία...". 

Η αγάπη λένε κάνει θαύματα, αλλάζει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει! Είναι όμως έτσι; Και αν ναι, ποια αγάπη έχει τη δύναμη αυτή; Μπορεί μια ανώριμη αγάπη, μια αγάπη ναρκισσιστική, εγωιστική να κάνει θαύματα; H μήπως, ακόμη και η γονεική αγάπη, όταν δεν είναι ώριμη δεν επιτελεί το ρόλο της;

Η έννοια της εξέλιξης είναι συνυφασμένη με την έννοια της αλλαγής. Παρόλα αυτά, η κάθε αλλαγή, ακόμη και αυτή που χαρακτηρίζεται ως θετική, συνοδεύεται συνήθως από αμφιθυμικά συναισθήματα. Όσο μπορεί να θέλουμε και να ποθούμε την αλλαγή, άλλο τόσο μπορεί να τη φοβόμαστε ή ακόμη και να τη σαμποτάρουμε. 

Οι ευχές για χαρά και ευτυχία είναι από τις πιο συνηθισμένες που δεχόμαστε ή κάνουμε σε γιορτές, επετείους ή σε στιγμές της ζωής μας που βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα και στενόχωρες καταστάσεις. Φράσεις όπως «πόσο θα θελα να ήμουν ευτυχισμένος», «δεν αντέχω άλλο τη στενοχώρια μου», «η δυστυχία είναι ανυπόφορη» είναι φράσεις οικείες, γνωστές που είτε τις έχουμε ξεστομίσει είτε τις έχουμε ακούσει και τις αφουγκραζόμαστε καθημερινά από τον περίγυρό μας.