Το μαρτύριο των ενοχών, η ντροπή και η επικριτική φωνή μέσα μας είναι το τίμημα που πιστεύουμε ότι πρέπει να πληρώσουμε για αρνητικές πτυχές της ζωής μας, μέσω της αυτοτιμωρίας. 

Το φλέγον ζήτημα της συνεπιμέλειας τέκνων έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα ένα debate απόψεων ως προς το πραγματικό συμφέρον του παιδιού. Το δίπολο που διχάζει την ελληνική κοινωνία επικεντρώνεται στο εάν το Οικογενειακό Δίκαιο πρέπει να δώσει ή όχι το νομικό προβάδισμα στην εφαρμογή της ισότητας μεταξύ των δύο γονέων.

Στις αρχές του φθινοπώρου του 2020, για πρώτη φορά βλέπαμε στους δρόμους ανθρώπους να κυκλοφορούν με μάσκες παντού. Μέχρι να εισβάλλει η πανδημία του κορωνοϊού στη ζωή μας, τέτοιες εικόνες ήταν αποκλειστικά προϊόντα μυθοπλασίας σε ξένες ταινίες που απολαμβάναμε από τον καναπέ μας.

Άγχος, φοβίες, πανικός, έμμονες σκέψεις, συνιστούν συμπτώματα που μας καταπιέζουν, μας πνίγουν και μας περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό.

Μπορεί να έχουμε συνυπάρξει με συντρόφους ήσυχους, χαμηλών τόνων, εσωστρεφείς, όμως οι αρνητικοί τύποι δεν διαβαίνουν ως αθόρυβοι επισκέπτες στη ζωή μας. Η αρνητικότητα, η οποία μπορεί να υφαίνεται ως απαισιοδοξία, γκρίνια, παράπονα, καχυποψία, κριτική, κυνισμό, μιζέρια, δυσλειτουργικό σκεπτικό του όλα ή τίποτα, μαύρο – άσπρο, αυθαίρετα συμπεράσματα ή και τάση προς επιθετικότητα, είναι ένα χαρακτηριστικό που δύναται να θέτει το ζευγάρι σε επερχόμενη δυστυχία και ματαίωση της σχέσης.