«Μαμά ακούω φωνές! Όσο νομίζω ότι δραπετεύω τόσο τρέχω πίσω σε εσένα. Νιώθω να αιωρούμαι ανάμεσα στο υπάρχω και δεν υπάρχω για εσένα.» Ψύχωση ή σύμπτωμα; Το φαινόμενο του ακουστικών ψευδαισθήσεων σε παιδιά δεν είναι κάτι που προκαλεί έκπληξη ή που δεν συμβαίνει.

Μπλέκεστε επανειλημμένα σε σχέσεις με ανθρώπους που δυσκολεύεστε να αφήσετε; Νιώθετε ότι δεν σας καταλαβαίνουν ή δεν ενδιαφέρονται για εσάς όσο θα θέλατε; 

Τι νόημα έχει η κατάθλιψη τελικά; Γιατί να μου συμβαίνει; Θέλουμε διακαώς να την εκδιώξουμε από τη ζωή μας και όλο νιώθουμε να μας τρώει λίγο λίγο, κάθε μέρα, σαν τη σκουριά το σίδερο.

Αυτό που σίγουρα δεν ξεχνά η μνήμη, είναι οι ενοχές.

Ενοχές γύρω από αδύνατες επιθυμίες, ενοχές για παρελθοντικές εμπειρίες, ενοχές για τον εαυτό μου, ενοχές γύρω από το «καλό παιδί» που υπόσχομαι να είμαι, για πράγματα που αδικούμαι, για τα «θέλω» και τα «πιστεύω» μου, μπερδεμένα συναισθήματα που εγκλωβίζουν την ελευθερία και την ψυχική ηρεμία.

Ότι με δυσκολεύει περισσότερο στην εσωτερική μου ζωή είναι η επιθυμία και από την άλλη ο φόβος να δω με τα ίδια μου τα μάτια το αληθινό μου προσωπείο.