Σύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο από στιγμές, μνήμες, συναισθήματα. Πολλές φορές μία αίσθηση μελαγχολίας ή κενού μπορεί να μας κατακλύσει και να πλαισιώσει όλη μας την καθημερινότητα.

Στις Σκιές του Έρωτα, για τους αιρετικούς της αγάπης - Εκδόσεις PSYCHOLOGY.GR:  Αποκτήστε το βιβλίο των Ερώτων, από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας.

Ίσως μπούμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε το γιατί, ίσως πάλι και όχι. Η αποφυγή σχετίζεται με το φόβο της δράσης για να αλλάξω αυτό που μου συμβαίνει ή και την απουσία ενέργειας για να το αντιμετωπίσω.

Είναι σαν μια αίσθηση απώλειας και απροσδιόριστου χάους που μας δυσκολεύει και σαν να μας οδηγεί σε κάτι άγνωστο. Και κάπου εκεί, ξεκινάει και η αμφισβήτηση του εαυτού, η απώλεια του προσωπικού νοήματος για όλα όσα έχω πετύχει ή θέλω να πετύχω και προσπαθώ.

Η αίσθηση ότι έχω χάσει τον εαυτό μου συμπίπτει με την αποσύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί.

Ένα παιδί το οποίο χρειάζεται φροντίδα, προσοχή και επανασύνδεση ώστε να μπορέσει να κουμπώσει ξανά με το προσωπικό εγώ του καθενός.

Πως να συνδεθούμε με το εσωτερικό μας παιδί

Ένας τρόπος σύνδεσης με το εσωτερικό μας παιδί είναι η επίσκεψη σε αγαπημένα μέρη της παιδικής μας ηλικίας. Σε μέρη όπου έχουν να μας θυμίσουν κάτι όμορφο και σημαντικό για μας, σε μέρη όπου το μυαλό πλημμυρίζει με αναμνήσεις και η ψυχή γεμίζει συναισθήματα.

Ένα μέρος του οποίου η αύρα μας ''γεμίζει'' αντί να μας ''ρουφάει'' την ενέργεια.

Μία άλλη μορφή επαφής με το εσωτερικό μας παιδί είναι το να ανατρέξουμε σε παλιές παιδικές μας φωτογραφίες και βίντεο. Να μας παρατηρήσουμε εκεί.

• Ποιοι ήμασταν τότε;
• Με ποιον ήμαστε στην φωτογραφία;
• Πώς νιώθουμε βλεποντάς το και ''ξαναζώντας'' τη στιγμή;
• Ποιο συναίσθημα μας λείπει από τότε ή πιο άτομο;

Ερωτήσεις των οποίων οι απαντήσεις θα μας οδηγήσουν σε μία αλυσίδα αποκαλύψεων για τον τωρινό μας εαυτό. Απαντήσεις που θα δώσουν τροφή στο εσωτερικό μας παιδί για ενεργοποίηση και ουσιαστική σύνδεση.

Ζητήματα Ηθικής και Δεοντολογίας στην Άσκηση της Ψυχοθεραπείας
Κύκλος Σεμιναρίων για Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας | Γενική είσοδος: 35 ευρώ
Θεματικές Ενότητες: Διπλές σχέσεις θεραπευτή – θεραπευόμενου | Ψυχική ανθεκτικότητα του θεραπευτή | Υπέρβαση – παραβίαση ορίων στην ψυχοθεραπευτική σχέση | Ειδικές προκλήσεις στην ψυχοθεραπεία | Ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας | Διαχείριση εξω-θεραπευτικών πληροφοριών | Διατήρηση και άρση του απορρήτου

Το ''πίσω'' είναι η αρχή της ιστορίας του καθενός, η αρχή του τραύματος και της πληγής. Όχι, όμως, και το τέλος!

Ό,τι κουβαλάμε μαζί μας, είναι η ιστορία μας, την οποία αν αγκαλιάσουμε και φροντίσουμε, θα καταφέρει να λυτρωθεί και να συνδεθεί τόσο με εμάς τους ίδιους όσο και με τους άλλους σημαντικούς για εμάς. Θα μπορέσουμε να την χωρέσουμε και να την ταιριάξουμε με εμάς αντί να μας χωρέσει και να μας καθηλώσει εκείνη.

Η μελαγχολία, που μπορεί να συνοδεύει αυτές τις ενέργειες, είναι λογική και επιθυμητή. Είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στο να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε καλύτερα το κενό και την αποσύνδεση που νιώθουμε. Θα μας κατευθύνει ως προς το συναίσθημα που αναζητούμε και θα μας βοηθήσει να το γεμίσουμε με έναν τρόπο που να μας ταιριάζει.

Διαβάστε ακόμη το σχετικό άρθρο: Οι 7 βασικές ανάγκες του εσωτερικού παιδιού

Ακόμα, η σύνδεση με το εσωτερικό παιδί μπορεί να συμβεί όταν επιλέξουμε ένα δικό μας αγαπημένο άτομο και το ρωτήσουμε τι είμαστε για αυτό. Όταν μαζί με αυτό το άτομο θυμηθούμε τί έχουμε περάσει και ξεπεράσει μαζί, όταν με φροντίδα και στοργή απενοχοποιήσουμε τα ''λάθη'' μας και νιώσουμε αποδεκτοί και ολόκληροι ακόμα και στις πιο αδύναμες και ευάλωτες στιγμές μας.

Εκεί είναι που η σύνδεση μεγαλώνει και το ''εγώ'' ξαναγεννιέται πιο δυνατό. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, η δύναμη και η αυθεντική σύνδεση ''χτίζεται'' μέσω της ευαλωτότητας του καθενός και τον τρόπο που επιλέγει να την διαχειριστεί. Ότι έχουμε απωθήσει και δεν το έχουμε εκφράσει επιστρέφει και αναζητά επιτακτικά προσοχή.

Το να βάλω σε λόγια ό,τι νιώθω, το να εκφραστώ λέγοντας την αλήθεια μου και υπερασπιζόμενος τον εαυτό μου και όσα αισθάνεται, δημιουργεί ένα αγέρωχο τείχος προστασίας και σεβασμού του εαυτού που ονομάζεται όρια και σταθεροποιεί τη σύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους.

Το κλάμμα που μπορεί να εκδηλωθεί σε μία τέτοια διαδικασία είναι μία ανάγκη του ατόμου που τη βιώνει. Είναι μία μορφή σύνδεσης και αλληλεπίδρασης του καταπιεσμένου εσωτερικού συναισθήματος με το φόβο της εξωτερίκευσης. Είναι λυτρωτικό και ανακουφιστικό, ένας δίαυλος επικοινωνίας του εσωτερικού μας παιδιού με το πιο βαθιά και ανείπωτα συναισθήματά του.

Το εσωτερικό μας παιδί, έχει την ανάγκη της εξωτερίκευσης για να μπορεί να ''ζει'' και να μας απελευθερώνει από συναισθηματικά αδιέξοδα. Αδιέξοδα που μας βυθίζουν σε φαύλους κύκλους απόρριψης του εαυτού σε μία προσπάθεια σύνδεσης με τους άλλους.

Είναι όμως αυτοί οι άλλοι, εκείνοι που πραγματικά επιθυμεί η ψυχή και το εσωτερικό μας παιδί; Προσπαθώ να με ''χωρέσω'' κάπου επειδή το επιθυμώ πραγματικά ή απλά επειδή φοβάμαι μην αισθανθώ μοναξιά; Μήπως η ψυχή ''κουμπώνει'' εκεί που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για να χωρέσει και να ενταχθεί;

Ό,τι δεν λέμε επειδή φοβόμαστε, γίνεται η αφετηρία αποσύνδεσης του εγώ από κομμάτια που του ταιριάζουν, το ολοκληρώνουν και το ωριμάζουν. Όταν το στόμα δε μιλά, το σώμα αρχίζει να πονάει, προειδοποιώντας και ζητώντας τη προσοχή που δεν έχει λάβει.

Είναι καλύτερο να νιώσουμε ένα αρνητικό συναίσθημα για μία αλήθεια μας που έχουμε πει κααι υπερασπιστεί, παρά για μια αλήθεια που δεν έχει ειπωθεί και μας απομακρύνει τόσο από δικές μας πραγματικές επιθυμίες όσο και από τις επιθυμίες και τα όρια των σημαντικών άλλων για εμάς.

Διαβάστε ακόμη στο PSYCHOLOGY.GR τα σχετικά με το εσωτερικό μας παιδί, άρθρα:

• Το εσωτερικό παιδί που έχουμε φυλακίσει
• Θεραπεύοντας το εσωτερικό μας παιδί