Η παρούσα έρευνα διεξάγεται από τον Ιωάννη Φρατζέσκο στο πλαίσιο πραγματοποίησης της προπτυχιακού επιπέδου διπλωματικής του εργασίας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Το σύνδρομο Tourette ή αλλιώς σύνδρομο Gilles de la Tourette (από τον Γάλλο γιατρό και νευρολόγο Ζιλ ντε λα Τουρέτ που δημοσίευσε μια έκθεση για εννέα ασθενείς με το σύνδρομο Tourette το 1885) είναι μια νευροψυχιατρική διαταραχή που ξεκινά από την παιδική ηλικία και χαρακτηρίζεται από την παρουσία πολλαπλών κινητικών και φωνητικών τικ. 

Η σωματοποιητική διαταραχή μπορεί να περιγραφεί ως βίωση και αναφορά σωματικών συμπτωμάτων που προκαλούν δυσφορία, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια αντίστοιχη οργανική παθολογία και χωρίς τα συμπτώματα να μπορούν να εξηγηθούν από οργανικές εξετάσεις, εργαστηριακές αναλύσεις ή άλλες διαγνωστικές τεχνικές.

Το τυχερό φουλάρι που θα φορέσουμε στη συνέντευξη για δουλειά. Η φωτογραφία των παιδιών στο πορτοφόλι μας. Το μενταγιόν που δεν αποχωριζόμαστε. Η γαμήλια πρόσκληση στο έπιπλο της κρεβατοκάμαρας. Τα παραπάνω αποτελούν παραδείγματα μεταβατικών αντικειμένων των ενηλίκων-τα αντίστοιχα λούτρινα αρκουδάκια της παιδικής ηλικίας- και λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Η τελειομανία είναι ένας πολυδιάστατος τύπος προσωπικότητας που σχετίζεται με έναν αριθμό από ψυχολογικές, διαπροσωπικές και συσχετιζόμενες με την επίδοση δυσκολίες. Δεν είναι πρωτογενής διαταραχή από μόνη της, αλλά μπορεί να είναι ένδειξη διαταραχής και πιο συγκεκριμένα της Ψυχαναγκαστικής Διαταραχής.

Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή η οποία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες εμμονικές σκέψεις τις ιδεοληψίες ή ψυχαναγκασμούς οι οποίες συχνά οδηγούν σε καταναγκαστικές πράξεις ή καταναγκασμούς.

Τα νευρικά κύτταρα ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες με τη μορφή της μετάδοσης ερεθισμών από τις νευρικές ίνες. Από τα μισά του 20ού αιώνα και μετά εμφανίστηκε η έννοια της «νευροπλαστικότητας».

Υπάρχουν κάποιες ψυχολογικές διαταραχές που οι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν την προέλευση τους με αποτέλεσμα να επισκέπτονται γιατρούς που δε σχετίζονται άμεσα με τη θεραπεία τους. Μία από αυτές τις διαταραχές αποτελεί η περίπτωση της τριχοτιλλομανίας όπου ο άνθρωπος πολυ συχνά θα επισκεφτεί δερματολόγο κι όχι ψυχολόγο ή ψυχίατρο μιας και πάσχει από μια καταναγκαστική αφαίρεση των τριχών του σώματος (συνήθως τριχωτό της κεφαλής αλλά και από άλλα σημεία όπως φρύδια, βλεφαρίδες, χέρια, εφήβαιο) όπου γίνεται με σκοπό να κατευνάσει το άγχος του. 

Ο όρος τριχοτιλλομανία περιγράφηκε αρχικά από τον Hallopeau και αφορά στην ύπαρξη μιας ακατανίκητης παρόρμησης για τράβηγμα τριχών από διάφορα σημεία του σώματος.

Η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε κατά την διάρκεια αυτής της πανδημίας με τα συνεχόμενα lockdown και τον τρόμο για την απώλεια της καθημερινότητας έχει ήδη κλείσει ένα χρόνο.

Με βάση ποια κριτήρια θα μπορούσαμε άραγε να ξεχωρίσουμε τη "μη φυσιολογική" από τη "φυσιολογική" συμπεριφορά;
Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της ψυχοπαθολογίας είναι:

Η σύγχρονη εφαρμογή της ψυχοχειρουργικής ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, όταν δύο Πορτογάλοι νευρολόγοι, ο Egas Moniz και ο Almeida Lima, άρχισαν να αποκόπτουν τις συνδέσεις προς και από τους μετωπιαίους λοβούς σε ανθρώπους με "ψυχονεύρωση''.