Στη συζήτηση αναφορικά με την συνεπιμέλεια, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του Οικογενειακού Δικαίου, υπάρχει ο αυθαίρετος αντίλογος από μη ειδικούς, ότι η εναλλασσόμενη κατοικία θα επηρεάσει τη σταθερότητα στην ζωή του παιδιού, καθιστώντας το «περιφερόμενο μπαλάκι» μεταξύ των γονέων.

Όλο και περισσότερες μελέτες υποδεικνύουν ότι το είδος προσκόλλησης που μας έχει σμιλεύσει, καθορίζει τον τρόπο που προσεγγίζουμε και σχετιζόμαστε ερωτικά και την ποιότητα των συναισθηματικών μας σχέσεων. Η θεωρία προσκόλλησης υποστηρίζει πως η αναζήτηση και διατήρηση συναισθηματικής σύνδεσης είναι έμφυτη και πρωτογενής βιολογική αρχή καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Η ανάγκη των ανθρώπων για δεσμούς προσκόλλησης, δηλαδή για σταθερούς δεσμούς αγάπης, ασφάλειας και φροντίδας, δεν περιορίζεται στη διάρκεια των πρώτων χρόνων. Αντίθετα, η συγκεκριμένη ανάγκη παραμένει αναλλοίωτη για ολόκληρη τη ζωή.

 «Ίδιος/α ο πατέρας σου/ η μητέρα σου», «Κατά μάνα κατά κύρη». Δύο φράσεις που ο κάθε άνθρωπος έχει σίγουρα ακούσει κατά τη διάρκεια της ζωής του, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν περηφάνεια αλλά και δυσαρέσκεια, αναλόγως την συνθήκη στην οποία θα ακουστούν. Κατά πόσο όμως, οι λαϊκές φράσεις αυτές έχουν επιστημονική βάση;

Κάθε φορά που πήγαινα στο μάθημα του Χάρι Ρέις για τη θεωρία της προσκόλλησης, έφτανα καθυστερημένα. Αυτό συνέβαινε επειδή η αρχή του μαθήματος του Χάρι στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ συνέπιπτε με το τέλος του μαθήματος συγγραφής που δίδασκα σε ένα κοντινό κολέγιο.

Ακόμα κι αν πετύχαινα όλα τα φανάρια πράσινα και έβρισκα αμέσως θέση πάρκινγκ, το συντομότερο που μπορούσα να φτάσω ήταν δέκα λεπτά μετά την αρχή του μαθήματος.

Με αφορμή το νομοσχέδιο για το δικαίωμα στην υιοθεσία από τα ομόφυλα ζευγάρια και την διάσταση που έχει δοθεί στο θέμα ας δούμε τι λένε επιστημονικές έρευνες γι' αυτό.

Στον χώρο της ψυχολογίας έχουμε συχνά μελετήσει την σχέση του σώματος και της ψυχής. Το σώμα μας θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί την ένδειξη ότι το άτομο καταφέρνει ή όχι να ισορροπήσει ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμου.

Η θεμελιώδης πρόταση της θεωρίας του δεσμού (π.χ. Bowlby 1979/1995) αναφέρει ότι ο τρόπος με τον οποίο τα πρόσωπα κύριας φροντίδας αποκρίνονται στις ανάγκες των βρεφών απολήγει σε εσωτερικές αναπαραστάσεις για το πώς ο εαυτός σχετίζεται με τον άλλο.

I was feeling insecure. You might not love me anymore. I was shivering inside… I didn't mean to hurt you. I'm sorry that I made you cry… I'm just a jealous guy.”

Ο δεσμός που αναπτύσσεται ήδη από τη βρεφική ηλικία μεταξύ παιδιού και φροντιστή έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης σε πλήθος ερευνών. Αφετηρία των ερευνητών αποτέλεσε η μελέτη της σχέσης νεογνού-μητέρας στο ζωικό βασίλειο, ανοίγοντας το δρόμο για τη διερεύνηση της σχέσης βρέφους-φροντιστή.

Ως ψυχική ανθεκτικότητα ορίζεται η ικανότητα ανάκαμψης από αρνητικές συναισθηματικές εμπειρίες και η ευελιξία προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις των αγχωτικών εμπειριών.