Η ανάπτυξη ενός βρέφους συνδέεται στενά με τη σχέση που έχει με τους γονείς του. Το άγχος των γονέων, η συναισθηματική διαταραχή και η ανατροφή με γονείς που κάνουν κατάχρηση ουσιών μπορούν να επηρεάσουν την ποιότητα των γονέων και να αυξήσουν τον κίνδυνο να αναπτύξουν τα παιδιά προβλήματα συμπεριφοράς, ψυχικής και κοινωνικής συμπεριφοράς.

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. 

Στην επιστήμη της Ψυχολογίας η ορολογία για το δευτερογενές όφελος απαντάται αρκετά συχνά, ιδιαιτέρως δε στο ψυχοθεραπευτικό κομμάτι. Ουσιαστικά, μιλώντας για το δευτερογενές όφελος, γίνεται λόγος για εκείνη την κατάσταση που το άτομο χρησιμοποιεί συμπληρωματικά μια διαταραχή του, ώστε να αποκομίσει επιπρόσθετα οφέλη.

Τα ναρκωτικά δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα των φτωχών, των μειονοτήτων ή εκείνων που ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές. Οι χρήστες ναρκωτικών προέρχονται από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και από όλα τα μέρη. Το πρόβλημα των ναρκωτικών επηρεάζει τον καθένα.

Το συναίσθημα της θλίψης είναι μια γνώριμη εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης που συνοδεύει την καθημερινή μας ζωή όπως όλα τα συναισθήματα και μια φυσιολογική λειτουργία που μας κληροδότησε η εξέλιξη.

Οι περισσότεροι από εμάς ξέρουμε ότι το πώς νιώθουμε συναισθηματικά επηρεάζει τον τρόπο που νιώθουμε σωματικά. Αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν πόσο ισχυρό είναι το αντίστροφο: όταν δραστηριοποιούμε σωματικά, δραστηριοποιούμαστε και συναισθηματικά. Τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα.

Φαίνεται πως υπάρχει κάποια σχέση με το στρες και τα συναισθήματα. Δεν είναι σαφής η διαδικασία, αλλά κάθε φορά αναφέρεται από περισσότερους επιστήμονες ότι το συναίσθημα και το στρες θα μπορούσαν να είναι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση του καρκίνου.

Το σύνδρομο του απατεώνα, είναι ένα από τα ενοχλητικά τρικ του μυαλού μας, που μας πείθει ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν ανήκουμε κάπου. Ότι για κάποιο λόγο δεν αξίζεις την επιτυχία σου.

Στον χώρο της ψυχολογίας έχουμε συχνά μελετήσει την σχέση του σώματος και της ψυχής. Το σώμα μας θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί την ένδειξη ότι το άτομο καταφέρνει ή όχι να ισορροπήσει ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμου.

Πολλές φορές ο σχηματισμός εικόνων στην φαντασία μας,μπορεί να κάνει πολύ πιο κατανοητό το νόημα των λέξεων.
Είναι επομένως σημαντικό να αναφέρουμε  ένα ιστορικό πείραμα της ψυχολογίας, το οποίο μπορεί να «γενικευτεί» σχετικα με το πώς αντιδρούν  οι άνθρωποι απέναντι σε εξωτερικά γεγονότα - ερεθίσματα.

Τα παιδιά των οποίων οι μητέρες ήταν ιδιαίτερα αγχωμένες ή σε κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς κατά την παιδική και εφηβική τους ηλικία, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύεται από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία στο περιοδικό «Psychological Bulletin».

Τόλμησε να φοβηθείς! Μάθε να επιθυμείς και να χαίρεσαι! Μοιράσου τον πόνο σου! Δες τον εαυτό σου αληθινά! Είσαι ο «καπετάνιος» της ζωής σου! Πρώτα γίνε «εσύ». Μετά χαρίσου! Αν στ’ αλήθεια το θες, γίνεται τελικά ακριβώς αυτό που θέλεις!

Η ύπαρξη πριν την COVID-19 ψυχολογικού στρες, που περιλαμβάνει την κατάθλιψη, το άγχος, τη διάχυτη ανησυχία και τη μοναξιά, σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο μακρόχρονης λοίμωξης στη συνέχεια, δείχνει μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη.

Οι ηλικιωμένοι αποτελούν μία ευάλωτη ηλικιακή ομάδα, καθώς τείνουν να έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες μορφές απώλειας στην ύστερη ενήλικη ζωή τους, γνωστική, σωματική, οικονομική, κοινωνική. Οι απώλειες αυτές συχνά οδηγούν στην κοινωνική απομόνωση, η οποία με την σειρά της δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη καταθλιπτικών συμπτωμάτων (Fokkema, De Jong Gierveld, Dykstra, 2012).

Όπως ισχύει και για τους ενηλίκους, οι απαισιόδοξοι τρόποι με τους οποίους ερμηνεύονται οι ήττες της ζωής μοιάζουν να υποθάλπτουν την αίσθηση της ανημπόριας και της απελπισίας στην καρδιά των καταθλιπτικών παιδιών.

Υπάρχει λόγος για ό,τι «βλακεία» κάνεις και δεν είναι αυτός που νομίζεις. Σου έχει τύχει να κάνεις μια βλακεία και μετά να πεις; «Γιατί το έκανα αυτό; Τι σκεφτόμουν; Ποιος ήταν ο λόγος;»
Ένα είναι σίγουρο: Ότι μάλλον δεν ήταν αυτός που νομίζεις…

«Είναι αυτή η ανάμνηση που με κρατάει ζωντανό, και είναι και η άλλη που μοιάζει με πρόωρο θάνατο της ευτυχίας μου» Αναμνήσεις... Ένα κεφάλαιο που στις πρώτες σελίδες καταγράφει στιγμές και τελειώνει με ολόκληρα βιώματα, και όλα αυτά υπογραμμισμένα με συναισθήματα και ανθρώπινες σχέσεις. 

Κάθε ανάμνηση, ευχάριστη ή δυσάρεστη, φέρει το αποτύπωμά της στη συνείδησή μας και κουβαλάει το άρωμά της πάνω στην ύπαρξή μας, τη διάθεσή μας και τη σκέψη μας.

Υπογονιμότητα.. Μία πολύ συχνή κατάσταση, πολύ πιο συχνή από ότι πολλά ζευγάρια θέλουν να παραδεχτούν, με την οποία μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο ένα ζευγάρι.

Το 10-15% των ζευγαριών σε όλον τον κόσμο αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας (Deka & Sharma, 2010), με ένα επιπλέον 20% να αντιμετωπίζει αναίτια υπογονιμότητα (Anderson et al, 2010).

Η φίλη μου η Χάνα μού είπε ότι ένας άνθρωπος έχει ανάγκη από δέκα αγκαλιές την ημέρα. Της το είπε η ψυχαναλύτριά της. Για πολλούς από εμάς, η αγκαλιά δεν είναι τώρα ασφαλής.

Την ανάγκη υποστηρικτικής - παρηγορικής φροντίδας των ασθενών με χρόνιο πόνο και άλλα βασανιστικά συμπτώματα, στους οποίους οι θεραπείες της πρωτογενούς νόσου έχουν αποτύχει, δίνοντας έμφαση στην επαναπόκτηση της ποιότητας ζωής τους, υπογραμμίζουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δύο επιστήμονες που καθημερινά έρχονται σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο.