Τί είναι η διεκδικητικότητα; Η διεκδικητικότητα αναφέρεται στην ικανότητα του ατόμου να εκφράζει τις επιθυμίες και ανάγκες του στο άλλο άτομο, αλλά και να σέβεται τις επιθυμίες και ανάγκες των άλλων. Το να είναι κάποιος διεκδικητικός διαφέρει από το να είναι παθητικός ή επιθετικός. Κάποιος με το παθητικό στυλ έχει τον ρόλο του θεατή, κάνει τα πάντα για τους άλλους, είναι πάντα εκεί για να υποστηρίξει τον άλλο και δεν λέει ποτέ όχι.

Σε μια χώρα μακρινή, την Ολαϊδια, η Νόρα η χελώνα γέννησε το δικό της χελωνάκι. Το μικρό χελωνάκι ήταν πολύ όμορφο και χαριτωμένο, μόνο που είχε τρίχωμα! Η μαμά Νόρα όμως ήταν τόσο χαρούμενη, που κρατούσε στα χέρια της το μικρό της χελωνάκι και δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο. Ο μπαμπάς χελώνος, ο Απόλλων, παρόλη του τη χαρά προβληματίστηκε. Μα όλους τους ίδιους!

Από μικροί μαθαίνουμε πως το να θυμώνουμε είναι κακό, όταν στεναχωριόμαστε δεν ευχαριστούμε τους γύρω μας, κακό σαν παιδί, αρνητικό σαν ενήλικας, έχουμε κυριολεκτικά εκπαιδευτεί ακόμα και στις πιο προσωπικές μας σχέσεις να μη δείχνουμε ότι λυγίζουμε, να μην επιτρέπουμε να εκνευριζόμαστε. Αν όμως εκφράζουμε μόνο το θετικό δε σημαίνει πως αρνούμαστε με αυτό τον τρόπο το αρνητικό, αρά τη ζωή σε όλο της το φάσμα;

Το να γίνει κάποιος καλός γονιός είναι ίσως η πιο δύσκολη αποστολή που έχει κληθεί κάποιος να αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή. Το να φέρεις μία καινούργια ζωή στον κόσμο πρέπει να είναι μία απόφαση ύψιστης ωριμότητας και προσωπικής θέλησης και όχι απλώς ένα τυχαίο γεγονός ή μία πράξη που απλώς θέλει να συμφωνήσει με τα κοινωνικά πρότυπα.

Γιατί άραγε κάποιοι μας αρέσουν και κάποιοι άλλοι όχι;
Γιατί κάποιους θέλουμε να τους γνωρίσουμε και να σχετιστούμε μαζί τους και με κάποιους άλλους νιώθουμε από ουδέτερα έως άβολα, ή τους αποφεύγουμε;

“Τα πάντα ρει και ουδέν μένει”, όλα αλλάζουν και τίποτε δεν παραμένει το ίδιο όπως έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας Φιλόσοφος Ηράκλειτος ( 544-484 π.Χ.), από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι να πεθάνουμε, η ζωή μας υπόκειται σε μια διαρκής μεταβλητή, σε μια συνεχόμενη αλλαγή που είναι απαραίτητη και ουσιώδης για την εξέλιξή μας.

Τα αισθήματα αναξιότητας είναι ιδιαιτέρως βασανιστικά και απορρέουν από τη χαμηλή αυτοεκτίμηση ενός ατόμου. Τα αισθήματα αναξιότητας αφορούν την έλλειψη εμπιστοσύνης ενός ανθρώπου στην προσωπική του αξία ως ανθρώπινη ύπαρξη. Τα αισθήματα αναξιότητας είναι ιδιαιτέρως βασανιστικά και είναι ζωτικής σημασίας, ο άνθρωπος να προσπαθήσει να τα αποβάλλει από μέσα του, προτού εκείνα τον κυριεύσουν και του δημιουργήσουν προβλήματα στη ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Δεν ξέρω κανένα παραμύθι. Κανένα από τα χαμένα αγόρια δεν ξέρει παραμύθια, είπε ο Πήτερ.
Τι φρικτό !, είπε η Γουέντι.
Ξέρεις γιατί τα χελιδόνια χτίζουν τις φωλιές τους στις μαρκίζες των σπιτιών;… Για να ακούνε τα παραμύθια.
J.M. Barrie, Πίτερ Παν ή το παιδί που αρνιόταν να μεγαλώσει.

Η κούραση είναι σύνηθες φαινόμενο στους ανθρώπους που έρχονται στο γραφείο του ψυχολόγου ζητώντας στήριξη ή ψυχοθεραπευτική παρέμβαση για κάποιο θέμα που τους ταλαιπωρεί. Πολύ συχνά αυτή η κατάσταση συνδυάζεται και με διάφορους πόνους στο σώμα.

Αρκετά παιδιά είναι απαιτητικά και θέλουν τα πράγματα να γίνονται όπως αυτά τα φαντάζονται. Πολλές φορές γίνονται εγωκεντρικά και δεν δέχονται το « όχι» σαν απάντηση στις απαιτήσεις τους. Εάν η προσωπικότητα του παιδιού είναι ισχυρή και νιώσει ότι υπάρχει «κενό εξουσίας» μπορεί να εκδηλώσει αυταρχικές τάσεις προσπαθώντας να έχει τον έλεγχο τόσο στο σχολείο όσο και στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Οι θέσεις της ζωής είναι θεμελιώδεις στάσεις – πεποιθήσεις που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους.  Ανάλογα με τις πεποιθήσεις αυτές, διαμορφώνεται η συμπεριφορά και οι σχέσεις μας και παίρνουμε αποφάσεις. 

Οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Εγγραφή στο Newsletter

Ενημερωθείτε για τα άρθρα της εβδομάδας, για σεμινάρια και άλλες δράσεις που αφορούν αποκλειστικά την Ψυχολογία και την Ψυχική Υγεία.

Ενδιαφέροντα