Είναι γνωστό ότι οι εμπειρίες και τα βιώματα της  παιδικής ηλικίας διαδραματίζουν  καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών.

Η Marie-France και ο Emmanuel Ballet de Conquereaumont το 1990 δημιούργησαν τις ομάδες Coeur d'enfant (Παιδική ψυχή). Η πρωτοποριακή αυτή μέθοδος στόχευε στην επανασύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί.

Την εποχή εκείνη, η ιδέα του παιδιού μέσα μας φαινόταν αλλόκοτη ή, ακόμη χειρότερα, παιδαριώδης και οπισθοδρομική.

Ποιος είναι τελικά ο θεραπευτής? Ο παντογνώστης σωτήρας, ο έμπειρος συνεργάτης, ο εξομολογητής, ή απλά ο λευκός πίνακας πάνω στον οποίο ο θεραπευόμενος θα αποτυπώσει τα σχήματα των ψυχικών του διεργασιών? Είναι η αυθεντία ή ο συνοδοιπόρος, ο μέντορας ή ο συμπάσχων?

Η εποχή γεννά τέρατα και δεισιδαιμονίες, γεννήματα ενός ακραίου ατομισμού και μιας ευθείας διάρρηξης κάθε ομαλής συλλογικότητας, εκπορευόμενα και τα δύο από κρυφούς ή φανερούς μηχανισμούς χειραγώγησης των ανθρώπων[1].

Υπάρχουν φορές που αμφισβητείς τον εαυτό σου; Αμφιβάλλεις συχνά για τις ικανότητές σου; Πιστεύεις ότι δεν αξίζεις ως άνθρωπος;
Η υγιής αυτοεκτίμηση είναι η θετική εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου και είναι προσωπική υπόθεση.