Κυρίως οι γονείς με ρωτάνε συχνά στο γραφείο: «Πώς να συμπεριφερθώ στο παιδί μου για να μπορέσω να το βοηθήσω;».
Η απάντηση είναι: Να θέλεις το παιδί σου! Γιατί αν το θες, θα του το δείχνεις. Κι αν του το δείχνεις, εκείνο θα το ξέρει.
Θα χει τον αέρα της αυταξίας του σημαντικού, την γεύση και την δύναμη του -από τον πιο σημαντικό της ζωής του- επιθυμητού.

Η σοφία, η κατανόηση, η συμπόνια, και η ολοκληρωμένη προσωπικότητα είναι σίγουρα σημαντικές παράμετροι και χαρακτηριστικά που θα ήθελες να έχει ο ψυχοθεραπευτής σου, αλλά δεν είναι επαρκή κριτήρια στα οποία μπορείς να βασιστείς για να τον/την επιλέξεις. 

Η έγκυρη αναγνώριση και συνειδητοποίηση από τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς- των ψυχολογικών, εκπαιδευτικών και κοινωνικών παραγόντων που εμπλέκονται στο πρόβλημα του παιδιού είναι το πιο σημαντικό εφόδιο στην προσπάθεια σχεδιασμού μιας αποτελεσματικής παρέμβασης, που κυρίως στοχεύει να ενισχύσει την αίσθηση ικανότητας, αυτάρκεια, και προσωπικού ελέγχου που έχει το παιδί για ό,τι αφορά τη ζωή του.

Σύμφωνα με την επίσημη επιστημονική βιβλιογραφία και πρακτική ο ρόλος του συμβουλευτικού ψυχολόγου και του ψυχοθεραπευτή εναλλάσσονται κι αλληλοσυμπληρώνονται ανάλογα με τους θεραπευτικούς στόχους της ψυχολογικής θεραπευτικής παρέμβασης.

Μιας και η έμφαση τελικά δίνεται στην ανάπτυξη του εαυτού, ο Συμβουλευτικός Ψυχολόγος, αντί να ενδιαφέρεται για την καταγραφή συμπτωματολογίας, υιοθετεί μια πιο δυναμική οπτική για το τι μπορεί να σημαίνει η διαταραχή ή το πρόβλημα εξελικτικά.