Όταν κάνω μία παύση από την καθημερινότητα και επιτρέπω στον εαυτό μου να κάτσει, να σταθεί, όταν του δίνω χώρο απλά να υπάρχει, με όλα όσα έχει μέσα του, με όλα όσα είναι εκεί, αυτό που συμβαίνει με μαθαίνει τα περισσότερα.

Η αγάπη προς τα παιδιά λειτουργεί σαν ένστικτο. Σαν να έρχεται από μόνη της όταν σχετιζόμαστε με το παιδί μας. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν αρκεί από μόνη της για να γίνουμε κατάλληλοι γονείς, που μεγαλώνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τα παιδιά μας.

Όλα στη ζωή κινούνται, μεταβάλλονται, αλλάζουν μορφές, μεγαλώνουν, μικραίνουν, παγώνουν, γίνονται ρευστά και κάποιες στιγμές στέκονται, παύουν....

Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς αδέλφια, μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με θέματα και καταστάσεις που κάποιο άλλο παιδί με αδέλφια να μην αγγίξει ποτέ. Τα θέματα αυτά συνήθως πηγάζουνε απ’ το γεγονός ότι το μοναχοπαίδι λαμβάνει όλη την προσοχή και την αποκλειστική αγάπη των γονιών.

Η πράξη της δέσμευσης είναι μία σημαντική προσωπική απόφαση που παίρνω και πορεύομαι στη ζωή. Είναι μία ικανότητα που αναπτύσσεται μαζί με μένα και δεν αφορά μόνο ένα άλλο πρόσωπο ή μία σχέση. Κυρίως αφορά τη ζωή και τον εαυτό μου. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αναλαμβάνω τον εαυτό μου, αυτά που νιώθω και θέλω, τις ανάγκες μου.