Μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο που όλοι λέμε αυτό που θέλουμε και εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε; Έναν κόσμο που δεν υπάρχει ανείπωτο, που όλα λέγονται στο εδώ και τώρα, έναν κόσμο με συναισθήματα;
Ο τρόπος που ζούμε έχει δημιουργήσει δύο διαστάσεις, μία μέσα μας και μία έξω μας...

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στο μακρινό παρελθόν, και στον αρχαίο κόσμο, παρατηρούμε ότι ανέκαθεν οι άνθρωποι έβρισκαν τρόπους να εκφράζουν αυτό που νιώθουν και να το μοιράζονται με άλλους. Οι πρωτόγονοι άνθρωποι για παράδειγμα, είχαν κάποια τελετουργικά μέσα από τα οποία ανακούφιζαν τους φόβους τους, παρουσίαζαν τις επιθυμίες τους, τις χαρές τους και τις αλλαγές της ζωής τους.

Ο αγώνας για την ενηλικίωση, για το μεγάλωμα είναι από τους μεγαλύτερους αγώνες που δίνουμε στη ζωή. Ο πιο δύσκολος, ο πιο συνεχής.

Η επιθυμία να γίνουμε ένα άτομο ολοκληρωμένο που θα έχει μία θέση ξεκάθαρη και σταθερή την εκάστοτε στιγμή τόσο μέσα μας όσο και απέναντι στους άλλους, δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Εμπεριέχει πόνο και κόπο.

Νιώθω πολύ μεγάλη αμηχανία αυτές τις μέρες της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Μέχρι τώρα έχω δουλέψει με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που έρχονται, ώστε να μην φοβόμαστε την αγκαλιά, την επαφή και την εγγύτητα, ώστε να επιτρέπουμε στις καρδιές μας να είναι ανοιχτές και να έρχονται κοντά, ώστε το κοντά να γίνεται όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και με το σώμα. Έχουμε δουλέψει ώστε να εξοικειωθούμε με το άγγιγμα, τα βλέμματα, την έκφραση της αγάπης και των συναισθημάτων.

Η ζωή και ο θάνατος, οι δύο δυνάμεις που κυριαρχούν στη ζωή! Η μία διαδέχεται την άλλη, ή υπάρχουν μαζί! Αυτές οι δύο αντίθετες έννοιες, σχεδόν ακατανόητες, χάνουν την έννοια τους η μία χωρίς την άλλη. Κυριέυουν τη ζωή μας κάθε στιγμή, είναι πάντα εκεί, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι.