Ένα βράδυ, μετά από αρκετά ποτά, εκμυστηρεύτηκα σε μια φίλη τη νέα μου ιδιότητα ως αυτοσυνομιλητή δηλαδή να μιλάω μόνος μου στο κινητό. «Δεν το πιστεύω!  Το κάνω κι εγω. Και πριν που σε περίμενα μόνη μου, είχα μια ωραιότατη κλήση στον εαυτό μου», ήταν η απάντησή της που μου γέμισε ανακούφιση...Ώστε δεν ήμουν τρελός ή τουλάχιστον είχα καλή παρέα.

Τα τραυματικά γεγονότα μεταξύ άλλων (πόλεμος, βία, ατυχήματα, θάνατος κ.α.) είναι οι φυσικές καταστροφές όπως οι σεισμοί, οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες που τα τελευταία χρόνια συμβαίνουν συχνά στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον ορισμό που έχει αποδώσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ο όρος έκτακτη ανάγκη υποδηλώνει μια κατάσταση στην οποία οι κανονικές διαδικασίες αναστέλλονται και λαμβάνονται έκτακτα μέτρα, προκειμένου να αποτραπεί η εκδήλωση των επιπτώσεων ενός κινδύνου.

Κάθε χρόνο οι γονείς προβληματίζονται για την διοργάνωση των γενεθλίων των παιδιών τους είτε κάνοντας στο σπίτι πάρτι με μπαλόνια, κέικ, μουσική, τούρτα είτε πηγαίνοντας σε κάποιο παιδότοπο με κλόουν και πολλά παιχνίδια και φαγητά.

Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας δημιουργείται πολύ νωρίς, στην παιδική ηλικία. Σε ατή τη περίοδο βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των «σημαντικών», δικών μας ανθρώπων όπως οι γονείς μας αλλά και πρόσωπα του περιβάλλοντος μας όπως ο παππούς και η γιαγιά μας. Αν μεγαλώσαμε σε ένα αδιάφορο και απαξιωτικό περιβάλλον και ακούγαμε συνεχώς αρνητικά σχόλια για τον εαυτό μας πολύ πιθανό να έχουμε συναισθήματα κατωτερότητας.

Το σίγουρο είναι πως όλοι μας τρώμε είτε γιατί μας είναι απαραίτητο είτε γιατί το απολαμβάνουμε. Κάποια παιδιά τρώνε περισσότερο, άλλα τρώνε λιγότερο, ορισμένα παίρνουν βάρος εύκολα ενώ άλλα όχι. Και κάποια παιδιά φτάνουν σε τέτοιο σημείο που βλάπτουν τον εαυτό τους τρώγοντας πολύ λίγο. Πότε όμως το παιδί ξεπερνάει τα όρια και τρώγοντας πολύ λίγο καταλήγει στο να μην τρώει καθόλου;