Γιατί μας συγκινούν τα δράματα; Γιατί στεκόμαστε με δέος μπροστά στη δραματική φύση μιας καταστροφής; Τι εγείρει τα συναισθήματά μας όταν χάνεται κάτι σημαντικό;

Μια δραματική ταινία, ένα δραματικό γεγονός, μια δραματική είδηση αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους με δέος και συγκίνηση. Θα μπορούσε να πει κανείς πως οι άνθρωποι οικειοποιούνται τέτοιου είδους εξωτερικά γεγονότα σαν αυτά να έχουν τη δύναμη να συν-κινήσουν εσωτερικές διεργασίες στον ανθρώπινο ψυχισμό.

Το άγχος ως μια φυσική διεργασία του ανθρώπινου ψυχισμού ενεργοποιείται κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι καινούργιο, άγνωστο, μπροστά σε μια ενδεχόμενη αλλαγή ή σε ένα γεγονός που έρχεται απροσδόκητα και αιφνιδιαστικά να διαταράξει τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας. Τι το κάνει όμως, από μια φυσική και ίσως δημιουργική διεργασία, να μας «αρρωσταίνει»;

"Κορίτσι ηλικίας 4,5 ετών διακομίστηκε με το ΕΚΑΒ στα ΤΕΠ του Γ.Ν.Π.Α «Π. & Α. Κυριακού» στις 17:00, διασωληνωμένο από το πλήρωμα του ΕΚΑΒ, άσφυγμο με κόρες σε μυδρίαση υπό καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση. Έγινε προχωρημένη καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση χωρίς αποτέλεσμα. Δηλωθείσα ώρα θανάτου 17:40." (Επίσημο ανακοινωθέν του νοσοκομείου Π. & Α. Κυριακού).

Η Ομαδική ψυχοθεραπεία είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας η οποία συνίσταται στις διεργασίες και τις αλληλεπιδράσεις που επισυμβαίνουν σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που ορίζεται ως η θεραπευτική ομάδα.

Οι άνθρωποι μπαίνουν στο γονεϊκό ρόλο με πολλή χαρά και προσμονή, χωρίς όμως να μπορούν να προβλέψουν τις δυσκολίες που έχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Από τη στιγμή, εντούτοις, που ένας άνθρωπος αποφασίζει να φέρει στη ζωή τα παιδιά του, έχει ευθύνη, ως την ενηλικίωσή τους, να καλύψει όχι μόνο τις βασικές τους ανάγκες για τροφή, στέγη, ασφάλεια, προστασία και εκπαίδευση, αλλά και να τα μεγαλώσει δίνοντας τους τα εφόδια να αυτονομηθούν.