Το Θέατρο της Ζωής

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Μόλις είχε τελειώσει η παράσταση. Μια βαθιά κοινωνικού περιεχομένου παράσταση, ένα στοχαστικό, φιλοσοφικό δράμα είχε λάβει τέλος. Ο Victor στεκόταν ακίνητος πίσω από την αυλαία σκεπτικός, κοιτάζοντας το σκούρο κόκκινο χρώμα της κουρτίνας που σε λίγο θα άνοιγε για την βαθιά υπόκλιση στο κοινό.

Ο Victor το γνώριζε... Δεν είχε παίξει καλά. Η στιγμή που το εκτυφλωτικό φως των προβολέων θα έπεφτε πάνω του, για να υποκλιθεί και να εισπράξει το χειροκρότημα, και μόνο στη σκέψη του έφερνε ζάλη. Ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής, όμως σήμερα δεν είχε παίξει καλά και ήδη το γνώριζε.

Η κουρτίνα άνοιξε και το φαντασμαγορικό φως των προβολέων που χτύπησε με βία τα μάτια του, τον έκανε να σκεφτεί, ότι μπροστά του άνοιγαν οι πύλες του παραδείσου. ‘’Εδώ ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση’’ σκέφτηκε, ‘’στο χειροκρότημα θα φανεί’’ μονολόγησε και βάδισε προς τη σκηνή. Δεν είχε παίξει καλά το ρόλο του και αυτό τον στεναχωρούσε.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Ο Victor, δύο ώρες μετά από το τέλος της παράστασης, έξω από το θέατρο, χαμένος στις σκέψεις του, περιμένει ένα ταξί που θα τον λυτρώσει από το μαρτύριο της κρύας νύχτας και των ατελείωτων σκέψεων. Το χειροκρότημα που εισέπραξε από το ελάχιστο κοινό, ήταν χλιαρό, σχεδόν συγκαταβατικό.

Η θερμοκρασία κοντά στο απόλυτο μηδέν και την νευρικότητα που του προκαλούσε η παγωνιά της νύχτας, την ενίσχυε η βαθιά ματαίωση που αισθανόταν μέσα του. ‘’Αυτό ήταν, τελείωσα, δεν αξίζω πλέον’’ σκέφτηκε. Σύντομες σκέψεις πυρπολούσαν αδυσώπητα το νου του, αυξάνοντας προοδευτικά την θλίψη που ένιωθε μέσα του.

Δεν είχε παίξει καλά το ρόλο του και αυτό τον στεναχωρούσε. Δύο μεγάλα θαμπά φώτα που στόχευσαν τα μάτια του, του τράβηξαν στιγμιαία την προσοχή. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένα κίτρινο ταξί είχε σταματήσει ακριβώς μπροστά του.

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

Η ζεστασιά από το αναμμένο καλοριφέρ του ταξί, δεν ήταν ικανή να κάνει τον Victor να νιώσει ευγνωμοσύνη για την στιγμή που είχε. Λίγο πριν, ήταν απροστάτευτος από το κρύο με την θερμοκρασία κοντά στους δύο βαθμούς, ενώ τώρα το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έγλυφε τους είκοσι βαθμούς. Συναισθήματα αναξιότητας και ανυπαρξίας βύθιζαν τον Victor σε όλο και πιο αχανείς σκέψεις. ‘’Μαζί με τον Άγνων, χάθηκα και εγώ’’ αυτή η σκέψη έπαιζε ξανά και ξανά στο μυαλό του σαν ταινία μικρού μήκους. (Άγνων ονομάζεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο έργο που παίζει, κατά την διάρκεια του οποίου ο Άγνων πεθαίνει)

Την θολή περιπλάνηση του μυαλού του, ξαφνικά τερμάτισε μια εύθυμη παιχνιδιάρικη φωνή.

‘’Προβληματισμένο σε βλέπω, μπορώ να βοηθήσω;  Έχε υπόψιν σου ότι οδηγώ ταξί εδώ και είκοσι χρόνια και ξέρεις τι λένε για το σινάφι μας... δεν υπάρχει κάτι που να μην ξέρουμε’’ είπε χαμογελώντας ο ταξιτζής, καθώς του έριχνε κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη.

Με ένα ελαφρύ δισταγμό, που έμοιαζε περισσότερο με κούραση της στιγμής, ο Victor αποφάσισε να απαντήσει με την ελάχιστη διάθεση που είχε για διάλογο.

‘’Είμαι ο Victor. Παίζω στο θέατρο ‘’realno’’ και ας πούμε ότι δεν ήταν και η καλύτερη μέρα μου στο θέατρο’’ είπε γυρνώντας το βλέμμα έξω από το νοτισμένο από την υγρασία παράθυρο του αυτοκινήτου.

‘’Κατάλαβα... μιλάω με έναν θεατρίνο που δεν πήρε το χειροκρότημά του’’ είπε ο ταξιτζής γελώντας.

Σχεδόν απότομη, με ελαφρά ενόχληση, ήταν η απάντηση του Victor.

‘’Τώρα μιλάς με τον Victor, δεν μιλάς με τον ηθοποιό Victor και ναι, είμαι στεναχωρημένος γιατί δεν πήρα το χειροκρότημά μου’’ είπε ο Victor, νιώθοντας ξαφνικά ένα ρεύμα έντασης να τον βγάζει από την ανυπαρξία που είχε περιέλθει.

Την ένταση της στιγμής αποφόρτισε μία παύση δέκα δευτερολέπτων, όταν ο ταξιτζής με συγκαταβατικό τόνο πλέον στη φωνή, ρώτησε.

Διαχείριση Διαπροσωπικών Συγκρούσεων - Online Σεμινάριο, χαμηλού κόστους, στο PSYVERSITY. Το σεμινάριο απευθύνεται σε οποιονδήποτε άνθρωπο βιώνει και καλείται να διαχειριστεί μία διαπροσωπική σύγκρουση: σε οικογενειακό, συναισθηματικό, επαγγελματικό, φιλικό επίπεδο.

‘’ Victor, αφού τώρα μιλάω με σένα και όχι με τον ηθοποιό Victor, γιατί τότε κουβαλάς το βάρος της απογοήτευσης και της στεναχώριας που ανήκει στον ηθοποιό Victor;’’

Ο Victor έσπευσε να δώσει την αυτονόητη απάντηση, ωστόσο στο επόμενο δευτερόλεπτο που κύλησε, κατάλαβε ότι η απάντηση δεν ήταν τόσο εύκολη όσο πίστευε. Μετά από πέντε δευτερόλεπτα, απάντησε. Το ύφος στην απάντησή του έμοιαζε περισσότερο με επιτηδευμένο θράσος, παρά με κάποιον που απαντούσε με σιγουριά. Μέσα του ο Victor ήξερε ότι κάτι δεν πάει καλά, όμως έπρεπε κάτι να πει.

‘’Είμαι ηθοποιός, ο πρωταγωνιστής του δραματικού έργου ‘’truly life, no lies’’, και ξέρεις... όταν το κοινό δεν σε χειροκροτάει βγαίνοντας για την υπόκλιση, αυτό σημαίνει ότι απέτυχες, ότι δεν έπαιξες καλά, ότι δεν άρεσες, είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις αυτό;’’

Ο ταξιτζής έβγαλε φλας και έστριψε δεξιά στην οδό ‘’Φιλαληθείας’’.

‘’Έχεις δίκιο... όντως ο ηθοποιός Victor πρέπει να είχε δύσκολη μέρα σήμερα. Ο ρόλος του μάλλον δεν πρέπει να πολυάρεσε στο κοινό σήμερα’’ έγνεψε χαμογελώντας, για να συνεχίσει σχεδόν αμέσως ‘’Οπότε τώρα κατάλαβα... ο φίλος σου πενθεί και εσύ του κάνεις παρέα;’’

Ο ερωτηματικός τόνος με τον οποίο χρωματίστηκε η τελευταία πρόταση του ταξιτζή, άφησε σαστισμένο τον Victor, που μετά την απάντηση που έδωσε με αυστηρό ύφος, πίστευε ότι ο κουραστικός διάλογος είχε λάβει πρόωρο τέλος. Ωστόσο, δεν ήταν τόσο ο τόνος της ερώτησης που τον υποχρέωσε να συνεχίσει τον ενοχλητικό διάλογο, όσο ότι η τελευταία ερώτηση με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, τον έκανε πλέον να νιώθει μια απροσδόκητη σύγχυση. Πλέον ο Victor αισθανόταν ότι σίγουρα κάτι πρέπει να πει, αλλά τι;

‘’Ποιος φίλος μου, μα τι λες τελοσπάντων άνθρωπέ μου νυχτιάτικα;’’ ρώτησε ο Victor υποκριτικά ενοχλημένος, καθώς μέσα του χωρίς να το θέλει, έπιασε τον εαυτό του να αδημονεί για την απάντηση του ρυτιδιασμένου από τα χρόνια ταξιτζή, με τα γκρίζα μαλλιά και την εκνευριστικά εύθυμη φωνή.

‘’Ο καλός σου φίλος, ο ρόλος σου ντε! Ο ηθοποιός Victor, ο ρόλος ή όπως θες βάφτισέ τον. Αυτός δεν άρεσε, αυτός δεν έπαιξε καλά, αυτός πενθεί και εσύ θέλεις να του κάνεις παρέα. Είσαι καλός φίλος.’’ Είπε και τον κοίταξε πάλι από τον καθρέφτη χαμογελώντας.

Έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου έριχνε χιονόνερο, η θερμοκρασία ήταν κοντά στους μηδέν βαθμούς και ο Victor από το βάθος της ανυπαρξίας που βρισκόταν πριν πέντε λεπτά, είχε αναδυθεί στην επιφάνεια μιας επίφοβης, φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Ο Victor είχε διαβάσει πολλά βιβλία, ήταν απόφοιτος της Ιατρικής σχολής, που όμως επέλεξε να αφήσει τον δρόμο της επιστήμης για να ακολουθήσει το όνειρό του, το ‘’θέατρο’’. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, καμία γνώση, τίποτα από όσα είχε διαβάσει δεν τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει στην ‘’απειλή’’ του γεροπερίεργου ταξιτζή.

‘’Οδός Αναπαύσεως και Γαλήνης’’ αναφώνησε ο ταξιτζής, ‘’φτάσαμε’’.

‘’Ναι’’ είπε ο Victor.

Στα δέκατα που ακολούθησαν, ο Victor μπόρεσε να το εντοπίσει. Κατά ένα περίεργο τρόπο, κάτι μέσα του ήθελε να συνεχίσει αυτή την κούρσα με τον μυστήριο γκριζογένη.

‘’Εφτάμιση ευρώ είναι για σένα και εφτάμιση για το φίλο σου’’, λέει με σοβαρό ύφος ο ταξιτζής.

Ο Victor ήξερε πλέον ότι δεν είχε άλλο χρόνο για να ενοχληθεί. Το “μέσα” του ήθελε απαντήσεις. Ήθελε να ακούσει αυτό που το ‘’μέσα’’ του φώναζε, αλλά δεν μπορούσε να το ακούσει.

‘’Τι εννοείς;’’ ρώτησε, με ειλικρινές ύφος, με μάτια που προδήλωναν προσμονή για την απάντηση.

O περιέργος γκριζογένης είχε σταματήσει να κοιτάζει τον Victor από τον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου, είχε φέρει το κεφάλι του πάνω από τον δεξί του ώμο και πλέον κοιτούσε τον Victor ευθύβολα στα μάτια. Μετά από μία παύση λίγων δευτερολέπτων, ο ταξιτζής αναφωνεί το όνομα του Victor, ωστόσο, τούτη φορά ο γνώριμος εύθυμος τόνος της φωνής του είχε πλέον αντικατασταθεί από μία ήσυχη, συμπονετική χροιά. Οι λέξεις που θα ακολουθούσαν έμελλαν να αλλάξουν την ζωή του Victor και κατά ένα περίεργο τρόπο το ‘’μέσα’’ του Victor το ένιωθε.

‘’ Victor’’ είπε ο ταξιτζής και συνέχισε,

’’Εμείς οι άνθρωποι κατά την διάρκεια της ζωής μας, αναλαμβάνουμε να παίξουμε πολλούς ρόλους. Μάνα, πατέρας, σύζυγος, αδερφός-ή, ταξιτζής, ηθοποιός, ψυχολόγος, φίλος, είναι ρόλοι που όλοι μας παίζουμε στην φτωχή καθημερινότητά μας.

Όπως και στο θέατρο, έτσι και στη ζωή προσπαθούμε να παίξουμε το ρόλο μας, όσο καλύτερα μπορούμε. Και όπως ο ηθοποιός στο θέατρο, όταν παίζει καλά το ρόλο του παίρνει το χειροκρότημα ως ανταμοιβή και χαίρεται, ενώ όταν δεν παίζει καλά το ρόλο του δεν παίρνει το χειροκρότημα και θλίβεται, έτσι και στη ζωή, όταν παίζουμε καλά τους ρόλους μας παίρνουμε ανταμοιβές και χαιρόμαστε, ενώ όταν αποτυγχάνουμε να παίξουμε καλά τους ρόλους μας, τότε δεν παίρνουμε επιβράβευση και γινόμαστε δυστυχείς.

Η ευτυχία μας ή η δυστυχία μας εξαρτάται από το πόσο επιτυχημένα παίξαμε το ρόλο που έχουμε αναλάβει στο θέατρο της ζωής.

Για έναν άνθρωπο, που έχει αναλάβει το ρόλο του γονέα, ίσως η επιτυχία του ρόλου και η ανταμοιβή για το καλό ‘’παίξιμό του’’, είναι να δει το παιδί του να σπουδάζει, να είναι υπάκουο, να δημιουργεί οικογένεια. Και αν το παιδί πραγματώσει τα ‘’όνειρα’’ του γονιού, τότε ο γονιός αισθάνεται ότι έπαιξε σπουδαία το ρόλο του και νιώθει ευτυχισμένος.

Όμως αν το παιδί δεν συμβαδίζει με τα θέλω του γονιού και τραβήξει τη δική του πορεία, π.χ. δεν σπουδάσει, δεν υπακούει τον γονέα του, δεν πάει μαζί του διακοπές το καλοκαίρι ή του μιλήσει άσχημα, τότε ο γονέας θεωρεί ότι απέτυχε στο ρόλο του και τότε βιώνει συναισθήματα ματαίωσης και θλίψης.

Η ευτυχία ή η δυστυχία, του δύστυχου ανθρώπου, καθορίζεται από την επιτυχία του ρόλου του ως ‘’γονέας’’ και κρέμεται αποκλειστικά από το αν το παιδί του πραγματώσει τις προσδοκίες του ή όχι.

‘’ Victor, μου επιτρέπεις να σου κάνω μια προσωπική ερώτηση’’ ρώτησε ο γκριζογένης, ξαφνιάζοντας τον Victor.

‘’Ναι μπορείς’’ απάντησε ο Victor.

‘’ Victor, έχεις οικογένεια ή κάποια σχέση στη ζωή σου;’’ ρώτησε ο ταξιτζής με την άνεση που θα ρωτούσε ένας φίλος.

‘’Ναι, είμαι σε σχέση και μάλιστα θα ανησυχεί που είμαι ακόμα έξω και δεν έχω ειδοποιήσει ότι είμαι καλά’’ είπε γελώντας ο Victor.

‘’Να λοιπόν άλλος ένας ρόλος που έχεις αναλάβει’’ αναφώνησε ο ταξιτζής και συνέχισε με μία ερώτηση που μάλλον προκάλεσε την έκπληξη του Victor.

‘’Victor μπορείς να σκεφτείς και να μου πεις, τι σημαίνει για σένα να είσαι σύντροφος, πώς είναι να είσαι σύντροφος’’;

Ο Victor σίγουρα δεν ανέμενε την ερώτηση αυτή, αλλά ούτως ή άλλως αυτό το κρύο βράδυ, τίποτα από όσα είχαν ακολουθήσει το κλείσιμο της αυλαίας δεν ήταν συνηθισμένα.

Ο Victor έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα να κοιτάζει τον ταξιτζή, ώσπου απάντησε.

‘’Σύντροφος σημαίνει να είμαι στοργικός, να νοιάζομαι την σχέση μου, να δείχνω κατανόηση και αγάπη στις ανάγκες και στις άσχημες στιγμές που θα τύχουν, αλλά γιατί με ρωτάς;’’ ρώτησε με απορία ο Victor.

‘’Θα σου πω’’ απάντησε ο άγνωστος ταξιτζής.

‘’Σκέψου Victor, σε λίγο που θα μπεις στο σπίτι σου, να βρεις ένα γράμμα από τη σχέση σου, στο οποίο να σου εξηγεί ότι αισθάνεται πως βαριέται ή ότι πιέζεται ή ότι δεν εισπράττει όση αγάπη θέλει ή ότι υπάρχει κάποιο άλλο άτομο ανάμεσά σας και γι αυτό σε αφήνει. Μπορείς να υποθέσεις πως θα ένιωθες;’’ ρώτησε ο ταξιτζής.

Η σκέψη και μόνο αυτής της πιθανότητας έκανε τον Victor να απαντήσει ακαριαία και με ζωντάνια στην ερώτηση του ταξιτζή.

‘’Χάλια! Αν συνέβαινε αυτό, ειδικά μετά από αυτή την βραδιά, δεν μπορώ να διανοηθώ καν, το πόσο άσχημα θα ένιωθα. Μα αυτό αποκλείεται να γίνει, γιατί ως σύντροφος είμαι όλα όσα σου προανέφερα. Είμαι πιστός, στοργικός, καλός, δείχνω κατανόηση, γιατί να θέλει να με αφήσει; Τώρα, αν μου έλεγε ότι υπάρχει άλλο άτομο στη μέση, τότε θα θύμωνα. Θα αισθανόμουν προδομένος. Τουλάχιστον αν ήταν να γίνει αυτό, καλύτερα να συνέβαινε αύριο, όχι σήμερα’’ είπε ο Victor, με χιουμοριστική διάθεση, δείχνοντας ότι είχε ξεπεράσει το στιγμιαίο σοκ της ερώτησης.

‘’Πού θες όμως να καταλήξεις, γιατί το ρώτησες αυτό;’’

‘’Βλέπεις Victor, ότι και σε αυτή την περίπτωση η ευτυχία σου ή η δυστυχία σου, ‘’κρέμεται’’ από τη σχέση σου και καθορίζεται από το αν πραγματώσει ή όχι, τις προσδοκίες που είναι συνυφασμένες με  το ρόλο σου ως σύντροφος. Η απόρριψη από τη σχέση σου όλων αυτών που προσφέρεις και αποτελούν τα εχέγγυα ενός συντρόφου από μέρους σου, θα σου δημιουργούσαν αβάσταχτο πόνο, την ματαίωση του ρόλου σου ως σύντροφος.

Ο Victor, που άκουγε με προσοχή τον πρόσφατο φίλο του, εντόπισε κάτι που τον ενοχλούσε σε όλο αυτό.

‘’Όχι απαραίτητα’’ είπε ο Victor, αφήνοντας τον προβληματισμό του να χρωματίσει τη φωνή του.

 ΄΄Θα μπορούσα να έχω επιτύχει ως σύντροφος, ωστόσο, ας πούμε, ότι με άφηνε επειδή δεν μπορούσε να εκτιμήσει όλα όσα παρείχα ως σύντροφος. Δηλαδή το γεγονός ότι θα με χώριζε, δεν θα με έκανε απαραιτήτως και αποτυχημένο σύντροφο. Όχι ότι αυτό θα μετρίαζε τη θλίψη μου, αφού θα σκεφτόμουν πόσο έξω έπεσα με την επιλογή συντρόφου, αλλά τουλάχιστον δεν θα ήμουν και κακός σύντροφος, σωστά;’’ ρώτησε ο Victor.

΄΄Σωστά΄΄ είπε με συγκαταβατικό χαμόγελο ο πάντα εύθυμος ταξιτζής.

΄΄Ωστόσο σε αυτό το σημείο, πρέπει να σου πω το εξής Victor… Πέρα από τους γνωστούς ρόλους που αναλαμβάνουμε να παίξουμε, γονιός, φίλος, σύντροφος κτλ, εξίσου ρόλοι που αναλαμβάνουμε να παίξουμε είναι και άλλοι δευτερογενείς, που τους αντιλαμβανόμαστε πολύ δυσκολότερα. Συνεπώς, ο ρόλος του θύματος, του προδομένου, του εξυπνάκια, του όμορφου, του δυνατού, του στοργικού είναι εξίσου ρόλοι, τους οποίους καλούμαστε να παίξουμε καλά, για να πάρουμε την ανταμοιβή μας και να χαρούμε, ειδάλλως η ματαίωση του ρόλου μας, μας επιφέρει πάλι αρνητικά συναισθήματα‘’.

‘’Έτσι λοιπόν, αν έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι η σχέση σου δεν σε εγκατέλειψε επειδή ήσουν κακός σύντροφος, αλλά επειδή εκείνη ήταν, τότε, όπως και στο θέατρο κάνουν οι ηθοποιοί, που μεταμφιέζονται κατά την διάρκεια της παράστασης σε άλλους ρόλους, έτσι και ο εαυτός σου, από το ρόλο του συντρόφου μεταμφιέζεται και υποδύεται έναν άλλο ρόλο, του θύματος ή του προδομένου. Και πάλι καλείσαι να παίξεις επιτυχημένα τους νέους ρόλους σου για να εισπράξεις το χειροκρότημα.

Έτσι λοιπόν ως ‘’θύμα’’ ή ως ‘’προδομένος’’ πρέπει να υποφέρεις, να κλάψεις, ή να θυμώσεις, για να εισπράξεις την συμπάθεια, την κατανόηση, ή μια αγκαλιά. Τι θα γίνει όμως, αν κάποιος δικός σου άνθρωπος δεν συμμεριστεί τον πόνο σου, δηλαδή απορρίψει το ρόλο σου; Τότε το πιθανότερο είναι πως θα εναντιωθείς προς αυτόν με θυμό ή με αδιαφορία, καθώς δεν καταλαβαίνει το ρόλο σου, ή θα βυθιστείς σε μεγαλύτερη στεναχώρια καθώς δεν κατάφερες να ανταποκριθείς καλώς στο νέο ρόλο. Και αν Victor, ταυτόχρονα με τον ρόλο του θύματος ή του προδομένου συνυπάρχει ο ρόλος του ‘’δυνατού’’, που ως δυνατός δεν επιτρέπεται να κλάψεις, και σε δει κάποιος να κλαις, τότε τι πιστεύεις ότι θα συμβεί;’’, ρώτησε ο ταξιτζής.

‘’Θα ντραπώ και θα γυρίσω το κεφάλι ή μπορεί και να θυμώσω, γιατί απορρίπτεται εκείνη την στιγμή ο ρόλος του δυνατού’’ απάντησε ο Victor που πλέον έδειχνε να καταλαβαίνει περισσότερο τον απρόοπτο, νυχτερινό του φίλο.

Ο ταξιτζής έγνεψε καταφατικά στον Victor.

‘’Όμως, πες μου κάτι ακόμα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που στεναχωριόμαστε, θυμώνουμε, χαιρόμαστε, τότε υποκρινόμαστε; Γιατί αλήθεια σου λέω, σήμερα ήμουν στα αλήθεια στεναχωρημένος και αν γυρίσω σπίτι και δω σημείωμα χωρισμού, επίσης αλήθεια σου λέω, θα στεναχωρηθώ πολύ και σε βεβαιώνω ότι θα είναι πολύ αληθινό’’ αποκρίθηκε ο Victor.

‘’Όχι, δεν λέω αυτό’’ απάντησε ο ταξιτζής.

‘’Ο συναισθηματικός πόνος που βιώνουμε είναι πέρα για πέρα αληθινός, η χαρά, ο θυμός, η αγωνία, όλα αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ αληθινά. Αυτό όμως που λέω είναι, ότι δεν χαιρόμαστε εμείς, δεν στεναχωριόμαστε εμείς, δεν είμαστε εμείς που πληγωνόμαστε, αλλά ο ρόλος μας, το ‘’εγώ’’ μας. Εμείς παραμένουμε ασφαλείς, ανέγγιχτοι, έτοιμοι να ξανοιχτούμε ξανά στα πέλαγα της ζωής, αρκεί να καταλάβουμε ότι δεν υποφέρουμε εμείς, αλλά ο ρόλος μας’’.

‘’Μα, αν δεν είμαστε εμείς οι ρόλοι μας, αν δεν είμαστε εμείς τα ‘’εγώ’’ μας, τότε ποιοι είμαστε, ποιοι πραγματικά είμαστε έξω από τους ρόλους μας;’’ ρώτησε γεμάτος απορία ο Victor.

 ‘’Το ταξίμετρο γράφει ακόμα, γι΄ αυτό αυτή την ερώτηση θα την συζητήσουμε την επόμενη φορά που θα τύχει να μπεις στο ταξί μου’’, αποκρίθηκε ο ταξιτζής, δίνοντας ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη στον απορημένο Victor.

Η όμορφη νυχτερινή συζήτηση είχε φτάσει στο τέλος της, ωστόσο ο Victor είχε άλλη μια τελευταία ερώτηση για τον αναπάντεχο φίλο του.

‘’Τόση ώρα μιλάμε, αλλά δεν μου έχεις πει το όνομά σου...’’

‘’Είμαι ο Καλλίδρομος, και το δικό μου όνειρο, Victor, είναι να μεταφέρω όσους μπαίνουν στο ταξί μου, στον προορισμό τους’’ είπε ο ταξιτζής χαμογελώντας.

Ο Victor, εν τέλει, πλήρωσε την κούρσα στην τιμή του ενός. Μετά την συζήτηση είχε αφήσει το ‘’φίλο’’ του πίσω στο θέατρο να πενθεί μόνος του.

Κλείνοντας πίσω του την πόρτα του ταξί, ο Victor πλέον το ένιωθε. Ήξερε πλέον ότι μπορεί σήμερα να είχε ηττηθεί ως ηθοποιός, ωστόσο, είχε βγει νικητής στο δικό του θέατρο, το ‘’θέατρο της ζωής’’.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ