Το Εργαστήριο Συστημικής Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής Ροδάκινο προκηρύσσει την έναρξη ετήσιας εκπαίδευσης διάρκειας 160 ωρών στη Συστημική Συμβουλευτική Γονέων και Θεραπείας Ζεύγους.

Στόχος της εκπαίδευσης είναι η εμβάθυνση των επαγγελματιών ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, συμβούλων ψυχικής υγείας στα στάδια και τις τεχνικές που αφορούν τη Συστημική Συμβουλευτική Γονέων και Θεραπείας Ζεύγους.

Στο πεδίο της φιλίας, όλοι είμαστε ερασιτέχνες ψυχολόγοι. Με την έννοια ότι λίγο ή πολύ, δεν υπάρχει κανείς απο εμάς που κάποια στιγμή στη ζωή του να μην κλήθηκε να υποστηρίξει ψυχολογικά κάποιον φίλο του, που περνάει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του.

Στο σημείωμα αυτό θα ήθελα, δια μέσου της προσωπικής εμεπιρίας -αφού δεν έχω ειδικές γνώσεις ψυχολογίας παρά μόνο εμπειρικές- να σας μεταφέρω το πως ένας φίλος μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικότερα το φίλο του τη στιγμή της κρίσης.

«Ο μπαμπάς κι εγώ χωρίζουμε. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είμαστε παντρεμένοι πια. Είμαι στενοχωρημένη, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε καλά ζώντας στο ίδιο σπίτι. Γλυκιά μου, αυτό είναι ένα πρόβλημα των μεγάλων, όχι των παιδιών -δεν θέλω να ανησυχείς ότι το προκάλεσες εσύ, ούτε θέλω να προσπαθείς να το φτιάξεις.

Τελικά υπάρχει ο πρίγκιπας με το άλογο που θα σώσει την πριγκίπισσα από τον κακό το δράκο ή την κακιά τη μάγισσα; Ή μήπως όλα αυτά είναι ένα παραμύθι ή μήπως μύθος; 
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη συμβολική τους σκοπιά.

Στη σύγχρονη κοινωνία απαντά ολοένα και συχνότερα η σωματική και συναισθηματική απομάκρυνση ενήλικων παιδιών από τους γονείς ή γενικότερα από ένα ή περισσότερα μέλη της οικογένειάς τους. Το φαινόμενο αυτό κτύπησε ήδη τις πόρτες και της ελληνικής κοινωνίας, οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και δεν ταυτίζεται με τη «γονική αποξένωση».

Οταν εκδόθηκε το διαζύγιο του, ας τον πούμε, Νίκου, αυτος δεν ήταν ούτε έτοιμος, ούτε το ήθελε. Αποδέχθηκε όμως να δώσει τη συγκατάθεσή του σε ένα συναινετικό διαζύγιο για να μην πληγωθούν τα δυο παιδιά τους από την αντιδικία. Ειχαν περάσει 15 χρόνια μαζί με την πρώην, πλέον, συζυγό του. Και δεν ήταν δική του επιλογή να χωρίσουν.

Το διαζύγιο των γονιών μπορεί να είναι μία πολύ επώδυνη διαδικασία για τα παιδιά. Είναι φυσιολογικό και απόλυτα αναμενόμενο ένα παιδί να αντιδράσει στις αλλαγές και τις ανατροπές των δεδομένων της ζωής που ήξερε μέχρι τώρα. Τα παιδιά, όταν βρίσκονται στη σχολική ηλικία, προκειμένου να διαχειριστούν το άγχος και την θλίψη που φέρνει ο χωρισμός των γονιών τους, επιλέγουν ασυνείδητα να αρνηθούν το γεγονός του διαζυγίου και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να επανασυνδέσουν τους γονείς.

Σκέφτομαι τον κύριο και την κυρία Ρόουζ. Η αλήθεια είναι ότι στην ταινία γελούσαμε, στην πραγματική ζωή όμως... δεν είναι καθόλου έτσι. Τα ζευγάρια που «πολεμάνε» μεταξύ τους υποφέρουν, δεν είναι αστείο, οι ζωές τους χαλάνε και μαζί χαλάει η ποιότητα ζωής και όσων εμπλέκονται στην διαμάχη τους: πρώτα από όλα τα παιδιά και δευτερευόντως οι οικογένειες.

Ποικίλοι κοινωνικοί, οικογενειακοί και ατομικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην επίδραση του διαζυγίου στα παιδιά και στη μετέπειτα προσαρμογή τους. 

Ο Ιορδάνης νιώθει στενοχωρημένος από την ημέρα που του είπαν οι γονείς του πως θα πάρουν διαζύγιο. Η Φρόσω Φωτεινάκη μέσα από το νέο της παιδικό βιβλίο μας απαντά στην ερώτηση… όταν οι γονείς χωρίζουν, η αγάπη σε ποιο σπίτι μένει;

Ο χωρισμός από τη συντροφική σχέση είναι μία από τις πιο στρεσογόνες αλλαγές στη ζωή του ανθρώπου. Προκαλεί δηλαδή έντονο άγχος και στρες, ακόμη δε περισσότερο, στην περίπτωση διαζυγίου ή ύπαρξης παιδιών. Όπως κάθε απώλεια, έτσι κι ο χωρισμός από έναν άνθρωπο που ήταν σημαντικός στη ζωή μας, περιλαμβάνει πένθος. Χρειάζεται να πενθήσουμε για την απώλεια του συντρόφου, προκειμένου να προχωρήσουμε.

Στις ανθρώπινες σχέσεις εκτός από τη σύνδεση υπάρχει και ο χωρισμός. Το να χωρίζεις από έναν άνθρωπο μπορεί να προκαλέσει τις ίδιες αντιδράσεις στον οργανισμό όπως προκαλεί και ο θάνατος.

Πολλά ζευγάρια, φαίνεται να παραπονιούνται για θέματα που έχουν να κάνουν με τη σχέση τους, συνήθως όταν αυτές είναι μακροχρόνιες. Θέματα όπως έλλειψη επαφής, δύσκολη και όχι άνετη επικοινωνία με τον σύντροφό τους, ακόμη και ανάγκη για ανανέωση της σχέσης τους.

Η γονική αποξένωσηείναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια διαδικασία, με την οποία ένας γονιός προσπαθεί να κάνει το παιδί να απορρίψει, να φοβάται ή να αποφύγει την επαφή με τον άλλο γονιό.

Η κατάθλιψη, όπως χρησιμοποιούμε τον όρο στην καθομιλουμένη, περιγράφει μια εικόνα του πώς νιώθουμε τον εαυτό μας και τα πράγματα στη δεδομένη φάση της ζωής μας. 
Συχνά λέμε: «έχω πάθει κατάθλιψη», για να εκφράσουμε μια «βαριά» διάθεση που χαρακτηριστικά της είναι το αίσθημα ακινησίας, η στεναχώρια, η απελπισία, η μοναξιά, που ταυτόχρονα υπάρχουν με αίσθημα αδυναμίας, ψυχικής & σωματικής κούρασης, ματαιότητας και μιας έλλειψης κινήτρου για ζωή.

Ξεκινώντας την πορεία μιας συντροφικής σχέσης, κανένας δεν έχει σαν στόχο το χωρισμό. Η ανάγκη και επιθυμία για συντροφικότητα μας ωθεί να συμπορευτούμε και να προσπαθήσουμε αυτή η σχέση να έχει διάρκεια στο χρόνο. Παρά τις καλές προθέσεις, συχνά οι άνθρωποι χωρίζουν.

Στο διαζύγιο, στην Ελλάδα: Είναι αναγκαία η μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με: Οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακούς δικαστές με γνώσεις ψυχολογίας/παιδοψυχιατρικής, κοινωνικές υπηρεσίες με πραγματογνώμονες/ειδικούς παιδαγωγούς, διαμεσολαβητές, συνεπιμέλεια και εναλλασσόμενη κατοικία και να ερωτάται το παιδί στην αρχή του διαζυγίου όχι όμως από δικαστές.

Μπλέκεστε επανειλημμένα σε σχέσεις με ανθρώπους που δυσκολεύεστε να αφήσετε; Νιώθετε ότι δεν σας καταλαβαίνουν ή δεν ενδιαφέρονται για εσάς όσο θα θέλατε; 

Ο γάμος είναι η τελετουργική κορύφωση μιας σχέσης. Το επίσημο άνοιγμά της στην κοινωνία: Το ζευγάρι ενώπιον Θεού και ανθρώπων δεσμεύεται για πίστη και αφοσίωση. Και μετά ακολουθεί ο έγγαμος βίος. Συχνά μια φυλακή, ένας εγκλωβισμός για δυο ανθρώπους, όταν δεν καταφέρνουν να συμβιώσουν αρμονικά.

Ένα ερώτημα που απασχολεί πολλά ζευγάρια που χωρίζουν είναι εάν πρέπει να μείνουν μαζί για τα παιδιά ή όχι.