Όταν έρχεται η ώρα για το πικρό ποτήρι του χωρισμού, πολλοί λιποψυχούν. Πότε όμως μια σχέση γίνεται τοξική και πότε το αίσθημα του τέλους είναι στην πραγματικότητα αντίσταση για εμβάθυνση στη σχέση και για περεταίρω δουλειά με τον εαυτό μας;

Συνηθίζουμε να λέμε ότι στις σχέσεις πάντα φταίνε και οι δύο. Το ποσοστό όμως δεν είναι πάντα 50-50. Αν νιώθουμε ότι εμείς έχουμε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, χρειαζόμαστε δουλειά με τον εαυτό μας.

Ο Χωρισμός είναι ένα είδος απώλειας, ένα μικρό πένθος.
Μετά τον χωρισμό ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά αλλά υπάρχουν κάποια κοινά στάδια από τα οποία μπορεί να περάσουμε προκειμένου να τον ξεπεράσουμε.

Το διαζύγιο είναι μια επίπονη διαδικασία τόσο για το ζευγάρι όσο και για τα παιδιά. Όταν λοιπόν έρθει εκείνη η μέρα που οι γονείς θα πρέπει να ανακοινώσουν επίσημα στα παιδιά ότι η «μαμά και ο μπαμπάς» δεν θα είναι πλέον μαζί, θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι και διαθέσιμοι, ώστε να το διαχειριστούν όσο το δυνατόν καλύτερα, με σκοπό να το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τις νέες αλλαγές στη ζωή των παιδιών, να μειωθεί η όποια πιθανή επίπτωση στην ψυχική τους υγεία και να ξεπεραστεί το τραύμα.

Σήμερα σχεδόν τα μισά ζευγάρια χωρίζουν. Αν και το φαινόμενο είναι πολυπραγοντικό, μια μεγάλη μερίδα νέων αποφασίζουν να χωρίσουν αν και οι γονείς τους είναι ακόμα μαζί, έγγαμοι. Οι γονείς αυτών των νέων ζευγαριών συνήθως στον δικό τους έγγαμο βίο, είτε δεν σκέφτηκαν ποτέ την πιθανότητα του διαζυγίου, είτε «έκαναν υπομονή για χάρη των παιδιών» τους.

Ο γάμος είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο ανθεκτικούς και σημαντικούς κοινωνικούς θεσμούς. Ορισμένες κοινωνίες στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή θεωρούν τον γάμο κυριολεκτικά μια επιχειρηματική διευθέτηση. Τα παιδιά στην Ινδία αρραβωνιάζονται για να ενώσουν ισχυρές οικογένειες. Δεν είναι πολλά τα χρόνια που για να παντρευτεί μια γυναίκα έπρεπε να καταβληθεί προίκα.

Ένα από τα πιο στρεσογόνα γεγονότα που αντιμετωπίζει μια οικογένεια είναι η διαδικασία του διαζυγίου, το οποίο μπορεί να επιφέρει σοβαρές συνέπειες στην εξέλιξη και μετέπειτα πορεία ενός γονέα και ενός παιδιού. Η διαδικασία του διαζυγίου αποτελεί μια σημαντική αλλαγή στις ζωές των μελών της οικογένειας, μιας και αλλάζει το σύστημα.

-Πώς φθάνουμε σε αυτή την κατάσταση; -Περνώντας από διάφορα στάδια.
To να παύεις να είσαι ερωτευμένος στο πλαίσιο ενός γάμου, πραγματώνεται μέσα από διακριτά στάδια, τα οποία προκύπτουν πριν τη λήψη απόφασης διαζυγίου.

Οι πιο σημαντικοί παράμετροι που καθορίζουν το τι επίπτωση θα έχει το διαζυγίο στο παιδί είναι το υποστηρικτικό περιβάλλον δηλαδή τα αδέλφια, συγγενείς και φίλοι και η στάση των γονιών πριν και μετά το διαζύγιο.

Το διαζύγιο θεωρείται μια από τις πιο στρεσογόνες και συναισθηματικά επώδυνες εμπειρίες για την οικογένεια. Μέσα στο οικογενειακό σύστημα, όπως κάθε πρόβλημα των παιδιών επηρεάζει την οικογένεια ως σύνολο, έτσι και τα σημαντικά προβλήματα ανάμεσα στην σχέση των γονιών επηρεάζουν και τα παιδιά.

Ο χωρισμός και το διαζύγιο είναι μία δυσάρεστη και δύσκολη, αναμφίβολα, επιλογή στην οποία καταλήγουν δύο άνθρωποι όταν διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν άλλο πια να είναι για πολλούς και διάφορους λόγους.

Πως μπορείτε να τα προστατεύσετε: Το διαζύγιο είναι ένα επώδυνο γεγονός για τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας γιατί η ζωή τους ανατρέπεται τελείως και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, επειδή οι δυο πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωή τους αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους.

Τα κυρίαρχα συναισθήματα που τους προκαλεί μπορεί είναι φόβος, θυμός, έντονη θλίψη και ενοχές. 

Όλοι έχουμε ζήσει την εμπειρία του χωρισμού. Κι αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, όλοι ζήσαμε τη στιγμή που καλούμαστε να χωρίσουμε με κάποιον-α ή να μας χωρίσει κάποιος-α. Και μπορεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως ήταν κάτι αμοιβαίο, ήταν όμως;

Πριν γίνει η ανακοίνωση του διαζυγίου στο παιδί, οι γονείς θα πρέπει να έχουν ήδη αποφασίσει για το πώς θα διαμορφωθεί στο εξής η ζωή τους (αρμοδιότητές τους στην καθημερινότητά του παιδιού, πότε θα αποχωρήσει ο γονέας, πότε το παιδί θα μπορεί να τον επισκέπτεται κ.τ.λ.).

Δυστυχώς, η διαδρομή μας δεν είναι φτιαγμένη μόνο για τις χαρές… Στην καθημερινότητά μας ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Επιπλέον, πιο επίπονα γεγονότα όπως, ο θάνατος, η ασθένεια, η απόλυση ή το διαζύγιο είναι μέρος της ζωής μας. Πώς μπορούμε να τα διαχειριστούμε;

Στις ημέρες μας πραγματικά γίνεται μία πολύ σημαντική προσπάθεια όσον αφορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και στην καταπολέμηση κάθε είδους βίας, ανισότητας και διακρίσεων.

Στην ουσία το ερώτημα είναι: μπορεί ο άλλος να μου ανήκει; Όταν είμαι με τον άλλον ζευγάρι τίποτα δεν μπορεί να μου εξασφαλίσει την ιδιοκτησία πάνω του. Μπορεί κατά τα άλλα να υπάρχει εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, όμως παρόλα αυτά υπάρχει ένα ρίσκο. Ο άλλος πάντα μου διαφεύγει γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να βρίσκομαι στο κεφάλι του.

Το «μαζί» χτίζεται από δυο δυνατά θέλω χωρίς τα «εγώ» τους. Σώζονται οι σχέσεις;

Με τα ποσοστά των διαζυγίων να είναι σε τόσο υψηλά επίπεδα είναι δεδομένο ότι η κατάκτηση μίας δυνατής και ολοκληρωμένης σχέσης προϋποθέτει την επιλογή του σωστού συντρόφου, για τους σωστούς λόγους και στο σωστό χρόνο. Απαιτεί επομένως υπευθυνότητα, ωριμότητα, ειλικρίνεια και βεβαίως συνειδητοποίηση των βασικών προτεραιοτήτων σας.

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος της συνέντευξης που μας παραχώρησε ο κύριος Ηλίας Κουρκούτας στο οποίο αναλύονται η αξία της συνεπιμέλειας και οι αδυναμίες της, ο υποτιμημένος ρόλος του πατέρα, οι εκδικητικότητες των χωρισμένων συντρόφων και η επιρροή τους στα παιδιά, η στιγμή που οι γονείς ξαναπαντρεύονται και πολλά άλλα...