Η πρώτη κρίση πανικού στη ζωή ενός ανθρώπου συνιστά μια τόσο πρωτόγνωρη αλλά και τρομακτική εμπειρία που πολλοί αισθάνονται ότι τρελαίνονται ή παθαίνουν καρδιακή προσβολή. Το πιο οδυνηρό συναίσθημα είναι ο φόβος του αγνώστου που επέρχεται, το άγχος για το εάν θα ξαναζήσει το άτομο αυτήν την εμπειρία. Η κρίση πανικού μας χτυπάει την πόρτα απρόσμενα και ξαφνικά.

Σε μία εποχή όπου η οικονομική κρίση κλονίζει συθέμελα όχι μόνο τις επιχειρησιακές αξίες αλλά και κάθε είδους προσωπικές αξίες, αναδύονται όλο και περισσότεροι προβληματισμοί γύρω από τον ανθρώπινο παράγοντα και το πεδίο της διοίκησης του ανθρώπινου δυναμικού. Οι προβληματισμοί αυτοί έγκεινται στο πώς ο άνθρωπος, ως πολυδιάστατη προσωπικότητα, μπορεί να στηριχτεί και να ενισχυθεί προκειμένου να μείνει όσο το δυνατόν ανεπηρέαστος και συγχρόνως αισιόδοξος και όλο πιο αποδοτικός εν όψη των αλλαγών.

Το πρώτο Κέντρο Ημέρας για την υποστήριξη εργαζομένων εγκαινιάστηκε σήμερα από τον υφυπουργό Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης) Σταύρο Καλαφάτη, στη συμβολή των οδών Δελφών και Μερκουρίου.

Πολλά έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για το πώς μπορεί να συνδυαστούν οι απαιτητικές εργασιακές υποχρεώσεις με τις οικογενειακές. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις με το 22% των Ευρωπαίων πολιτών να αναφέρουν ότι η εργασία τους δε συνδυάζεται καθόλου ή συνδυάζεται αναποτελεσματικά με τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την οικογενειακή ή την προσωπική τους ζωή.

Πρέπει ή Θέλω; Χρήμα ή Δουλειά των ονείρων μου; Δουλειά δική μου ή Υπάλληλος άλλου; Καριέρα ή Οικογένεια; Επαγγελματική Ανέλιξη ή Ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής; Συνδυάζονται τα παραπάνω; Ατέλειωτα ερωτήματα που οδηγούν σε ατέρμονες σκέψεις, σε μια εποχή εκφοβισμού και λίγων ευκαιριών.

Η υπερπροσπάθεια των ατόμων και των κοινωνιών που καταβάλλεται τις τελευταίες δεκαετίες με στόχο την οικονομική ευμάρεια αλλά και την κοινωνική ανέλιξη έφερε ως αποτέλεσμα την ψυχολογική και σωματική εξουθένωση μεγάλου μέρους του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού.

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά γίνονται γνωστά περιστατικά εργασιακού εκφοβισμού. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι σε καθημερινή βάση δέχονται εκφοβιστικές συμπεριφορές στο χώρο εργασίας τους.

Η ψυχική υγεία και η ευεξία (wellbeing) των εργαζόμενων στην Ελλάδα βρέθηκαν στο επίκεντρο δεύτερης έρευνας που πραγματοποιήθηκε από την ΕΥ Ελλάδος, την Hellas EAP και το Εργαστήριο Πειραματικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μπορεί το φαινόμενο της εργασιακής εξουθένωσης (burnout) ή ακόμη και των «άστεγων με τα κοστούμια» -στελεχών επιχειρήσεων που δουλεύουν μέχρι πολύ αργά το βράδυ και καταρρέουν από την κούραση στον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι- να έχει ταυτιστεί περισσότερο με οικονομίες όπως αυτή της Ιαπωνίας, αλλά φαίνεται ότι η διαχείριση του εργασιακού άγχους, το οποίο δεν αποκλείεται να αποτελεί και πρόδρομο του burnout, βρίσκεται πολύ ψηλά στα ζητήματα, που απασχολούν και τους Ελληνες εργαζόμενους.

Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί δραματικά η κατανάλωση αγχολυτικών/ηρεμιστικών χαπιών, πλήττοντας ακόμη και τις νέες ηλικίες. Το ζάναξ είναι ένα από τα πλέον διαδεδομένα και περισσότερο καταναλώσιμα φάρμακα.

Όταν κάποιος αποφασίζει να περάσει το κατώφλι ενός ψυχοθεραπευτή συνήθως υποφέρει από ένα σύμπτωμα, αισθάνεται μια υποκειμενική ψυχική δυσφορία, η οποία έχει ξεπεράσει το κατώφλι της αντοχής του. Το σύμπτωμα αυτό -η ψυχική δυσφορία-  μπορεί να προέρχεται από διάφορες καταστάσεις: μπορεί να αποτελεί σύμπτωμα μιας ψυχικής διαταραχής ή μπορεί να είναι αντίδραση σε δυσκολίες ζωής που νιώθει το άτομο ότι τον πιέζουν πολύ.

Σε μια εποχή όπου τα όρια μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής διαρρηγνύονται, τι σημαίνει άραγε ο όρος "κάνω καριέρα";

Με βάση τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, η Ελλάδα βρισκόταν πάντα αρκετά «πίσω» σε σχέση με άλλες χώρες του Δυτικού Κόσμου, ως προς τη συνταγογράφηση και κατανάλωση ψυχιατρικών φαρμάκων.

Η εξουθένωση ή αλλιώς burn out έχει οριστεί ποικιλοτρόπως από τους ερευνητές. (Stalker & Harvey, 2002). Οι περισσότεροι καταλήγουν σε έναν πολύπλευρο ορισμό που αναπτύχθηκε από τους Maslach και συνεργάτες (1996) και περιλαμβάνει τρεις διαστάσεις: τη συναισθηματική εξάντληση, την αποπροσωποποίηση και τη φθίνουσα επίδοση.

Burn out, λοιπόν, και κάνουμε μία προσπάθεια σε αυτό το άρθρο να το σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, να το συσχετίσουμε με την πανδημία και να σκεφτούμε όχι μόνο πώς μας επηρεάζει αλλά και τον τρόπο που μπορεί να επηρεάσει το μέλλον μας.

Ο αντίκτυπος των εργασιακών συνθηκών στην ψυχική υγεία των εργαζομένων στον χώρο της υγείας κατά την περίοδο της πανδημίας της COVID-19