Να είσαι ο εαυτός σου! Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι, είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ. Τι εννoούσε άραγε στην πράξη;

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να προσκολλόμαστε σε αυτά που υπάρχουν στη ζωή μας: τα αντικείμενα, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τις δουλειές, τις καταστάσεις, τις απόψεις, τις πεποιθήσεις. Ακόμα κι αν αυτά δεν μας δίνουν πια την ικανοποίηση που μας έδιναν, δεν μας κάνουν πια ευτυχισμένους.

Στην τέχνη και στην παράδοση, συχνά φαίνεται να λειτουργεί θεραπευτικά η αποκατάσταση των «άσχημων» εντός Σκιάς όψεών μας, όταν ανατίθενται από το παρόν μας στον Άλλον.

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. 

Πού είναι άραγε το δικό μας αστέρι; Πού και γιατί χάσαμε τη «λάμψη» μας; Πού πρέπει να την αναζητήσουμε;
Αφιερώνουμε πολύ χρόνο καθημερινά προκειμένου να υιοθετήσουμε και να συσσωρεύσουμε, όντας επηρεασμένοι από εξωτερικούς και εφήμερους παράγοντες, «ενδεδειγμένες συμπεριφορές» (συναναστροφή με «δυνατούς» ανθρώπους, απαξίωση ηθικών αρχών και αξιών) και υλικά αγαθά, ζώντας πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκφράσουμε και θα εξελίξουμε πλήρως το δυναμικό μας.

Ξέρω κρατάς πολλά κλειδιά, έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να ανοίξεις την πόρτα την κλειδωμένη που οδηγεί στα όνειρά σου, στην ευτυχία σου, στην πληρότητα της ψυχής σου...Το ξέρω προσπαθείς πολύ, μα συνέχεια το κλειδί που κρατάς δεν ταιριάζει στην κλειδαριά και μένεις έξω από μια κλειστή πόρτα, μόνος, εξουθενωμένος και απογοητευμένος να ονειρεύεσαι τον παράδεισο που κρύβεται μέσα της...

Μη φοβάσαι…. Σήκω!! Φτιάξε τα μαλλιά σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και κάρφωσε το χαμόγελο στα χείλη σου. Έτσι…με το ζόρι! Η Ζωή είναι περιπέτεια. Ακόμη να το καταλάβεις;; Ζει αυτός που ρισκάρει και εσύ έζησες και ζεις ακόμη. Πόνος, θλίψη, θυμός, όλα αυτά ανάμεικτα και ζωντανά. Σου θυμίζουν ότι είσαι ζωντανή, ότι το αίμα σου κυλά στις φλέβες σου.

Αν προσπαθείς να αλλάξεις κάτι με μεθόδους και τακτικές που μέχρι τώρα δεν είχαν αποτέλεσμα, αυτό λέγεται παραφροσύνη - Αϊνστάιν

Το σύνδρομο του καλού παιδιού αναφέρεται τόσο στην «εικόνα» ενός ανθρώπου όσο και σε κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα.Ως παράδειγμα αυτής της εικόνας του καλού παιδιού: Ένα καλό παιδί δεν φωνάζει, δεν κάνει φασαρία και δεν ενοχλεί. Κάθεται ήσυχα στη θέση του και αφήνει τους μεγάλους να μιλήσουν. Ένα καλό παιδί δεν παραπονιέται, δεν δυσαρεστείται και δεν αντιμιλά.

«Γνώρισα την αγάπη από τον θόρυβο που έκανε φεύγοντας» είχε πει ο Γάλλος ηθοποιός Λουί Ζουβέ και δεν θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει καλύτερα, τον συναισθηματικό πόνο που μένει όταν μια αγάπη τελειώνει άδοξα.

Κάποια στιγμή εργαζόμουν σε μια μικρή πόλη, όπου λίγοι ψυχολόγοι ιδιώτευαν και συχνά μου τηλεφωνούσε ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας, με σκοπό να συντάξω διάφορα θέματα ψυχολογίας. Ένα συγκεκριμένο τηλεφώνημα του ξεχωρίζει. Χρειαζόταν μια φράση, ένα ρητό για ένα άρθρο σχετικά με τη συναισθηματική απομόνωση.

Για την Satir δύο ήταν οι ερωτήσεις που της καθιστούσαν δυνατό να αντιληφθεί την οικογενειακή κατάσταση των ανθρώπων που την επισκέπτονταν για θεραπεία.
Αισθάνεσαι καλά μέσα στην οικογένεια σου αυτή τη στιγμή;
Χαίρεσαι, ενθουσιάζεσαι που είσαι μέλος της οικογένειας σου;

Οι ερωτικές σχέσεις ανέκαθεν μας απασχολούσαν και θα μας απασχολούν ακριβώς λόγω της οικουμενικής μας ανάγκης, η οποία προκύπτει εξυπηρετώντας βασικούς παράγοντες επιβίωσης. Ωστόσο, οι ερωτικές σχέσεις είναι περίπλοκες, καθώς οι εμπλεκόμενοί τους βιώνουν την κοινή τους πραγματικότητα ερμηνεύοντάς την διαφορετικά, αυτό δηλαδή που αλλιώς συναντάται ως “ο νους των άλλων”.

Υπάρχει λίγο μίσος σε κάθε αγάπη και λίγη αγάπη σε κάθε μίσος - Rowan, 2000, “on inter-penetration of opposites”

Ζούμε σε μια εποχή όπου η πρόσβαση από ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη σε ένα άλλο, η μεταφορά αγαθών και η επικοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία πιο άμεσα και δυνατά.

Η άνοια είναι μία νευροεκφυλιστική πάθηση που σταδιακά στερεί από το άτομο την αυτονομία του. Αυτό σημαίνει ότι από τα πρώτα στάδια της νόσου ήδη και όλο και περισσότερο στην πορεία, το άτομο έχει ανάγκη τόσο από φροντίδα όσο και από προσοχή για λόγους ασφαλείας.

Η χαμηλή αυτοπεποίθηση είναι μια μορφή ασθένειας και αν δεν τη γιατρέψεις εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής σου και σε καταστρέφει. Οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, τον εκτιμούν, τον σέβονται και τον αποδέχονται όπως είναι και αυτό είναι το καλύτερο συστατικό για την ψυχική τους υγεία.

Κάθε χωρισμός λέμε ότι είναι ένα μικρό πένθος, ένας μικρός θάνατος. Θρηνούμε τον άνθρωπο που βγήκε από τη ζωή μας χωρίς τη θέλησή μας και μας άφησε, θρηνούμε την απώλεια εκείνου που νομίζαμε ότι είχαμε, την απώλεια των ονείρων μας, των σχεδίων μας.

Η ψυχοθεραπευτική σχέση εξ'ορισμού συνυφαίνεται από λεπτές, ακαθόριστες γραμμές μεταξύ θεραπευτή και θεραπευομένου. Για το λόγο αυτό, δεν είναι λίγες οι φορές που ο θεραπευόμενος καταφεύγει στη χρήση ψεμάτων, προκειμένου να προασπιστεί μπροστά στον "κίνδυνο" της έκθεσης των ενδόμυχων πλευρών και συνασθημάτων του.

Πολλές φορές συναντάμε άτομα να επιτυγχάνουν όσα επιθυμούν και να είναι ευτυχισμένα. Αυτό που πολλοί μπορεί να πιστεύουν είναι ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν συναντήσει κάποια δυσκολία στην πορεία τους προς την επίτευξη των στόχων τους, ότι ο δικός τους δρόμος ήταν εύκολος.

Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας έχουμε νιώσει δυσφορία, έντονη ενόχληση ή σωματικό πόνο χωρίς να ξέρουμε πού οφείλεται. Εκφράσεις όπως «έχω έναν κόμπο στο στομάχι» ή «η καρδιά μου θα σπάσει» όταν έχουμε άγχος, αλλά και «νιώθω ένα βάρος στο κεφάλι μου» ή «δε μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ» σε περιόδους θλίψης, είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένες.