Όπως θέλουμε δείχνουμε κι ό,τι θέλουμε δείχνουμε. Ντυνόμαστε με χρώματα, με σχήματα, με λέξεις. Φορτωνόμαστε με ό,τι μπορούμε, διασφαλίζοντας έτσι πως δε θα μας δουν. Προσπαθώντας να αποκρύψουμε τα μελανά μας σημεία. Επιδιώκοντας εμείς οι ίδιοι να τα απαρνηθούμε. Αν σταματούσε για λίγο ο χρόνος, θα είχαμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε γύρω μας ίσως λίγο πιο ουσιαστικά.

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του Εγώ», αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών και ισχυρίζεται πως οι μάζες είναι χειραγωγήσιμες και εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου (S. Freud, 1921).

Εσύ ο απογοητευμένος, ο θλιμμένος, ο θυμωμένος με εμένα, είσαι άραγε έτοιμος να αναλάβεις το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί; Γιατί, ξέρεις, δεν είναι δικό μου το φταίξιμο όπως διατυμπανίζεις στα μέσα και τα έξω σου. Δεν είμαι εγώ που σε απογοήτευσα, που σε στεναχώρησα, που σε εξόργισα. Δεν έχω τέτοια γιγάντια δύναμη -αν και πολύ θα το ήθελα.

Είναι άραγε η ψυχική ασθένεια του μέλλοντος; Είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται όσο συχνά λέγεται; Είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό; μπορεί να συμβεί στο καθένα;

Η κατάθλιψη, η πιο ίσως συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στη κλινική ψυχοπαθολογία είναι μια νόσος σαν όλες τις άλλες, σοβαρή ανάλογα με το τρόπο και την ένταση εκδήλωσης των συμπτωμάτων της, αντιμετωπίσιμη σε μεγάλο ποσοστό, με πιθανούς ασθενείς τον καθένα από εμάς αν βρεθούμε στις κατάλληλες ψυχικές συνιστώσες για να την αναπτύξουμε.

Συχνά στην κλινική μου πράξη συναντώ ανθρώπους που απευθύνονται σε έναν ψυχοθεραπευτή για πρώτη φορά. Κάποιοι από αυτούς έχουν αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία, κάποιοι από την άλλη επιθυμούν να απαλλαγούν από κάποιο δυσάρεστο σύμπτωμα μη έχοντας κατά νου όμως τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η θεραπεία.

Η σχέση με τους γονείς μας είναι η πρώτη και ίσως η πιο ιδιαίτερη σχέση στη ζωή μας. Μία σχέση με διαχρονική αξία, καθώς όνειρα, προσδοκίες, και συναισθήματα αναμιγνύονται και συνθέτουν την ιστορία μας. Ένα κουβάρι με εμπειρίες το οποίο χρειάζεται να ξετυλίξουμε για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε, να αγαπήσουμε ακόμα και να συγχωρήσουμε τους δύο ανθρώπους που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.

"Αυτάρκη κι ευτυχισμένα", απαντούν οι περισσότεροι γονείς, όταν τους ρωτάω πώς θέλουν ιδανικά να γίνουν τα παιδιά τους σε τριάντα χρόνια ή και λιγότερο από σήμερα. Στην Εκπαίδευση Αποτελεσματικού Γονέα, το 30 year plan είναι μια από τις βασικές έννοιες πάνω στην οποία εργαζόμαστε με τους γονείς και ένας γνώμονας για να κρίνουμε αν η συμπεριφορά μας ενισχύει την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών που θέλουμε τα παιδιά να αποκτήσουν μεγαλώνοντας.

Το να γίνει κάποιος καλός γονιός είναι ίσως η πιο δύσκολη αποστολή που έχει κληθεί κάποιος να αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή. Το να φέρεις μία καινούργια ζωή στον κόσμο πρέπει να είναι μία απόφαση ύψιστης ωριμότητας και προσωπικής θέλησης και όχι απλώς ένα τυχαίο γεγονός ή μία πράξη που απλώς θέλει να συμφωνήσει με τα κοινωνικά πρότυπα.

Η χώρα μας υπέστη τις τελευταίες ημέρες μία ανείπωτη τραγωδία, με πυρκαγιές να εξαπλώνονται σε διάφορες περιοχές της Αττικής, έχοντας ως αποτέλεσμα να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές και να καταστραφούν περιουσίες. Οι ώρες φόβου, ο τραγικός θάνατος τόσων ανθρώπων, η απώλεια περιουσιών, αλλά και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, συνθέτουν μία πρωτόγνωρη εθνική τραγωδία.

Η απόρριψη είναι συναισθηματικά επώδυνη, ακόμα περισσότερο όταν αγαπάμε τον άνθρωπο που μας απορρίπτει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει μέσα στη φύση μας η ανάγκη για αποδοχή και η ανάγκη σύναψης σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους.

Στις μέρες μας παρουσιάζονται ολοένα και περισσότερο περιπτώσεις ατόμων, τα οποία εκδηλώνουν κάποια δυσκολία στο να εκφράσουν - διατυπώσουν τον πραγματικό συναισθηματικό τους κόσμο και το σύνολο των σκέψεών τους.

Υπάρχουν κανόνες στην αγάπη; με ρώτησε πρόσφατα μια φίλη. Από την προσωπική μου μελέτη και εκπαίδευση αλλά και από την εμπειρία μου στην συμβουλευτική, θεωρώ πως ναι, υπάρχουν τρόποι να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε μια ασφαλή σχέση αγάπης που να χαρακτηρίζεται από συναισθηματική παρουσία, κατανόηση και δέσμευση.

Το να έχετε ακεραιότητα σημαίνει να φέρνετε τον εσωτερικό σας εαυτό στον εξωτερικό σας κόσμο. Παρομοίως με το διάσημο σχόλιο του Justice Stewart σχετικά με την πορνογραφία – «ίσως να μην μπορώ να την ορίσω, αλλά την αναγνωρίζω όταν τη βλέπω» - έτσι και η ακεραιότητα είναι κάτι που δεν μπορούμε εύκολα να ορίσουμε, αλλά που αναγνωρίζουμε όταν τη βλέπουμε.

«Η μελέτη του πώς ξοδεύουν οι άνθρωποι το χρόνο τους στο ίντερνετ μπορεί να έχει την ποιότητα ενός προβολικού τεστ κηλίδων μελάνης (Ρόρσαχ)», υποστηρίζει η Σέρρυ Τάρκλ και μάλλον όχι άδικα.

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι νόσος γνωστή από την αρχαιότητα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η νοσηρότητα από διαβήτη είναι αποδεδειγμένα ιδιαίτερα υψηλή. Ο διαβήτης είναι ένα μεταβολικό σύνδρομο, το οποίο προκαλείται από απόλυτη ή σχετική ανεπάρκεια στην έκκριση ινσουλίνης.

Συνήθως απογοητευόμαστε από τις προσδοκίες μας. Μερικές φορές, ενώ αναμένουμε πράξεις και λόγια ανθρώπων, τελικά απογοητευόμαστε. Αγαπάμε ανθρώπους ανεξαρτήτως των ελαττωμάτων τους. Επιλέγουμε να επικεντρωθούμε στα θετικά της σχέσης και στο πως αισθανόμαστε μέσα σε αυτή και αποφεύγουμε την πραγματικότητα. Δημιουργούμε στο μυαλό μας ένα προφίλ ανθρώπου, ενώ όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, αντιλαμβανόμαστε πως αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ όπως τον φανταζόμασταν. 

«Εάν για να είμαι εγώ ευτυχισμένος, πρέπει εσύ να κάνεις αυτό και τ’ άλλο. Και για να είμαι εγώ ευτυχισμένος, πρέπει να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο. Και για να είμαι εγώ ευτυχισμένος, δεν θα πρέπει να λες αυτά και αυτά. Και δεν θα πρέπει ούτε να τα σκέφτεσαι.

Για να μπορέσεις να αγαπήσεις τους άλλους είναι απαραίτητο πρώτα να αγαπήσεις εσένα. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις άνευ όρων κανέναν. Όταν αρχίζουμε να αγαπάμε πραγματικά, αυτό που κάνουμε είναι να θαυμάζουμε. Ο θαυμασμός είναι μόνο ένα συσταστικό του έρωτα.

Ο Seneca είναι εκείνος που πριν από 2000 χρόνια περιέγραψε με απόλυτη γραφικότητα και βαθιά φιλοσοφική προσέγγιση την ψυχολογική, την σωματική και πνευματική ταλαιπωρία και εξάντληση του ατόμου, το οποίο βιώνει τις συνέπειες μιας καλοήθους ή νεοπλασματικής νόσου (καρκίνο) σε προχωρημένο στάδιο. Είναι ο πόνος και η εγκατάλειψη που φοβίζουν τους περισσότερους στην εξέλιξη της νόσου και της ζωής.

H στιγματοποίηση ατόμων με ψυχικές διαταραχές είναι δυστυχώς κοινή πρακτική σε πληθώρα ΜΜΕ, με κίνητρο τη μεγαλύτερη και ταχύτερη διάδοση σχετικών ειδήσεων ή απλά λόγω άγνοιας. Χαρακτηρισμοί όπως «τρελός», «ψυχοπαθής», «ψυχάκιας» και άλλοι, όχι λιγότερο προσβλητικοί χρησιμοποιούνται πολύ συχνά, ενώ εξίσου συνηθισμένη είναι η σύνδεση αυτών των ατόμων με το έγκλημα, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία ή αν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά.