Ο Αβραάμ Μάσλοου ήταν Αμερικανός ψυχολόγος ο οποίος έμεινε γνωστός για τη θεωρία ιεράρχησης των αναγκών που υποστηρίζει ότι υπάρχουν πέντε επίπεδα αναγκών, από τα οποία εξαρτάται όλη σχεδόν η συμπεριφορά μας.

Τι να μην ευχηθείς σε κάποιον αν θέλεις να τον δεις ευτυχισμένο Ποια είναι η χειρότερη ευχή που μπορείς να πεις σε κάποιον; Είναι μια ευχή που όλοι δίνουμε ο ένας στον άλλον αυτόματα. Χωρίς να το σκεφτούμε. Αυτή την ευχή προβλέπεται να λέμε. Έτσι μάθαμε.

Ghosting ονομάζεται όταν κάποιο πρόσωπο εξαφανίζεται από τη ζωή μας χωρίς εξηγήσεις, έτσι απλά χάνεται. Γιατί, όμως, συμβαίνει τόσο έντονα στην εποχή μας;

Έχουμε συναντήσει φιλόδοξους ανθρώπους που θέτουν υψηλούς στόχους, αγωνίζονται σκληρά για να τους πετύχουν και αφιερώνουν χρόνο και χρήμα σε μια προσπάθεια να φτάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στην πραγματοποίηση τους.

Όμως, όταν τελικά έρχεται η πολυπόθητη στιγμή της ολοκλήρωσης όχι μόνο δεν νιώθουν υπερήφανοι για όλη την προσπάθεια που κατέβαλλαν, απεναντίας βιώνουν μια ανυποχώρητη αίσθηση κενού και μια διαρκή αίσθηση απουσίας νοήματος για τη ζωή.

Ψάχνουμε να βρούμε το άλλο μας μισό πιστεύοντας ότι αυτό θα μας γεμίσει και θα μας οδηγήσει στην ευτυχία, θα μας καλύψει το αίσθημα αυτό το δύσκολο για πολλούς ανθρώπους. Μιλάω για το αίσθημα της μοναξιάς.

Το άλλο μας μισό που θέλουμε να έρθει στη ζωή μας και να καλύψει τα κενά που νοιώθουμε μέσα μας, που θα δώσει νόημα στη ζωή μας.

Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι να μεγαλώσεις και όταν αυτό γίνει πια πραγματικότητα συνήθως δε σου αρέσει. Εκφράσεις, όπως «Αχ να γινόμουν και πάλι παιδί!» ή «Μα τι ωραία αυτά τα παιδικά χρόνια» πλημυρίζουν συχνά το μυαλό. Τι είναι αυτό που σε αγχώνει, όμως, τόσο και μόνο στην ιδέα ότι φορτώνεσαι άλλον έναν χρόνο στην «πλάτη» σου;

Κάθεσαι και κοιτιέσαι στον καθρέπτη (ή κοιτάζεις έναν παγετώνα όπως στη φωτό). «Ποιος είμαι;» σκέφτεσαι. Η απάντηση δεν έρχεται από την άλλη μεριά. Και εκεί γεννιέται η αγωνία. «Πρέπει να βρω ποιος είμαι. Αλλιώς δε θα μπορώ να ηρεμήσω».

Ο ψυχαναλυτής Άνταμ Φίλιπς είπε ότι η απαίτηση να είμαστε ευτυχισμένοι υπονομεύει τη ζωή μας. Κάθε ζωή περιλαμβάνει πόνο και ευχαρίστηση, και αν προσπαθήσουμε να αποβάλουμε τον πόνο και να τον πνίξουμε με ευχαρίστηση, ή να τον μπερδέψουμε ή να αποσπάσουμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλο από αυτόν, τότε δεν μαθαίνουμε να τον αποδεχόμαστε και να τον τροποποιούμε. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου της Philippa Perry.

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Μόλις είχε τελειώσει η παράσταση. Μια βαθιά κοινωνικού περιεχομένου παράσταση, ένα στοχαστικό, φιλοσοφικό δράμα είχε λάβει τέλος. Ο Victor στεκόταν ακίνητος πίσω από την αυλαία σκεπτικός, κοιτάζοντας το σκούρο κόκκινο χρώμα της κουρτίνας που σε λίγο θα άνοιγε για την βαθιά υπόκλιση στο κοινό.

Making Slough Happy (Φέρνοντας την ευτυχία στο Slough), είναι η εκπομπή που πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε στη Βρετανική Τηλεόραση. Το επίκεντρο της εκπομπής αυτής, ήταν η ευτυχία. Σκοπός της εκπομπής ήταν να συγκεντρώσει ένα σύνολο δραστηριοτήτων και συμπεριφορών που μπορούν να φέρουν τη μέγιστη ευτυχία σ΄ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, ακόμη και σε όσους αισθάνονται πεσμένοι ψυχολογικά.

«Υπάρχει κάτι που πρέπει να συμβεί στη ζωή μου για να μπορέσω να αισθανθώ ήρεμος/η (ευτυχισμένος/η, ολοκληρωμένος/η κ.λπ.). Και με πικραίνει που δεν έχει συμβεί ακόμα. Ίσως η πικρία μου να το κάνει τελικά να συμβεί». «Συνέβη κάτι στο παρελθόν που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί, και αυτό με πικραίνει. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τώρα θα είχα την ηρεμία μου».

Συχνά μας απασχολεί η έννοια της καλής ζωής – και είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Οφείλουμε να μας απασχολεί. Βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με αποφάσεις και επιλογές που πρέπει να γίνουν.

Γράφει η συγγραφέας Barbara J. Zitwer για την επίσκεψή της στον ναό Ουνμούνσα, στη Νότια Κορέα: Η Κορέα ήταν κάποτε γνωστή ως το βασίλειο του Τσοσούν, κάτι που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Η χώρα της πρωινής γαλήνης».

Πώς είναι δυνατόν οι Σκανδιναβικές χώρες να είναι από τις πιο ευτυχισμένες του κόσμου, παρά τον μουντό και συχνά συννεφιασμένο καιρό; Και ποιο είναι το πραγματικό μυστικό του ευ ζην στις χώρες αυτές;

Σαμποτάρετε την ευτυχία και την επιτυχία σας; Παλεύετε να κατανοήσετε τον εαυτό σας; Μήπως τα συναισθήματά σας υπαγορεύουν τον τρόπο ζωής σας;

Φαίνεται πως υπάρχει κάποια σχέση με το στρες και τα συναισθήματα. Δεν είναι σαφής η διαδικασία, αλλά κάθε φορά αναφέρεται από περισσότερους επιστήμονες ότι το συναίσθημα και το στρες θα μπορούσαν να είναι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση του καρκίνου.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο αρνητισμός, δηλαδή, ο αρνητικός τρόπος αντιμετώπισης όσων συμβαίνουν και η εστίαση στις αρνητικές πλευρές των πραγμάτων, έχει γίνει, όχι απλώς μία συνήθεια, αλλά κυρίαρχη στάση ζωής.

Επειδή κάπου έχουμε χάσει το δρόμο… ο φιλόσοφος Σενέκας μας συμβουλεύει να στέψουμε την πλάτη στην "εικόνα" και να κοιτάξουμε εντός μας, εναρμονισμένοι με τη φύση. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πάρα πολλά για το ζήτημα της ευτυχίας από την αρχαιότητα έως σήμερα. Αναμφισβήτητα, η ευτυχία αποτελεί ζητούμενο της ανθρώπινης φύσης.

Τέσσερις Ελληνες που ζουν στην Φινλανδία εξηγούν μέσα από παραδείγματα της καθημερινότητάς τους γιατί η σκανδιναβική χώρα των 5,5 εκατομμυρίων κατοίκων είναι επί έξι χρόνια "πρωταθλήτρια" στη λίστα με τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμο.

Γιατί να πάνε όλα καλά, αφού μπορούν να πάνε όλα χάλια; Φτάνει πια με την προκατάληψη ότι όλοι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι!