Όταν σας ζητάνε αγκαλιά, μολών λαβέ να απαντάτε.. Κική Δημουλά
«Όταν σας ζητάνε αγκαλιά, μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να...
Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν. Θάβονται ζωντανά και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθούν, με τρόπο δυσάρεστο. - Sigmund Freud
«Μην κλαις», «Μη στεναχωριέσαι», «Να είσαι δυνατός», «Μην αγχώνεσαι»…
Είναι μερικές από τις εκφράσεις των κοντινών μας ανθρώπων που σπεύδουν να μας παρηγορήσουν αν δεν μας δουν χαρούμενους.
Μα γίνεται να είμαστε πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και να ξεπερνάμε δια μαγείας ότι αρνητικό μας σκοτίζει το μυαλό;
Τα συναισθήματα είναι πληθώρα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Όλα τα έχουμε ανάγκη σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας και αποτελούν εκφράσεις των όσων βιώνουμε, είναι αναπόφευκτα μέρος του εαυτού μας. Αν αρνούμαστε, λοιπόν, τα συναισθήματα μας είναι σα να αρνούμαστε μέρος του εαυτού μας!
Έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε τα θετικά συναισθήματα, όπως είναι η χαρά και η τρυφερότητα ενώ τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός, η ζήλεια, η λύπη και το άγχος να τα βλέπουμε σαν αγκάθια στη ζωή μας. Μα είναι πράγματι έτσι;
Μάλλον όχι αφού το να βρισκόμαστε σε επαφή με τα αρνητικά μας συναισθήματα μας βοηθάει παράλληλα να είμαστε σε επαφή με τις ανάγκες μας, να θεσπίζουμε τα όρια μας και να προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Ο θυμός ακολουθεί όταν κάποια ανάγκη μας δεν καλύπτεται ή κάποιο δικαίωμα μας καταπατάται. Χάρη σε αυτόν μπορούμε να καθορίσουμε τα δικαιώματα μας, το χώρο μας, την αξιοπρέπεια μας. Είναι με λίγα λόγια η αντίδραση στην απογοήτευση.
Το άγχος σε φυσιολογικό βαθμό δύναται να είναι εποικοδομητικό καθώς μας κινητοποιεί προς μια θετική κατεύθυνση.
Ο φόβος εμφανίζεται για να μας προετοιμάσει και να μας προστατεύσει από επικείμενους κινδύνους.
Η ζήλεια ευνοεί το συναγωνισμό ώστε να γίνουμε καλύτεροι όπου κρίνουμε ότι μειονεκτούμε έναντι των άλλων.
Η θλίψη έρχεται ύστερα από κάποια απώλεια ή στέρηση, βοηθώντας μας να διαπραγματευτούμε τις δύσκολες αυτές καταστάσεις και να προχωρήσουμε παρακάτω.
Οι ενοχές και η ντροπή μας βοηθάνε προς μια αξιολόγηση της συμπεριφοράς μας με σκοπό να βελτιωθούμε.
Όλα τα συναισθήματα έχουν νόημα!
Ωστόσο, ακόμα και αν εμείς απαρνούμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το σώμα μας. Οι άμυνες του οργανισμού μας θα βρουν άλλον τρόπο για να αποφορτίσουν τον εσωτερικό μας κόσμο από την ένταση που τον χαρακτηρίζει. Η εξωτερίκευση αυτής μπορεί να συμβεί με ποικίλους τρόπους, είτε αυτό λέγεται πονοκέφαλος, είτε στομαχόπονος, είτε δερματική πάθηση είτε ακόμη και οργανική ασθένεια.
Ότι δεν λέει το στόμα μας, το λέει το σώμα μας!
Τα τελευταία χρόνια μεγάλος αριθμός ερευνών υποστηρίζει τη συμβολή των ψυχολογικών παραγόντων για την εκδήλωση ποικίλων νοσημάτων, όπως αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνος, καρδιακές παθήσεις.
Δράση
Πως θα καταφέρουμε να αποδεχτούμε τα αρνητικά συναισθήματα και να τα έχουμε οδηγό στη ζωή μας;
Το να αφήνουμε στην άκρη και να «κουκουλώνουμε» ότι δεν μας ευχαριστεί δεν είναι λύση. Το πρόβλημα παραμένει εκεί, μεγαλώνει και δυστυχώς θα βρεθεί πάλι μπροστά μας με μια άλλη μορφή ίσως και χειρότερη.
Ας μην αρνούμαστε, λοιπόν, ότι ανεπιθύμητο συναίσθημα βιώνουμε, ας το αγκαλιάσουμε ως κομμάτι δικό μας που θα μας χαρίσει το δρόμο προς την αυτογνωσία και την ηρεμία!
Πηγές:
1. Dalke, R. (2003). Ηασθένειαωςγλώσσατηςψυχής. Ερμηνεία των Συμπτωμάτων και Ψυχική Αυτοθεραπεία. Αθήνα: Πύρινος Κόσμος.
2. Nemiah, D. C. (2000). A psychodynamic View of Psychosomatic Medicine. Psychosomatic Medicine, 62 299-303.
3.Nemiah, J.C. & Sifneos, P.E. (1970). Psychosomatic Illness: A problem in Communication. Psychotherapy Psychosomatics, 18 154-160.
4. Smajda, C. (2001). Ψυχοσωματικά Παράδοξα. Ψυχαναλυτική προσέγγιση των σωματικών νοσημάτων. Αθήνα: Μετά.
Όλα τα περιεχόμενα της Πύλης Ψυχολογίας - Psychology.gr προστατεύονται από την DMCA. Η αναδημοσίευση περιεχομένου είναι αποδεκτή, μόνο εφόσον τηρούνται όλοι ανεξαιρέτως οι παρακάτω κανόνες. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η Πύλη Ψυχολογίας θα προχωράει σε καταγγελία DMCA, χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση. Διαβάστε προσεκτικά το σχετικό πλαίσιο: ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ | ![]() |
Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι να μεγαλώσεις και όταν αυτό γίνει πια πραγματικότητα συνήθως δε σου αρέσει. Εκφράσεις, όπως «Αχ να γινόμουν και πάλι παιδί!» ή «Μα τι ωραία αυτά τα παιδικά χρόνια» πλημυρίζουν συχνά το μυαλό. Τι είναι αυτό που σε αγχώνει, όμως, τόσο και μόνο στην ιδέα ότι φορτώνεσαι άλλον έναν χρόνο στην «πλάτη» σου;
Πόσο εύκολα καταφέρνεις να πεις «όχι»; Και αν το κάνεις πόσες από αυτές τις φορές σε έχουν κατακλύσει μετά σκέψεις του τύπου «Μα έκανα καλά;», «Είναι σωστό που αρνήθηκα;», «Πως θα το πάρει αυτό ο άλλος, και αν θυμώσει ή στεναχωρηθεί;». Τότε έχεις αναρωτηθεί μήπως σε χαρακτηρίζει μια ενοχική στάση απέναντι στους ανθρώπους και στα πράγματα;
«Για το καλό των παιδιών», «για να μη στενοχωρηθούν», «για να μη νιώθουν μειονεκτικά έναντι των άλλων παιδιών» αλλά και «για να μη τα χάσουν» είναι μερικοί από τους λόγους που πολλά παντρεμένα ζευγάρια σιωπηρά συναποφασίζουν, όπως λένε, να μην πάρουν διαζύγιο ενώ όμως είναι σίγουροι ότι η ιστορία του γάμου τους έλαβε τέλος. Ωφελεί, όμως, αυτό τελικά τα παιδιά; Και κατά πόσο συμβάλλει στη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας που τόσο έχουν ανάγκη;
Αν κάθε φορά που θύμωνε ο καθένας μας με κάποιον, αντί να το κρατάει μέσα του το συζητούσε...
Αν δεν άρχιζε πάντα ή σχεδόν πάντα τη συζήτηση με ένα «εσύ φταίς» αλλά είχε ως βάση ότι όλοι έχουμε το εκατό τις εκατό της ευθύνης...
Αναζητήστε ειδικούς στον μοναδικό εξειδεκευμένο κατάλογο στο ελληνικό διαδίκτυο.