Διαχρονικά είναι σημαντικό να ειπωθεί πως το πένθος είναι μια πολυσύνθετη έννοια, που πλέον απασχολεί αρκετά την επιστήμη και τους διάφορους κλάδους της.

Καμιά φορά οι οικογένειες έχουν μυστικά, τα οποία είναι στην ουσία ψέματα. Μπορεί να μη σας περνάει από το μυαλό να το δείτε έτσι. Μπορεί να πιστεύετε ότι κρατάτε μυστικές κάποιες πληροφορίες τις οποίες το παιδί δε χρειάζεται να ξέρει για το καλό του.

Αν η απώλεια του αγαπημένου σας προσώπου είναι πρόσφατη, μπορεί να σας απασχολούν κάποιες από τις παρακάτω σκέψεις ή να βιώνετε κάποια από τα παρακάτω συναισθήματα:

Σίγουρα έχεις ακούσει για τη δύναμη της θετικής σκέψης, για τις θετικές δηλώσεις, για τη θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων και πιθανότατα έχεις δοκιμάσει να εφαρμόσεις κάτι από αυτά και από άλλα ακόμα. Πόσες φορές έχεις ακούσει τη φράση «Σκέψου θετικά» και πόσες φορές έχεις πει εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου «Σκέψου θετικά» με την προσδοκία πως όλα θα αλλάξουν μαγικά όπως διαδίδεται;

Πριν από μερικά χρόνια στο μετρό της Ουάσιγκτον στη στάση L’Enfant Plaza ένας βιολιστής έπαιζε για 45 λεπτά.

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. 

Αν όλο σου το δόσιμο έχει στόχο να «πάρεις», σκέψου πόσο φοβισμένος άνθρωπος θα καταντήσεις.

Πολύ σύντομα, θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι: «Παίρνω αρκετά σαν αντάλλαγμα;» Αυτός ο τρόπος σκέψης αναπτύσσει την ανάγκη σου να ελέγχεις τους άλλους, ώστε να μη βρεθείς «χασμένος» από τη συναλλαγή, γεγονός που καταστρέφει την ηρεμία του νου σου και γεννά μέσα σου θυμό και πίκρα.

Αν προσπαθείς να αλλάξεις κάτι με μεθόδους και τακτικές που μέχρι τώρα δεν είχαν αποτέλεσμα, αυτό λέγεται παραφροσύνη - Αϊνστάιν

Η πανδημία του κορωνοϊού έχει κυριαρχήσει τα τελευταία δύο χρόνια στις ζωές όλων μας. Η πανδημία συνοδεύτηκε από απώλειες σε πολλαπλά επίπεδα: ανθρώπινης ζωής πάνω από όλα αλλά και κοινωνικής, καθώς και οικονομικής φύσεως.

Οι ηλικιωμένοι αποτελούν μία ευάλωτη ηλικιακή ομάδα, καθώς τείνουν να έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες μορφές απώλειας στην ύστερη ενήλικη ζωή τους, γνωστική, σωματική, οικονομική, κοινωνική. Οι απώλειες αυτές συχνά οδηγούν στην κοινωνική απομόνωση, η οποία με την σειρά της δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη καταθλιπτικών συμπτωμάτων (Fokkema, De Jong Gierveld, Dykstra, 2012).

Όπως ισχύει και για τους ενηλίκους, οι απαισιόδοξοι τρόποι με τους οποίους ερμηνεύονται οι ήττες της ζωής μοιάζουν να υποθάλπτουν την αίσθηση της ανημπόριας και της απελπισίας στην καρδιά των καταθλιπτικών παιδιών.

Με αφορμή της δύσκολες στιγμές που περνούν οι συνάνθρωποι μας, αξίζει να πούμε ότι σε τέτοιες καταστάσεις ο πόνος είναι σωματικός, αλλά και ψυχικός. 

Επίμονη κινητοποίηση σκέψεων, εγκλωβισμός μέσα στο σπίτι, υπερένταση, θυμός, ιεροτελεστίες καθαριότητας, άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον, αδυναμία ελέγχου ή πρόβλεψης όσων πρόκειται να συμβούν, οικονομικές ανησυχίες, εμμονική παρακολούθηση ειδήσεων και αίσθημα ανηδονίας για κάποιους.

Κάθε απώλεια στη ζωή ενός ατόμου προκαλεί μια δύσκολη συναισθηματικά κατάσταση. Μερικές φορές αυτή η απώλεια αφορά μια θέση εργασίας, ένα σπίτι, έναν χωρισμό, ενώ κάποιες άλλες φορές πρόκειται για την απώλεια μέσω του θανάτου.

Είναι ευρέως γνωστό πως οι ψυχικές διαταραχές απασχολούν όλο και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων επηρεάζοντας περισσότερο από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σε μία από αυτές, θα αναλύσουμε εκτεταμένα την κατάθλιψη η οποία ορίζεται ως η ασθένεια του 21ου αιώνα και θεωρείται μια από τις πιο σοβαρές διαταραχές της διάθεσης που μαστίζει όλο και συχνότερα τις μικρότερες ηλικιακές ομάδες αφού αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου των νέων μετά από τα τροχαία ατυχήματα.

Η απόφαση να ξεκινήσει κάποιος ψυχοθεραπεία μπορεί να αναδύεται από διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες. Κάποιοι άνθρωποι το σκέφτονται για πολύ καιρό, πριν πάρουν την απόφαση να ξεκινήσουν. Είναι κάτι που το ήθελαν, αλλά δεν είχαν βρει τη δύναμη ή τον τρόπο να το τολμήσουν.

Όταν βρισκόμαστε απέναντι από τον χωρισμό είτε είναι η διακοπή γάμου ή μιας μεγάλης σχέσης, οι ψυχολογικές και συναισθηματικές διαδικασίες που ακολουθούν είναι ίδιες με της απώλειας-πένθους. Οι αλλαγές που θα φέρει στη ζωή μας είναι μεγάλες και χρειάζεται χρόνος για να μπορέσει το άτομο να βρει ξανά τα πατήματά του και τις σταθερές του.

Όταν βρίσκεσαι σε στρεσογόνες καταστάσεις και δεν μπορείς να εκτονώσεις τα συναισθήματά σου ή κάνεις προσπάθεια να τα κρατήσεις μέσα σου, η συναισθηματική πίεση θα ψάξει να βρει ένα σημείο εκτόνωσης στο σώμα σου και συνήθως πρόκειται για κάποιο σημείο το οποίο είναι ήδη ευάλωτο.