Όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας επιθυμούμε την αποδοχή των άλλων. Eιδικότερα, στη παιδική αλλά και στη εφηβική μας ηλικία επιδιώκουμε την επιβράβευση από τους γονείς, τους δασκάλους αλλά και από τους φίλους μας. Όμως, θα πρέπει να διαχωρίσουμε το υγιές συναίσθημα της αναγνώρισης από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περίγυρο, από την ανάγκη για αποδοχή που λειτουργεί σαν ένα «επικίνδυνο ναρκωτικό» και καταστρέφει τη ζωή και την εξέλιξη του ατόμου.

Εάν το είχαμε μπροστά μας πιθανόν θα μας έλεγε: "Ξέρετε πόσο δύσκολο για μένα είναι να είμαι σε μια κοινωνική εκδήλωση; Καταρχάς, αισθάνομαι ότι είμαι το επίκεντρο της προσοχής και ότι οι γύρω με παρατηρούν συνέχεια. Είμαι σε ετοιμότητα στο εάν σχολιάσουν αρνητικά κάθε μου κίνηση, κάθε τι που θα πω". 

Έλεγχος! Όλα υπο τον έλεγχο μας! Τι θα φάμε, τι θα πούμε, που θα πάμε, τι θα επιλέξουμε, με ποιον θα είμαστε, ποιον θα απορρίψουμε. Σχηματίζεται η εικόνα μας μέσα από μια διαδικασία ελέγχου. Ο τροπος που βλέπουμε, που ακούμε, που αποδεχόμαστε.

«Όταν σας ζητάνε αγκαλιά, μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε… Κική Δημουλά»

Για σένα που έμαθες να προσφέρεις απλόχερα όλα τα συναισθήματά σου...

Για σένα που έχεις ξεχάσει τι σημαίνει υγιής εγωισμός...

Για σένα που θυμάσαι μόνο την σκληρή αυτοκριτική, τα αρνητικά σχόλια, τα μειονεκτήματά σου και τα λάθη σου...

Ίσως ακούγεται περίεργο το ερώτημα, αλλά το να είσαι καλό και βολικό παιδί έχει ένα τίμημα και θα έλεγε κανείς και μια οριοθέτηση...

Πέμπτη στις Επτά, είναι ο τίτλος μιας σειράς εκπομπών του PSYCHOLOGY.GR, στις οποίες Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας, απαντούν σε δικά σας ερωτήματα, κάθε εβδομάδα, σε επιλεγμένες θεματικές ενότητες.

Στο παραμύθι του Πίτερ Παν μεταφερόμαστε σε ένα πλάνο έντονης δράσης αλλά και ατέρμονης ανεμελιάς οι οποίες στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών μπορεί να ακούγονται ιδανικές, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Στην επιστήμη της ψυχολογίας «το σύνδρομο του Πίτερ Παν» σχετίζεται με την άρνηση της ενηλικίωσης, την ψυχική ανωριμότητα και την αποφυγή ευθυνών.

Ο εαυτός μας αποτελεί μια πολυσύνθετη οντότητα. Η επίγνωση του αφορά το σώμα και την εξωτερική μας εμφάνισή, τον εσωτερικό μας κόσμο (σκέψεις, συναισθήματα, βαθύτερες πεποιθήσεις, στάσεις, αξίες, κλπ.), και τον κοινωνικό μας κόσμο (στενές σχέσεις, κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, οικογένεια, άλλες ομάδες, κοινωνικό - πολιτισμικό πλαίσιο κλπ).

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες. Ανασφάλειες που σχετίζονται με το πόσο αρέσουμε, πόσο θα μας αποδεχτούν κι αν τελικά θα αγαπηθούμε, πόσο ικανοί είμαστε κι αν αξίζουμε, πόσο τα καταφέρνουμε και πόσο «επιτυχημένες» επιλογές κάνουμε.

Οι ανασφάλειες πάντα σχετίζονται με αντίστοιχους φόβους, όπως εγκατάλειψης, απόρριψης, μοναξιάς ή εγκλωβισμού.

Η απόρριψη είναι μια εμπειρία που έχουν βιώσει όλοι οι άνθρωποι ακόμα και οι πιο πετυχημένοι. Το πρόβλημα είναι πως θα διαχειριστούμε αυτό το γεγονός αν δηλαδή θα είναι το εφαλτήριο για νέες προσπάθειες ή αν ο φόβος της απόρριψης θα μας παγιδέψει και θα μας αδρανοποιήσει.

Η απόρριψη είναι μια εμπειρία που έχουν βιώσει όλοι οι άνθρωποι ακόμα και οι πιο πετυχημένοι. Το πρόβλημα είναι πως θα διαχειριστούμε αυτό το γεγονός αν δηλαδή θα είναι το εφαλτήριο για νέες προσπάθειες ή αν ο φόβος της απόρριψης θα μας παγιδέψει και θα μας αδρανοποιήσει. Πώς μπορούμε να τον ξεπεράσουμε;

Γράφει ο διάσημος συγγραφέας και life coach Robin Sharma: Αποτυγχάνω περισσότερο από τους άλλους. Αποτυγχάνω συνεχώς. Έχω αποτύχει στις επιχειρήσεις, στις σχέσεις μου, στη ζωή μου. 

Σχέση, σχετίζομαι..έννοιες που αναφέρονται στην ομοιότητα, την αναφορά καθώς επίσης και την αλληλεξάρτηση που υπάρχει σε δύο η περισσότερα άτομα. Βασική αρχή, όπως όλοι γνωρίζουμε, οποιασδήποτε βιολογικής, ψυχολογικής ή κοινωνιολογικής μελέτης και έρευνας, θεωρείται η αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον. Το άτομο δεν μπορεί να μεγαλώσει και να επιβιώσει χωρίς αυτό.

Τα άτομα που κάνουν εξαρτητικές σχέσεις σχεδόν ποτέ δεν λένε όχι. Καταλαβαίνουν τους άλλους και έχουν την ικανότητα να κάνουν τους άλλους να νιώθουν όμορφα. Το πρόβλημα είναι ότι το «δόσιμο» είναι μονόπλευρο και τόσο έντονο που ταλαιπωρεί αυτόν που δίνει.

Ο φόβος της απόρριψης είναι ένας φόβος παράλογος και ανυπόστατος. Αφορά την ιδέα ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν θα σας αποδεχτούν, δεν θα σας εγκρίνουν ή δεν θα τους είστε αρεστοί. Ότι δεν θα τους αρέσουν οι απόψεις σας, η εμφάνισή σας, η προσωπικότητά σας, οι αξίες σας, οι πεποιθήσεις σας ή η συμπεριφορά σας.