Η συνείδηση μοιάζει με συντριβάνι που παιχνιδίζει στον ήλιο και ξαναβυθίζεται στη μεγάλη υπόγεια δεξαμενή του υποσυνείδητου από όπου πηγάζει. Αυτά έλεγε ο Freud όταν μιλούσε για την ψυχή. Είχε ήδη ανακαλύψει ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες δεν συμπεριφέρονται μόνο με την λογική αλλά και με κάτι που έμοιαζε πηγαίο και πολλές φορές ακατονόητο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις έννοιες της ονειροπόλησης και της φαντασίας ως ταυτόσημες. Η ονειροπόληση είναι μία νοητική διαδικασία που περιλαμβάνει ένα είδος φαντασιωσικής δραστηριότητας αλλά πέρα από αυτό, οι θεωρητικοί έχουν ορίσει την ονειροπόληση ποικιλοτρόπως.

Ο Φρόυντ σε μία από τις πρώτες του παρατηρήσεις εντός της ψυχοθεραπευτικής συνθήκης, αναγνώρισε πως οι αναλυόμενοι συχνά ένιωθαν έντονα συναισθήματα για εκείνον που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν μέσα από την αποστασιοποιημένη σχέση που είχε μοιραστεί ο αναλυτής με τον αναλυόμενο.

Ο Harvey (1973) ανέφερε ότι οι βιωμένοι χώροι είναι συνυφασμένοι με ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που επέφεραν αλλαγές και ανατροπές στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι ανθρώπινες εμπειρίες, σε συνδυασμό με την κοινωνικοϊστορική πορεία του χώρου, τον διαφοροποιούν από τους τυπικούς χώρους.

Αυστριακός ψυχαναλυτής ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για τις αμφιλεγόμενες ιδέες που διατύπωνε. Οι ριζοσπαστικές, για την εποχή που ζούσε, θεωρίες του ήταν εκείνες που του προσέδωσαν τη φήμη μίας από τις πιο σημαίνουσες αλλά και πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην ιστορία της ψυχιατρικής.

Με ρωτούν συχνά, μα πως συνδιάζετε η Λακανική ψυχανάλυση με την Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία, είναι τόσο άσχετα αντικείμενα.

Ο Freud πίστευε ότι οι βάσεις της προσωπικότητας του ατόμου θέτονται στην παιδική ηλικία και ότι όλοι περνάμε από μια καθορισμένη αναπτυξιακή σειρά ψυχοσεξουαλικών σταδίων.
Αυτά βασίζονται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας. Κάθε στάδιο είναι μια αναπτυξιακή περίοδος με χαρακτηριστικό επίκεντρο, που επηρεάζει την έκφραση της προσωπικότητας. 

Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ παίρνει μέρος σε μια φανταστική συζήτηση στην οποία απαντά αυθόρμητα σε διάφορες ερωτήσεις.

Αναμφίβολα ο Φρόυντ, ο Αϊνστάιν κι ο Όσκαρ Ουάιλντ άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ανθρωπότητα, αφήνοντας πίσω τους μια μεγάλη κληρονομιά για το παγκόσμιο στερέωμα. 

Το βιβλίο «Σύμβολα του Εαυτού- Εικόνες της Ζωής», αποτελείται από 209 σελίδες γεμάτες λέξεις- όπως συνηθίζεται με τα βιβλία- και 52 κάρτες με εικόνες, όπου κάθε μία είναι χίλιες ή και παραπάνω λέξεις- όπως λέει και το ρητό. Και όλες αυτές οι λέξεις αραδιάζονται στο οπτικό μας πεδίο, στη προσπάθεια μας να τις αποφύγουμε.

Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν. Θάβονται ζωντανά και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθούν, με τρόπο δυσάρεστο. - Sigmund Freud

«Μην κλαις», «Μη στεναχωριέσαι», «Να είσαι δυνατός», «Μην αγχώνεσαι»… 
Είναι μερικές από τις εκφράσεις των κοντινών μας ανθρώπων που σπεύδουν να μας παρηγορήσουν αν δεν μας δουν χαρούμενους.

Άραγε, τι μπορεί να σημαίνουν τα όνειρα που βλέπει κανείς όταν είναι σε θεραπεία κι όχι μόνο; Υπάρχουν συμβολισμοί ή απλά είναι καθημερινά πρόσωπα και πράγματα που μας απασχολούν;

Η ανάγκη των ανθρώπων για δεσμούς προσκόλλησης, δηλαδή για σταθερούς δεσμούς αγάπης, ασφάλειας και φροντίδας, δεν περιορίζεται στη διάρκεια των πρώτων χρόνων. Αντίθετα, η συγκεκριμένη ανάγκη παραμένει αναλλοίωτη για ολόκληρη τη ζωή.

Το πνευματικό κίνημα του Διαφωτισμού σηματοδοτεί την έλευση της εποχής της νεωτερικότητας. Ο Διαφωτισμός κατέρριψε τις προκαταλήψεις και τις αυθεντίες του παρελθόντος και θεμελιώνεται στον ανθρωποκεντρισμό και τον ορθολογισμό, με την έννοια της χρήσης του λόγου σε κάθε περιεχόμενο σκέψης.

Είναι γνωστό πως τα άτομα με ψυχικές διαταραχές έχουν να αντιμετωπίσουν μια πληθώρα προβλημάτων, που δεν περιορίζονται μονάχα στη σφαίρα των συμπτωμάτων της εκάστοτε ψυχικής διαταραχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το στίγμα σε βάρος τους, που κυριαρχεί στην κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου, το στίγμα αυτό θρέφεται από την άγνοια. Μια άγνοια που οδηγεί πολλούς στο χλευασμό των ατόμων με διαταραχές, ο οποίος αφορμάται από την πεποίθηση πως τα άτομα αυτά αντιλαμβάνονται διαφορετικά και λανθασμένα την πραγματικότητα.

 «Ίδιος/α ο πατέρας σου/ η μητέρα σου», «Κατά μάνα κατά κύρη». Δύο φράσεις που ο κάθε άνθρωπος έχει σίγουρα ακούσει κατά τη διάρκεια της ζωής του, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν περηφάνεια αλλά και δυσαρέσκεια, αναλόγως την συνθήκη στην οποία θα ακουστούν. Κατά πόσο όμως, οι λαϊκές φράσεις αυτές έχουν επιστημονική βάση;

Η αρχιτεκτονική του ανθρώπινου νου συνεπάγεται την ύπαρξη δύο τρόπων επεξεργασίας πληροφοριών, έναν αυτόματο, μη συνειδητό και έναν συνειδητό τρόπο. Παρόλο που όλοι κατανοούμε το νόημα του όρου συνείδηση, οι θεωρητικοί συχνά δε συμφωνούν μεταξύ τους στον ορισμό και περιεχόμενο του όρου. Μια πρώτη προσέγγιση, η oπoία ξεκινά από τον Freud, ορίζει τη συνείδηση ως σκέψεις που μπορούν να περιγραφούν λεκτικά.

Τα τελευταία χρόνια, οι νεότερες γενιές, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από το ταμπού και το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, προσεγγίζοντας με μία πιο μοντέρνα και ευαίσθητη ματιά το ζήτημα τόσο των προβλημάτων που άπτονται της ψυχικής σφαίρας, όσο και της ψυχοθεραπείας.

Στην πράξη όμως ανακύπτει εύκολα το ερώτημα: τι έχουν στο μυαλό τους οι προσερχόμενοι σε έναν ψυχοθεραπευτή;

Μια από τις πιο καθοριστικές στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η στιγμή της ονοματοδοσίας του, όχι τόσο για τη σημασία του ονόματος αυτού καθ’ εαυτού αλλά για τη συμβολική λειτουργία του. Τι μπορεί να ενυπάρχει σε ένα όνομα; Λίγα φανερά και πολλά περισσότερα κρυφά στοιχεία, μια στιγμή συνάντησης του παρελθόντος με το παρόν.