Σε αυτό το άρθρο, θα διαβάσετε: για τη σημαντικότητα της διαφάνειας του ψυχοθεραπευτή, τα είδη αυτοαποκάλυψης και την οπτική διαφορετικών ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων σχετικά με την αναγκαιότητα της αυτοαποκάλυψης.

Θα διαβάσετε ακόμη, την εμπειρική άποψη για την αυτοαποκάλυψη του θεραπευτή, τριών ειδικών ψυχικής υγείας, συνεργατών του psychology.gr

Είναι δυνατόν μια εσφαλμένη πεποίθηση, όσο ισχυρή και να είναι, να μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να φερθούν αναλόγως ώστε να την επαληθεύσουν; Η κλινική μας εμπειρία μας λέει πως ναι.

Τι σημαίνει αυτοτεκτίμηση; Η αυτοεκτίμηση εκφράζει τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας, μια συνολική υποκειμενική αίσθηση ότι αξίζουμε σαν άνθρωποι. Είναι ευρύτερη από τη αυτοσυμπάθεια και επηρεάζει σε ποιο βαθμό μας αρέσει ο εαυτός μας, και πόσο τον σεβόμαστε και τον εκτιμάμε ανεξάρτητα από τις συνθήκες της ζωής μας ή από όσα μας λένε οι άλλοι.

Συμβαίνει συχνά στις μέρες μας να θεωρείται από πολλούς η αυτοθυσία και η διάθεση του εαυτού μας προς τον «άλλον» ως ένα γενικό προτέρημα, με την έννοια εκείνης της μόνιμης προθυμίας για βοήθεια στον απέναντι άνθρωπο.

Η ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα του Χόρχε Μπουκάι μας μιλάει για ένα μεγάλο και δυνατό ελέφαντα, τον οποίο έδεναν κάθε βράδυ, από όταν ήταν μικρός, σε ένα μικρό πασσαλάκι στο τσίρκο. Εκείνος πίστευε ότι δεν μπορούσε να φύγει και έτσι δεν προσπαθούσε καν να σπάσει τα δεσμά του. Μεγάλωσε πιστεύοντας ότι έτσι είναι τα πράγματα, όπως και πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας.

Cutting, καλείται ο εκούσιος αυτοτραυματισμός μερών του σώματος με αιχμηρά αντικείμενα (συνήθως μαχαίρι ή ξυράφι), προκειμένου να παρουσιαστεί αίμα, χωρίς όμως την προσπάθεια ή την επιθυμία της αυτοκτονίας.

Η εσωτερική πλευρά των καρπών ή άλλα μέρη του σώματος που δεν είναι σε κοινή θέα επιλέγονται, συνήθως, από τον/την έφηβο (έρευνες έχουν δείξει ότι τα κορίτσια έχουν 4 φορές περισσότερες πιθανότητες για “cutting” σε σύγκριση με τα αγόρια) προκειμένου να αποφορτιστούν από αρνητικά συναισθήματα για καταστάσεις άγχους, πίεσης ή απόρριψης που βιώνουν.

Για την επιβίωση μας από τη στιγμή της γέννησής μας, χρειάζεται να καλύπτονται από τους ενήλικες ορισμένες βιολογικές μας ανάγκες (όπως η λήψη τροφής, η φροντίδα της σωματικής υγείας, η προστασία από τις καιρικές συνθήκες, κλπ). Όμως, για να μπορέσει κάποιος ως παιδί και αργότερα ως ενήλικας να αναπτυχθεί ως προσωπικότητα, να επιδιώκει ισορροπημένες σχέσεις και να θωρακίσει την ψυχική του υγεία, χρειάζεται να καλύπτονται επίσης ορισμένες βασικές ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες.

Η βιβλιοθεραπεία έχει να κάνει με τη χρήση των βιβλίων για θεραπευτικούς σκοπούς. Το κατάλληλο γραπτό υλικό ή τα κατάλληλα βιβλία μπορούν  να αποτελέσουν   μέσο  για την επίλυση  απλών προβλημάτων (συναισθηματικών ή συμπεριφορικών), να βοηθήσουν  στη θεραπεία ψυχικών ασθενειών και δυσλειτουργιών και να λειτουργήσουν επικουρικά και συμπληρωματικά σε διάφορες ψυχοθεραπείες.

Ρώσος ψυχολόγος, ασχολήθηκε με την αναπτυξιακή ψυχολογία, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη του παιδιού. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός μέσα από την κοινωνικοπολιτισμική θεωρία που διατύπωσε για την ανάπτυξη του παιδιού, η οποία λαμβάνει υπόψη την επίδραση του πολιτισμού στην ανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού.

Ο βιωματικός οδηγός ψυχοθεραπείας κινείται σε δύο δρόμους, αφενός εισαγάγει μια προσέγγιση (την εξελικτική συστημική προσέγγιση) για την κατανόηση και την εφαρμογή της ψυχοθεραπείας στην πράξη και αφετέρου προτείνει ένα σύνολο αυτοαναφορικών ασκήσεων, μέσα από τις οποίες καλείται ο αναγνώστης να εκκινήσει το δικό του ψυχοθεραπευτικό ταξίδι.

«Η Ψυχοθεραπεία δεν είναι υποκατάστατο της ζωής αλλά μια γενική πρόβα για την ζωή. Με άλλα λόγια, παρόλο που η ψυχοθεραπεία απαιτεί μια στενή σχέση, η σχέση δεν είναι σκοπός – είναι μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού» Ιrvin Yalom

Όλοι μας έχουμε περάσει νύκτες που δεν κοιμηθήκαμε καλά, μερικές φορές ίσως καθόλου, παρόλο που προσπαθήσαμε. Νιώθαμε ότι έπρεπε να κοιμηθούμε όμως δε τα καταφέρναμε. Στις περισσότερες περιπτώσεις κάποιο πρόβλημα, που αντιμετωπίζαμε εκείνες τις μέρες, μας «βασάνιζε» και «δεν μας άφηνε να κοιμηθούμε». Πολλές φορές όμως μπορεί να μην υπήρχε εμφανής λόγος της δυσκολίας του ύπνου.

Πρόσφατα μου ζητήθηκε να γράψω μια εισαγωγή σε ένα κλασικό βιβλίο για την εποπτεία, το: The Quiet Profession, γραμμένο από την Anne Alonso, μέντορά μου.

Το αιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε θεραπευτή και μέσα από αυτό γεννιούνται πολλά υπό- ερωτήματα; Γιατί υπεισέρχομαι σε αυτή τη διαδικασία; Τι αποζητώ τελικά από αυτή την επιλογή επαγγέλματος; Είναι επάγγελμα ή λειτούργημα; Είναι ταξίδι ή προορισμός; Στο συγκεκριμένο ερώτημα και υπο- ερωτήματα, θα προσπαθήσω να απαντήσω, όσο πιο επαρκώς μπορώ. Με τη μόνη διαφορά, είναι πως θα ξεκινήσω αντίστροφα.

Ακόμη και σήμερα, 80 χρόνια μετά το θάνατο του ιδρυτή της ψυχαναλυτικής σχολής, Sigmund Freud, η ψυχοθεραπεία θεωρείται από πολλούς ταμπού.

Πολλές φορές η σκέψη μιας μελλοντικής επίσκεψης σε ένα ψυχοθεραπευτή συνοδεύεται κι από το συνηθισμένο ερώτημα - απάντηση «μα γιατί να πάω σε ψυχοθεραπευτή; δεν είμαι τρελός». Ωστόσο, στις μέρες μας τέτοιους είδους στερεοτυπικές αντιλήψεις ταλανίζουν ένα αρκετά μικρότερο μέρος του πληθυσμού σε σχέση με το παρελθόν, ενώ αποφεύγοντας τη ψυχοθεραπεία κάποιος εξαιτίας αυτών μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στον εαυτό του.

Γιατί να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία; Ένα συχνό ερώτημα που κάνουν πολλοί άνθρωποι, όταν τους προτείνουν ή τους παροτρύνουν να ξεκινήσουν συνεδρίες ψυχοθεραπείας.

Αν είναι κάτι που στα σίγουρα διαπίστωσα πως μια ζωή με κυνηγάει είναι ο φόβος μου. Κι εγώ τρέχω συνεχώς να του ξεφύγω. Τον φοβάμαι λες και ξέρω πως μόλις με φτάσει θα με καταβροχθίσει.
Αυτά πίστευα μέχρι που μπήκα ως θεραπευόμενος μέσα στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάθε, μικρός και μεγάλος μου, φόβος είναι μια ευκαιρία να με γνωρίσω καλύτερα.

Οι άνθρωποι με έναν σχεδόν αυτόματο τρόπο προσπαθούν να αποφύγουν κάθε είδους πόνο. Αποφεύγουμε ή προσπαθούμε να διαχειριστούμε τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο.

Πολύ συχνά, άνθρωποι που προσέρχονται στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή ξαφνιάζονται από τον αριθμό των ορίων που τίθενται προκειμένου να προστατεύσουν την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ θεραπευτή- θεραπευόμενου.