Πόσα άτομα γνωρίζουμε που θα μπορούσαν να είνα ευτυχισμένα κι ωστόσο νιώθουν μια διαρκή έλλειψη ικανοποίησης;

Γιατί επιλέγω συντρόφους στη ζωή μου που με οδηγούν σε αδιέξοδο; Ποιος είναι ο λόγος που μου δημιουργούν έλξη τα «λάθος» άτομα για μένα και επαναλαμβάνω ένα μόνιμο μοτίβο σχέσεων;

Η Marie-France και ο Emmanuel Ballet de Conquereaumont το 1990 δημιούργησαν τις ομάδες Coeur d'enfant (Παιδική ψυχή). Η πρωτοποριακή αυτή μέθοδος στόχευε στην επανασύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί.

Την εποχή εκείνη, η ιδέα του παιδιού μέσα μας φαινόταν αλλόκοτη ή, ακόμη χειρότερα, παιδαριώδης και οπισθοδρομική.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το φόβο του χωρισμού χρειάζεται να πάμε λίγο πίσω, στην παιδική ηλικία προκειμένου να δούμε τον αρχικό χωρισμό. Το παιδί δομείται σε σχέση με τον άλλον, συνήθως σε σχέση με τη μητέρα του, που φοβάται μη τη χάσει, αλλά και από την οποία μια μέρα πρέπει να χωρίσει.

Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίζουν να γκρεμίζονται τα κουτάκια που με τόσο κόπο οργάνωσες; Κουτάκια που φέρνουν δυσλειτουργία, μπερδέματα και μπλοκαρίσματα; Θα αναρωτιέσαι γιατί να πας σε ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή; Αφού έχεις τόσους καλούς φίλους που σε ακούνε και περιμένουν να σου δώσουν την λύση, αφού έχεις οικογένεια που αντέχει τις δυσκολίες και τα φορτία σου. Αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις εσύ την μαγική λύση σε όλα τα προβλήματα σου, αφού στους γύρω σου τα καταφέρνεις να τους δίνεις επιλογές.

Συνήθως όταν διαβάζουμε τη λέξη πόνος, νιώθουμε δυσαρέσκεια, ο εγκέφαλος μας θα ανακαλέσει είτε έναν έντονο σωματικό πόνο που έχουμε νιώσει, είτε μια πιο δύσβατη περίοδο ψυχικού πόνου που έχουμε βιώσει. Το 1979 ο Διεθνής Οργανισμός για την Μελέτη του Πόνου (International Association for the Study of Pain, ΙΑSP) όρισε τον πόνο «ως μια δυσάρεστη υποκειμενική, αισθητική και συναισθηματική εμπειρία, που συνδέεται με πραγματική ή δυνητική ιστική βλάβη ή που περιγράφεται σαν τέτοια». (1)

«Πώς να συμπαρασταθώ σε έναν φίλο μου που περνάει δύσκολα; Τι μπορώ να κάνω, τι μπορώ να πω για να τον βοηθήσω; Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω πώς να το χειριστώ!»

Ο καθένας από εμάς κάποια στιγμή στη ζωή του έχει βιώσει κάποιο δυσάρεστο γεγονός, το οποίο με τη σειρά του επέφερε κρίση από την οποία προέκυψαν σημαντικές αλλαγές. Αδιαμφισβήτητα, δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο στις αλλαγές. Με την έλευση της κρίσης τα έως τώρα κεκτημένα ανατρέπονται δημιουργώντας συναισθήματα άγχους, φόβου και αβεβαιότητας για το επικείμενο μέλλον. Ωστόσο, για κάποιους η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα είναι ευκολότερη.

Δίνεις πάντα μεγάλη αξία στις απόψεις των άλλων; Θέλεις πάντα να ευχαριστείς τους άλλους κι όχι τον εαυτό σου; Γιατί, άραγε, επιζητάμε την αποδοχή των άλλων;

Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε αν το θέλουμε να μεταμορφώσουμε τις σχέσεις μας και τον τρόπο που σχετιζόμαστε. Όλοι οι άνθρωποι αναπτύσουμε μια μορφή προσκόλλησης με τον πρωταρχικό μας φροντιστή που συνήθως είναι η μητέρα. Ο πρωταρχικός αυτός δεσμός καθορίζει τον τρόπο που σχετιζόμαστε και ακόμη περισσότερο τις ερωτικές μας σχέσεις.

Ο άνθρωπος είναι εξελικτικά προσανατολισμένος να δημιουργεί σχέσεις με τους άλλους και να εντάσσεται σε ομάδες, ώστε να καλύψει τις βιοτικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Οι J. Bowlby (θεωρία του δεσμού) και D. Winnicott (Θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων), μέσα από τις μελέτες τους σε βρέφη, ανέδειξαν την εξελικτική βάση της δημιουργίας στενών συναισθηματικών και φροντιστικών δεσμών και της αίσθησης του «ανήκειν».

Οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Εγγραφή στο Newsletter

Ενημερωθείτε για τα άρθρα της εβδομάδας, για σεμινάρια και άλλες δράσεις που αφορούν αποκλειστικά την Ψυχολογία και την Ψυχική Υγεία.

Ενδιαφέροντα