Η τέχνη της πειθούς, αποτελεί μια από τις πιο σημαντικότερες επικοινωνιακές δεξιότητες των ανθρώπων, που ασκούν επιρροή σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.
Ποιος όμως είναι ο βασικότερος παράγοντας, που κάνει έναν άνθρωπο πιο πειστικό από έναν άλλο;
Ποια είναι εκείνα τα κριτήρια που συνθέτουν έναν άνθρωπο ικανό να επηρεάσει τους γύρω του;

Η συστηματική μελέτη του σχολικού εκφοβισμού ξεκίνησε στη Νορβηγία το 1978 με την έκδοση του βιβλίου του Dan Olweus: “Aggression in the schools: Bullies and Whipping boys” και το 1987 εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε επιστημονικά περιοδικά ο όρος “bullying” (Smith & Brain, 2000).  

O φόβος είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου που προκαλείται από την συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου, μιας απειλής. Είναι μία φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού η οποία προκαλείται είτε αυθόρμητα είτε ως αποτέλεσμα σκέψεων.

Ποιά τα κοινά θύτη και θύματος? Τι έχουν κοινό ο θύτης με το θύμα? Είναι και οι δύο υπεύθυνοι για την κατάσταση? Τι προσπαθούν και οι δύο να ελέγξουν?
Τον εαυτό τους.
Τι δεν έχουν και οι δύο? Προσωπική δύναμη, που σημαίνει έλεγχο πάνω στον εαυτό τους.

Ακούμε συχνά πολλούς ανθρώπους να αμφισβητούν τον εαυτό τους, να υποτιμούν τις επιτυχίες τους και να επικεντρώνονται στο να ικανοποιούν μόνο τους άλλους, χωρίς να σκέφτονται τα δικά τους όνειρα και φιλοδοξίες. Ακόμα συχνότερα, παρατηρούμε ανθρώπους που, ενώ είναι επιτυχημένοι στην δουλειά τους και έχουν πληθώρα ταλέντων και δεξιοτήτων, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ανεπαρκή και ανάξιο τείνοντας να υποτιμούν τα θετικά σχόλια των γύρω τους και να αποδίδουν τις επιτυχίες τους μόνο στην τύχη ή σε εξωγενείς παράγοντες πέρα από τον εαυτό τους.

Πόσο εύκολα κανείς παίρνει ρίσκα στην ζωή του; Πόσο εύκολα κανείς εκτίθεται; Πόσο διατεθειμένοι είμαστε και πόσο ανασταλτικοί μπορούμε να γίνουμε σε ότι αφορά την πορεία της ζωής μας;  Ερωτήματα που προβληματίζουν τον σημερινό άνθρωπο καθώς οι σχέσεις του, έχουν γίνει αφόρητα πιεστικές απ’ όλες τις απόψεις και σε όλα τα επίπεδα της διαβίωσης του.

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του Εγώ», αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών και ισχυρίζεται πως οι μάζες είναι χειραγωγήσιμες και εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου (S. Freud, 1921).

Τα προσωπικά όρια αποτελούν μία πολύ σημαντική πτυχή της προσωπικότητας μας διευκολύνοντας μας να ανταπεξέλθουμε στις κρίσιμες στιγμές της καθημερινότητας μας. Πρόκειται για μία έννοια που ακούγεται συχνά, αλλά τι σημαίνουν ακριβώς τα όρια και γιατί είναι τόσο μεγάλης σημασίας;

Οι απόγονοι του ανθρώπου έχουν τη δυνατότητα να επιβιώνουν και να ενηλικιώνονται μόνο όταν γεννιούνται και διανύουν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους μέσα σε κάποιας μορφής προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον.

Κατά τον Branden, «η αυτοεκτίμηση έχει δύο αλληλένδετες πτυχές: συνεπάγεται μια αίσθηση προσωπικής αποτελεσματικότητας και μια αίσθηση προσωπικής αξίας. Είναι το ενιαίο άθροισμα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού. Είναι η πεποίθηση του ατόμου ότι είναι ικανό να ζήσει και ότι συγχρόνως είναι άξιο να ζήσει».

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες. Ανασφάλειες που σχετίζονται με το πόσο αρέσουμε, πόσο θα μας αποδεχτούν κι αν τελικά θα αγαπηθούμε, πόσο ικανοί είμαστε κι αν αξίζουμε, πόσο τα καταφέρνουμε και πόσο «επιτυχημένες» επιλογές κάνουμε.

Οι ανασφάλειες πάντα σχετίζονται με αντίστοιχους φόβους, όπως εγκατάλειψης, απόρριψης, μοναξιάς ή εγκλωβισμού.

"Η ψυχική υγεία συνεπάγεται συμπεριφορά θερμή, γενναιόδωρη και γεμάτη κατανόηση, συναίσθημα τρυφερό, στάση εγκάρδια και πράξεις αλληλεγγύης", Χόρχε Μπουκάι ''Ο Δρόμος της ευτυχίας''.

Τι εννοούμε λέγοντας ψυχική υγεία; Από τι καθορίζεται η ψυχική υγεία;

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας τα τελευταία χρόνια, η ανεργία, οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και η οικονομική στενότητα προκαλούν απόγνωση και σύγχυση στην πλειονότητα του πληθυσμού επειδή προδιαγράφουν ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον. 

Οι ενοχές είναι ένα συναίσθημα που όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στην ζωή μας. Όταν μιλήσουμε άσχημα σε έναν δικό μας άνθρωπο επειδή έχουμε νεύρα, όταν ξεχάσουμε ένα σημαντικό ραντεβού, όταν δεν αφιερώνουμε αρκετό χρόνο στα παιδιά μας, όταν δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας όπως θα έπρεπε, νιώθουμε να κατακλυζόμαστε από τέτοιες ενοχικές σκέψεις.

Για να αποφύγετε να γίνεται το θύμα στη σχέση σας χρειάζονται υγιείς ισορροπίες αλλάζοντας τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα. Είναι γνωστή η φράση «Χρειάζονται δύο για να χορέψουν Τάνγκο».

Όσο και αν μας ξεβολεύει, η έξοδος από τη ζώνη άνεσής μας, είναι το μέρος όπου βρίσκουμε ανάπτυξη. Η παραμονή εκεί που αισθανόμαστε άνετα, μας οδηγεί συχνά στο να χάσουμε σημαντικές ευκαιρίες, κρατώντας μας παράλληλα παγιδευμένους στην ίδια ρουτίνα. Εάν έχετε αφήσει για καιρό τους φόβους σας να κατευθύνουν τη ζωή σας, τότε αυτό το άρθρο θα σας βοηθήσει να βγείτε από τη ζώνη άνεσής σας.

Αν δεν εκτιμούμε τον εαυτό μας, τότε είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τη θέση μας ανάμεσα στους άλλους έτσι ώτε να μας υπολογίζουν και να μας ακούν. Αυτοεκτίμηση ονομάζεται η κρίση ή η αξιολόγηση που κάνουμε για τον εαυτό μας και την προσωπική μας αξία. Δείχνει σε ποιο βαθμό θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό, αξιόλογο και σημαντικό με βάση τους προσωπικούς μας κανόνες.

Τί είναι η διεκδικητικότητα; Η διεκδικητικότητα αναφέρεται στην ικανότητα του ατόμου να εκφράζει τις επιθυμίες και ανάγκες του στο άλλο άτομο, αλλά και να σέβεται τις επιθυμίες και ανάγκες των άλλων. Το να είναι κάποιος διεκδικητικός διαφέρει από το να είναι παθητικός ή επιθετικός. Κάποιος με το παθητικό στυλ έχει τον ρόλο του θεατή, κάνει τα πάντα για τους άλλους, είναι πάντα εκεί για να υποστηρίξει τον άλλο και δεν λέει ποτέ όχι.

Στις μέρες μας παρουσιάζονται ολοένα και περισσότερο περιπτώσεις ατόμων, τα οποία εκδηλώνουν κάποια δυσκολία στο να εκφράσουν - διατυπώσουν τον πραγματικό συναισθηματικό τους κόσμο και το σύνολο των σκέψεών τους.

Aπάντηση : Με το να αποδεχτεί ο γονιός τα παιδιά έτσι όπως είναι, με σκοπό να μάθουν τα παιδιά να αποδέχονται τον εαυτό τους. Δηλαδή όταν ο γονέας αγαπάει το παιδί χωρίς να ζητάει από το παιδί να αλλάξει τον εαυτό του. Ο γονέας δηλαδή να αγαπαει το παιδί γιατί είναι αυτό, όπως λέει και το τραγούδι “σ'αγαπώ γιατί είσαι εσύ”.