Οι γονείς μπορούν μόνο να διδάξουν στα παιδιά τους αυτά που ξέρουν, αυτά που δέχτηκαν και έμαθαν στη ζωή τους, ειδικά όσα είδαν, άκουσαν και δέχτηκαν στην παιδική τους ηλικία. Οι γονείς σου ποτέ δεν θα μπορέσουν να σου μάθουν αυτά που δεν ξέρουν ή που δεν έζησαν. Όλοι κάνουμε τα πράγματα όσο καλύτερα ξέρουμε. Ακόμα και οι λεγόμενοι «κακοί» άνθρωποι κάνουν τα πράγματα όσο καλύτερα ξέρουν.

Μήπως τρέμετε την απόρριψη; Αν ναι, ο φόβος αυτός καθορίζει την ζωή σας και σας εμποδίζει να πετύχετε αυτά που θέλετε. 
Γιατί;  Επειδή δεν τολμάτε να αξιοποιήσετε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται.  Ή επειδή αυτό-σαμποτάρεστε: για παράδειγμα, βγάζετε στην επιφάνεια τα αρνητικά σας στοιχεία, φεύγετε πριν δοκιμάσετε, απορρίπτετε για να μην σας απορρίψουν.

Είναι αναμφισβήτητο ότι, για να αντιμετωπίσει ο κάθε άνθρωπος τη ζωή και τα προβλήματά της, έχει υιοθετήσει μία φιλοσοφία, ένα σύστημα πεποιθήσεων, που τελικά, καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά στα γεγονότα που προκύπτουν στη ζωή του.

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε αναπτύξει τις θεωρίες των ψυχιάτρων Στάνισλαβ Γκροφ και του δόκτορος Καυκαλίδη σε ένα γενικότερο πλάισιο, σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τις θεωρίες και θεωρήσεις τους σχετικά με την προγεννητική φάση και την ενδομήτρια ζωή. Οι θεωρίες των δύο επιστημόνων φαίνονται εκ πρώτης ως διαφορετικές μεταξύ τους, όμως, όπως θα δούμε, έχουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ομοιότητες.

Το πρόβλημα πολλών ζηλιάρηδων είναι ότι δεν κατανοούν πως υπάρχει αγάπη χωρίς ζήλια. Γι' αυτούς η ζήλια αποτελεί απόδειξη αγάπης. Αν δεν υπάρχει ζήλια, δεν υπάρχει και αγάπη. Κατά κάποιον τρόπο, η ζήλια τους τους καθησυχάζει σε σχέση με τα συναισθήματά τους, ότι δηλαδή έχει μια διαβεβαίωση της αγάπης που τρέφουν για το άτομό του. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δημιουργείτε μια τέτοια σχέση;

Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, όταν σκέπτονται τη ζωή τους, μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν κάποιες αναμνήσεις, που θα εύχονταν να μπορούσαν να σβήσουν με μια μαγική γόμα. Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από κάποιο γεγονός, αλλά κάποιες φορές λέμε... «Ποτέ δε θα το ξεπεράσω πραγματικά αυτό!».

Υποδεχόμαστε το νέο έτος με αισιοδοξία και τρία σεμινάρια με τα «όπλα» για να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια που δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά. Οι περιοριστικές μας πεποιθήσεις, οι κακές συνήθειες και η αναβλητικότητα είναι τα πιο ισχυρά εμπόδια που δεν μας επιτρέπουν να εκπληρώσουμε τους στόχους μας.

Ένα σημαντικό στοιχείο που κρατάει τους ανθρώπους “κλειδωμένους”, είναι η πεποίθησή τους πως ο αληθινός τους εαυτός - ο εσωτερικός εαυτός, ο εαυτός που έχουν κρύψει από τους άλλους - δεν αξίζει την αγάπη. Είναι αρκετά εύκολο να εντοπίσουμε την προέλευση αυτού του συναισθήματος. Το αυθόρμητο συναίσθημα ενός παιδιού, η πραγματική του ιδιοσυγκρασία, συχνά αποδοκιμάζονται από τους γονείς και άλλα σημαντικά για το παιδί πρόσωπα.

Μετά την παράσταση, τον θεόρατο και πανίσχυρο ελέφαντα του τσίρκου τον δένουν σε έναν μικροσκοπικό πάσσαλο. Ο πάσσαλος είναι μπηγμένος σε ελάχιστο βάθος στο έδαφος, αλλά ο τεράστιος ελέφαντας δεν φεύγει, παρόλο που μπορεί να ξεριζώσει και δέντρα. Αληθινό μυστήριο τι τον κρατάει… Γιατί δεν το σκάει; H απάντηση απλή:

Ο διάσημος σχεδιαστής μόδας, Ερωτόκριτος Κυμιωνής, μιλά για το νέο του βιβλίο, το Ημερολόγιο ενός πρίγκιπα, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο PSYCHOLOGY.GR

Η σχετική αποστέρηση - με άλλα λόγια, η αίσθηση του δικαιώματος- σχετίζεται με την προκατάληψη και τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις και διαμαρτυρίες.

Οι πεποιθήσεις και οι κοινωνικοί κανόνες που συμμερίζονται τα μέλη διαφορετικών ομάδων καθορίζουν αυτό το οποίο θεωρείται δίκαιο και αμερόληπτο.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε εκ φύσεως την τάση να συγκρινόμαστε με τους άλλους. Μετράμε συνεχώς την κοινωνική θέση των ανθρώπων, τα επίπεδα σεβασμού και προσοχής που απολαμβάνουν και παρατηρούμε τυχόν διαφορές ανάμεσα σ’ αυτά που έχουμε και σ’ εκείνα που έχουν. 

Σύμφωνα με τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, η παιδική ηλικία θεωρείται ως ένα στάδιο ανάπτυξης το οποίο ολοκληρώνεται καθώς διανύουμε την πορεία προς την ενηλικίωση. Στην πραγματικότητα, η προσωπικότητά μας εξελίσσεται διαδοχικά εμπεριέχοντας σε κάθε στάδιο της ζωής μας όλες τις εμπειρίες των προηγούμενων σταδίων.

Η υιοθέτηση ενός υγιεινού τρόπου διατροφής καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής βοηθά στην πρόληψη της ελλιπούς σίτισης σε όλες τις μορφές της, καθώς και στην καταπολέμηση μιας σειράς μη μεταδοτικών ασθενειών και καταστάσεων.

Τα τελευταία χρόνια η έκφραση Να σκέφτεσαι θετικά έχει ακουστεί και γραφτεί υπερβολικά. Άρθρα, δημοσιεύσεις, βιβλία, βίντεο και χρωματιστές λεζάντες στο διαδίκτυο και στον τύπο μας προτρέπουν να σκεφτόμαστε θετικά ώστε να λύσουμε σχεδόν όλα μας τα προβλήματα.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι αυτή η φράση είναι κάτι σαν μάντρα (mantra*) και μόλις την προφέρουν αμέσως όλα θα αλλάξουν μαγικά, θα έχουμε καλή υγεία, θα περάσει η κατάθλιψη (σαν να ήταν γρίπη), θα εξαφανιστεί το άγχος και θα γίνουν όλα λαμπερά και φωτεινά.

Σε ένα κόσμο ρευστό όπως είναι ο δικός μας, όπου όλοι μαθαίνουμε να αντέχουμε την ιδέα πως σχεδόν τίποτα δεν είναι απόλυτα προβλέψιμο, κάποια άτομα έχουν την ανάγκη για απόλυτη βεβαιότητα. Ενώ γνωρίζουμε και δεχόμαστε ότι πάντα υπάρχει η πιθανότητα να συμβεί ένα ατύχημα ενώ οδηγούμε ή να γελοιοποιηθούμε κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης, κάποιοι από μας θέλουμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι τα αρνητικά αποτελέσματα που συνδέονται με τους φόβους μας δεν πρόκειται να συμβούν.

«Ελάτε στην άκρη» τους είπε. «Φοβόμαστε. Μπορεί να πέσουμε». «Ελάτε στην άκρη», τους είπε. Πήγαν. Τους έσπρωξε... Και πέταξαν.  - Guillaume Apollinaire
Μόλις ξεπεράσεις το εμπόδιο του φόβου, ανοίγονται μπροστά σου ένα σωρό δυνατότητες και η ευκαιρία να απολαύσεις πολλά υπέροχα πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα σου περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσες να ζήσεις.

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη και προκύπτει έπειτα από συνειδητοποίηση της έκθεσης του ατόμου σε κάποιο κίνδυνο (σωματικό ή ψυχολογικό, βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο).

Οι θέσεις της ζωής είναι θεμελιώδεις στάσεις – πεποιθήσεις που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους.  Ανάλογα με τις πεποιθήσεις αυτές, διαμορφώνεται η συμπεριφορά και οι σχέσεις μας και παίρνουμε αποφάσεις. 

Όταν πιστεύουμε ακράδαντα στα βιώματα που είναι χαραγμένα στην ψυχή μας, όταν δηλαδή ταυτιζόμαστε ασυναίσθητα -και ως εκ τούτου πλήρως- με το σκοτεινό - πληγωμένο παιδί μας, τότε προσπαθούμε να το απωθήσουμε ή να συμπεριφερόμαστε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε τις αρνητικές πεποιθήσεις του.