Το άγχος ίσως είναι το πιο συνηθισμένο και καθημερινό συναίσθημα για όλους τους ανθρώπους. Είναι ένα από τα συναισθήματα που είναι άρρηκτα συνυφασμένα με την ίδια μας την ύπαρξη.

Δεν είναι ο θάνατος ο μεγαλύτερός μας φόβος, αλλά το ρίσκο της ζωής: ο κίνδυνος να είμαστε ζωντανοί και να εκφράσουμε την αληθινή μας φύση. Το να είμαστε ο εαυτός μας -να ποιος είναι ο φόβος μας.

Για τους περισσότερους ανθρώπους η δέσμευση σε μια σχέση είναι ένα αυτονόητο και φυσιολογικό γεγονός. Για κάποιους όμως το κεφάλαιο σχέσεις δεν είναι κάτι εύκολο γιατί νιώθουν φόβο, πίεση και άγχος στη προοπτική μιας σοβαρής γνωριμίας.

Τα άτομα που έχουν φόβο δέσμευσης επιθυμούν να δημιουργήσουν μια σχέση με προοπτική όμως υπερισχύει ο φόβος τους με αποτέλεσμα να φεύγουν από μια σχέση μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.

Μην τρως άλλο την καρδιά σου! Όταν ζεις στο μέλλον, δηλητηριάζεις την ελευθερία σου με το άγχος, Και όταν ζεις στο παρελθόν παθαίνεις κατάθλιψη.. Μην παίρνεις μαζί σου στο κρεβάτι τις έγνοιες σου… Άλλαξε το «εδώ», αφού θα ήθελες να είσαι «εκεί»…

Γιατί το κυνήγι της καλής κριτικής και της αποδοχής απο τους άλλους είναι ένα χαμένο παιχνίδι; Γιατί η προσπάθεια να είμαστε αρεστοί μας φέρνει απογοήτευση, άγχος, ενοχές και ματαιότητα; Είμαστε άραγε αυτά που μας προσδίδουν οι άλλοι; 

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα με δημοσιεύσεις που απαξιώνουν όσους διστάζουν να κάνουν το εμβόλιο - αλλά αυτές οι αντιδράσεις σε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα κάνουν τελικά περισσότερο κακό παρά καλό, κυρίως γιατί προκαλούν πόλωση προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Όλοι έχουμε δύο φωνές. Τη φωνή του εγώ και τη φωνή της ψυχής (γνωστή και ως έμπνευση, διαίσθηση, κοινή λογική, πνεύμα κ.λπ.) ή αλλιώς τη φωνή του φόβου και τη φωνή της αγάπης.

Όλοι/ες μας έχουμε συγκρουστεί με κάποιον άλλο άνθρωπο στη ζωή μας, έστω και μία φορά. Το αποτέλεσμα, συνήθως, είναι αποκαρδιωτικό.

Αν και το συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο επίκαιρο από ποτέ, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να είναι επίκαιρο. Η βία και η κακοποίηση υπάρχει μέσα στις οικογένειες, έξω στο δρόμο, στα εργασιακά, φιλικά και κοινωνικά περιβάλλοντα και δυστυχώς σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του ατόμου.

Σε ακούω τόση ώρα να μου λες πως είσαι ενάντια στα στερεότυπα, πως εσύ έχεις ξεφύγει από όλα αυτά, πως δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες, πως για εσένα οι φυλετικές διακρίσεις ανήκουν στο παρελθόν, πως δεν έχει σημασία η πανεπιστημιακή μόρφωση, η καταγωγή, πως όλοι οφείλουμε να ξεφύγουμε από αυτά.

Το κύριο συμπεριφοριστικό μοντέλο ανάπτυξης και διατήρησης του άγχους διατυπώθηκε από τον Mowrer (1947). Το μοντέλο των δύο σταδίων του Mowrer υποστηρίζει ότι ο φόβος για ένα συγκεκριμένο ερέθισμα αποκτάται μέσω της κλασικής εξαρτημένης μάθησης και διατηρείται μέσω της συντελεστικής εξαρτημένης μάθησης.

Είναι γεγονός ότι η αντιλαμβανόμενη ή ενθυμούμενη απόρριψη από τους γονείς μπορεί να επηρεάσει αισθητά τη μετέπειτα ψυχολογική προσαρμογή του ατόμου και να αποτελέσει προγνωστικό παράγοντα για την ικανότητα προσαρμογής των παιδιών στο μέλλον, κυρίως όσον αφορά στις ενήλικες διαπροσωπικές σχέσεις (Rohner, 2010).

Το ζήτημα αυτό έγινε αντικείμενο μελέτης πολλών επαγγελματιών ψυχικής υγείας, οι οποίοι προσπάθησαν να διερευνήσουν τα αίτια διαμόρφωσης συγκεκριμένων χαρακτηριολογικών και συμπεριφορικών μοτίβων αλλά και να διαμορφώσουν αντίστοιχες θεραπευτικές προσεγγίσεις.

«Οι άνθρωποι ταράζονται όχι απ’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά από την άποψή τους γι’ αυτά που συμβαίνουν», είχε πει ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος. Και αυτή ακριβώς είναι η βασική αρχή του Γνωστικού μοντέλου: δεν είναι τα γεγονότα που μας κάνουν να υποφέρουμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα ερμηνεύουμε.

Ο Sergi Torres είπε: Δεν είσαι αυτό που πιστεύει ο εγκέφαλός σου. Αν δεν αγαπώ κάποιον, οφείλεται στις ιδέες μου. Και αυτές οι ιδέες με εμποδίζουν να είμαι απόλυτα ευτυχισμένος. Ο Sergi μου δίδαξε ότι είμαστε ένα σκυλάκι που κυνηγάει την ουρίτσα του. Οι σκέψεις μας είναι η ουρίτσα μας κι εμείς την κυνηγάμε.

Αν ανήκεις στη μεγάλη ομάδα αυτών που σχετίζονται με άνθρωπο που δεν εκδηλώνει τα συναισθήματα του, τότε συνέχισε την ανάγνωση, γιατί θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να κατανοήσει, τόσο εσένα, όσο και τον αλλο που επέλεξες για σύντροφο.

Επιδιώκουμε ως γονείς να μας φοβούνται τα παιδιά μας. Αυτό ξεκινάει νωρίς, με τα πρώτα τους ξεσπάσματα και απαιτήσεις σπεύδουμε να τους δείξουμε ποιός είναι το "αφεντικό". Για να το καταφέρουμε αυτό, επιστρατεύουμε το φόβο. Μαλώματα, απειλές, εκβιασμοί, μούτρα, φωνές χρησιμοποιούνται, για να "μάθει το παιδί να φέρεται". 

Το φλέγον ζήτημα της συνεπιμέλειας τέκνων έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα ένα debate απόψεων ως προς το πραγματικό συμφέρον του παιδιού. Το δίπολο που διχάζει την ελληνική κοινωνία επικεντρώνεται στο εάν το Οικογενειακό Δίκαιο πρέπει να δώσει ή όχι το νομικό προβάδισμα στην εφαρμογή της ισότητας μεταξύ των δύο γονέων.

Όταν η εξωτερική εμφάνιση προκαλεί δυσφορία.
Συχνά, όλοι μας παρατηρούμε σημεία στο σώμα μας, που θεωρούμε ότι δεν είναι ακριβώς όπως θα τα θέλαμε, δεν μας αρέσουν πολύ ή πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα. Σίγουρα, όλοι μας δεν είμαστε με όλα ευχαριστημένοι σε σχέση την εξωτερική μας εμφάνιση.

Αρκετά συχνά ακούμε για διάφορα είδη δίαιτας που υπόσχονται θεαματική απώλεια κιλών. Όλο και κάποιος από τον περίγυρο θα μας έχει συστήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής προκειμένου να επιτευχθεί η απώλεια βάρους. Οι διατροφολόγοι εδώ και αρκετά χρόνια είναι σίγουροι ότι τα προγράμματα δίαιτας, όσο εξατομικευμένα κι αν είναι, βοηθούν στην απώλεια βάρους με επιστημονικά τεκμηριωμένες αποδείξεις.

Μια σημαντική μερίδα ερευνών έχει καταδείξει μια σειρά από παράγοντες επικινδυνότητας για τις διατροφικές διαταραχές σε εφήβους, δηλαδή συγκεκριμένα γενετικά και περιβαλλοντικά ίχνη που φαίνεται να συνιστούν μια απαραίτητη, σίγουρα όμως όχι επαρκή, συνθήκη για την γέννηση των διατροφικών διαταραχών.