Η σωματική νοημοσύνη είναι μια από τις πιο συναρπαστικές περιοχές της σύγχρονης φιλοσοφίας και νευροεπιστήμης, που διαπιστώνουν όλο και περισσότερο τη στενή σχέση της βιολογίας μας με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και τον περιβάλλοντα κόσμο. Αναλύσεις αναφορικά με την νευροβιολογία των συναισθημάτων κάνουν λόγο για την σωματοποιημένη διάσταση τόσο των αισθημάτων όσο και του πνεύματος μας. Ο διακεκριμένος νευροεπιστήμονας Αντόνιο Νταμάσιο μας λέει χαρακτηριστικά ότι «το σώμα έχει νου».

Οι ενοχές είναι το βασικό εργαλείο εκείνων που χειραγωγούν. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να μας δημιουργήσει ενοχές και αμέσως αισθανόμαστε την ανάγκη να γίνουμε και πάλι αρεστοί όσο το δυνατόν συντομότερα. Μάλιστα, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να φτάσουν σε σημείο να κάνουν σχεδόν τα πάντα, αν μέσω της χειραγώγησης οι άλλοι τους κάνουν να αισθανθούν αρκετά ένοχοι.

«Η μοναξιά για την ψυχή είναι ότι η πείνα για το σώμα» Μια λέξη, πόσο μάλλον συναισθηματική, ποτέ δεν έρχεται μόνη της. Ακόμα και η λέξη «μοναξιά» χρειάζεται κάποιον που να υποφέρει από αυτήν. Η μοναξιά συνιστά μια υποκειμενική αίσθηση, μοναδική για τον καθένα.

Οι όροι αντικοινωνική προσωπικότητα και ψυχοπαθητικότητα χρησιμοποιούνται συχνά εναλλάξ. Όντως, στο DSM-IV-TR οι διαγνώσεις της αντικοινωνικής προσωπικότητας και της ψυχοπαθητικότητας συνδυάστηκαν κάτω από την κατηγορία της αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας, κάτι που δεν συνέβαινε στο DSM-III.

Οι εμπειρίες που έχουμε ως παιδιά και ως έφηβοι μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο να διαστρεβλώσουν την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η αυτοεκτίμηση προκύπτει σταδιακά μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκτούμε και μέσα από τη σχέση μας με τους ‘’σημαντικούς άλλους’’ για εμάς που πιθανόν είναι η μητέρα μας, ο πατέρας μας, τα αδέλφια μας, ίσως και κάποιοι φίλοι μας και συνομήλικοι μας.

Δίνεις πάντα μεγάλη αξία στις απόψεις των άλλων; Θέλεις πάντα να ευχαριστείς τους άλλους κι όχι τον εαυτό σου; Γιατί, άραγε, επιζητάμε την αποδοχή των άλλων;

Η σπίθα που πυροδότησε την Αραβική Άνοιξη δεν προήλθε από την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Λιβύη ή τον Λίβανο, αλλά από μια χώρα λιγότερο συνδεδεμένη με την επανάσταση –την Τυνησία–, και δεν ξεκίνησε με μια μαζική διαμαρτυρία, αλλά με έναν μόνο πωλητή του δρόμου με το όνομα Mohamed Bouazizi.

Ευελιξία, ανοιχτό μυαλό, προσαρμοστικότητα στη νέα πληροφόρηση και στις συνθήκες, να μένουμε ψύχραιμοι με πίστη στις ικανότητές μας όταν προκύπτει κάποια κρίση, να κάνουμε αντικειμενική προσέγγιση της κατάστασης, να μην παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας και να συνεχίζουμε να κάνουμε ερωτήσεις και να συγκεντρώνουμε πληροφορίες όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα περιμέναμε.

Η δημιουργικότητα μπορεί να οριστεί ως η τάση των ανθρώπων να παράγουν ή να αναγνωρίζουν νέες ιδέες που μπορεί να είναι χρήσιμες:

α) στην επίλυση προβλημάτων (π.χ. επιστημονικές ή άλλες ανακαλύψεις)

β) στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους (π.χ. τάση για μετάδοση καινοτόμων αξιών)

γ) στην ψυχαγωγία (π.χ. καλλιτεχνικά έργα μουσικής, ποίησης, λογοτεχνίας κλ.) 

Η κοινωνική ψυχολογία είναι ένας επιστημονικός κλάδος των κοινωνικών επιστημών ο οποίος, στο πλαίσιο των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων εντάσσεται κατά κανόνα στα τμήματα ψυχολογίας.

Το Body Shaming αναφέρεται στην πράξη του να πείς κάτι αρνητικό για το σώμα ενός ατόμου. Αυτή η πράξη αφορά ή το ίδιο σας το σώμα ή το σώμα κάποιου άλλου. Ο σχολιασμός μπορεί να αφορά το μέγεθος, τα μαλλιά, τα ρούχα, την ηλικία, το φαγητό ή το επίπεδο ελκυστικότητας ενός ατόμου.

Ο όρος Life coaching (προπονητική ζωής) έχει μπει στη ζωή μας τελευταία χρόνια. Αρκετοί ίσως έχετε γνωρίσει διάφορες πτυχές του και έχετε συνεργαστεί με ανθρώπους που ειδικεύονται σε συγκεκριμένους τομείς.

Η άποψη, την οποία θεωρούμε ότι οι άλλοι είτε έχουν είτε θα σχηματίσουν για μας, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία μας. Θέλω να σταθώ στο παρόν άρθρο στον τρόπο με τον οποίο μας επηρεάζει αρνητικά, ανακυκλώνοντας και διατηρώντας μέσα μας άγχος, αναβλητικότητα, ανασφάλεια και φόβο.

Όταν ήρθες σε τούτο τον κόσμο ήσουν πλήρης. Δεν είχες σκεφτεί καν πως είσαι κάτι άλλο πέρα από τον τέλειο εαυτό σου. Ένιωθες υπέροχα με εσένα, ήσουν ελεύθερος.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το φόβο του χωρισμού χρειάζεται να πάμε λίγο πίσω, στην παιδική ηλικία προκειμένου να δούμε τον αρχικό χωρισμό. Το παιδί δομείται σε σχέση με τον άλλον, συνήθως σε σχέση με τη μητέρα του, που φοβάται μη τη χάσει, αλλά και από την οποία μια μέρα πρέπει να χωρίσει.

Σε ποιόν να πω τον πόνο μου, αφού κανείς δεν με ακούει; Γιατί κανείς δεν με καταλαβαίνει;
Και κάπως μας τα φέρνει η ζωή και έρχονται στιγμές που αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι, διχασμένοι μεταξύ επιλογών, πονεμένοι, αγχωμένοι, αποστασιοποιημένοι ή δυστυχισμένοι και κατακλυζόμαστε από αυτήν την έντονη ανάγκη να εκφράσουμε σε κάποιον άνθρωπο τη θέση μας, τα συναισθήματά μας.

Ο Αβραάμ Μάσλοου ήταν Αμερικανός ψυχολόγος ο οποίος έμεινε γνωστός για τη θεωρία ιεράρχησης των αναγκών που υποστηρίζει ότι υπάρχουν πέντε επίπεδα αναγκών, από τα οποία εξαρτάται όλη σχεδόν η συμπεριφορά μας.

Θέλω να κάνω το καλύτερο για το παιδί μου. Θέλω να είναι ευτυχισμένο, δυνατό, ανεξάρτητο, ισορροπημένο. Θέλω να έχει αυτοπεποίθηση, να θέτει στόχους και να τους κατακτά, να είναι κοινωνικά καλλιεργημένο, να αγαπά τον εαυτό του, να δρα με ελευθερία και σεβασμό προς το ίδιο και τους συνανθρώπους του. Θέλω, θέλω, θέλω…

Σίγουρα έχεις ακούσει για τη δύναμη της θετικής σκέψης, για τις θετικές δηλώσεις, για τη θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων και πιθανότατα έχεις δοκιμάσει να εφαρμόσεις κάτι από αυτά και από άλλα ακόμα. Πόσες φορές έχεις ακούσει τη φράση «Σκέψου θετικά» και πόσες φορές έχεις πει εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου «Σκέψου θετικά» με την προσδοκία πως όλα θα αλλάξουν μαγικά όπως διαδίδεται;

Μιλώντας για φόβο ή άγχος εγκατάλειψης αναφερόμαστε την διάχυτη και έντονη πεποίθηση που διακατέχει κάποιον ότι οι άνθρωποι που τον αγαπούν και είναι δίπλα του ή ακόμα και αυτοί που μπορεί να τον γνωρίσουν στο μέλλον, θα τον εγκαταλείψουν.

Η σκέψη ότι ο άλλος θα απομακρυνθεί από κοντά τους, γεννά έντονα συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας, μεταφράζεται ως προσωπική απόρριψη και το άτομο την δικαιολογεί στην βάση της προσωπικής του αναξιότητας.