Η νοητική καθυστέρηση είναι ένας ευρύς όρος που περικλείει πολλές καταστάσεις των οποίων το καθοριστικό χαρακτηριστικό είναι η σημαντική διαταραχή των νοηματικών λειτουργιών. Οι όροι που χρησιμοποιούνταν για την περιγραφή των ατόμων με αυτή τη διαταραχή διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα και την εποχή.

Τα πρώτα χρόνια ζωής κρίνονται πολύ σημαντικά για τη μετέπειτα υγεία των παιδιών κατά την ενήλική ζωή τους, τόσο βιολογικά, όσο και συναισθηματικά και ψυχικά. Τα πρώτα αυτά ευάλωτα χρόνια είναι ιδιαίτερα σημαντικά καθώς οι γονείς είναι αυτοί οι οποίοι παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στη ζωή των παιδιών διαμορφώνοντας και παρέχοντας το πλαίσιο κοινωνικού ελέγχου, της αυτοεκτίμησης και το αίσθημα του ανήκειν.

Την άνοιξη του 1944 ήμουν δεκαέξι ετών και ζούσα με τους γονείς μου και τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου στην Κάσα της Ουγγαρίας. Παντού γύρω μας κυριαρχούσαν τα σημάδια του πολέμου και της προκατάληψης: Τα κίτρινα αστέρια που φορούσαμε στα παλτά μας.

Σίγουρα έχεις θαυμάσει και έχεις ζηλέψει όλους εκείνους τους ατάραχους τύπους διανύοντας καταστάσεις που σου φάνταζαν ιδιαίτερα πιεστικές ή πραγματικά χαοτικές.

Εκείνο το επείγον ιατρικό περιστατικό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια σου, η καθόλου ρεαλιστική προθεσμία παράδοσης του έργου στο γραφείο, η δημόσια ομιλία μπροστά σε χιλιάδες θεατών, η συνέντευξη για την πολυπόθητη θέση, το οικογενειακό αδιέξοδο, η νυχτερινή οδήγηση στην κλειστή στροφή της επαρχιακής οδού που λίγο έλειψε να καταλήξει σε τραγωδία και τόσες άλλες στιγμές που είναι λες και η ψυχραιμία επιλέγει το που θα πάει.

Μάθαμε να κουτσομπολεύουμε όταν ήμαστε παιδιά, καθώς ακούγαμε τους μεγάλους να κουτσομπολεύουν ασταμάτητα γύρω μας εκφράζοντας τη γνώμη τους για τους άλλους. Είχαν κάτι να πουν ακόμη και για άτομα εντελώς άγνωστα.

Με τις γνώμες αυτές μεταφερόταν ένα συναισθηματικό δηλητήριο από τον έναν στον άλλον κι εμείς μάθαμε ότι αυτός είναι ο φυσιολογικός τρόπος επικοινωνίας.

Ο ψυχικός χάρτης του άνδρα είναι γεμάτος από ερήμους με μυστικά, από πηγές που ρέουν απωθημένα συναισθήματα σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα που τυφλώνει τα μάτια στο άνοιγμα της αληθινής επιθυμίας και ανάγκης.

Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, η πλειονότητα των κοινωνικών ψυχολόγων αντιλαμβάνεται τα στερεότυπα ως πεποιθήσεις που αφορούν ομάδες. Στην καθημερινή γλώσσα, αλλά πολλές φορές και στις κοινωνικές επιστήμες, τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις χρησιμοποιούνται εναλλακτικά με την ίδια σημασία.

Πριν από μερικά χρόνια στο μετρό της Ουάσιγκτον στη στάση L’Enfant Plaza ένας βιολιστής έπαιζε για 45 λεπτά.