Περνούσαμε την παιδική μας ηλικία ρίχνοντας ένα πέπλο ησυχίας και μυστικότητας που κάλυπτε τις διεστραμμένες εμπειρίες μας παιδικής κακοποίησης. Προσπαθούσαμε να ανταπεξέλθουμε με το να καταπιέζουμε της μνήμες μας, μαθαίνοντας να ξεχνάμε, αποσυνδέοντας και απομονώνοντας τους εαυτούς μας από τα αισθήματά μας, προσπαθώντας να ευχαριστήσουμε τους πάντες, αγωνιζόμενοι να προσαρμοστούμε και να χωρέσουμε στην «περίεργη» κατάστασή μας, στην οποία δεν υπήρχε ούτως ή άλλως άλλη διέξοδος διαφυγής.

Όταν η καρδιά και το μυαλό συγκρούονται, νικά πάντα η καρδιά. Κι αυτό γιατί όταν οι πολύ ισχυρές ασυνείδητες αναμνήσεις ή υποσυνείδητες πεποιθήσεις ενεργοποιούνται τότε τα αισθήματα που τις συνοδεύουν κατακλύζουν τον συνειδητό νου και δεν επιτρέπουν να ζήσουμε τη ζωή που επιθυμούμε.

Πως μπορείτε να τα προστατεύσετε: Το διαζύγιο είναι ένα επώδυνο γεγονός για τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας γιατί η ζωή τους ανατρέπεται τελείως και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, επειδή οι δυο πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωή τους αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους.

Τα κυρίαρχα συναισθήματα που τους προκαλεί μπορεί είναι φόβος, θυμός, έντονη θλίψη και ενοχές. 

Πρόσκληση συμμετοχής σε έρευνα με τίτλο: Η διερεύνηση της σχέσης του φόβου για τον σωματικό πόνο με τις τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, την καταστροφολογία για τον πόνο, την αυτό - αποτελεσματικότητα και την αποδοχή του πόνου.

Η ακουστική ψευδαίσθηση έχει αντιμετωπιστεί με διαφορετικούς τρόπους μέσα απ΄την ιστορία και τους διάφορους πολιτισμούς. Για παράδειγμα, τον 5ο .π.Χ. αιώνα στην Ελλάδα, ο Σωκράτης θεωρούνταν ενάρετος άνθρωπος, άξιος να επικοινωνούν μαζί του οι Θεοί.

Αιώνες αργότερα, ωστόσο, οι πρώτοι Γάλλοι Ψυχίατροι του 19ου αιώνα, διέγνωσαν ότι ήταν παράφρων, γιατί θεωρούσαν οι το να ακούει κάποιος φωνές είναι παραίσθηση, άρθα ένδειξη παραφροσύνης! (Leudar και Tomas, 2000).

«Μετά τον κορονοϊό ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ίδιος». Έχει ακουστεί από πολλά χείλη και τόσο πολύ που έχει γίνει κοινός τόπος. Ο κόσμος δεν θα είναι ίδιος. Πώς όμως θα είναι; Ποιες θα είναι οι επιδράσεις στον άνθρωπο και την κοινωνία, πέρα από την οικονομία και την πολιτική, αυτού του "αόρατου πανίσχυρου" ιού; Αυτό είναι ακόμη άγνωστο και ως τέτοιο προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα.

Γονιός δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Είναι ίσως ο πιο δύσκολος ρόλος γιατί δε διδάσκεται και το μόνο μας εφόδιο είναι το ένστικτό μας να φροντίσουμε και να προστατεύσουμε τους απογόνους μας με καθοριστική επίδραση τις περισσότερες φορές το μοντέλο των δικών μας σχέσων με τους γονείς μας.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς αρνητικές ή τοξικές όπως συνηθίζεται να λέγεται συμπεριφορές. Αν αφεθεί κανείς σε αυτές σίγουρα θα τον επηρεάσουν αρνητικά, θα αυξηθεί το άγχος και το "χάος" στην καθημερινότητα του και θα αλλάξει η χαρά στην καθημερινότητα σε μεγάλο βαθμό.

Πολλοί από εμάς νιώθουμε ή έχουμε νιώσει προδομένοι κάποια στιγμή στη ζωή μας, είτε πρόκειται για την οικογένειά μας είτε για το σύντροφό μας είτε για κάποιο φίλο μας. Αρκετοί, μάλιστα, είναι εξοικειωμένοι με την προδοσία, τόσο που δεν τους εκπλήσσει πλέον. Δυστυχώς, η προδοσία είναι συχνό φαινόμενο και υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να συμβεί αυτό. Δεν πρόκειται μόνο για έναν φίλο που αποκαλύπτει μυστικά ή κάποιον που απιστεί. Η προδοσία μπορεί πραγματικά να πάρει μεγάλες διαστάσεις.

Οι πράξεις μας στην πορεία της ζωής πολλές φορές μπορεί να επιφέρουν αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές άλλων ανθρώπων. Τότε εμφανίζεται αυτό που λέμε υγιής ενοχή, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι συμπεριφερθήκαμε άσχημα και πληγώσαμε κάποιο συνάνθρωπό μας. Και αυτή η ενοχή όχι μόνο είναι χρήσιμη, αλλά είναι και απαραίτητη διότι μας προειδοποιεί ότι η συμπεριφορά μας είναι λανθασμένη και συντελεί στην απορρόφηση σωστών κανόνων συμπεριφοράς.

Ξεκινώντας, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως η έντονη φοβία για την φαινομενικά ατελή εξωτερική εμφάνιση, έχει όνομα και αποκαλείται δυσμορφοφοβία. Πίσω από αυτήν, κρύβεται μια γενικευμένη αρνητική εικόνα εαυτού η οποία αποτυπώνεται στις συνεχείς επισκέψεις σε πλαστικούς χειρουργούς για διόρθωση εξωτερικών ελαττωμάτων για καθαρά αισθητικούς λόγους.

Το διαδίκτυο και οι ανέσεις του έχουν εισβάλλει στις ζωές όλων μας. Σύμφωνα με έρευνες που έχει πραγματοποιήσει η ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή) το 85,5% των νοικοκυριών έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο από την κατοικία τους.

Η οικογένεια και ο στενός οικογενειακός περίγυρος είναι κάτι που διαχρονικά θεωρείται πολύτιμο, επιθυμητό  και ύψιστο ιδανικό  για πάρα πολλούς ανθρώπους. Ένα αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης είναι το να αντιμετωπίζεται σαν ένα «άβατον», όπου τίποτα δεν εισχωρεί και τίποτα δεν διαφεύγει. Αυτό λοιπόν το «άβατον» κάνει τελείως ανέφικτη την προσπάθεια να δοθούν επισήμως τα ποσοστά της σεξουαλικής παρενόχλησης, που συμβαίνει στο οικογενειακό περιβάλλον.

Στις ημέρες μας πραγματικά γίνεται μία πολύ σημαντική προσπάθεια όσον αφορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και στην καταπολέμηση κάθε είδους βίας, ανισότητας και διακρίσεων.

Η δυσλειτουργία στις οικογένειες μπορεί να έχει πολλές μορφές και να ποικίλει σε ένταση και συχνότητα.

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος της συνέντευξης που μας παραχώρησε ο κύριος Ηλίας Κουρκούτας στο οποίο αναλύονται η αξία της συνεπιμέλειας και οι αδυναμίες της, ο υποτιμημένος ρόλος του πατέρα, οι εκδικητικότητες των χωρισμένων συντρόφων και η επιρροή τους στα παιδιά, η στιγμή που οι γονείς ξαναπαντρεύονται και πολλά άλλα...

Ως ανθρώπινα όντα γεννιόμαστε σε έναν κόσμο όπου χρειάζεται να αλληλεπιδράσουμε με τους άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον που ζούμε, ώστε να επιβιώσουμε βιολογικά και ψυχολογικά.

Το Νευρικό μας Σύστημα διαθέτει πολύπλοκους και θαυμαστούς μηχανισμούς που σχετίζονται με την αντίληψη του περιβάλλοντος και την αντίληψη της ύπαρξης και αλληλεπίδρασής μας μέσα σε αυτό ως μοναδικά, ξεχωριστά άτομα. Αποτελεί επίσης τη βάση των ψυχικών μας λειτουργιών και το κέντρο ελέγχου όλων των οργάνων του σώματος μας, καθώς ρυθμίζει τη μεταξύ τους αρμονική συνεργασία.

Γεγονότα που συμβαίνουν είτε σε παιδική ηλικία είτε σε ενήλικη, μας τραυματίζουν ψυχικά και μας συνοδεύουν στην πορεία της ζωής. Εμείς οι ίδιοι περιφέρουμε τα τραύματά μας, σαν Αγιοβασίληδες με δώρα, ελπίζοντας πως ένα διαφορετικό περιβάλλον ή μία νέα ανθρώπινη σχέση θα μας γιατρεύσει από αυτά.

Πολλοί άνθρωποι αναζητούν τον/την σύντροφο που θα τους συντροφεύσει στην πορεία πραγμάτωσης της αυτοεκπληρούμενης προφητείας τους κι ως εκ τούτου ο σημαντικός άλλος μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης της επαναβίωσης των τραυματικών εμπειριών ή/και επώδυνων συναισθημάτων. Ο άλλος δηλαδή γίνεται το τραύμα και συνάμα η ευκαιρία να ξαναβιωθεί, μέσα από τη συντροφική σχέση, επιχειρώντας μια τραγική λύση στο αδιέξοδο του βιωμένου πόνου.

Ο ξεχωριστός τρόπος ζωής που υιοθετεί το κάθε άτομο αποτελεί την ιδιαίτερη έκφραση της ατομικότητάς του, η οποία εκδηλώνεται εναρμονισμένα με το συγκεκριμένο περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται.