Η σύγχρονη επιστήμη αποδεικνύει τη γνωστική ομοιοπαθητική έρευνα

Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι μια ολιστική ιατρική επιστήμη η οποία στηρίζεται στην Ιπποκράτεια ιατρική και εως σήμερα συνεχίζει να πιστεύει ότι κάθε σωματικό νόσημα έχει την έδρα του στην ψυχή και κάθε νόσημα πρωτίστως δημιουργείται στην ψυχή και έπειτα εκφράζεται στο σώμα.

Αλληλεπίδραση ανθρώπινων συστημάτων

Ο άνθρωπος είναι ένα ολόκληρο σύστημα ο ίδιος αποτελούμενος από κύτταρα, ιστούς, όργανα που σε συνεχή επικοινωνία μεταξύ τους, απαρτίζουν το σώμα του, ενώ υπάρχει και η ψυχή, ένα άλλο σύστημα η ίδια, η οποία όμως αποτελεί τμήμα αυτού του συνολικού συστήματος που λέγεται άνθρωπος. Να συνυπολογίσουμε ότι αυτό το ον ζει μέσα σε αλλεπάλληλα και ανισομεγεθή συστήματα όπως η οικογένεια, ο κύκλος του, η κοινωνία, το ανθρώπινο είδος, ο κόσμος.

Γενικά η υπόσταση του ανθρώπου ενέχεται συνεχώς αλληλεπιδρούσα με μια σειρά συστημάτων σε ένα διαρκές γίγνεσθαι με τις ανάλογες κοσμικές διαστάσεις του ανθρώπου στο συμπαντικό σύστημα. Κάθε σύστημα, από το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο, όπως είναι γνωστό, διέπεται από νόμους οι οποίοι καθορίζουν την υπόσταση και την πορεία του συστήματος μέσα από την αλληλεπίδρασή του με τα άλλα συστήματα αλλά και εσωτερικά του.

Η ομοιοπαθητική βασίζεται και χρησιμοποιεί αυτούς τους νόμους της αλληλεπίδρασης των συστημάτων για να πετύχει τη θεραπεία μέσω της αυτοΐασης - καθώς ενεργοποιεί τόσο τα σωματικά όσο και τα ενεργειακά και ψυχικά πεδία που καθιστούν υγιή τον άνθρωπο - καθιστώντας τα ικανά να θεραπεύσουν τον ανθρώπινο οργανισμό από ό,τι νοσεί.

Ολιστική ομοιοπαθητική ιατρική

Με γνώσεις από την παγκόσμια αρχαία παράδοση όπως και τη χρήση σύγχρονων μέσων και εργαλείων σε συνδυασμό με τη φιλοσοφία της, η ολιστική ομοιοπαθητική ιατρική αναλύει τα σωματικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά, πνευματικά, περιβαλλοντικά και άλλα εξατομικευμένα δεδομένα ενός ανθρώπου από τη γέννησή του μέχρι σήμερα και βοηθά τον ίδιο τον ασθενή να φτάσει στη θεραπεία του.

Η επιστήμη της ομοιοπαθητικής ανεπίσημα όσο και επίσημα εδώ και αιώνες συνυπάρχει με την καθεστώσα ιατρική με μια σειρά αλληλεπιδράσεων και αντιπαραθέσεων που έχουν καταγραφεί στην ιστορία.

«Η ομοιοπαθητική είναι πλήρως ικανή να ικανοποιήσει τις θεραπευτικές απαιτήσεις αυτής της εποχής καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύστημα ιατρικής (Menninger, 1897).» «Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δρουν, αντί για, με τη φυσική άμυνα ενός ατόμου», λέει ο Dana Ullman, συγγραφέας του The Consumer's Guide to Homeopathy (Tarcher / Putnam, 1996) «Τα συμπτώματα είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα προσπαθεί να θεραπευτεί. Ψάχνουμε λοιπόν καταλύτες που θα ενισχύσουν τις προσπάθειες του σώματος.»

Είναι πια ο καιρός να δούμε σοβαρά το ότι η ομοιοπαθητική αποδεδειγμένα μπορεί να δώσει τις απαντήσεις σε χρόνια προβλήματα που καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα αφού έχει συνειδητοποιηθεί πλέον η εξατομίκευση του ασθενούς, η ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου ως πνεύμα-ψυχή και σώμα αλλά και η ανάδειξη της φυσικής θεραπείας(με φυσικά μέσα που προσφέρει η φύση).

Οι χρόνιες και οι οξείες παθήσεις σωματικές αλλά και ψυχικές, που έμοιαζαν ανίατες, μπορούν πια να βρουν τη θεραπεία τους στην ομοιοπαθητική.

Ομοιοπαθητική θεραπεία

Η ομοιοπαθητική θεραπεία χρησιμοποιεί ένα μικρό τμήμα μιας ζωικής, φυτικής ή ορυκτής ουσίας αλλά και το συνδυασμό τους, αναμειγνύοντάς το με νερό ή αιθυλική αλκοόλη, τα οποία με τη συνεχή αραίωση και ανακίνηση εμποτίζονται τόσο πολύ ώστε να μην παραμείνει καμία από τις αρχικές ουσίες παρά μόνο το αποτύπωμα της μνήμης των ουσιών αυτών στο νερό ή την αιθυλική αλκοόλη ως ενεργειακά και σχηματικά μοτίβα σε μοριακό επίπεδο. Μια γνωστή ιδιότητα των υγρών.

Η ομοιοπαθητική αναγνωρίζει την αποδεδειγμένη θεωρία της «μνήμης των νερών», η οποία γενικά δηλώνει ότι η δομή του διαλύματος αλκοόλ ή νερού αλλάζει όταν προστίθεται σε αυτό φυτικό, ζωικό ή ορυκτό υλικό. Το διαμορφωμένο νερό «θυμάται» τη δομή της ουσίας αρκετά για να πυροδοτήσει την ικανότητα του σώματος να επουλωθεί!

Στην ιστορία της ανθρώπινης γνώσης πολλές επιστημονικές ανακαλύψεις οφείλονται στο ένστικτο και στην ιδιοφυή ιδέα ενός σπουδαίου μελετητή με βαθιά γνώση του αντικειμένου, ενώ πολλές άλλες έγιναν συχνά λόγω συμπτώσεων ή ακόμα και τυχαία στα πλαίσια μιας έρευνας για κάτι άλλο.

Μια τέτοια έρευνα συγκεντρώθηκε σε δυο μελέτες που έγιναν από τον νομπελίστα Luc Montagnier και τον Ιταλό πυρηνικό φυσικό prof. Emiliio Del Giudice η οποία δημοσιεύθηκε στο Journal of Physics το 2011. Οι δύο μελέτες αποκάλυψαν την ιδιότητα του DNA να μετατρέπει επαγωγικά μέσω των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων υδατικά διαλύματα.

Αποδείχτηκε δηλαδή, ότι το DNA έχει τη δυνατότητα μέσω ηλεκτρομαγνητικών σημάτων στα υδατικά διαλύματα υψηλής αραίωσης να διατηρεί τη μνήμη των χαρακτηριστικών του ίδιου του DNA.

Με τον τρόπο αυτό έγινε κατανοητό ότι υπάρχει δυνατότητα διάγνωσης χρονίων ασθενειών μέσω των πληροφοριών του νερού που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Το νερό λοιπόν που βρίσκεται μέσα μας «γνωρίζει» την παρουσία των ασθενειών μας και ενημερώνει το σώμα για αυτές μέσω ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.

Αν λοιπόν ο άνθρωπος «διαγνώσει» τη μνήμη του νερού στον οργανισμό του, έχει τη δυνατότητα δημιουργίας ακίνδυνων φαρμακευτικών θεραπειών οι οποίες θα δρουν μέσω του νερού το οποίο είναι ενημερωμένο από τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα των ουσιών που διαλύονται μέσα του σε μικρές περιεκτικότητες, δραστικές ουσίες υψηλής αραίωσης, ενεργοποιημένο από την ίδια την ουσία, χωρίς παρενέργειες.

Φαινόμενο Hormesis

Η εφαρμογή της ομοιοπαθητικής με πολλές εργαστηριακές και κλινικές έρευνες οδήγησαν στην ανακάλυψη ότι ασθενή ερεθίσματα επιταχύνουν τη φυσική δραστηριότητα, μέτρια ερεθίσματα την αναστέλουν και ισχυρά ερεθίσματα τη σταματούν. Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε Hormesis. Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρήθηκε μια αναβίωση του ενδιαφέροντος γι'αυτόν τον φαρμακολογικό νόμο και εως τώρα εκατοντάδες μελέτες σε πολυάριθμους ερευνητικούς τομείς τον έχουν επιβεβαιώσει.

Αυτές οι μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί από επιστήμονες συμβατικούς που δεν είχαν καμμία σχέση με την ομοιοπαθητική, και οι οποίοι δεν έχουν ελέγξει ή ούτε καν ακόμα είχαν σκεφτεί πριν να ελέγξουν, τις υπεραραιωμένες διαλύσεις που χρησιμοποιούνται στην ομοιοπαθητική. Ομως, οι έρευνες που έκαναν με τέτοιες μικρές δόσεις, έδειχναν συνεχώς τόσο σημαντικά αποτελέσματα ώστε και οι ίδιοι οι ερευνητές να εκφράζουν σύγχιση και έκπληξη.

Η αναφορά στην έρευνα με βάση το νόμο των Arndt - Schulz και το φαινόμενο Hormesis είναι σημαντική για την αξιολόγηση της ομοιοπαθητικής έρευνας, καθότι επιδεικνύει την σπουδαιότητα της διφασικής ανταπόκρισης και της επίδρασης των ελαχίστων δόσεων, συμβάντα που βρίσκονται στην «καρδιά» της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής. Αυτή η έρευνα, αν και είναι εύκολα προσιτή σε φυσικούς και επιστήμονες, εντούτοις, συχνά αγνοείται, σκοπίμως ή όχι, ή δεν κατανοείται.

Ενεργοποίηση αυτοΐασης

Αξίζει να σημειωθεί και πάλι, ότι με την ομοιοπαθητική στέλνουμε μια ποιοτική και όχι ποσοτική πληροφορία στον οργανισμό, εντελώς ακίνδυνη αλλά πάνω από όλα χρήσιμη για την σωματική και ψυχική ευθυγράμμιση του οργανισμού προκειμένου να ενεργοποιηθεί η αυτοΐαση φέροντας υγεία και ευεξία.

Σήμερα η ομοιοπαθητική κατακτά όλο και περισσότερο την αναγνώριση από την επίσημη ιατρική αφού μεγάλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο έχουν δημιουργήσει τμήματα με αυτήν την ειδικότητα. Δίνονται όλο και περισσότερες απαντήσεις σε χρονίζοντα προβλήματα είτε σωματικά είτε ψυχικά και αποτελεί λύση για την αυριανή ιατρική.

Η δημιουργία και αύξηση των ομοιοπαθητικών νοσοκομείων σε πολλές χώρες μειώνει αισθητά τη θνησιμότητα των ασθενών κάτι που έχει παρατηρηθεί μέσα από ανάλογες μελέτες και έρευνες που γίνανε. Η προοπτική που ανοίγει για την ολιστική ομοιοπαθητική θεραπεία είναι εντυπωσιακή, ένας καινούριος κόσμος κυριολεκτικά εμφανίζεται μπροστά μας με λύσεις που θα βοηθήσουν στην υγιή πορεία του ανθρώπινου είδους και την εξέλιξή του.

Αρχές που διέπουν την ομοιοπαθητική

Τρεις αρχές προσδιορίζουν την Ομοιοπαθητική, βασισμένες στην κλινική και πειραματική ανάλυση: η αρχή των «ομοίων», η αρχή της εξατομικευμένης περίπτωσης στην ολότητά της, για τα οποία έχουμε αναφερθεί πιο πάνω, και η αρχή των πολύ υψηλών αραιώσεων.

Η σύγχρονη ιατρική επιστήμη δεν έχει εξηγήσει ακόμη στη βασική της θεωρία τα αποτελέσματα των υψηλών αραιώσεων από την απλή διαντίδραση μορίου-υποδοχέα (μηχανιστικό μοντέλο). Οι καθηγητές Bastide και Lagache παρουσιάζουν μια επιστημονολογική προσέγγιση της Ομοιοπαθητικής βασισμένη στη διαδικασία της σωματικής πληροφορίας, όπως αυτή προσλαμβάνεται και μετασχηματίζεται από τον έμβιο οργανισμό και αντιστοιχεί στους νόμους ανταλλαγής πληροφοριών.

Η ανταλλαγή αντικειμένων μεταξύ δότη και δέκτη είναι απλή: Ο δότης δίνει και ο αποδέκτης λαμβάνει όσο χρειάζεται και το σύνολο παραμένει σταθερό. Εδώ λαμβάνει μέρος ο νόμος των αντιθέτων ή των διπόλων όπου το φάρμακο εξισορροπεί τον οργανισμό στις ελλείψεις ή τις εξάρσεις του στα διάφορα πεδία.

Η πληροφορία, λοιπόν, δεν είναι ένα αντικείμενο, αλλά το «αποτύπωμα» του αντικειμένου. Για να μεταδοθεί ένα μήνυμα είναι απαραίτητη η διαμεσολάβηση ανάμεσα στο αντικείμενο και στον αποδέκτη. Έτσι οι καθηγητές Bastide και Lagache προτείνουν ένα μοντέλο όπου, στην Ομοιοπαθητική, η πηγή της πληροφορίας είναι η αρχική ύλη του φαρμάκου (stock) και οι δυναμοποιημένες αραιώσεις στον διαλύτη είναι το μέσον.

Οι υψηλές αραιώσεις στις οποίες δεν παραμένει κανένα μόριο περιέχουν μόνο αποθηκευμένη πληροφορία. Αυτή η «διαμεσοποίηση» είναι το αποτέλεσμα των κρούσεων του διαλύτη, μια κατάσταση που περιλαμβάνει ηλεκτρομαγνητική διαδικασία. Ο δέκτης (το σύνολο του έμβιου οργανισμού) προσλαμβάνει και αφομοιώνει την πληροφορία του φαρμάκου σε συμφωνία με την κατάστασή του.

Αν ο οργανισμός είναι υγιής, έχουμε την κατάσταση του «proving», αν ασθενεί, έχουμε τη «θεραπεία». Αυτές οι θεμελιώδεις αρχές του μοντέλου έχουν ελεγχθεί με συνεχή πειραματικά δεδομένα. Προκειμένου να καταδειχθεί κάποια σημαντική αποτελεσματικότητα της Ομοιοπαθητικής, αυτός ο νόμος των ομοίων πρέπει να γίνεται σεβαστός τόσο στις κλινικές μελέτες όσο και στην βασική έρευνα.

Πρώτες ύλες ομοιοπαθητικών φαρμάκων

Η επίσημη επιστήμη εως σήμερα αντιμετώπιζε το ομοιοπαθητικό φάρμακο ως εικονικό διότι πίστευε ότι η 12c δυναμοποίηση δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστική θεραπεία και υποστήριζε ότι η όποια θεραπεία είχε αδιευκρίνιστο χαρακτήρα και για αυτό υποτιμούσε επιστημονικά την ομοιοπαθητική.

Εδώ και 22 χρόνια, όμως, μετά την προσέγγιση του τρόπου παρασκευής του ομοιοπαθητικού φαρμάκου διαπιστώθηκε ότι τα υλικά που δυναμοποιούνται ακόμη και σε μικρή δυναμοποίηση ενεργοποιούνται και μπορούν να λειτουργήσουν όπως η ομοιοπαθητική ορίζει. Τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα έγιναν επιστημονικές έρευνες για την φύση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου αποδεικνύοντας τελικά ότι η ομοιοπαθητική είχε δίκιο.

Χρησιμοποιώντας οκτώ πρώτες ύλες, (χλωριούχο νάτριο, βενζοικό οξύ, θείο, φωσφορικό ασβέστιο, ανθρακικό ασβέστιο, σίδηρο, arnica montana, hypericum perforatum) τις οποίες κονιοποίησαν διαδοχικά σε μονοένυδρυ α- λακτόζη, δημιούργησαν ομοιοπαθητικά διαλύματα των 4C, 12C,30C, 200C, 1M, 10M, 50M. Παρασκευάστηκαν με τη χειροποίητη μέθοδο παρασκευής ομοιοπαθητικών διαλυμάτων που εφήρμοσε πρώτος ο C. Herring.

Τα αποτελέσματα απέδειξαν την ύπαρξη μικρονανοσωματιδίων και στις υπεραραιωμένες δυναμοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο φτάσαμε σε ένα είδος μηχανικοχημείας. Έτσι, απεδείχθει η παρουσία νέων λειτουργικών ομάδων από την κονιοποίηση παρά την έντονη μείωση του μεγέθους των σωματιδίων. Νανοσωματίδια των πρώτων υλών παρατηρήθηκαν στις υψηλές αραιώσεις και στα δείγματα ακόμα και σε έτοιμα υπεραραιωμένα εμπορικά σκευάσματα.

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων και της προσομοίωσης που έγιναν φανέρωσαν ότι η χαρακτηριστική μορφή (φράκταλ) και των μικρότερων ποσοτήτων των υλικών παραμένει ενεργή. Η «αναγκαστική» συμβίωση νανοτεχνολογίας και βιοτεχνολογίας έφεραν την νανοβιοτεχνολογία-νανοιατρική όπου γίνεται αποδεκτό ότι η εξατομίκευση της θεραπείας είναι δεδομένη πια. Αυτό υποστηρίζει η ομοιοπαθητική αιώνες τώρα, συνεπικουρώντας στο νόμο του Λαβουαζιέ «Τίποτε δε χάνεται και τίποτα δεν γεννιέται εκ του μηδενός. Τα πάντα μετασχηματίζονται.»

Ομοιοπαθητικό φάρμακο

Η ομοιοπαθητική κατανοεί την άμεση σύνδεση της υγείας του σώματος με αυτή του νου γενικότερα. Οι ομοιοπαθητικοί δε διαχωρίζουν το μυαλό από το σώμα όπως γίνεται συνήθως για τη συμβατική ιατρική. Η γενική πεποίθηση αφορά στο ότι το σώμα και το μυαλό αλληλοσυνδέονται δυναμικά και ότι και τα δύο επηρεάζουν άμεσα το ένα το άλλο.

Αυτή η αναγνώριση της διασύνδεσης του σώματος και του νου δεν είναι απλώς μια αόριστη, ανέφικτη έννοια.

Όλοι οι κλάδοι της ψυχολογίας καθώς και η ιατρική ψυχολογία αποδέχονται σήμερα ως ολοκληρωμένη υπόσταση του ανθρώπου, την ψυχοσωματική. Τα ψυχολογικά συμπτώματα, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι διαδραματίζουν συχνά πρωταρχικό ρόλο στην επιλογή του σωστού φαρμάκου.

Η δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων στηρίζεται στο νόμο των ομοίων όπου το όμοιο θεραπεύει το όμοιο.

Χρησιμοποιούνται στις μικρότερες δυνατές συγκεντρώσεις, αναλόγως της περίπτωσης, για να έχουν θεραπευτικό αποτέλεσμα. Συνέπεια αυτής της μεγάλης αραίωσης, είναι ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα θεωρούνται, επίσης, ανώδυνα και απαλλαγμένα από τις γνωστές παρενέργειες των αλλοπαθητικών φαρμάκων.

Στην ομοιοπαθητική δεν συνταγογραφούμε για την πάθηση αλλά στο πως εκδηλώνονται τα συμπτώματα αυτής στον κάθε ασθενή. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ασθένειες αλλά με ξεχωριστούς μοναδικούς ασθενείς.

Η επιλογή, άρα, και η αποτελεσματικότητα του ομοιοπαθητικού φαρμάκου έγκειται στην λεπτομερή καταγραφή ιστορικού όχι μόνο των σωματικών συμπτωμάτων αλλά και των ψυχικών, συναισθηματικών καταστάσεων μέσα από τα γεγονότα αλλά και την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς.

Η ιδιαιτερότητα της ποιοτικής συνταγογράφησης δίνει ένα πλεονέκτημα στο ομοιοπαθητικό φάρμακο να επιδράσει στο βάθος του ψυχισμού, στα κύτταρα και στους ιστούς αλλά και σε ολόκληρο το σώμα προκειμένου να ενεργοποιήσει το τμήμα που χρειάζεται θεραπεία και να πετύχει την ίαση. Ενεργοποιείται, δηλαδή, ολόκληρο το σώμα από τον εγκέφαλο μέχρι το τελευταίο κύτταρο, προκειμένου να διεγερθούν σε όλα τα επίπεδα, ψυχικά και σωματικά, μέσα από αλληλεπιδράσεις που θα φέρουν την αυτοΐαση.

Τα φάρμακα της ομοιοπαθητικής είναι πολύχρηστα και αφορούν σε οξέα περιστατικά αλλά και σε χρόνιες ασθένειες. Με οδηγό τον Hahnemann που έκανε πρώτος απόδειξη φαρμάκων στον εαυτό του αλλά και σε συνεργάτες του που δέχτηκαν να τον βοηθήσουν, έχουμε σήμερα τη Materia Medica, ένα σύγχρονο οδηγό φαρμάκων της ομοιοπαθητικής για τους γιατρούς του χώρου ώστε να έχουν τις πληροφορίες που χρειάζονται προκειμένου να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους.

Αυτή η τεράστια προσπάθεια συμπληρώνεται από τότε μέχρι σήμερα με ανάλογα πειράματα απόδειξης φαρμάκων εμπλουτίζοντας το ομοιοπαθητικό φάρμακο.

Προβλήματα με τη συμβατική φαρμακευτική

Το πρόβλημα με τη συμβατική φαρμακευτική είναι ότι αντιμετωπίζοντας ένα σύμπτωμα δεν εξαλείφουν την ασθένεια, αντίθετα την τοποθετούν πιο βαθιά στο σώμα με την ψυχή να υποφέρει επιβαρύνοντας σημαντικότερα για τον οργανισμό ιεραρχικά όργανα, αρχή μιας μεγαλύτερης ασθένειας, με όφελος την καταστολή ενός απλού συμπτώματος.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η οπτική του Ρουσσώ για την ιατρική. Θεωρεί ότι φέρνει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει, δημιουργεί περισσότερες ασθένειες απ’ όσες θεραπεύει για την ακρίβεια, η ιατρική κάνει τους ανθρώπους μαλθακούς. Δηλαδή, εκεί που ο φυσικός άνθρωπος έχει μια ευστάθεια και ομοιόσταση μέσα του, ξαφνικά η ιατρική επεμβαίνει με μια εξωτερική βοήθεια γι’ αυτό που θα έπρεπε να είναι εσωτερικό.

Ένα σύνηθες πρόβλημα με τα συμβατικά φάρμακα είναι ότι έχουν πολλές και επικίνδυνες παρενέργειες απορυθμίζοντας την ομοιόσταση στον οργανισμό αλλά και επιδρούν βίαια και κατασταλτικά σε τοπικό επίπεδο μετακινώντας την διέξοδο της ψυχικής ασθένειας σε άλλη πιο σημαντική λειτουργία του οργανισμού καθώς αυτή καταπιέζεται προς τα μέσα.

Για την κατανόηση των παραπάνω παίρνουμε το απλό παράδειγμα της υψηλής αρτηριακής πίεσης. Η κλασική ιατρική θα συνταγογραφήσει ένα φάρμακο που θα καταστείλει την πίεση και θα την φέρει σε φυσιολογικά όρια.

Η ολιστική μέθοδος για να θεραπεύσει αυτό το σύμπτωμα θα βρει την βαθύτερη αιτία που το δημιουργεί και θα θεραπεύσει αυτό το πρόβλημα και όχι επιφανειακά την εξωτερική έκφραση του προβλήματος.

Μπορεί το συγκεκριμένο σύμπτωμα να αναπτύχθηκε από διάφορες αιτίες π.χ. Μεγάλη θλίψη, θυμό, απογοήτευση, πίκρα κτλ. Αν κατασταλεί το σύμπτωμα η βαθύτερη αιτία θα βρει κάποια άλλη διέξοδο με νέα επιβαρυμένα συμπτώματα, πιο επικίνδυνα για την υγεία ενώ ταυτόχρονα θα έχει και το προηγούμενο σύμπτωμα με την υψηλή αρτηριακή πίεση ως μόνιμο πρόβλημα. Για να μην αναφερθούμε και στις παρενέργειες που ούτως ή άλλως έχουν τα αλλοπαθητικά φάρμακα και τα καθιστούν επικίνδυνα γενικότερα.

Αντιθέτως, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ασυγκρίτως ασφαλέστερα, αν και πρέπει να υπάρχει πάντα συνταγογράφηση ειδικού, καθώς στηρίζονται στα ενυπάρχοντα στον οργανισμό στοιχεία χωρίς να προσθέτουν ή αφαιρούν τι. Επιπλέον, εγγυώνται τη θεραπεία καθώς κατευθύνονται άμεσα στην ασθένεια που είναι βαθιά στην ψυχή ασχέτως του ότι εκδηλώνεται ως ένα σωματικό σύμπτωμα.

Εδώ, το σώμα όλο συνεπικουρεί στη θεραπεία μέσα από τα δυο του συστήματα της ψυχής και του σώματος αποδεικνύοντας την ενότητα και ολότητά τους.

Κλινικές αποδείξεις της ομοιοπαθητικής και των ομοιοπαθητικών φαρμάκων

Η είσοδος του 20ου αιώνα, φέρνει την ύπαρξη 22 ομοιοπαθητικών ιατρικών σχολών σε όλον τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένου του πανεπιστημίου της Βοστόνης, το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, και Νέα Υόρκη Medical College), πάνω από 100 ομοιοπαθητικά νοσοκομεία και δεκάδες «άσυλα ψυχικά ασθενών» (υπηρεσίες ψυχικής υγείας) (Coulter, 1975). Κατά τη σύγκριση των ποσοστών ανάκαμψης και θανάτου στα ομοιοπαθητικά άσυλα με εκείνα στα συμβατικά άσυλα, υπήρχε συχνά 40-50% υψηλότερο ποσοστό ανάκαμψης και 50% έως 400% χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στα ομοιοπαθητικά κέντρα υγείας (Coulter, 1975; Bradford, 1900) .

Η ομοιοπαθητική έχει στην πραγματικότητα ένα ιστορικό επιτυχούς θεραπείας διαφόρων ψυχολογικών διαταραχών. Το 1874 ο πρώτος δημόσιος φορέας για την ομοιοπαθητική θεραπεία ψυχασθενών άνοιξε στη Νέα Υόρκη - στην Middletown ως άσυλο για ψυχικά ασθενείς. Συγκρίνοντας τα αποτελέσματα θεραπείας μεταξύ συμβατικών και ομοιοπαθητικών νοσοκομείων στη Νέα Υόρκη στο τέλος του 19ου αι. βρέθηκε ότι 30% των ασθενών των συμβατικών νοσοκομείων θεραπεύονταν όταν το ποσοστό στα ομοιοπαθητικά νοσοκομεία άγγιζε το 50%.

Στη δεκαετία του 1950, δύο Βρετανοί ομοιοπαθητικοί αξιολόγησαν 120 περιπτώσεις διαφόρων νευρωτικών παθήσεων όπου υπήρξε ένα ποσοστό βελτίωσης της τάξης του 79% μετά από έξι μήνες χρήσης ομοιοπαθητικών φαρμάκων, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή στατιστική, καθώς οι περισσότεροι από τους ασθενείς τους ήταν άρρωστοι για τουλάχιστον ένα χρόνο, και οι υπόλοιποι για αρκετά χρόνια (Gibson and Lond, 1953).

Οι ομοιοπαθητικοί όπως και οι βιολόγοι αναγνωρίζουν ότι οι ζωντανοί οργανισμοί αντιδρούν στο στρες με τρόπους που επιτρέπουν κυρίως την επιβίωση, δηλαδή, θα προστατέψουν πρώτα τις ζωτικές λειτουργίες τους. Η ομοιοπαθητική πιστεύει ότι η ψυχική κατάσταση του ατόμου είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση σε βαθμό που καθορίζει την κατάσταση συνειδητοποίησης του νου που λαμβάνει αποφάσεις για το πώς να ανταποκριθεί σε αγχωτικές ή απειλητικές για τη ζωή του καταστάσεις.

Ο οργανισμός θα προστατεύσει το βαθύτερο ψυχολογικό του επίπεδο πιο έντονα και θα εξωτερικεύσει πρώτα διάφορα επιφανειακά συναισθήματα. Ομοίως, σε φυσικό επίπεδο, ορισμένα ζωτικά όργανα, ειδικά ο εγκέφαλος και η καρδιά, ιεραρχικά προστατεύονται πρώτα από τα άλλα όργανα.

Συμπτώματα και ψυχαναλυτική προσέγγιση

Οι σύγχρονοι ψυχαναλυτές, όπως οι ομοιοπαθητικοί, έχουν καταλάβει ότι τα συμπτώματα δεν είναι το «πρόβλημα» αλλά μόνο εκδηλώσεις του προβλήματος. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ έθεσε τα θεμέλια για αυτήν την προοπτική, αποκαλύπτοντας την εξευγενισμένη και ασυνείδητη φύση των ψυχολογικών διαταραχών και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται.

Ο Carl Jung επέκτεινε αυτή την προοπτική, αποδεικνύοντας πώς αυτά τα ψυχολογικά πρότυπα περιέχουν επίσης συμβολικές αναπαραστάσεις ασυνείδητου υλικού. Σε γενικές γραμμές, η ψυχαναλυτική διαδικασία εμπλέκει τον ασθενή στην επανεμφάνιση των ασυνείδητων δυναμικών στοιχείων που βρίσκονται στη βάση της παθολογίας.

Αυτή η επαναδημιουργία ή μίμηση μιας πρωτότυπης βυθισμένης εμπειρίας είναι σαφώς ομοιοπαθητική κατά μια γενικότερη έννοια. Και τα ομοιοπαθητικά φάρμακα συντελούν στο κλείσιμο του κύκλου της ψυχικής ή της σωματικής ασθένειας. Μια μελέτη στο Duke Medical Center διαπίστωσε ότι το 62% των καταθλιπτικών ασθενών παρουσίασαν ευνοϊκά αποτελέσματα με ομοιοπαθητικά φάρμακα (Davidson et al., 1997).

Υπάρχουν πάνω από 100 έρευνες, που αξιολογούν την προληπτική και θεραπευτική δράση των ομοιοπαθητικών δόσεων φυσιολογικά τοξικών ουσιών. Πολλοί ιατροί νιώθουν άβολα με την Ομοιοπαθητική γιατί δεν κατανοούν τη διαδικασία δράσης αυτών των φαρμάκων. Ωστόσο, περισσότερες από 800 ερευνητικές εργασίες συμβατικών ιατρών έχουν δημοσιευθεί γι΄ αυτό το θέμα. Σε μια από αυτές τις έρευνες από ομάδα επιδημιολόγων του πανεπιστήμιου του Βερολίνου με τη συμμετοχή 103 πτυχιούχων ομοιοπαθητικών γιατρών τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστικά.

Με δείγμα 3981 ασθενών (1139 παιδιά) ατόμων που πάσχανε από χρόνιες παθήσεις για 24 μήνες έλεγχαν το αποτέλεσμα της ομοιοπαθητικής θεραπείας χρησιμοποιώντας μια μέθοδο όπου εκτός της εξέλιξης της κυρίας ασθένειας έλεγχαν και την πορεία του συνόλου των συμπτωμάτων, δλδ, την όλη κατάσταση της υγείας του ασθενούς. Η επιτυχία των αποτελεσμάτων είναι αδιαμφισβήτητη καθώς μειώθηκε κατά 50% το βάρος της εικόνας της ασθένειας στους ενήλικες και 70% στα παιδιά, ενώ η γενική κατάσταση της υγείας τους ήταν βελτιωμένη. Στο διάστημα αυτό μειώθηκε σημαντικά η λήψη των συμβατικών φαρμάκων.

Πηγή: PubMed NCBI (National Center for Biotechnology Information)

Ενδογενή θεραπευτικά αποθέματα

Η άγνοια των δυνατοτήτων του ανθρωπίνου σώματος είναι εντυπωσιακή. Μέσα του υπάρχουν τα δεδομένα για τη δημιουργία κάθε είδους θεραπευτικής και όχι μόνο ουσίας, που μπορεί με ορθολογική χρήση να αξιοποιηθούν ως ενδογενή θεραπευτικά αποθέματα. Κανείς όμως, όλως περιέργως, δεν ασχολήθηκε με αυτό παρά μόνο επιδερμικά.

Η ιατρική επιστήμη αιώνες τώρα προσπαθεί να αντιγράψει τη φυσική θεραπεία. Έτσι δημιούργησε αντίστοιχες χημικές ουσίες για να ρυθμίζουν ή να εμποδίζουν χημικούς ή βιοχημικούς μηχανισμούς, με αντιβιοτικά για βακτηριακή νόσο, αντιφλεγμονώδη για την αντιμετώπιση φλεγμονής, κτλ.

Πολλές φορές όμως, η ασθένεια βασίζεται σε περιπεπλεγμένους ή άγνωστους παράγοντες που βρίσκονται μέσα στο σώμα του ανθρώπου και η ομοιοπαθητική διερευνά διεξοδικά ανοίγοντας μια νέα προοπτική ίασης μέσα από την περιοριστική προσέγγιση της ασθένειας.

Αντικείμενο της ομοιοπαθητικής θεραπείας

Αντικείμενο της ομοιοπαθητικής θεραπείας είναι η ενεργοποίηση της ενδογενούς θεραπευτικής δύναμης με τη χορήγηση ουσίας στον ασθενή που δε μπορεί να του κάνει κακό, επιχειρώντας τη διερεύνηση της ασθένειας. «Δοκιμάζει» τον οργανισμό του ασθενούς με ένα παθογόνο αίτιο που του μεταφέρει προκειμένου αυτός να δημιουργήσει μια δική του απόκριση που θα φέρει τη θεραπεία. (Κάτι αντίστοιχο χρησιμοποιεί η κλασική ιατρική με τα εμβόλια).

Συνειδητοποιούμε, έτσι, ότι η ασθένεια ενυπάρχει στον υγιή άνθρωπο, οπότε με την πτώση του ανοσοποιητικού εμφανίζει τα συμπτώματα, προειδοποιητικά, προκειμένου να διερευνηθεί η κατάλληλη απάντηση. Η επιτυχία, λοιπόν του συστήματος του ανθρώπου βασίζεται στην ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα μιας ασθένειας.

Η ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του ενυπάρχοντος συστήματος σε κάθε άνθρωπο επιτρέπει τη διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση μιας έλλειψης παραδείγματος χάριν ενός συστατικού ώστε ενώ κάποιος ζει μια φυσιολογική ζωή, σε κάποιον άλλον παρουσιάζονται συμπτώματα ασθένειας, αποδεικνύοντας τη μοναδικότητα της περίπτωσης του κάθε ασθενούς.

Σήμερα η επιστήμη με τη σύγχρονη φυσική διαπιστώνει την ανάγκη να υπολογίζει τη μικρότερη έκφραση της ύλης, το μποζόνιο, αναγνωρίζοντας ότι ουσιαστικά στη βάση της ύλης βρίσκεται η απαιτούμενη για αυτό ενέργεια κίνησης. Έτσι, «αναγκάζεται» να ασχοληθεί όλο και περισσότερο με αυτήν την ενέργεια αναγνωρίζοντας ότι σε όλα τα πράγματα έχει σημασία να βλέπουμε το γιατί συμβαίνουν και όχι ότι απλά συμβαίνουν.

Ισχυρή επιβεβαίωση της ύπαρξης αυτής της ενέργειας μέσα στον άνθρωπο και στο σύνολο της φύσης έφερε η φωτογράφιση με τη μέθοδο Kirlian, όπου παρατηρείται η βιοενέργεια και το ενεργειακό πεδίο του ανθρωπίνου σώματος βοηθώντας περισσότερο στην κατανόηση της ενεργειακής φύσης του ανθρώπου.

Έτσι, πλέον η ιατρική δεν έχει ανάγκη να στηρίξει με «δεκανίκια» τον άνθρωπο αλλά αναγνωρίζει την ανάγκη να ξαναβρεί τον εαυτό του, την ταυτότητά του και τη δύναμη για να επανακάμψει από μια ασθένεια. Με τη χρήση σύγχρονων μηχανημάτων βιοιατρικής- ενεργειακής απεικόνισης γίνεται πλέον ορατή η δυσλειτουργία και η ασθένεια που θα δημιουργηθεί σε ένα σώμα καθώς διαπιστώνεται ήδη ως διαταραχή στην ενέργεια που το διέπει, πριν ακόμα εκδηλωθεί στον ίδιο τον οργανισμό του.

Επομένως, η ομοιοπαθητική επιχειρεί να ενεργοποιήσει και ενώσει όλα τα εσωτερικά αμυντικά συστήματα του οργανισμού, μετατρέποντας τον άνθρωπο σε ένα αυτοϊασόμενο ον που θα δύναται να βρει μέσα του τη σωστή φαρμακευτική απάντηση και να ενδυναμώσει το σώμα του μέσα από τα υλικά που το ίδιο το σώμα διαθέτει.

Οι επιστημονικές αποδείξεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων και της ομοιοπαθητικής

Μέχρι σήμερα, οι αποδείξεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων στηρίζονται, κυρίως, στην θεραπευμένη κλινική εικόνα του ασθενούς. Παρόλο που αναφέρονται οι κύριοι νόμοι της ομοιοπαθητικής θεραπείας, δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό πως τελικά λειτουργούν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα στον οργανισμό του ανθρώπου και ποιοι επιστημονικοί νόμοι ενεργούν με την αλληλεπίδραση ομοιοπαθητικού φαρμάκου και ανθρώπινου συστήματος.

Τι διαδικασίες διαδραματίζονται εντός του συστήματός μας, ψυχικές και σωματικές, πως αλληλεπιδρούν φάρμακο και ανθρώπινο σύστημα, ώστε να επέλθει τελικά η θεραπεία; Γιατί δηλαδή μπορούμε να βλέπουμε τα αποτελέσματα αλλά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πως λειτουργούν;

Για την κατανόηση της λειτουργίας των ομοιοπαθητικών φαρμάκων στον ανθρώπινο οργανισμό είναι αναγκαίο να αναφερθούμε πρωτίστως στους φυσικούς νόμους που λαμβάνουν χώρα μέσα στο σύστημα του ανθρώπου και το ενεργοποιούν, να οριοθετήσουμε τι είναι τελικά και ουσιαστικά ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο μέσα από τις ιδιότητές του και τέλος, πως όταν αυτά τα δυο συστήματα αλληλεπιδρούν φέρνουν τη θεραπεία.

Τα βιοφωτόνια ως νόμοι αλληλεπίδρασης των συστημάτων

Είναι γνωστό ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος και γενικότερα η ανθρώπινη φύση λειτουργεί και επικοινωνεί μέσω των ερεθισμάτων του με χημεία και ηλεκτρομαγνητισμό, δηλαδή με κάτι οργανικό και κάτι ενεργειακό.

Επιπλέον, αναγνωρίστηκαν στα ανθρώπινα συστήματα λειτουργίες κβαντικών φαινομένων. Η κβαντική βιολογία έχει ήδη αποδείξει την εφαρμογή της κβαντικής στους έμβιους οργανισμούς στο μηχανισμό της όσφρησης, της όρασης αλλά και της φωτοσύνθεσης.

Τα ένζυμα στην βιολογία λειτουργούν σαν κυτταρικοί καταλύτες. Έχουν την ιδιότητα να επιταχύνουν πολύπλοκες διαδικασίες. Για να δράσουν σαν καταλύτες θα πρέπει να μεταφέρουν με μεγάλη ταχύτητα στοιχειώδη σωματίδια μέσα σε ένα κύτταρο και ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι μέσω κβαντικών τούνελ. Αυτή ήταν η πρώτη επιβεβαιωμένη ένδειξη ότι εκπληκτικά κβαντικά φαινόμενα συμβαίνουν εντός των κυττάρων έμβιων οργανισμών.

Φωτοσύνθεση και κβαντική

Πολύ σημαντικό γεγονός είναι και η εξήγηση της φωτοσύνθεσης μέσα από τη κβαντική. Κατά τη φωτοσύνθεση όταν ένα φωτόνιο προσκρούει σε ένα μόριο χλωροφύλλης θα πρέπει να μετασχηματίσει τη φωτεινή ενέργεια σε χημική για τη δημιουργία βιομάζας. Η συμπεριφορά του φωτονίου δείχνει να ακολουθεί όλες τις διαδρομές μέχρι να φτάσει στο μόριο της χλωροφύλλης.

Η φωτοσύνθεση στα ανθρώπινα συστήματα γίνεται μέσω της επίφυσης ή κωνάριο, ένας ενδοκρινής αδένας που διαθέτει φωτοευαίσθητα κύτταρα τα οποία την καθιστούν φωτοευαίσθητο ενδοκρινή αδένα με προηγμένες ικανότητες. Το 1982 στο ινστιτούτο αστρονομίας του Marx Plank ο καθητηγής Popp και οι συνεργάτες του κατάφεραν να δείξουν σε οθόνη τηλεόρασης βιοφωτόνια.

Οι παρατηρήσεις τους οδήγησαν στα συμπεράσματα ότι τα κύτταρα ζωντανών οργανισμών μπορούν να αποθηκεύουν και να εκπέμπουν φως (φωτόνια, σωματίδια φωτός) και ότι το φως αποθηκεύεται στον πυρήνα του DNA που είναι το κέντρο πληροφοριών κυττάρων, ιστών, οργάνων, τα οποία οργανώνουν τη δομή τους κάτω από αυτές τις πληροφορίες του φωτός, αφού τα κύτταρα έχουν υψηλή ικανότητα συντονισμού.

Η ανακάλυψη της εκπομπής βιοφωτονίων προσδίδει επιστημονική υποστήριξη σε ολιστικές μεθόδους θεραπείας που βασίζονται σε έννοιες της ομοιόστασης (αυτορρύθμιση του οργανισμού), όπως η ομοιοπαθητική. Αυτά τα σωματίδια φωτός φυλάσσονται στα κύτταρά μας, καθώς εξάγονται (και αντικαθίστανται) από το σώμα μας με διαφορετικές ταχύτητες / ποσότητες σε διάφορα σημεία του ανθρώπινου σώματος.

Το 1974, ο Γερμανός βιοφυσικός Fritz-Albert Popp απέδειξε την ύπαρξή τους, την προέλευσή τους από το DNA και στη συνέχεια τη συνοχή τους (όπως τα λέιζερ) και έχει αναπτύξει την βιοφωτονική θεωρία για να εξηγήσει τον πιθανό βιολογικό ρόλο τους και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να ελέγχουν βιοχημικές διεργασίες, την ανάπτυξη, τη διαφοροποίηση κλπ.

Η σημασία της ανακάλυψης επιβεβαιώθηκε από διάσημους επιστήμονες όπως ο Herbert Froehlech και ο βραβευμένος με Νόμπελ Ilya Prigogine. Από το 1992, στο Διεθνές Ινστιτούτο Βιοφυσικής, ένα δίκτυο ερευνητικών εργαστηρίων σε περισσότερες από 10 χώρες, με έδρα τη Γερμανία, συντονίζει την έρευνα σε αυτόν τον ταχέως αναπτυσσόμενο τομέα. Οι διεργασίες μορφογένεσης, ανάπτυξης, διαφοροποίησης και αναγέννησης εξηγούνται επίσης από τη δομική και ρυθμιστική δραστηριότητα του συνεκτικού βιοφωτονικού πεδίου.

«Το πεδίο ολογραφικής βιοφωτόνης του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, και ίσως ακόμη και ολόκληρου του οργανισμού, μπορεί επίσης να αποτελέσει τη βάση της μνήμης και άλλων φαινομένων συνείδησης», όπως δηλώνει ο νευροφυσιολόγος Karl Pribram, καθώς και άλλοι.

Από εδώ προκύπτει ότι τελικά όλα τα κύτταρα συντονίζονται στις πληροφορίες φωτός του DNA το οποίο με τη σειρά του εντέλεται και συντονίζεται από την επίφυση, το κατεξοχήν φωτοευαίσθητο όργανο που όμως αποτελεί και τη συνείδησή μας. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο ελέγχει αλλά και προβάλει στο σώμα μας η συνείδησή μας τις πληροφορίες φωτός που διαχειρίζεται καθώς τις διαχέει μέσω ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και κβάντα φωτός, συντονίζοντας όλα τα κύτταρα.

Το οργανικό φως δεν εκπέμπεται και αποροφάται κατά συνεχή τρόπο όπως μια ακτίνα φωτός, αλλά σε μικρά κβαντωμένα πακέτα ενέργειας, που ονομάζονται κβάντα. Τα κβάντα του φωτός ή της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας γενικότερα ονομάζονται φωτόνια. Από αυτό συνεπάγεται ότι η τριάδα εγκέφαλος, καρδιά και DNA, δηλαδή λογική, συναίσθημα και συνείδηση, είναι πομπός και δέκτης κβαντωμένων ποσοτήτων αλλά και ότι αλληλεπιδρούν αδιαλείπτως συντονίζοντας τις λειτουργείες του σώματος μέσω του ηλεκτρομαγνητισμού.

Το φως που υπάρχει μέσα στα κύτταρα (φυτών, ανθρώπων και ζώων) ρυθμίζει την ανάπτυξη των κυττάρων, διασφαλίζει την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κυττάρων και ελέγχει τις βιοχημικές διεργασίες. Το πεδίο ακτινοβολίας μέσα στο κύτταρο έχει τη δυνατότητα να δέχεται εντολές και να εκπληρώνει τις αποστολές του, αλλά μπορεί και να επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες και να χάσει τον προσανατολισμό του.

Κύματα και αλληλεπιδράσεις συστημάτων

Η σύγχρονη επιστήμη διαπιστώνει ότι στο ανθρώπινο σύστημα, εξαιτίας των ρευστών μερών της σύστασής του που είναι το νερό και το φως(φωτόνια), αλλά και της υλικής του υπόστασης, αναπαράγονται κύματα: Κύμα είναι μια διαταραχή από την ισορροπία, η οποία ταξιδεύει μέσα στον χώρο.

Κυματική κίνηση εμφανίζεται σχεδόν παντού στη φύση: οι κυματισμοί του νερού, οι σεισμικές δονήσεις, τα ηχητικά κύματα, τα κύματα σε μια χορδή ή ένα ελατήριο, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.

Τρία είναι τα βασικά είδη κυμάτων:

1) Μηχανικά κύματα που περιλαμβάνουν κύματα μέσα στο νερό, τα ηχητικά κύματα, και γενικά τα κύματα που σχηματίζονται σε κάποιο ρευστό ή στερεό μέσο. Υπακούουν στους νόμους της μηχανικής του Νεύτωνα και μπορούν να υπάρξουν μόνο εντός κάποιου μέσου.

2) Ηλεκτρομαγνητικά κύματα: Τα κύματα αυτά δεν χρειάζονται κάποιο μέσω για να αναπτυχθούν και να διαδοθούν. Μάλιστα στο κενό διαδίδονται με σταθερή ταχύτητα ίση με αυτή την ταχύτητα του φωτός. Παράγονται από κάθε εναλλασσόμενη ροή ρεύματος (ή ταλάντωση φορτίων) και η συχνότητά τους είναι ίση με εκείνη των ταλαντώσεων του ρεύματος. Η ενέργειά τους είναι ανεξάρτητη από τη συχνότητα και μπορεί να πάρει οποιαδήποτε τιμή.

3) Τα κύματα πιθανότητας της Κβαντικής Φυσικής, όπου τα υποατομικά σωματίδια εμφανίζουν και κυματικές ιδιότητες.

Να σημειωθεί ότι η ταλάντωση αναφέρεται στην κίνηση ενός σημείου του χώρου ενώ το κύμα είναι μια κίνηση που εκτείνεται σε όλο το χώρο του μέσου όπου διαδίδεται. Ακόμα, κατά τη διάδοση του κύματος τα σημεία του μέσου δεν μεταφέρονται, απλά ταλαντώνονται γύρω από τη θέση ισορροπίας τους και άρα δεν υπάρχει μεταφορά μάζας.

Υπάρχει όμως μεταφορά ενέργειας η οποία προσφέρεται από την πηγή «διαταραχής» - στην περίπτωση του ανθρώπου – από τη συνείδηση.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αποτελούν τα ίδια μια αυτόνομη πηγή ενέργειας η οποία δυναμοποιημένη επιδρά με τον ίδιο τρόπο στο σύστημα του ανθρώπου.

Στην εργασία μου «Πώς οι ενέργειες που αλληλεπιδρούν στο σώμα δημιουργούν το δέντρο της ζωής» αποδεικνύεται ότι σωματίδια από τις δυο κάθετες δυνάμεις που ενεργούν στον άνθρωπο, η λογική και το συναίσθημα, αλληλεπιδρούν οριζόντια μεταξύ τους δίνοντας τα ερεθίσματά τους το ένα στο άλλο και με αυτόν τον παραγόμενο ηλεκτρομαγνητισμό ανεβαίνει κβαντικά η συνείδηση, το τρίτο μέρος.

Το ηλεκτροµαγνητικό κύµα είναι εγκάρσιο, µε τα διανύσµατα του ηλεκτρικού και του µαγνητικού πεδιου να είναι κάθετα µεταξύ τους και κάθετα στην διεύθυνση διάδοσης του κύµατος. Επίσης, μιλήσαμε για την τροχιακή στροφορμή που εκτελείται από τη λογική και το συναίσθημα γύρω από τη συνείδηση, και το σπιν που είναι κβαντικό φαινόμενο που συμβαίνει όταν η συνείδηση ανεβαίνει επίπεδο.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι «κολλημένοι», μπλοκαρισμένοι συναισθηματικά και γίνεται αντιληπτό ότι κάτι «δεν πάει καλά» με το μυαλό τους. Αν το μπλοκάρισμα επιμένει για μεγάλο διάστημα, επειδή τα πάντα ρει και ουδέν μένει, τότε σίγουρα θα δούμε μια επιδείνωση σε σωματικό – νοητικό – συναισθηματικό επίπεδο.

Επομένως, η συνεχής ροή της πληροφορίας με αναδυόμενα κβαντικά φαινόμενα είναι το ζητούμενο για να εργάζεται το σύστημα χωρίς παθολογίες αλλά και για να εξελίσσεται περαιτέρω.

Εύλογα συμπεραίνεται ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι αυτά που τελικά ενημερώνουν τη συνείδηση και τότε αυτή ξυπνάει και οδηγεί το σώμα να αναλάβει δράση.

Για να έχουμε όμως τόσο γρήγορα και σαφή αποτελέσματα ίασης από τα ομοιοπαθητικά φάρμακα σημαίνει ότι η φύσις των φαρμάκων αυτών είναι ενεργειακή και δρουν ως καταλύτες στη συνείδηση για τη ροή της πληροφορίας.

Αυτό δε, σημαίνει ότι για να εξυπηρετούν τη συνείδηση ως καταλύτες διενεργούνται κβαντικά φαινόμενα.

Με γνώμονα όλα τα παραπάνω αλλά και τις παρατηρήσεις συμπεραίνεται ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο λειτουργεί με βάση και μέσα από τη κβαντική φυσική ενώ είναι πλέον αποδεκτό ότι η ύλη εμπεριέχει ενέργεια η οποία είναι υπεύθυνη για την δομή της ύλης σε κάθε μορφή.

Το μποζόνιο του Χίγκς είναι αυτό που καθορίζει την υλική υπόσταση των πραγμάτων, όπως αποδέχεται η σύγχρονη επιστήμη. Αναγνωρίζεται λοιπόν, ότι κάτι τόσο μικροσκοπικό μπορεί να καθορίζει κάτι τόσο μεγάλο όπως η μάζα.

Ηλεκτρομαγνητισμός και Κυματοσωματιδιακός δυϊσμός

Ο τρόπος παρασκευής των ομοιοπαθητικών φαρμάκων σε συνδυασμό με την αποδεδειγμένη θεωρία της μνήμης του νερού πετυχαίνει στο τέλος να έχουμε ένα σκεύασμα που περιέχει σωματίδια-νανοσωματίδια ως «ύλη» αλλά και εξαιτίας της υπεραραίωσης στο νερό έχουμε πλέον και ενεργειακό αποτύπωμα που εμφανίζεται ώς κύμα (φράκταλ).

Να αναφέρουμε εδώ ότι ο κυματοσωματιδιακός δυϊσμός είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της κβαντικής θεωρίας και αναφέρεται στη θεμελιώδη ιδιότητα της ύλης όπου όλα τα φυσικά σωματίδια σε μια στιγμή εμφανίζονται σαν ένα κύμα και σε μια άλλη στιγμή ενεργούν σαν σωματίδιο.Το φως έχει, επίσης, κυματικό και σωματιδιακό χαρακτήρα. Ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι μία από τις τέσσερις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν τα σωματίδια.

Οι ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις είναι υπεύθυνες για τη δομή των ατόμων, των μορίων, των ρευστών και στερεών αλλά και των βιολογικών μορίων. Σε αυτές οφείλονται για παράδειγμα η αίσθηση της αφής, η λειτουργία του εγκεφάλου, κτλ.

Η κυματική και κβαντική θεωρία του φωτός είναι συμπληρωματική (Einstain).

Το αξίωμα της συμπληρωματικότητας δηλώνει ότι τόσο η κυματική μορφή όσο και η σωματιδιακή είναι θεμελιώδεις για την περιγραφή της φύσης του φωτός. Το πείραμα του Young με τις διπλές σχισμές αποδεικνύει ότι το φως αποτελείται από κύματα. Η θεωρία του Maxwell χαρακτηρίζει το είδος των κυμάτων ως ηλεκτρομαγνητικά. Το φως δεν παρουσιάζει ταυτόχρονα την κυματική και τη σωματιδιακή του φύση. Η κυματική θεωρία εξηγεί τα φαινόμενα της περίθλασης και της συμβολής, πράγμα που δεν μπορεί να κάνει η κβαντική θεωρία. Η κβαντική θεωρία εξηγεί το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και το φαινόμενο του Compton που δείχνουν ότι το φως είναι σωματίδιο.

Φαινόμενο περίθλασης

Περίθλαση είναι κάθε απόκλιση από την ευθύγραμμη διάδοση του φωτός, η οποία προκαλείται από παρεμβολή κάποιου εμποδίου. Αντίστοιχο φαινόμενο εκτροπής του φωτός συμβαίνει όταν φως πέσει πάνω σε ένα ιδιαίτερα λεπτό αντικείμενο. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανθρώπινη όραση. Η περίθλαση επομένως είναι το φαινόμενο της διάχυσης των κυμάτων προς όλες τις κατευθύνσεις όταν αυτά συναντάνε ένα εμπόδιο ή μία οπή με διαστάσεις παραπλήσιες του μήκους κύματος.

Φαινόμενο συμβολής

Το φαινόμενο της συμβολής παρατηρείται όταν δύο ή περισσότερα Η/Μ-κύματα διαδιδόμενα στο ίδιο μέσο συναντηθούν σε ένα σημείο του χώρου (r) μια δεδομένη χρονική στιγμή (t). Ο όρος συμβολή χρησιμοποιείται, για να εκφράσει το αποτέλεσμα της υπέρθεσης των κυμάτων, και διακρίνεται σε ενισχυτική συμβολή και σε αποσβεστική συμβολή.

Ενισχυτική ή δημιουργική συμβολή έχουμε, όταν το πλάτος του κύματος, που προέρχεται από την υπέρθεση, είναι μεγαλύτερο από κάθε πλάτος οποιουδήποτε από τα κύματα που υπερθέτονται.

Για να παρατηρηθεί συμβολή κυμάτων φωτός, πρέπει να έχουμε εκπομπή φωτός από πηγές για τις οποίες ικανοποιούνται οι παρακάτω συνθήκες:

Οι πηγές είναι σύμφωνες, πρέπει να έχουν σταθερή διαφορά φάσης μεταξύ τους και τέλος οι πηγές να είναι μονοχρωματικές δηλαδή πρέπει να εκπέμπουν κύματα συγκεκριμένου μήκους. Κατά την ενισχυτική συμβολή σχηματίζεται ένας φωτεινός κροσσός (δέσμη, νηματίδιο).

Καταστρεπτική ή αποσβεστική συμβολή έχουμε, όταν το πλάτος του κύματος, που προέρχεται από την υπέρθεση, είναι μικρότερο από κάθε πλάτος οποιουδήποτε από τα κύματα που υπερθέτονται. Δύο κύµατα που οδεύουν προς την ίδια κατεύθυνση σε ένα ιδανικό ελαστικό µέσο ικανοποιούν την αρχή της υπέρθεσης.

Αρχή της επαλληλίας

Όταν ένα σωματίδιο κινείται κάτω από την ταυτόχρονη αλληλεπίδραση δύο αρμονικών ταλαντώσεων, η απομάκρυνση του σωματιδίου σε δεδομένη χρονική στιγμή είναι απλώς το διανυσματικό άθροισμα των απομακρύνσεων των δύο επιμέρους ταλαντώσεων.

Αυτή η διαδικασία της διανυσματικής πρόσθεσης των απομακρύνσεων ενός σωματιδίου λέγεται επαλληλία (ή υπέρθεση). Ο βασικός νόμος της υπέρθεσης είναι ότι, εάν δύο κύματα με κυματοσυναρτήσεις y1(x,t) και y2(x,t) ικανοποιούν τη γενική κυματική εξίσωση, τότε το ίδιο κάνει και η επαλληλία τους (υπέρθεση) yR = y1 + y2.

Η διανυσματική υπέρθεσή τους στο σημείο αυτό είναι δυνατόν, υπό κατάλληλες προϋποθέσεις, να οδηγήσει σε μεταβολές της έντασης του φωτός μεταξύ μιας μέγιστης και μιας ελάχιστης τιμής. Εδώ, µπορούµε να σκεφθούµε πως ένας ταλαντωτής µερικές φορές δονείται από επαλληλία περισσοτέρων της µίας διεγέρσεων (δηλαδή εκτροπών από τη θέση ισορροπίας).

Εξαναγκασμένη ταλάντωση

Τα ηλεκτροµαγνητικά κύµατα, όπως και τα µηχανικά, υπακούουν στην αρχή της επαλληλίας. Υπάρχει όμως η δυνατότητα να προσθέσουμε ενέργεια στο σύστημα, εάν εφαρμόσουμε κάποια δύναμη σε αυτό, η οποία να δρα στην ίδια φορά με την δύναμη επαναφοράς. Το φαινόμενο ονομάζεται εξαναγκασμένη ταλάντωση ή συντονισμός.

Για παράδειγμα, είναι εμπειρικά γνωστό ότι, όταν σε μια κούνια δώσουμε ώθηση την κατάλληλη στιγμή, μπορούμε να κρατήσουμε το πλάτος της ταλάντωσής της σταθερό, ή και να το αυξήσουμε.

Αρχή του Χόιχενς

Η περίθλαση είναι αποτέλεσμα δύο κυματικών φαινομένων, της αρχής του Χόιχενς και της συμβολής.

Ο Χόιχενς για να ερμηνεύσει αυτά τα φαινόμενα πρότεινε μία αρχή για τη διάδοση όχι μόνο του φωτός αλλά όλων γενικά των κυμάτων, ότι δηλαδή κάθε σημείο μιας ισοφασικής επιφάνειας κύματος μπορεί να θεωρηθεί πηγή κύματος.

Στην περίθλαση έχουμε συμβολή φωτεινών δεσμών που προέρχονται από μια συνεχή κατανομή πηγών, ενώ στα φαινόμενα συμβολής έχουμε συμβολή δεσμών που προέρχονται από διακριτό αριθμό πηγών.

Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και φαινόμενο Campton

Η αλληλεπίδραση του φωτός με την ύλη παράγει φαινόμενα όπως είναι το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και το φαινόμενο Compton – αφορά τη σκέδαση ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας από φορτισμένα ηλεκτρόνια- που δεν μπορούν να εξηγηθούν μόνο με την κυματική φύση του φωτός.

Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο

Το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο είναι μια κβαντική διεργασία κατά την οποία απελευθερώνονται ηλεκτρόνια από μια επιφάνεια αγωγού όταν προσπέσει σε αυτή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία συχνότητας τέτοιας ώστε τα ηλεκτρόνια να κατορθώσουν να υπερπηδήσουν το φράγμα δυναμικής ενέργειας που τα συγκρατεί στην επιφάνεια αυτή.

Τα ηλεκτρόνια που εκπέμπονται μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να παραχθεί ηλεκτρικό ρεύμα. Ο Hertz είχε παρατηρήσει πως καθαρές μεταλλικές επιφάνειες όταν ακτινοβολούνται με υπεριώδες φως εκπέμπουν φορτία. Αυτό φανερώνει ότι τα φωτόνια είναι αυτά που μεταφέρουν την κβαντισμένη ενέργειά τους Ε=hν σε ελεύθερα ηλεκτρόνια μετάλλων τα οποία εκπέμπονται.

Η υπεριώδης ακτινοβολία προσπίπτωντας στην κάθοδο ελευθερώνει σχεδόν ακαριαία ηλεκτρόνια. Η απορρόφηση της ενέργειας της προσπίπτουσας ακτινοβολίας γίνεται σχεδόν ακαριαία σε μια δόση και όχι βαθμιαία και με συνεχή τρόπο όπως προβλέπει η κλασική ηλεκτρομαγνητική θεωρία.

Κβαντική ηλεκτροδυναμική 

Η κβαντική ηλεκτροδυναμική (Quantum Electrodynamics ή για συντομία QED), αποτελεί το προϊόν της ένωσης δυο μεγάλων θεωριών της φυσικής, της Κβαντικής Μηχανικής και της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.

Η κβαντική ηλεκτροδυναμική είναι η σχετικιστική κβαντική θεωρία πεδίου της ηλεκτροδυναμικής και περιγράφει πως αλληλεπιδρούν το φως και η ύλη. Θεωρεί ότι η ανάπτυξη των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων αποδίδεται στην εκπομπή και την απορρόφηση φωτονίων ως σωματιδίων ανταλλαγής, τα οποία αντιπροσωπεύουν διαταραχές των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Κατά τρόπο ανάλογο και τα ηλεκτρόνια μπορούν να θεωρηθούν ως διαταραχές αντίστοιχων κβαντισμένων πεδίων.

Η QED αναφέρεται ως εξέχουσα γιατί μπορεί να δίνει εξαιρετικά ακριβείς προβλέψεις για την ανώμαλη μαγνητική στιγμή του ηλεκτρονίου και τη μετατόπιση των επιπέδων ενέργειας του υδρογόνου. Η Σχεσιακή κβαντική μηχανική είναι μια ερμηνεία της κβαντομηχανικής που αντιμετωπίζει την κατάσταση ενός κβαντικού συστήματος ως εξαρτώμενη από τον παρατηρητή, δηλαδή, η κατάσταση είναι η σχέση μεταξύ του παρατηρητή και του συστήματος...

Η συχνότητα της προσπίπτουσας ακτινοβολίας καθορίζει το μηχανισμό φωτοεκπομπής ηλεκτρονίων και όχι η έντασή της που διαδραματίζει δευτερεύοντα ρόλο. Η μέγιστη ταχύτητα των εξερχομένων ηλεκτρονίων εξαρτάται από τη συχνότητα του φωτός και όχι από την έντασή του: Φως μεγαλύτερης συχνότητας εξάγει ηλεκτρόνια που κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα και φως με συχνότητα μικρότερη από μια οριακή τιμή (χαρακτηριστική του υλικού) δεν μπορεί να εκδιώξει ηλεκτρόνια.

Ωστόσο, αλλάζοντας τη συχνότητα του φωτός αλλάζει και η ενέργεια του κάθε φωτονίου. Έτσι, για το φως η ενέργεια είναι ανάλογη της συχνότητας.

Η ενέργεια αυτή του φωτονίου αποδίδεται κατά ένα μέρος για να καλύψει το έργο εξόδου του ηλεκτρονίου (b), ενώ το υπόλοιπο απομένει ως κινητική ενέργεια (T) του ηλεκτρονίου. Η γνωστή εξίσωση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου δεν είναι παρά μια διατήρηση ενέργειας: Αυτή η θεωρία είναι γνωστή σήμερα ως κβάντωση του φωτός. Ο Αινστάιν εξήγησε το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και του χάρισε το Νόμπελ Φυσικής το 1921.

Φως μεγαλύτερης έντασης σημαίνει περισσότερα επιμέρους φωτόνια. Επομένως η ένταση μιας δέσμης φωτός συγκεκριμένης συχνότητας σημαίνει περισσότερα φωτόνια, τα οποία εξάγουν περισσότερα ηλεκτρόνια. Έτσι, η αλληλεπίδραση φωτός και ύλης είναι στην πραγματικότητα η αλληλεπίδραση ενός φωτονίου με ένα σωματίδιο της ύλης, όπου ανταλλάσσεται ενέργεια και ορμή με τρόπο αντίστοιχο με την κλασική κρούση δύο υλικών σωμάτων.

Η εικόνα που πρέπει να έχουμε για το φως είναι ότι διαδίδεται ως κύμα, αλλά αποτελείται από στοιχειώδεις αδιαίρετες ποσότητες (τα φωτόνια) με ενέργεια και ορμή που έχουν χαρακτηριστικά σωματιδίων.

Ισχύει η αρχή διατήρησης ορμής που είναι διανυσματικό μέγεθος στην οριζόντια και κατακόρυφη διεύθυνση και η αρχή της διατήρησης της ενέργειας που είναι μη διανυσματικό μέγεθος. Λόγω της αρχής διατήρησης της ενέργειας, το φωτοηλεκτρόνιο εξέρχεται με κινητική ενέργεια Κ = Ε - Εb . Τα φωτόνια ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός και εκπέμπονται ή απορροφώνται καθ’ολοκληρίαν. Κάθε φωτόνιο απορροφάται από ένα και μοναδικό ηλεκτρόνιο.

Το ανθρώπινο σύστημα ως κβαντικό σύστημα

Το ανθρώπινο σύστημα, λοιπόν, μέσα από τη λειτουργία του, νοητική και βιολογική παράγει μέσα του και εκπέμπει έξω του ηλεκτρομαγνητικά κύματα τα οποία καθορίζουν την υγεία του, ψυχική και σωματική. Εκτός όμως από ηλεκτρομαγνητισμό στο ανθρώπινο σύστημα διενεργούνται και κβαντικά φαινόμενα όπως αυτό του φωτοηλεκτρισμού και φαινόμενα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, αποτελέσματα αλληλεπίδρασης της λογικής και του συναισθήματος μέσα από διάφορα μαγνητικά πεδία προς μια πορεία ανάπτυξης της συνείδησης.

Η παραγωγή βέβαια των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων αλλά και το νέο υλικό-φορτίο που εκπέμπεται συντονίζεται άρρηκτα με την επιλογή του τρόπου αλληλεπίδρασης του ανθρώπινου συστήματος στα ηλεκτρομαγνητικά κύμματα που έρχονται από το περιβάλλον. Στην αλληλεπίδραση αυτή λαμβάνουν μέρος οι νόμοι της διάθλασης και της ανάκλασης.

Διάθλαση φωτός

Διάθλαση φωτός χαρακτηρίζεται κάθε οπτικό φαινόμενο εκτροπής της διεύθυνσης των φωτεινών ακτίνων κατά τη μετάβασή τους από ένα διαπερατό μέσο διάδοσης με δείκτη διάθλασης σε άλλο μέσο διάδοσης με δείκτη διάθλασης.

Έτσι, λοιπόν, όταν το φως κατά την πορεία του περνά μέσα από διαφανή ή ημιδιαφανή αντικείμενα (υγρά, γυαλί, κλπ.), που είναι πιο πυκνά απ' ότι ο αέρας, αναγκάζεται να πάει πιο αργά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αλλάζει λίγο την κατεύθυνσή του, άρα και να δείχνει τα αντικείμενα κάπως παραμορφωμένα. Αυτή η αλλαγή πορείας των φωτεινών ακτίνων, καθώς περνούν μέσα από διαφορετικά σώματα, λέγεται διάθλαση.

Κυματική και γεωμετρική οπτική

Όταν ένα κύμα προσκρούει σε ομαλή διαχωριστική επιφάνεια, το κύμα εν μέρει ανακλάται και εν μέρει διαθλάται (διαδίδεται) στο δεύτερο υλικό. Το φαινόμενο αυτό, που οφείλεται στη διαφορετική ταχύτητα διάδοσης του φωτεινού κύματος και που εξαρτάται από το διαπερατό μέσο στο οποίο διαδίδεται το κύμα εξετάζει η κυματική οπτική. Αντίθετα τη μελέτη των γωνιών εξετάζει η Γεωμετρική οπτική.

Νόμος του Snell

Η σχέση που συνδέει τη γωνία πρόσπτωσης με τη γωνία διάθλασης, ως προς την κάθετο, στη διαχωριστική επιφάνεια είναι γνωστή ως «Νόμος του Σνελ». Μέσω του φωτός μεταφέρεται ενέργεια από την πηγή στον παρατηρητή. Όταν το φως διέρχεται μέσα από ένα ομογενές μέσο, διαδίδεται ευθύγραμμα.

Η κατεύθυνση διάδοσής του είναι η κατεύθυνση των ακτίνων του. Αλλάζει κατεύθυνση διάδοσης όταν έρθει σε επαφή με την επιφάνεια ενός διαφορετικού μέσου ή όταν οι οπτικές ιδιότητες του μέσου μεταβάλλονται.

Μια ακτίνα φωτός (η προσπίπτουσα ακτίνα), διαδίδεται σε ένα μέσο.

Όταν φτάσει στο όριο με ένα δεύτερο μέσο, τότε ένα μέρος της ανακλάται και επιστρέφει στο πρώτο μέσο. Δηλαδή, μέρος του φωτός διαδίδεται «προς τα πίσω», με κατεύθυνση προς το πρώτο μέσο.

Η ακτίνα που εισέρχεται στο δεύτερο μέσο αλλάζει κατεύθυνση στο όριο μεταξύ των δύο μέσων. Αυτή η εκτροπή της ακτίνας ονομάζεται διάθλαση. Αιτία της διάθλασης είναι η διαφορετική ταχύτητα του ϕωτός στα δύο διαφανή µέσα. Η ακτίνα ϕωτός που περνάει στο δεύτερο µέσο διάδοσης ονοµάζεται διαθλώµενη ακτίνα. Η γωνία που σχηµατίζει η διεύθυνση της διαθλώµενης ακτίνας µε την κάθετη στην επιφάνεια στο σηµείο πρόσπτωσης ονοµάζεται γωνία διάθλασης.

Μέσα από τα ανωτέρω βλέπουμε τη μεγάλη δύναμη του φωτός ως ενέργεια μέσα στον άνθρωπο, ιδιότητα που η ομοιοπαθητική γνωρίζει και χρησιμοποιεί.

Παρακάτω θα εξηγήσουμε πως ενεργούν και εφαρμόζουν αυτοί οι νόμοι και οι ιδιότητες που αναφέραμε.

Γνωστική Ομοιοπαθητική, η ορθόδοξη εξέλιξη της Ιπποκράτειας Ιατρικής

Όπως αναφέραμε στην αρχή, η γνωστική ομοιοπαθητική αποτελεί την ορθόδοξη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, εξέλιξη της αρχαίας Ιπποκράτειας ιατρικής. Ο Ιπποκράτης όπως και πολλοί άλλοι αρχαίοι ιατροί και φιλόσοφοι θεράπευαν τους ασθενείς τους ξεκινώντας από την πηγή της ασθένειας η οποία βρίσκεται μέσα στην ίδια την ψυχή.

Μάλιστα, ο πατέρας της ιατρικής κατέγραψε τους τέσσερις τύπους των ανθρώπων, οι οποίοι αποτελούν τη βάση στην ιδιοσυγκρασιακή αντιμετώπιση του κάθε ανθρώπου όπως ακριβώς ορίζεται και από τη γνωστική ομοιοπαθητική.

Ο πρωτοπόρος της ομοιοπαθητικής Χάνεμαν παρατήρησε ότι οι οξείες ασθένειες θεραπεύονταν με τη χρήση ομοιοπαθητικών φαρμάκων, ενώ σε μερικούς ασθενείς με χρόνιες ασθένειες η ασθένεια ξαναγύριζε με τα ίδια ή και διαφορετικά συμπτώματα παρά τη θεραπεία. Θεώρησε ότι υπάρχει ένα εμπόδιο στον οργανισμό που δεν επέτρεπε τη θεραπεία. Αυτό το ονόμασε μίασμα, ενώ ο ίδιος βρήκε ότι υπάρχουν τρία μιάσματα, το ψωρικό, το συκωτικό και το συφυλιδικό. Μεταγενέστεροι συγγραφείς προσθέσαν ως τέταρτο το φυματινικό ως συνδιασμό του συφυλιδικού με το ψωρικό.

Όλες οι ασθένειες εντάσσονται μέσα σε ένα ή και σε συνδυασμούς μιασμάτων.

Η λέξη «µίασµα» σηµαίνει µόλυσµα, κηλίδωµα, βρώµισµα, µουτζούρωµα. Θεώρησε ο Χάνεµαν, λοιπόν, ότι η ζωτική δύναµη «µολύνεται» από κάποιους παράγοντες και αυτή η «µόλυνση» δηµιουργεί τη νόσο.

Στη σύγχρονη γνωστική ομοιοπαθητική ιατρική ο Dr. Γιώργος Λουκάς, ομοιοπαθητικός ψυχίατρος και ιδρυτής της γνωστικής ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα, στο έργο του «Ριζώματα, Αρχές για μια ενοποίηση των επιστημών του ανθρώπου» κάνει μια συγκριτική μελέτη των ιδιοσυγκρασιών όπως αυτές περιγράφονται σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, τον Χάνεμαν στην ομοιοπαθητική, τον Φρόυντ, τον Εμπεδοκλή, τον Πλάτωνα, τον Παράκελσο, τον Παβλώφ και τον Άγ. Γρηγόριο, όπου διαπιστώνεται και αποδεικνύεται η ομοιότητα που υπάρχει στην μεταξύ τους κατάταξη.

Ταυτόχρονα η αποκωδικοποίηση του περιοδικού πίνακα των χημικών στοιχείων του Μεντελέγιεφ στη σημασία τους για την ψυχολογία του ανθρώπου δίνει προβάδισμα στον τομέα της ομοιοπαθητικής αφού συνδυάζει την ψυχολογία -ιδιοσυγκρασίες, καθηλώσεις και μιάσματα- με τα σωματικά συμπτώματα προσεγγίζοντας ουσιαστικά την ασθένεια όπως ακριβώς ορίζει η Ιπποκράτεια ιατρική. Δίκαια, λοιπόν, η γνωστική ομοιοπαθητική θεωρείται η ορθόδοξη εξέλιξη της Ιπποκράτειας ιατρικής στο χώρο της επιστήμης σήμερα.

Ομοιοπαθητική ιατρική και αρχές του Ιπποκράτη

Η ουσία της ομοιοπαθητικής ιατρικής βασίζεται σε συγκεκριμένες αρχές του Ιπποκράτη:

Η «θεραπευτική δύναµη της φύσης». «Η φύση είναι πάντοτε ο ιατρός των ασθενειών. Η φύση βρίσκει τους τρόπους θεραπείας, χωρίς να σκέπτεται.»(ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ« Επιδημιών Ιστορίαι »5,1). Τίποτα στη φύση δεν είναι περιττό, όλα έχουν τη χρησιμότητά τους. Ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας, το ενεργειακό αποτύπωμα των φυτών, των ορυκτών και των ζώων ταιριάζει σε ενεργειακά αποτυπώματα ψυχοσωματικών ασθενειών που δημιουργεί ο άνθρωπος στον οργανισμό του.

«Δια τα όμοια νόσος γίνεται, και διά τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσεύντων υγιαίνονται...» (Ιπποκρατης, "Περί Τόπων των κατά άνθρωπον" κεφ.42, εκδ.Κάκτος). Το σώμα του ανθρώπου ενέχει τη θεραπεία του, καθώς τα συμπτώματα εμφανίζονται προκειμένου να αντιμετωπίσει την ασθένεια που έχει δημιουργηθεί ψυχοσωματικά. Τα ομοιπαθητικά φάρμακα ενισχύουν την προσπάθεια αυτή του οργανισμού δίνοντάς του δυναμοποιημένες αυτές τις ενέργειες προκειμένου να ενισχύσει τις ανάλογες δυνάμεις μέσα στο σώμα. Έτσι, το σώμα ενεργοποιεί τις δικές του δυνάμεις για να αντιμετωπίσει την ασθένεια φτάνοντας στην αυτοΐαση.

«Ο άνθρωπος που είναι συνετός και σώφρων, πρέπει να συλλογίζεται πως η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό για τους ανθρώπους και να µάθει πως να ωφελείται απ' τις αρρώστιες με βάση τις γνώσεις που διαθέτει.» (Ιπποκράτης « Περί Διαίτης Υγιεινής », παρ. 9.) Η ωφέλεια, που αναφέρει εδώ ο Ιπποκράτης είναι η ψυχοσωματική ενδυνάμωση του οργανισμού -αφού με τις αποκωδικοποιημένες γνώσεις των φαρμάκων κατανοούμε περισσότερο τις αιτίες των ψυχικών και σωματικών συμπτωμάτων που φέρει κάθε ασθένεια και επιτυγχάνεται έτσι μεγαλύτερη αυτογνωσία- τόσο κατά την θεραπεία όσο και μετά την αυτοΐασή του...

Από τις εναπομείναντες γραπτές αναφορές που συμπεριλαμβάνει το Corpus Hippocraticum, (δηλαδή της Ιατρικής σχολής της Κω και της Κνίδου), φαίνεται καθαρά ο ολιστικός προσανατολισμός στην αντιμετώπιση του ασθενούς, τόσο διαγνωστικά όσο και θεραπευτικά.

Ελεγε ο Ιπποκράτης για την ολιστική ιατρική του: «Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε τη φύση του σώματος χωρίς να κατανοήσουμε τη φύση του όλου», μια καθαρά συστημική και ομοιοπαθητική θεώρηση, αλλά και «και αύ τό την κεφαλήν οίεσθαι αν ποτέ θεραπεύσαι αυτήν εφ'εαυτής άνευ όλου του σώματος πολλήν άνοιαν είναι» όπως αναφέρει ο Πλάτων στον Φαίδωνα και στον Χαρμίδη αντίστοιχα.

Η ιατρική φιλοσοφία και πρακτική του Ιπποκράτη, είναι η καρδιά της ομοιοπαθητικής και γενικά όλης της ολιστικής ιατρικής.

Η αλληλεπίδραση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου με τον οργανισμό

Κατά τη λήψη ομοιοπαθητικού φαρμάκου παρατηρείται το φαινόμενο της ενισχυτικής ή δημιουργικής συμβολής όπου τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της ουσίας συναντούν την επαλληλία ή υπέρθεση των όμοιων ηλεκτρομαγνητικών ταλαντώσεων που παράγει το σώμα του ασθενούς για να αντιμετωπίσει την ασθένεια.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα προκαλούν εξαναγκασμένη ταλάντωση και συντονίζονται ακριβώς με την ασθένεια στο σώμα του ανθρώπου ενώ η δυναμοποίηση καταφέρνει να ενισχύσει το σημείο ταλάντωσης με μεγαλύτερη ένταση και επομένως με μεγαλύτερη ενέργεια.

Ένταση του κύματος

Η ένταση είναι βασικό μέγεθος της κυματικής στην οποία αναφέρεται ως Ένταση κύματος. Έχει διαστάσεις ενέργειας ανά μονάδα χρόνου και ανά μονάδα επιφανείας. Η δημιουργική αυτή συμβολή επιτυγχάνει την άμεση ίαση του οργανισμού καθώς ενεργοποιεί με μεγαλύτερη ένταση το σήμα του οργανισμού για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού και τη θεραπεία του σώματος.

Σωματική νοημοσύνη

Το σώμα μας στην ουσία ενέχει μια νοημοσύνη που ξέρει τι να κάνει για να φέρει θεραπεία και το κάνει μόνο του χωρίς τη δική μας συνειδητή συμμετοχή. Η αυτοΐαση είναι ενδογενές αξίωμα της ανθρώπινης ύπαρξης και φύσης αλλά ο άνθρωπος στις σημερινές διαβρωτικές και οξειδωτικές κοινωνίες έγινε ο ίδιος τοξικός βάζοντας σε δοκιμασίες τον εαυτό του αλλά κυρίως το πνεύμα του, χάνοντας την επικοινωνία με το ίδιο του το σώμα.

Επειδή το σώμα έχει μπλοκαριστεί λόγω των καταστάσεων και δεν κάνει ολοκληρωμένα αυτό που πρέπει να κάνει, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ξυπνούν αυτές τις λειτουργίες και ο οργανισμός αναλαμβάνει δράση προς ίαση.

Η εφαρμογή της σχέσης του φωτός με τον άνθρωπο

Η θεωρία των μιασμάτων του Χάνεμαν αλλά και γενικότερα η ενοποίηση των θεωριών της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου μας λένε ότι ο άνθρωπος από πολύ μικρή ηλικία διαμορφώνει την προσωπικότητά του ανάλογα με τις ψυχοκοινωνικές κρίσεις ή τις καθηλώσεις που υπόκειται και αυτό έχει άμεση επίδραση στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τις καταστάσεις στη ζωή του.

Όλες αυτές οι καθηλώσεις φυσικά δημιουργούν πολλά προβλήματα στον άνθρωπο τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Ο Χάνεμαν χαρακτήρισε τις καταστάσεις αυτές της ιδιοσυγκρασίας ως μιάσματα. Η γνωστική ομοιοπαθητική αναλύει τα μιάσματα και μιλάει για ψευδαισθήσεις, delusions, που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει στο μυαλό τους μέσα από τις καταστάσεις που έζησαν, είδαν και βλέπουν γύρω τους.

Οι ψευδαισθήσεις αποτελούν μια στρέβλωση της πραγματικότητας και δεν επιτρέπουν το άτομο να λειτουργεί ελεύθερα, σε ένα χώρο φωτεινών ενεργειών που συντελλούνται στο περιβάλλον και στο σύνολο του κόσμου του, αλλά κάτω από αυτό το ιδιαίτερο πρίσμα της σκέψης που προσδίδει η συγκεκριμένη ψευδαίσθηση.

Παρατηρούνται δηλαδή τα φαινόμενα της περίθλασης, της διάθλασης και της σκέδασης, ιδιότητες που έχει το φως. Κατά την περίθλαση μια φωτεινή ακτίνα συναντά ένα εμπόδιο (μίασμα), με αποτέλεσμα τη διάχυση των κυμάτων, ή ένα κενό (οπή) που επικαλύπτει μια κορυφή ενός κύματος, που φέρει ως αποτέλεσμα μια καταστρεπτική συμβολή των κυμάτων σε σημείο δυνατότητας το κύμα να εξαφανιστεί εντελώς.

Αμβλύνοια

Γενικά στην ψυχολογία καθώς και στη γνωστική ομοιοπαθητική η αμβλύνοια, το να μην είναι κάποιος συγκεντρωμένος ή εστιασμένος, δηλαδή, η νωθρότητα και η παθητικότητα του νου και εν συνεχεία του σώματος θεωρείται ένα είδος ασθένειας.

Αμβλύνοια έχουμε όταν ο άνθρωπος δεν είναι οριοθετημένος και γενικά δεν ορίζεται από συγκεκριμένες αρχές. Τότε είναι σαν να βλέπει κάποιος ένα μεγάλο φάσμα ενώ του ζητείται κάτι πολύ συγκεκριμένο ως απάντηση.

Δημιουργεί δηλαδή κύματα προς διάφορες κατευθύνσεις ενώ θα έπρεπε να εστιάσει και να καταθέσει την ενέργεια σε ένα σημείο, προς μια και μοναδική απάντηση και έτσι να μείνει ως σωματίδιο καταρρίπτοντας τα υπόλοιπα κύματα. Αυτό αναφέρεται ως «κατάρρευση της λειτουργίας κύματος».

Φυσικά, όλες οι ασθένειες προέρχονται από κάποιο μίασμα. Γενικά το σύστημα του ανθρώπου σήμερα είναι διχασμένο, ασύνδετο και χωρίς αλληλεπίδραση στα κάτω με τα πάνω, τα άυλα με τα υλικά. Αυτό άμεσα επιφέρει ένα χάσμα, ένα κενό (οπή) ανάμεσα σε αυτές τις δυο διαστάσεις σε σημείο να μη γνωρίζει και να μην ενημερώνεται για τις συνθήκες και καταστάσεις που βρίσκονται το ένα για το άλλο.

Έτσι, αντί το άτομο να είναι συγκεντρωμένο και συγκεκριμένο στις σκέψεις και στις πράξεις ως ολότητα και να παρουσιάζει μια ευθεία φωτεινή ακτίνα ως απάντηση, αυτό (το άτομο), εξαιτίας του κενού που υπάρχει μέσα του ανάμεσα στα άνω και τα κάτω, καθώς δεν υπάρχει συνοχή και αμοιβαιότητα, δημιουργεί αποσβεστική συμβολή που δεν επιτρέπει την διάδοση της πληροφορίας και επομένως την ένωση των δύο διαστάσεων.

Έτσι, φέρνει αυτόματα ένα διχασμό του ανθρώπου σε σημείο που τα δύο συστήματα, του πνεύματος και του σώματος να λειτουργούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο επιφέροντας δυσαρμονία στο σύστημα του εαυτού.

Το κύμα δηλαδή του Ανώτερου εαυτού χάνει την δυναμική συμβολή, αποσβένεται και τελικά ως απάντηση (από ένα ολόκληρο σύστημα-εαυτό) έχουμε κάτι ανολοκλήρωτο, που δεν προέρχεται από μια νοημοσύνη ενεργητική και συνειδητή, αλλά από ασυνείδητες σπασμωδικές αντιδράσεις ενός κατώτερου εαυτού.

Στη διάθλαση, η φωτεινή ακτίνα ή το φως από την πηγή, καθώς προσπίπτει σε υγρό (οι οφθαλμοί μας) χάνει την αρχική του ταχύτητα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αλλάζει λίγο την κατεύθυνσή του, αλλά και να δείχνει τα αντικείμενα παραμορφωμένα. Αυτό είναι φυσιολογικό επειδή το επίπεδο της διάστασης που βρίσκεται ο άνθρωπος σήμερα αποτελείται από υλοενέργεια και άρα είναι αδύνατο η ύλη να μπορεί να δει την ενέργεια, γι'αυτό βλέπει την υλοενεργειακή απόδοση της ενέργειας. Δηλαδή την ύλη την βλέπει περίπου όπως είναι, αλλά τα άυλα δεν μπορεί να τα δει. Μπορεί όμως να τα αντιληφθεί.

Καθήλωση προσωπικότητας

Η δεύτερη διάθλαση πραγματοποιείται από κάτι πιο βαθύ, που είτε το άτομο γεννήθηκε με αυτό και είναι ιδιοσυγκρασιακό, είτε κάποια λανθασμένη στάση έχει γίνει πεποίθηση και ο εγκέφαλος το έχει καταγράψει στο υποσυνείδητο, το οποίο δίνει εντολές στον εγκέφαλο και στο σώμα να λειτουργούν με συγκεκριμένο τρόπο.

Εδώ έχουμε την καθήλωση της προσωπικότητας με διάφορα μιάσματα και ψευδαισθήσεις.

Σκέδαση είναι το οπτικό φαινόμενο κατά το οποίο το φως διαδιδόμενο δια μέσου ενός υλικού με κοκκώδη, ινώδη ή τραχιά επιφάνεια αλλάζει κατεύθυνση σε ένα εύρος γωνιών, με αποτέλεσμα ένα μέρος του να απορροφάται, ενώ το υπόλοιπο εκπέμπεται.

Οι συνεχείς σκεδασμοί, (αλλαγές πορείας), του φωτός οδηγούν στο φαινόμενο της διάχυσής του. Τα μιάσματα επίσης σκεδάζουν το φως. Το όργανο όπου αποτυπώνεται η ολότητα του εαυτού μέσα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τη συνείδηση, είναι το διαμέσιο, το κατεξοχήν καταγραφικό και συντονιστικό όργανο του οργανισμού μας.

Όταν αυτό δεν έχει ποιότητα, (όπως αυτή περιγράφεται στην εργασία «το διαμέσιο») δεν έχει σχήματα γεωμετρικά, τότε δεν έχει δομή επαρκή για να μπορέσει να γίνει δέκτης και υποδοχέας μιας ολόκληρης σωστής πληροφορίας. Έτσι, με τη φτωχή δομή που έχει μεταφράζει και απαντάει όπως όπως στην πληροφορία, όταν αυτή διαθλάται μέσα από το ιδιαίτερα λεπτό υγρό όργανό μας.

Η ψυχοσωματική αποκατάσταση μέσα από την αυτοΐαση

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας ο εγκέφαλος μαζί με τον Υ.Υ.Ε. (υποθάλαμο-υπόφυση-επινεφριδιακό) Αξονα αναλαμβάνει την παραγωγή ορμονών και χημείας για εξυπηρέτηση των αναγκών του σώματος σε διάφορες καταστάσεις. Όταν όμως ο ψυχισμός υπόκειται σε καθήλωση ή ταλαιπωρείται από μιάσματα (πάθη ψυχικά), οι συνάψεις που έχουν δημιουργηθεί στον εγκέφαλο δεν είναι υγιείς ή έχουν δημιουργηθεί τραυματικές συνάψεις, η συγκεκριμένη χημεία που παράγεται ποτίζει δηλητήριο όλο το σώμα, οπότε τότε μιλάμε για ασθένεια.

Τα «ψυχικά» ομοιοπαθητικά φάρμακα του περιοδικού πίνακα όπως έχουν αποκωδικοποιηθεί από τον κ. Λουκά επεμβαίνουν στις παλιές τραυματικές συνάψεις καθώς συντάσσονται ακριβώς στην ερμηνεία τους με αυτό που συμβαίνει στον ασθενή. Η χημεία που τόσο καιρό έλλειπε ή βρίσκονταν σε πλεονάζουσα θέση και έκανε τον άνθρωπο να αισθάνεται αμήχανα, σαν να κουβαλάει ένα ασυνείδητο βάρος που δεν ξέρει πως να το ξεφορτωθεί, αποκαθίσταται και ο άνθρωπος νιώθει υγιής χωρίς ψυχικά συμπτώματα.

Οι τραυματικές συνάψεις θεραπεύονται και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το άτομο στο παρόν του να λειτουργεί χωρίς τις ψυχικές συνέπειες των προηγούμενων τραυματικών εμπειριών.

Τα φάρμακα συμπληρώνουν ποιοτικά, ενεργειακά και όχι ποσοτικά τη χημεία που λείπει από το σώμα μας προκειμένου να δοθεί η εικόνα ότι κάτι έχει ολοκληρωθεί.

Εδώ λαμβάνει μέρος ο νόμος της κυκλικότητας, ότι δηλαδή κλείνουμε τον κύκλο κάποιου πράγματος με το να δίνουμε συνεχώς κάτι από αυτό. Μόλις η επίφυση λάβει το μήνυμα ότι η σύναψη, η πληροφορία, το μάθημα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και αποκτήθηκε η συνείδηση αυτού, τότε εντέλει, με χημικά σήματα, ολόκληρο το σώμα αλλά και η σκέψη οδηγούν τις αισθήσεις προς τις σωστές κατευθύνσεις.

Το άτομο ξεπερνώντας τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος συνεχίζει τη φυσιολογική ροή στη ζωή του χωρίς πλέον να ζημιώνεται ασυνείδητα. Είναι σαν να επέρχεται ένας γενετικός θάνατος αφού πλέον το σώμα δεν θα παράγει την ίδια χημεία (ορμονική, ενδοκρινική, νευροχημική) και ο άνθρωπος δεν θα αισθάνεται το ίδιο. Αντίθετα αισθάνεται ευεξία και απελευθερωμένος από ένα ενεργειακό βάρος, κάτι που του κατέτρωγε την ενέργεια και δεν τον άφηνε να προχωρήσει χωρίς ο ίδιος να είναι ικανός να το σταματήσει.

Η σειρά που οδηγεί στην τελική συμπεριφορά είναι: πεποιθήσεις, σκέψη, λόγος (απόφαση), πράξη.

Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος παρουσιάζεται να λειτουργεί μέσα από τα μιάσματα είναι φυσιολογικό ότι η μόνη κίνηση που μπορεί να έχει είναι μια κυκλικότητα επαναλαμβανόμενης συμπεριφοράς σε διάφορα πεδία. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα κώλυμα που το άτομο δεν μπορεί να λύσει για να προχωρήσει.

Οι δυο άξονες της λογικής και του συναισθήματος αλληλεπιδρούν συνεχώς με τον ίδιο τρόπο, στατικά σε ένα σημείο με αποτέλεσμα η στροφορμή των σωματιδίων να μην δημιουργεί συχνότητα ηλεκτρομαγνητικού πεδίου αρκετά υψηλή ώστε ηλεκτρόνια να σπάσουν το φράγμα δυναμικού και να έχουμε εκπομπή νέου υλικού.

Η επιστήμη λέει και η γνωστική ομοιοπαθητική γνωρίζει ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του μεταλλικά στοιχεία όπως ο χρυσός, ο αργυρός, ο χαλκός, ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος και τόσα άλλα που συνθέτουν αλλά και προσδιορίζουν την ιδιοσυγκρασία του ατόμου σύμφωνα με τις αναλογίες τους. Όταν πάνω σε αυτά τα μέταλλα πέσει ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία συγκεκριμένης συχνότητας, τότε ακαριαία εκπέμπουν φορτία.

Η κβαντική ηλεκτροδυναμική θεωρεί ότι η ανάπτυξη των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων αποδίδεται στην εκπομπή και την απορρόφηση φωτονίων ως σωματιδίων ανταλλαγής, τα οποία αντιπροσωπεύουν διαταραχές των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Κατά τη λήψη ομοιοπαθητικού φαρμάκου οι διαταραχές εξομαλύνονται καθώς διαδραματίζεται το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο που δημιουργεί κβαντικές διεργασίες στον ανθρωπινο οργανισμό.

Η δυναμοποίηση του φαρμάκου εδώ αυξάνει το μέγεθος της συχνότητας η οποία προκαλεί μεγαλύτερη εκπομπή φορτίων. Επομένως, τα ομοιοπαθητικά αυξάνουν την ένταση αλλά και τη συχνότητα της ενέργειας. Με τον τρόπο αυτό δίνουμε στο σύστημα του εαυτού μια κινητήρια δύναμη που δίνει τέλος στη στασιμότητα, απεγκλωβίζει από την ατέρμονη κυκλικότητα και νέο υλικό έρχεται στην επιφάνεια κάνοντας το άτομο να συμπεριφέρεται διαφορετικά, κάτω από μια άλλη λογική πιο ορθή, χωρίς μιάσματα και πιο εξελιγμένη.

Καταφέρνουν δηλαδή να βοηθούν το σύστημα να κινείται συνεχώς προς μια βελτίωση.

Το 1902 ο Kaufmann, φυσικός, έδειξε πειραματικά ότι η απορρόφηση της ενέργειας από ένα ηλεκτρόνιο συμβάλλει όχι μόνο στην αύξηση της ενέργειας των ηλεκτρονίων, αλλά επίσης και στην αύξηση της μάζας τους. Στην εργασία για το διαμέσιο αναφέρεται η φωτοσύνθεση των φυτών και το αποτέλεσμα μιας φωτοσύνθεσης από ένα ον με ελεύθερη βούληση. Εδώ να πούμε ότι γενικά η φύση έχει μια νομοτελειακή αρμονία όπου δεν υπεισέρχονται αλλαγές σε αντίθεση με τον άνθρωπο που είναι το μόνο ον που τελεί ακόμη υπό κατασκευή καθώς δεν έχει τελειοποιηθεί.

Παρατηρείται εδώ το αξίωμα που λέει ότι σε ένα σύστημα αν το ένα από τα δύο του συστατικά μέρη ενεργοποιηθεί τότε το άλλο μέρος είναι αναγκασμένο να ακολουθήσει, δηλαδή να ενεργοποιηθεί και το ίδιο στη σωστή κατεύθυνση, το ατελές να ακολουθήσει το τέλειο και το μερικό να ακολουθήσει το όλο και να συνταχθεί μαζί του.

Στο σύστημα ομοιοπαθητικό φάρμακο – ανθρώπινος οργανισμός το φάρμακο είναι το τέλειο και ο άνθρωπος το ατελές. Όταν αυτά αλληλεπιδρούν δεν μπορεί παρά ο άνθρωπος να ενεργοποιηθεί σε μια σωστή πορεία. Για την ακρίβεια το φάρμακο ξυπνάει στον οργανισμό τις θεραπευτικές ιδιότητές του. Δίνει εντολή στον οργανισμό για ίαση μέσα από την πληροφορία που του δίνει με το φάρμακο.

Επομένως: Τα ομοιοπαθητικά είναι ενεργειακά φάρμακα που ενημερώνουν τη συνείδηση συνδέοντας τα άνω και τα κάτω αλλά και δημιουργούν οριζόντια αλληλεπίδραση της λογικής και του συναισθήματος με αποτέλεσμα την εκπομπή νέων φορτίων. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο εφαρμόζει και κινητοποιεί τους φυσικούς και κβαντομηχανικούς νόμους που χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σύστημα για να εξελιχθεί.

Ανάκλαση

Το φαινόμενο κατά το οποίο ένα μέτωπο κύματος αλλάζει διεύθυνση διάδοσης παραμένοντας μέσα στο ίδιο διαφανές υλικό (και γυρίζει στο ίδιο μέσο από όπου είχε εκπεμφθεί) όταν προσπίπτει σε επιφάνεια που το διαχωρίζει από άλλο μέσο διάδοσης ονομάζεται ανάκλαση. Στην πραγματικότητα το φως ανακλάται όταν διαδίδεται από ένα υλικό με συγκεκριμένο δείκτη διάθλασης σε ένα άλλο με διαφορετικό δείκτη.

Γενικά, ένα ποσοστό του φωτός ανακλάται από την διαχωριστική επιφάνεια, ενώ το υπόλοιπο διαθλάται.

Κατοπτρική ανάκλαση

Το φως μπορεί να ανακλαστεί κατοπτρικά (όπως στους καθρέφτες) ή να διαχυθεί (χωρίς να διατηρείται το είδωλο, αλλά μόνο η ενέργεια του κύματος).

Ο τρόπος με τον οποίο ανακλάται το φως εξαρτάται από το υλικό της ανακλαστικής επιφάνειας.

Το επίπεδο κάτοπτρο αποτελεί το συνηθέστερο αντικείμενο στο οποίο εμφανίζεται κατοπτρική ανάκλαση του φωτός. Είναι κατασκευασμένο από μια γυάλινη επιφάνεια, στο πίσω μέρος της οποίας υπάρχει μια μεταλλική επίστρωση στην οποία πραγματοποιείται η ανάκλαση.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, λόγω των μέσων διάθλασης που διαθέτει καθώς και των μεταλλικών στοιχείων αποτελεί ένα τέλειο κάτοπτρο παρά τη μη λεία επιφάνειά του.

Νόμοι ανάκλασης

Οι νόμοι της ανάκλασης είναι οι εξής:

1. Η προσπίπτουσα, η ανακλώμενη ακτίνα και η κάθετη ευθεία επάνω στον καθρέφτη βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.

2. Η γωνία της προσπίπτουσας είναι ίση με τη γωνία της ανάκλασης.

Συνέπεια του δεύτερου νόμου είναι ότι: αν η προσπίπτουσα ακτίνα είναι κάθετη στην ανακλώμενη επιφάνεια (γωνία = 0), τότε η ανακλώμενη (επίσης γωνία = 0), θα ταυτίζεται με την προσπίπτουσα.

Η πειραματική απόδειξη των νόμων της ανάκλασης γίνεται με τον γωνιομετρικό δίσκο. Χαρακτηριστικό είναι ότι αν η προσπίπτουσα είναι φωτεινή δέσμη, διατηρεί το ίδιο κυλινδρικό πλάτος της, ανακλώμενη.

Ανακλαστική επιφάνεια ή κάτοπτρο: η επιφάνεια που συμβαίνει το φαινόμενο της ανάκλασης. [Το εξωτερικό (οφθαλμός) και εσωτερικό (διαμέσιο) του ανθρώπου βιολογικό και νοητικό στα μέρη όπου γίνεται η ανάκλαση].

Προσπίπτουσα ακτίνα: η φωτεινή ακτίνα που κατευθύνεται από τη φωτεινή πηγή προς το κάτοπτρο.

[Ως φωτεινή πηγή εννοούμε την περίθλαση που συμβαίνει όταν φωτεινές δέσμες από συνεχόμενη κατανομή πηγών συμβάλλουν στο γίγνεσθαι του παρατηρητή. Δηλαδή, είτε από το είναι είτε από το γίγνεσθαι, είτε από το μέρος του παρόντος που έρχεται σε εμάς είτε το μέρος του παρόντος που ανακλάμε ή απλά ως φωτεινές πηγές μπορούμε να ονομάσουμε τον Θεό ως όλον και τον άνθρωπο ως υποσύνολο του όλου.

Το υποσύνολο (ο άνθρωπος) αν και αποτελεί μια συμβολή ο ίδιος και προσπαθεί να συντονιστεί με το όλον (Θεός), δεν παύει, όμως, και αυτός όσο ζει να αποτελεί μια περίθλαση αλλά και μια συνεχόμενη φωτεινή δέσμη. Εξάλλου, μέσω του φωτός μεταφέρεται ενέργεια από την πηγή στον παρατηρητή. Ο Θεός, η πηγή, είναι παρατηρητής σε εμάς κι εμείς είμαστε παρατηρητές τόσο μεταξύ μας όσο και ως προς το περιβάλλον μας. Επομένως είμαστε όλοι θεατές κατόπτρων. Το θέμα είναι τι βλέπουμε και σε ποιον θεωρούμε ότι αναφέρονται αυτά που βλέπουμε ή με τι σκοπό τα βλέπουμε.]

Ανακλώμενη ακτίνα: η φωτεινή ακτίνα που ξεκινάει από το κάτοπτρο, και φθάνει στον παρατηρητή. (Οι ενέργειες και οι πράξεις του καθενός που γίνονται θέαμα στους άλλους).

Επίπεδο ανάκλασης: Το επίπεδο που ορίζεται από την προσπίπτουσα και ανακλώμενη ακτίνα. (Η συνείδηση καθορίζει το επίπεδο ανάκλασης).

Σημείο πρόσπτωσης: Το σημείο του κατόπτρου όπου προσπίπτει η ακτίνα και στη συνέχεια ανακλάται, το σημείο πρόσπτωσης είναι ταυτόχρονα και σημείο ανάκλασης. (Με τον τρόπο και στο επίπεδο που προσλαμβάνουμε με τον ίδιο τρόπο και επίπεδο ανακλάμε, το σημείο υποδοχής και αφετηρίας είναι το ίδιο).

Γωνία πρόσπτωσης: η γωνία που σχηματίζεται από την προσπίπτουσα ακτίνα με την κάθετο του σημείου πρόσπτωσης, από την οποία και μετράται. (Ο τρόπος πρόσληψης ή αντίληψης της πραγματικότητας σε σχέση με το είναι).

Γωνία ανάκλασης: η γωνία που σχηματίζεται από την ανακλώμενη ακτίνα με την κάθετο του σημείου πρόσπτωσης, από την οποία και μετράται. (Ο τρόπος εκπομπής ή η δική μας ενεργητική στάση σε σχέση με το είναι).

Ο άνθρωπος, λοιπόν, αποτελεί ο ίδιος ένα κάτοπτρο όπου ανακλά τον εαυτό του καθώς αλληλεπιδρά με άλλους ανθρώπους. Οι ανακλάσεις του περιβάλλοντός μας μπορούν, επομένως,να δείξουν σε εμάς τους εαυτούς μας.

Αλληλεπιδρώντας στο παρόν ο ένας με τον άλλον δημιουργούμε καθρέφτες που μας θυμίζουν πως οι συνθήκες που μας έχουν διαμορφώσει στο παρελθόν κατασκεύασαν μία εσωτερική λειτουργία αντιμετώπισης της ζωής μας. Η εσωτερική αυτή πραγματικότητα καθρεφτίζεται γύρω μας και ανακλάται μέσα από τις πράξεις, τις λέξεις και τις συμπεριφορές αυτών που βρίσκονται στο περιβάλλον μας.

Αν έχουμε μέσα μας φόβο, χαρά, θυμό, απόρριψη και γενικά μια κρίση ή κριτική, αντίστοιχα στοιχεία θα βλέπουμε να επιδεικνύει και το περιβάλλον στις καταστάσεις που θα διαδραματίζονται αφού εμείς είμαστε έτσι.

Αν σκεφτούμε πόσες ανακλάσεις και σκεδάσεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους στον κόσμο μας οι οποίες ούτως ή άλλως προέρχονται από διαθλάσεις διαφορετικών επιπέδων μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο υποκειμενικά και στρεβλωμένα βλέπουμε τον κόσμο και τα δρώμενα σήμερα.

Νόμος της Γαλλιλαϊκής αλληλοσυσχέτισης

Εδώ μπορούμε να αντιπαραβάλουμε και το νόμο της Γαλλιλαϊκής αλληλοσυσχέτισης ότι οι φυσικοί νόμοι μένουν αναλλοίωτοι όταν ειδωθούν από διαφορετικά συστήματα αναφοράς, τα οποία κινούνται το ένα σε σχέση με το άλλο με σταθερή σχετικά ταχύτητα. Δηλαδή, όταν οι ακτίνες προσπίπτουσες και ανακλώμενες βρίσκονται στο ίδιο σημείο και σχηματίζουν ίδιες γωνίες σε σχέση με την κάθετο.

Η σοφία του Θεού έγκειται στο γεγονός ότι το σημείο ανάκλασης των ενεχομένων συστημάτων δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται από ίδιο επίπεδο προκειμένου να έχει μια θετική προσέγγιση ως προς την κάθετο. Δηλαδή, σε όποιο επίπεδο, στάδιο συνειδητότητας κι αν είναι ο άνθρωπος δύναται να δημιουργήσει μια υγιή ανάκλαση (κύμα) η οποία να είναι ίση με ανακλάσεις (κύματα) μεγαλύτερου επιπέδου (μήκους κύματος) σε μια ευρύτερη διάσταση του όλου.

Συνεπώς, όταν όλους μας διέπει η κοινή λογική και βλέπουμε ορθά τότε το όλον της ανθρωπότητας αρχίζει να συντονίζεται με το είναι και πραγματικά μπορεί να επιτευχθεί μια συνειδητή θετική αλληλεπίδραση μέσα μας και γύρω μας με στόχο μια ανάλογη εξελικτική πορεία για το είδος.

Η ανώτερη ικανότητα του ανθρώπου να λειτουργεί συστημικά μέσω ομοιοπαθητικής

Βλέπουμε ότι η ανθρώπινη φύση υπόκειται στους νόμους του φωτός γιατί από Φως προήλθε, φως είναι και η ίδια και τις ιδιότητες του φωτός ως κύμα ή ως σωματίδιο χρησιμοποιεί, ασχέτως αν το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα. Κι αυτό δεν είναι φιλοσοφικό κατηγόρημα, καθώς όλη η φύση στον πλανήτη εμπεριέχει φως ως συστατικό δημιουργίας με πηγή το Ανώτερο Φως της ζωής.

Εξαιτίας της άμεσης διάδοσης του φωτός, παρατηρείται ότι ανώτερα ιεραρχικά κέντρα φωτός, όπως για παράδειγμα η επίφυση καθοδηγούν την κατανομή του φωτός και διαμορφώνουν την ποιότητα της πληροφορίας του φωτός στο σώμα καθορίζοντας έτσι τη λειτουργία του.

Το σώμα, δηλαδή, συντονίζεται με αυτές τις πληροφορίες. Το υλικό που είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος δεν είναι στατικό αλλά συνεχώς διαμορφώνεται και αλλάζει μέσα από πολλά φαινόμενα, μερικά εκ των οποίων αναλύσαμε.

Όπως φαίνεται όλοι μας βρισκόμαστε μέσα σε κοσμικά γρανάζια (όλα αυτά τα φυσικά και κβαντομηχανικά φαινόμενα) που ο Θεός μας έβαλε μέχρι να γίνουμε χρυσάφι, να ζήσουμε καταστάσεις κρίσης, μύησης, εκπαίδευσης, οδεύοντας προς έναν ανώτερο προορισμό... Και κανένας δεν θα μπορέσει να φτάσει αν δεν γίνει χρυσός με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Η αλλαγή έρχεται μέσα από φυσικά και κβαντικά φαινόμενα, εξωτερικά και εσωτερικά, προκειμένου ο άνθρωπος να αρχίσει να αναδύει το υλικό που βρίσκεται βαθύτερα μέσα του. Εκεί που βρίσκεται ο χρυσός.

Είναι ανάγκη να φύγουν όλες οι ελεύθερες ρίζες, όλα τα επιστρώματα που προκαλούν οξείδωση και να μείνει μόνο το καθαρό, το αλκαλικό, το δημιουργικό.

Αυτό το ρόλο έχουν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Συμβάλλουν άμεσα στην κινητοποίηση του «γραναζιού», των μηχανισμών με τους οποίους ο άνθρωπος προχωρά προς την ενηλικίωση ώστε μέσα από όλα τα συστήματα του εαυτού, του νου και του σώματος, πάντα να βρίσκεται σε κατάσταση συμβολής προς το θετικό. Κινώντας όμως τα εσωτερικά γρανάζια καταφέρνει να κινήσει και τα εξωτερικά γρανάζια της πραγματικότητάς του μέσα από τις αλληλεπιδράσεις του στα κοινωνικά συστήματα.

Και πόσο κυριολεκτική είναι η φυσική όταν μιλάει για τη συμβολή!!! Ας σκεφτούμε τη λέξη «συμβάλω-συμβολή» στο κοινωνικό πεδίο.

Τι σημαίνει ότι ο Χ ζωγράφος ή ο ποιητής συνέβαλε με τα έργα του στην πρόοδο της τέχνης;

Μα φυσικά ότι το έργο του πρόσθεσε κάτι στο μερικό ή στο σύνολο του πολιτιστικού επιπέδου της εποχής του και της ανθρωπότητας της ίδιας. Αυτό θα έπρεπε να μας βάζει σε σκέψεις για τις δικές μας μικρές καθημερινές συμβολές, θετικές ή αρνητικές, στο μερικό ή στο γενικό σύνολο που ζούμε. Όπως και τη δύναμη επιρροής τους καθώς και την κατεύθυνση που τους δίνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα σε ένα ρόλο δημιουργικού και ενεργητικού όντος με την ανάλογη υπόσταση στα συστήματα που ανήκει.

Οι νόμοι που ενεργούν στο κάθε παρόν μας από το ατομικό σύστημα του εαυτού έως και τα μεγαλύτερα κοσμικά συστήματα αφορούν στα συστήματα που ενέχουν από μια απλή επικοινωνία δύο ή περισσότερων ανθρώπων έως τη συνεχή αλληλεπίδραση περισσοτέρων συστημάτων διαφόρων μεγεθών και διαστάσεων.

Δηλαδή, το συστημικό γίγνεσθαι σε σχέση με την προσωπική πορεία του καθενός συνυπάρχει με το συστημικό γίγνεσθαι στη σχέση του με μια ομάδα ή αλλιώς ένα άλλο σύστημα, μέχρι την αέναη αλληλεπίδρασή του στο κοσμικό συστημικό γίγνεσθαι στο άγνωστο για μας ακόμη, σύστημα του όλου.

Η πρόοδος της επιστήμης φέρνει την αποδειξιμότητα των ολιστικών επιστημών και της γνωστικής ομοιοπαθητικής καθώς οι σύγχρονες έρευνες αποκαλύπτουν την ορθότητα της βάσης αυτών των ολιστικών θεραπειών. Οι θεραπείες αυτές στηρίζονται σε κοσμικούς νόμους που υπακούει η φύση και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν πια.

Αυτοποιητικά συστήματα

Ένα αυτοποιητικό σύστημα και κάθε αυτοποιητικό σύστημα που πραγματοποιείται στο χώρο είναι ένα ζωντανό, ιεραρχικά δομημένο και ολοκληρωμένο σύστημα. Η ιδιότητα-κλειδί των ζωντανών συστημάτων είναι η διατήρηση της οργάνωσής τους, δηλαδή η διατήρηση του σχεσιακού δικτύου που τα ορίζουν ως λειτουργικά συστήματα.

Τα αυτοποιητικά συστήματα, επομένως, λειτουργούν ως ομοιοστατικά συστήματα με τη δική τους οργάνωση ως την κρίσιμη και θεμελιώδη μεταβλητή που ενεργητικά προσπαθούν να διατηρήσουν σταθερή. Έτσι, τα ζωντανά συστήματα διακρίνονται από τη δική τους αυτο-αναφορική οργάνωση, καθώς το βασικό χαρακτηριστικό της είναι αυτό ακριβώς το πράγμα, ότι τα συστήματα αυτά αποτελούν προϊόντα της ίδιας τους της οργάνωσης.

Άρα, μιλάμε για μια κλειστή οργάνωση, που παράγει και τα συστατικά της στοιχεία και τις αλληλεπιδράσεις αυτών των στοιχείων, που χαρακτηρίζουν την αυτονομία της. Έτσι, κατά τους Maturana και Varela, τα ζωντανά συστήματα αποτελούν «αυτοποιητικές μηχανές», ενώ τα υπόλοιπα συστήματα είναι «αλλοποιητικές μηχανές», καθώς τα προϊόντα της λειτουργίας τους είναι διαφορετικά κι ανεξάρτητα από τις ίδιες.

Τώρα, λοιπόν, είναι η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του ανθρώπινου συστήματος, τη γνώση της λειτουργίας του και να το οδηγήσουμε σε μια καλύτερη για αυτό πορεία μέσα από την ομοιοπαθητική ιατρική που αποδεικνύει την φυσικότητα του ανθρώπινου οργανισμού και τη δυνατότητά του να αυτοθεραπευτεί.

Ένα τολμηρό βήμα για τον άνθρωπο να δεχτεί ότι η θεραπεία βρίσκεται μέσα του. Η σύγχρονη επιστήμη αποδεικνύει καθημερινά την ορθότητα της ομοιοπαθητικής και θέλει μεγάλο θάρρος να αντιμετωπίσουμε αυτή την πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ξεφύγουμε από την «φρανκεσταϊνική» ιατρική, που κατακερματίζει το ανθρώπινο σύστημα όχι μόνο αποκλείοντάς του την αυτοθεραπεία αλλά και δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα αποσυντονίζοντας το σύστημά του.

Να τολμήσουμε να πιστέψουμε στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του, ειδικά σήμερα που το πεδίο γνώσεων της ανθρωπότητας έχει διευρυνθεί τόσο ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια θαυματουργή θεραπεία. Και τέτοια είναι μόνο η ομοιοπαθητική θεραπεία.

Ομοιοπαθητική: Τολμηρό, υγιές και εύκολο βήμα για τον άνθρωπο

Επειδή είναι δύσκολο να δώσει κανείς τον ακριβή αριθμό των γιατρών που ασχολούνται με την ομοιοπαθητική μορφή θεραπείας στην Ευρώπη, παραθέτουμε απόσπασμα από τις προτάσεις του Συμβουλίου της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων που αποδεικύνει την διάδοση και αποδοχή των ομοιοπαθητικών φαρμάκων «...τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αντιπροσωπεύουν ένα μικρό αλλά όχι ασήμαντο ποσοστό της φαρμακαγοράς, της τάξης του μισού δισεκατομμυρίου ΕCU».

Το 1987 η Κομισιόν ζήτησε να πραγματοποιηθεί μία έρευνα στην αγορά για τις εναλλακτικές θεραπείες ανάμεσα στους Ευρωπαίους καταναλωτές. Μια μελέτη που έλαβε χώρα σε επτά χώρες της Κοινότητας: Βέλγιο, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και την Ελβετία και την Φινλανδία.

Η μελέτη αυτή αποκαλύπτει ότι ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού – γύρω στα 18% ανάλογα με την χώρα - κάνει χρήση εναλλακτικών θεραπευτικών μεθόδων. Ανάμεσα σ' αυτές, η ομοιοπαθητική είναι η σημαντικότερη.

Από το 1938 το FDA της Αμερικής, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων της Αμερικής, περιέλαβε στην Εθνική Αμερικανική Φαρμακοποιϊα όλα τα ομοιοπαθητικά φάρμακα.

Σύντομα ακολούθησαν η Γερμανία, η Βρετανία, η Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και τα ομοιοπαθητικά φάρμακα συμπεριελήφθησαν στην Γερμανική, στην Βρετανική, στην Γαλλική Φαρμακοποιϊα, κ.ο.κ.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, επειδή παρασκευάζονται από φυσικές φαρμακευτικές ουσίες ανήκουν στην κατηγορία των Γαληνικών σκευασμάτων που παρασκευάζει ο φαρμακοποιός στο εργαστήριό του, βάσει της Ελληνικής Φαρμακοποιίας, κατόπιν συνταγής του ομοιοπαθητικού γιατρού.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η Ομοιοπαθητική ιατρική είναι η πιο ευρέως διαδεδομένη μέθοδος ιατρικής θεραπείας μετά την επίσημη ιατρική, ενώ περισσότερο από το 30% των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη χρησιμοποιούν την ομοιοπαθητική θεραπεία.

Αποδεδειγμένα πλέον, με τη σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία η ομοιοπαθητική προκύπτει ως η καλύτερη ενδεδειγμένη λύση για την προαγωγή της υγείας του ανθρώπου σε ένα ελεγχόμενο επίπεδο ψυχικά και σωματικά που το λιγότερο θα βοηθήσει στην ευημερία και την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους.

Είναι θέμα χρόνου να τύχει αυτό κοινής αποδοχής από όλη την επιστημονική κοινότητα αλλά και κάθε άνθρωπο ατομικά, και η ενημέρωση για αυτή τη θεραπεία να γίνει σε ευρεία κλίμακα ειδικά στην εποχή κρίσης που ζούμε. Κάθε σπίτι μπορεί να έχει ένα μικρό φαρμακείο πρώτων βοηθειών που να σώζουν πραγματικά ζωές.

Πρέπει να δούμε την υποδομή μιας τέτοιας οργάνωσης στην υγεία σήμερα και για το μέλλον όταν ζούμε με τόσες ασθένειες σε έξαρση και το ανθρώπινο σώμα να παρουσιάζεται τόσο ευάλωτο. Τυπική ή ουσιαστική γίνεται αναγκαία η ευρεία αποδοχή της ομοιοπαθητικής θεραπείας, καθώς αντιμετωπίζει με απόλυτη επιτυχία χρόνιες και οξείες περιπτώσεις που μέχρι σήμερα ήταν ανίατες ή ανεξήγητες.

Τώρα που γνωρίζουμε, μπορούμε να επιμένουμε στην ίδια τακτική θεραπείας, της μη εξατομίκευσης του ασθενούς και των συμπτωμάτων που παρουσιάζει, ως επιστήμη και ως κοινωνία, όταν μπορούμε να ζούμε το θαύμα μέσα από την ομοιοπαθητική;

 

Σημείωμα αρθρογράφου: Ευχαριστώ πολύ τον σύζυγό μου Ευάγγελο Τόλια για την πολύτιμη βοήθειά του.

 

Πηγές:

Κυματική οπτική. Συμβολή Περίθλαση Πόλωση - PDF Free Download (docplayer.gr)

Κεφάλαιο 32 Φως: Ανάκλαση και ιάθλαση. Copyright 2009 Pearson Education, Inc. - PDF ΔΩΡΕΑΝ Λήψη (docplayer.gr)

Homeopathy combat against coronavirus disease

The nanostructure character of Arnica Montana as ultra-high diluted succussed solution medicinal product. Recent advances and prospects

The role of α-lactose monohydrate as a grinding material during preparation process of ultra-high diluted succussed medicinal products

The Impact of ‘Succussion’ during preparation of ultra-high diluted solution medicinal products

The physical features -size and granularity- of solid materials are strongly affected by trituration in lactose, before turning them into homeopathic solutions

Trituration and Fractal Dimension in Homeopathic Pharmacopoeia

Explainer: what is wave-particle duality (theconversation.com)

Ο ρόλος του φωτός μέσα στα κύτταρα - Ο Δρόμος για την Θεραπεία (dromostherapeia.gr)

Παρατηρησιακή Αστροφυσική – Μέρος Α΄ (uoa.gr)

Φυσική της σύγχρονης τεχνολογίας (aspete.gr)

Modern2.pdf (upatras.gr)

Ανάκλαση του φωτός (1gympapagou.gr)

Κβαντική ηλεκτροδυναμική, Κριτική| Lefteris Kaliambos Wiki | Fandom (wikia.org)

Aristotelous Ēthika Nikomacheia, ekdid. A.K. - Aristoteles - Google Books

Βιοφωτόνια: Τα συνεκτικά ελαφριά σωματίδια σε κάθε DNA, βαρόμετρο της υγείας ενός ζωντανού οργανισμού (kavalarissa.blogspot.com)

Τα κύτταρα μας εκπέμπουν Φως! (mymind.gr)

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο στη σύγχρονη εποχή. Μέρος 1ο | ego.gr

Βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής - Homeopathy

Η επιστημονική απόδειξη της ομοιοπαθητικής ιατρικής (medicinbio.com)

B2.2 To φαινόμενο Compton | 2.2: Το φαινόμενο Compton | ΦΥΣ1.1 - Υλικό Μαθήματος | Mathesis (cup.gr)

Υλικό Μαθήματος | ΦΛΣ5 | Mathesis (cup.gr) Tο κακό: Mαθήματα Ηθικής Φιλοσοφίας

Υλικό Μαθήματος | ΦΥΣ1.1 | Mathesis (cup.gr) Εισαγωγή στην Κβαντική Φυσική 1: Οι βασικές αρχές Ριζώματα - ΔΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Η θεωρία των χρονίων μιασμάτων του Χάνεμαν - ΔΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ (weebly.com)

Κέντρο Ολιστικής Ιατρικής | Αποδείξεις αποτελεσματικότητας στην Ομοιοπαθητική (igiasdinami.gr)

Η έρευνα που αποδεικνύει την δράση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων! (homeopathycare.gr)

Πώς οι ενέργειες που αλληλεπιδρούν στο σώμα δημιουργούν το δέντρο της ζωής (agnoutsiouphsychologia.blogspot.com)

Το διάμεσο Interstitium πώς η ψυχή επιδρά στο σώμα  (agnoutsiouphsychologia.blogspot.com)