Η Ελεονώρα Μελέτη, η αυτοαγάπη και ένα… μοβ ποδήλατο!

Τρέχεις να τα προλάβεις όλα: σπίτι, δουλειά, έξοδα. Το μυαλό σου είναι γεμάτο λίστες και κουτάκια που δεν τελειώνουν ποτέ.

Ίσως σκέφτεσαι: «Μόλις τελειώσω αυτή τη δουλειά θα κάτσω να αφιερώσω λίγο χρόνο σε μένα». Μετά όμως πάντα κάτι προκύπτει… και μετά κάτι ακόμα. Συμβαίνει σε όλους μας!

Στην προσπάθειά μας να τα πετύχουμε όλα, ξεχνάμε το πιο σημαντικό: να προσέξουμε τον εαυτό μας. Να μας αφιερώσουμε λίγο χρόνο μέσα στη μέρα, έστω μερικά λεπτά, χωρίς να κάνουμε το παραμικρό. Να απολαύσουμε τη σιωπή και τον χρόνο με τον εαυτό μας.

Όμως πόσο απολαυστική μπορεί να είναι η σιωπή όταν ζούμε μέσα στο στρες;

Δυστυχώς δεν μιλάμε όσο συχνά θα έπρεπε για το άγχος και το αντίκτυπο που έχει στην ψυχή μας. Πολλές φορές είναι η ίδια η καθημερινότητα που σε στρεσάρει. Για παράδειγμα, αν νιώθεις πανικό στη σκέψη ότι έρχεται Δευτέρα, αν νιώθεις το σώμα σου βαρύ καθώς προχωράς προς τη δουλειά, τότε πιθανότατα το κλίμα στην εργασία σου σε επηρεάζει περισσότερο από όσο νομίζεις.

Κάποιες φορές μπορεί να νιώθουμε ότι έχουμε «μπουκώσει» από τα αρνητικά συναισθήματα, ότι έχουμε παγιδευτεί σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Αν έχεις φτάσει ποτέ κοντά στο να πεις «θα σηκωθώ να φύγω από εδώ για να ηρεμήσω», ίσως τα παραπάνω να σου ακούγονται γνώριμα.

Η Ελεονώρα Μελέτη το σκέφτηκε, το έκανε, το έγραψε και το έδωσε σε όλους εμάς ως μια υπενθύμιση:  Ακόμα και όταν το σκοτάδι μάς κυκλώνει, πάντα υπάρχει διέξοδος προς το φως.

«Οι άλλοι λειτουργούν σαν δικός μας καθρέφτης, που μέσα του αντικατοπτρίζεται τόσο ο εαυτός που είμαστε, όσο και εκείνος που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν θα γίνουμε ποτέ, και αυτό μας πονάει», γράφει στο βιβλίο της. Μόνο αν αποδεχθούμε πραγματικά τον εαυτό μας, θα έχουμε την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις τοξικές καταστάσεις. Θα μπορούμε να θέτουμε τα όριά μας, να φεύγουμε από ό,τι μας τραυματίζει ψυχικά και να διεκδικούμε κάτι καλύτερο γιατί το αξίζουμε.

Το παιδί μέσα μας και η πραγματική ευτυχία

Με στόχο να δώσει δύναμη σε όσους το έχουν ανάγκη, αποφασίζει να μοιραστεί την ιστορία της: «Ήμουν 29 ετών και εντελώς αποπροσανατολισμένη. Δεν ήξερα ακριβώς τι ήμουν. Οι άλλοι όμως με είχαν κάνει να νιώθω σκουπίδι». Κυνηγημένη από την τοξικότητα και τη χρόνια συναισθηματική κακοποίηση, αποφασίζει να κάνει ένα διάλειμμα και να φύγει για ένα αυθόρμητο ταξίδι σε ένα μέρος όπου δεν θα την ξέρει κανείς. Είχε ανάγκη να βρεθεί κάπου όπου θα είναι αόρατη.

Στην πορεία όμως ο Άκιο Αράτα, ένας Ιάπωνας δάσκαλος, βρέθηκε στον δρόμο της και έγινε η αφορμή για ένα επίπονο ταξίδι αυτογνωσίας, το οποίο την οδήγησε στη συμφιλίωση με το παιδί μέσα της. Συχνά ξεχνάμε αυτό το παιδί, το θεωρούμε ανώριμο, το μαλώνουμε και το βάζουμε στην άκρη. Με αυτή τη διαδικασία μάς τραυματίζουμε ψυχικά λίγο λίγο. Μόνο όταν ακούσουμε και αποδεχτούμε πραγματικά το τι έχει να μας πει αυτό το παιδί, θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε την ψυχική ηρεμία.

Αυτό το ταξίδι από τον θυμό και το άγχος προς την αποδοχή περιγράφει η συγγραφέας μέσα από την αφήγησή της. Ένα «κέντρο σιωπής» κι ένα μοβ ποδήλατο είναι μόνο μερικά από τα γεγονότα-σταθμούς που την οδηγήσαν να θυμηθεί και να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε ανεκπλήρωτα τα όνειρά μας.

Πληροφορίες για το βιβλίο

Το βιβλίο Το όνειρό μου ήταν πάντα ένα μοβ ποδήλατο της Ελεονώρας Μελέτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο www.dioptra.gr.

Διάβασε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.