Οι εορτές των Χριστουγέννων προκαλούν, σε πολλούς, αισθήματα θλίψης. Είναι η περίοδος, κατά την οποία ερχόμαστε περισσότερο αντιμέτωποι με τις ελλείψεις της ζωής μας. Το αίσθημα μοναξιάς, αδιέξοδου ή αποτυχίας, που προσπαθούμε να κρύψουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξεχύνεται ανεξέλεγκτο τις γιορτές. 

Η ανάγκη μας για αλλαγή ενεργοποιείται όταν διαπιστώνουμε ότι κάποια πράγματα στον εαυτό μας και στην καθημερινότητά μας δεν πηγαίνουν όπως τα θέλουμε ή μας δημιουργούν δυσάρεστες συνέπειες στην ψυχική ή/ και σωματική μας υγεία και στις σχέσεις μας.

Η ανάληψη προσωπικής ευθύνης είναι μία από τις βασικότερες αρχές αυτο-ανάπτυξης. Εάν έχετε διαβάσει μερικά βιβλία αυτοβοήθειας θα το έχετε ήδη ανακαλύψει. Τι σημαίνει όμως ανάληψη προσωπικής ευθύνης;

Κανένα ίσως χαρακτηριστικό προσωπικότητας με αρνητική βάση δεν έχει αγαπηθεί και προβληθεί θετικά όσο η τελειοθηρία ή αλλιώς τελειομανία. Ως τελειομανία χαρακτηρίζεται η ακατανίκητη επιθυμία του ατόμου να θέτει υψηλούς και συχνά μη ρεαλιστικούς στόχους και να αποτιμά την προσωπική του αξία με βάση την επίτευξη τους.

Αν αφιερώνετε το κυρίαρχο μέρος της σκέψης σας στην αποτυχία, θα έχετε την τάση να αποτύχετε. Αναμασάμε τις αποτυχίες μας όταν τις σκεφτόμαστε συνεχώς. Πόσες φορές τη μέρα σκέφτεστε τις αποτυχίες σας ή την αποτυχία γενικότερα;

Αλήθεια είναι αυτό... Μπορείς και να φοβηθείς... Μπορείς και να αγχωθείς... Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ο φόβος και το άγχος είναι φυσιολογικά συναισθήματα. . είναι απολύτως φυσιολογικά συναισθήματα.

Το 99% Είναι Πανδύσκολο, το 100% Παιχνιδάκι.
«Κάθε μέρα τηρώ με ενθουσιασμό 100% τις δεσμεύσεις μου. Εφαρμόζω τον κανόνα των “μηδενικών εξαιρέσεων” για να τηρώ τις δεσμεύσεις μου και να πετύχω τους στόχους μου. Είμαι αποφασισμένος να διαπρέπω σε ό,τι κάνω, κάτι που επιδρά θετικά σε κάθε πτυχή της ζωής, της καριέρας, των αποτελεσμάτων και της φήμης μου».

Ονειρεύεσαι πολλά και σου φαντάζουν ανέφικτα; Νιώθεις πως «πετάνε» οι σκέψεις γύρω από το κεφάλι σου και αδυνατείς να τις συγκεντρώσεις; Πιστεύεις πως κάθε φορά φτιάχνεις ένα καλό πρόγραμμα αλλά τελικά δεν δραστηριοποίησε και δεν ξέρεις τι σου φταίει;

Τα παιδιά κάνουν αυτά που κάνουμε και όχι αυτά που τους λέμε. Αν λοιπόν έχετε τη συνήθεια να τιμωρείτε τον εαυτό σας voητικά, το παιδί σας είναι πολύ πιθανό να υιοθετήσει την ίδια βλαβερή συνήθεια. Σε μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις θυμάμαι τη μητέρα μου να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να εντοπίζει όλες τις μικρές ή μεγάλες ατέλειες πάνω της.

Μήπως σκέφτεσαι ότι δεν έχεις υψηλή αυτοπεποίθηση; Μήπως θα ήθελες να πιστεύεις πιο πολύ στον εαυτό σου και απογοητεύεσαι που δεν το κάνεις; Ίσως να υπάρχει ένας άλλος τρόπος να δεις τα πράγματα από αυτόν που έχεις συνηθίσει.

Ένας σκαντζόχοιρος μας μιλά για το άγχος, τη μοναξιά και για όλα τα «αν» που μας εμποδίζουν να είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας.

Ως φόβος της αποτυχίαςορίζεται η συναισθηματική κατάσταση, η οποία διακρίνεται από επίμονο και παράλογο άγχος για την αποτυχία να ανταποκριθεί κανείς στα πρότυπα και τους στόχους που έχει θέσει ο ίδιος ή οι άλλοι (Dictionary of Psychology, American Psychological Association).

Όταν πιστεύουμε ακράδαντα στα βιώματα που είναι χαραγμένα στην ψυχή μας, όταν δηλαδή ταυτιζόμαστε ασυναίσθητα -και ως εκ τούτου πλήρως- με το σκοτεινό - πληγωμένο παιδί μας, τότε προσπαθούμε να το απωθήσουμε ή να συμπεριφερόμαστε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε τις αρνητικές πεποιθήσεις του.

Από τα καλύτερα βιβλία Αυτοβελτίωσης, οι Τρεις Αποτυχίες, είναι ένα βιβλίο που μπορείς να διαβάσεις ξανά και ξανά και κάθε φορά παίρνεις και από κάτι καινούργιο.

Έπειτα από κάθε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα παρατηρείται το εξής σουρεαλιστικό φαινόμενο: όλοι είναι νικητές, ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν. Η συμμετοχή βέβαια, καθώς και η προσωπική έκθεση, η προσπάθεια και ο «αγώνας» του κάθε συνδυασμού και υποψηφίου, έχουν τη δική τους βαρύτητα και παρόλες τις αδυναμίες συνθέτουν το λεγόμενο δημοκρατικό μας περιβάλλον. Τι γίνεται, όμως, με τη διαχείριση της αποτυχίας από τη μία και της επιτυχίας από την άλλη για όσους αναμετρώνται στον πολιτικό στίβο;

Εάν το είχαμε μπροστά μας πιθανόν θα μας έλεγε: "Ξέρετε πόσο δύσκολο για μένα είναι να είμαι σε μια κοινωνική εκδήλωση; Καταρχάς, αισθάνομαι ότι είμαι το επίκεντρο της προσοχής και ότι οι γύρω με παρατηρούν συνέχεια. Είμαι σε ετοιμότητα στο εάν σχολιάσουν αρνητικά κάθε μου κίνηση, κάθε τι που θα πω". 

Ο Ιούνιος είναι ο μήνας των εξετάσεων, είτε αναφερόμαστε στις ενδοσχολικές, είτε στις ακαδημαϊκές, είτε κυρίως τις πιο κρίσιμες, που δεν είναι άλλες, από τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μαθητές καλούνται να αποχαιρετήσουν τη σχολική ζωή και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους για την είσοδό τους στον ενήλικο βίο τους.

Κάθε μαθητής που έχει επενδύσει πολύ χρόνο και κόπο για να επιτύχει στις εξετάσεις του, δύσκολα θα πιστέψει πως αυτή η περίοδος στη ζωή του, τελικά, δεν είναι τόσο κομβική όσο φαντάζεται. Είναι σχεδόν φυσικοποιημένη μια συγκεκριμένη ροή στη ζωή μας – σχολείο, εργασία, οικογένεια – χωρίς να μας δίνεται περιθώριο για καθυστερήσεις, αποτυχίες, εναλλακτικές διαδρομές. 

Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μία διαδικασία αξιολόγησης του παιδιού μετά απο 12 χρόνια συνεχούς μάθησης. Αποτελεί το μέσο για την εκπλήρωση των εφηβικών ονείρων, το πέρασμα στην ενηλικίωση, τη γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο στο πανεπιστήμιο και τη κατάκτηση της αυτονομίας του έφηβου.

Ακούμε συχνά πολλούς ανθρώπους να αμφισβητούν τον εαυτό τους, να υποτιμούν τις επιτυχίες τους και να επικεντρώνονται στο να ικανοποιούν μόνο τους άλλους, χωρίς να σκέφτονται τα δικά τους όνειρα και φιλοδοξίες. Ακόμα συχνότερα, παρατηρούμε ανθρώπους που, ενώ είναι επιτυχημένοι στην δουλειά τους και έχουν πληθώρα ταλέντων και δεξιοτήτων, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ανεπαρκή και ανάξιο τείνοντας να υποτιμούν τα θετικά σχόλια των γύρω τους και να αποδίδουν τις επιτυχίες τους μόνο στην τύχη ή σε εξωγενείς παράγοντες πέρα από τον εαυτό τους.