Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τα υπόλοιπα το οποίο συνοδεύεται από συναισθηματικές και βιολογικές αλλαγές. Είναι μία συναισθηματική κατάσταση με διαβαθμίσεις στην ένταση του από μία απλή ενόχληση μέχρι την οργή. Συνήθως εκφράζει τη δυσαρέσκεια μας και είναι η αντίδραση του οργανισμού όταν δέχεται μία απειλή ή όταν ερμηνεύει ένα ερέθισμα ως απειλητικό. Αντιδρούμε έτσι όταν οι στόχοι μας και οι επιθυμίες μας δεν πραγματοποιούνται ή νιώθουμε ότι δεν ακούγονται.

Στους περισσότερους από εμάς μπορεί να υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή μας που αισθανθήκαμε να βγαίνουμε εκτός εαυτού και να μην μπορούμε να ελέγξουμε το θυμό μας. Τι συμβαίνει όμως εάν αυτό είναι κάτι που υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα μας;

Αγαπημένε μου γονιέ, Θυμάσαι;
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες να σωπαίνω.
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες οτι αυτό δεν είναι δείγμα σεβασμού στο πρόσωπό σου.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη: Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, αυτό είναι εύκολο. Αλλά να θυμώνεις με το σωστό άτομο, και στο σωστό βαθμό, και τη σωστή στιγμή, και για τον σωστό σκοπό, και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι στη δύναμη του καθενός, δεν είναι εύκολο.

Δεν είναι λίγοι οι γονείς των οποίων η απόφαση και η σφοδρή επιθυμία να δημιουργήσουν οικογένεια τους οδηγεί σε ολοκληρωτική παραίτηση από τις προσωπικές τους ανάγκες και επιθυμίες, σε αποξένωση από το σύντροφο τους και, τελικά, από τον ίδιο τους τον εαυτό.