Σύνδρομο ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας

«Είμαστε μια δεμένη οικογένεια» είπε ο Χρήστος, ένας πετυχημένος άντρας 35 χρονών. «Μένω με τους γονείς μου, όχι γιατί έχω οικονομικό πρόβλημα, αλλά γιατί δουλεύω πολλές ώρες και δεν έχω χρόνο να μαγειρεύω και να καθαρίζω».

Ο Χρήστος απευθύνθηκε σε μένα για να μάθει γερμανικά και να πάρει κάποιες συμβουλές όσον αφορά την επιλογή εργασίας στο εξωτερικό. Όσο η συζήτησή μας προχωρούσε, τόσο πιο πολύ επιβεβαίωνα τη θεωρία για το Σύνδρομο της Ελληνικής Πολυκατοικίας. Τι κρύβεται όμως πίσω από τη δήλωση «είμαστε μια δεμένη οικογένεια»;

Πίσω απ’ όλο αυτό κρύβεται η απειλή:

«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος - ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.

Τι είναι το σύνδρομο της Ελληνικής Οικογενειακής Πολυκατοικίας

Έχοντας μεγαλώσει κ εγώ η ίδια σε παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, πάντα περηφανευόμουν στους αλλοδαπούς φίλους μου πόσο δεμένες είναι οι Ελληνικές οικογένειες και πως κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μαζευόμαστε όλοι μαζί και τρώμε αγαπημένοι.

Περνάμε όμως όντως όμορφα;

Ή μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει ο φόβος να μην μιλήσουμε ειλικρινά, να αποκρύψουμε τα συναισθήματά μας μη και χαλάσει η ισορροπία της οικογένειας.
Ή μήπως αυτή η πεποίθηση για το πόσο αγαπημένοι είμαστε μας βολεύει λίγο για να μένουμε αιώνια τα χαϊδεμένα των γονιών μας;

Μήπως πνίγουμε τα "θέλω" μας και δεν είμαστε ειλικρινείς ούτε με τον εαυτό μας, ούτε με τους άλλους με απώτερο σκοπό την αγάπη τους και την εύνοιά τους.

Παρατήρησε τους γονείς σου, τους παππούδες σου, τους φίλους σου, οι περισσότεροι λειτουργούμε κάτω από το ίδιο μοτίβο.

Οι γονείς έφτιαξαν ένα σπίτι ή μια οικογενειακή πολυκατοικία, όπου έζησαν κάποια χρόνια με τα πεθερικά και ακολούθησαν τα παιδιά, τα οποία λόγο κρίσης μένουν και αυτά στο ίδιο σπίτι ή στο από πάνω σπίτι. Είναι όντως λόγο κρίσης; Ή μήπως δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να αποχωριστούμε τους γονείς μας; Μια Ελλάδα γεμάτη με παιδιά από 20-50 ετών.

Όταν ξεκινάει λοιπόν η εξιστόρηση των μαθητών μου για ποιο λόγο θέλουν να μάθουν Γερμανικά (συνήθως για να εργαστούν σε γερμανόφωνη χώρα) ή ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν στην εύρεση εργασίας, σχεδόν πάντα ένας ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξή τους είναι οι γονείς. Πολλοί νιώθουν ότι φταίνε κάπου ή ότι θα εγκαταλείψουν τους γονείς αν φύγουν από το σπίτι τους και αυτό τους γεμίζει ενοχές. Κάποιοι άλλοι φοβούνται να τολμήσουν και να ρισκάρουν κάτι καινούριο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους μην απογοητεύσουν τη μαμά και το μπαμπά.

Τα δεδομένα της ελληνικής οικογένειας

Δυστυχώς, η ελληνική οικογένεια είναι βαθιά ενοχική και συντηρητική. Μεγαλώνει τα παιδιά της με ενοχικό τρόπο και το αποδίδει στο δέσιμο. Για παράδειγμα, λέει η μαμά στο παιδί, «σ’αγαπώ πολύ, τι θα κάνω τώρα που θα φύγεις σε άλλη χώρα ή πόλη;» «δε κοιμάμαι τα βράδια, γιατί φοβάμαι τι κάνεις εκεί στα ξένα» «αχ έφυγες και μείναμε μόνοι με τον μπαμπά σου» όλες αυτές οι δηλώσεις που ακούγονται στα αυτιά μας πολύ οικείες, μας έχουν γεμίσει ενοχές που φύγαμε μακριά από «την οικογενειακή φωλιά» και αφήσαμε μόνους τους κακόμοιρους και ανήμπορους γονείς μας.

Εκτός όμως από το αίσθημα ενοχής παρατηρούνται συχνά κρυμμένα πίσω από το δέσιμο της οικογένειας συναισθήματα όπως φόβος, οργή, απωθημένα και συμπλέγματα. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Όλη αυτή η υπερπροστατευτικότητα «βάλε τη ζακέτα θα κρυώσεις», «μη πας εκεί θα πληγωθείς και μη κάνεις αυτό, θα είναι λάθος» δημιουργεί ανασφαλείς ενήλικες, οι οποίοι κυριεύονται συχνά από το αίσθημα του φόβου. Σκέφτονται δηλαδή «ας μη πάω στο εξωτερικό γιατί μπορεί να χαθώ, να με εκμεταλλευτούν, να κάνω λάθος και να μη τα καταφέρω».

Κάπου εδώ θα παρέμβω και θα σου πω με απόλυτη σιγουριά Ε ΚΑΙ; Και τι θα γίνει αν κάνεις λάθος;!

Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν κάνεις λάθος; Και αν σε εκμεταλλευτούν; Και αν χαθείς; Ε και τι έγινε;! Μια εμπειρία ακόμα. Η δική σου εμπειρία και όχι των γονιών σου! Οι γονείς οφείλουν να δώσουν όλα τα εφόδια και τις ηθικές αξίες, ώστε τα παιδιά τους να γίνουν ώριμοι και ανεξάρτητοι ενήλικες. Δεν μπορούν να είναι εκεί δίπλα τους για πάντα και να τους καθοδηγούν με γνώμονα τον φόβο.

Στις Σκιές του Έρωτα, για τους αιρετικούς της αγάπης , του Πέτρου Θεοδώρου, από τις Εκδόσεις PSYCHOLOGY.GR:  Αποκτήστε το βιβλίο των Ερώτων, από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας.

Όταν ο φόβος γίνεται οργή

Στη συνέχεια ακολουθεί η οργή. Η οργή για ό,τι φοβήθηκαν να τολμήσουν και να ζήσουν. Είναι πολλοί οι έφηβοι που φοβούνται να αποφασίσουν για το ποια θα είναι η μετέπειτα πορεία τους στα επαγγελματικά και αφήνονται εξ ολοκλήρου στη γνώμη της μαμάς και του μπαμπά.

Ποιο ήταν το όνειρο της μαμάς; Ναι μπορείς να το πραγματοποιήσεις ΕΣΥ!

Και θα τους βγάλεις ασπροπρόσωπους και θα σε καμαρώνουν και θα έχεις πάντα την αποδοχή τους. Αυτό προφανώς μετά από κάποια χρόνια θα φέρει την οργή. Γιατί δεν επέλεξες ελεύθερα με γνώμονα την επιθυμία και τις κλίσεις σου, αντιθέτως εγκλωβίστηκες στην απόφαση, που στη τελική κάποιος άλλος την πήρε για σένα.

Αλλά οι αποφάσεις παίρνονται για να αλλάζουν. Με την προσωπική μας εξέλιξή, είναι πολύ πιθανόν, οι αποφάσεις που πήραμε στα 18 να αλλάξουν στα 30 και αυτό είναι κάτι «φυσιολογικό» και δεν υπάρχει λόγος να κατηγορούμε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Είναι απλά η εξέλιξη της ζωής.

Απωθημένα γονέων παιδεύουσι τέκνα

Τα απωθημένα. Δηλαδή όλα όσα δεν έζησαν. Μήπως είναι λίγο άδικο για τα παιδιά-ενήλικες να εκπληρώσουν όλα τα όνειρα που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν οι γονείς; Και αν δε τα εκπληρώσουν, τι γίνεται τότε; Είναι αυτοί οι «άχρηστοι» νέοι που τους τα δώσαμε όλα έτοιμα και δε μπορούν να τα καταφέρουν;

Καθώς μιλούσα με μια νεαρή κοπέλα που ετοίμαζε το γάμο της παρατήρησα στα μάτια της μια θλίψη και αναρωτήθηκα γιατί να ΄ναι λυπημένη λίγες βδομάδες πριν το γάμο της; Μήπως το μετάνιωσε; Όχι βέβαια, μου απάντησε με στόμφο. Δε μας αφήνουν να το χαρούμε.

Η πεθερά έχει απωθημένο να φορέσω αυτό το νυφικό, ο πεθερός, καθώς είναι της εκκλησίας, θέλει να κάνουμε ένα γάμο με πολλούς παππάδες, η μαμά μου θέλει να καλέσει όλο το χωριό και ο μπαμπάς μου να κάνουμε το γάμο στο τάδε μέρος» Και όλοι αυτοί έχουν απλά ένα απωθημένο που τους έχει μείνει από τον δικό τους γάμο, που προφανώς κάποιος άλλος ήθελε να κάνει τα δικά του.

Απελευθερώστε τα παιδιά-ενήλικες από τις εμμονές σας και αφήστε τους να αποφασίσουν για τη ζωή τους.

Και ας κάνουν και λάθος. Είναι η δική τους ζωή όχι η δική σας. Το χειρότερο δε είναι ότι αυτό το μοτίβο συνεχίζεται και στην δικιά τους οικογένεια.

Κάποια στιγμή παντρεύονται και κάνουν ένα παιδί για να αναπληρώσουν τα δικά τους κενά και για να ασχοληθούνε με το παιδί κουκουλώνοντας τις δικές τους προσωπικές ελλείψεις, μέχρι όλο αυτό να βουλιάξει και μάλιστα το ίδιο το παιδί τους να τους κάνει να αντιληφθούν ότι δύο άρρωστα κομμάτια δεν μπορούν να κάνουν ένα υγιές σύνολο...