Το σκοτάδι συνηθίζεται...

Κάποτε οι γονείς ενός 8χρονου αγοριού αποφάσισαν να πάνε μια εκδρομή και να αφήσουν το παιδάκι με την γιαγιά και τον παππού του. Πραγματικά, το παιδάκι καταχάρηκε που έμεινε με τους παππούδες του γιατί όλη μέρα ήταν σε βόλτες, στο Λούνα Παρκ και πέρασε υπέροχα.

Το βράδυ, η γιαγιά του έστρωσε να κοιμηθεί στο δωμάτιο δίπλα στο δικό τους και αφού το φίλησε και το καληνύχτισε, έσβησε το φως και πήγε κι αυτή στο δικό της δωμάτιο για να κοιμηθεί.
Μετά από λίγο το παιδάκι άρχισε να φωνάζει «Γιαγιά, γιαγιά, έλα να μου κάνεις παρέα γιατί φοβάμαι το σκοτάδι».

Όταν η γιαγιά πήγε στο δωμάτιο του το ρώτησε «Μα αγόρι μου, στο σπίτι σας στο δωμάτιο σου κοιμάσαι χωρίς φως» και το παιδάκι της απάντησε «Ναι γιαγιά, αλλά αυτό είναι το δικό μου σκοτάδι!»

Η ιστορία αυτή μας δείχνει πόσο ύπουλα και εύκολα το κάθε λογής «σκοτάδι» συνηθίζεται.

Δεν είναι το άγνωστο που μας τρομάζει, αλλά το ασυνήθιστο και το μη οικείο. Μπορεί μια επικείμενη αλλαγή να μας προσφέρει περισσότερες προοπτικές σε σχέση με τη παρούσα κατάσταση, αλλά ο φόβος ότι θα «κολυμπήσουμε σε αχαρτογράφητα νερά», άδικα αποτελεί ένα ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αρνητική στάση και θεώρηση των πραγμάτων που συμβαίνουν στη ζωή μας.

Η αρνητικότητα είναι επικίνδυνη, τοξική και εθιστική όπως η ηρωίνη!

Αυτό δυστυχώς, παρατηρώ με αρκετούς ανθρώπους και πελάτες μου στις θεραπευτικές συνεδρίες. Προτιμούν να μένουν βαλτωμένοι στο δικό τους "σκοτάδι" και να παραπονιούνται, να υποφέρουν και να μην κάνουν τίποτα, αντί να προσπαθήσουν να γίνουν όλα εκείνα που λένε ότι θέλουν να γίνουν.

Μπορεί οι συναισθηματικές τους πληγές τους να έχουν κάθε δικαιολογία για την ύπαρξη τους, αλλά η διαιώνιση τους καμία. Πολλές φορές, ο φόβος ότι θα έρθουμε αντιμέτωποι με κάτι που δεν έχουμε αντικρίσει ποτέ ξανά στο παρελθόν, είναι μεγαλύτερος από την επιθυμία να βελτιώσουμε μια άσχημη κατάσταση, με αποτέλεσμα να επιλέγουμε να παραμείνουμε άπραγοι και στάσιμοι.

Ένας τέτοιου είδους συμβιβασμός όχι μόνο δεν βοηθάει στο να βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά αντίθετα, μας βυθίζει όλο και βαθύτερα στον βάλτο της απογοήτευσης και της μιζέριας από τον οποίο θέλαμε να βγούμε.

Γιατί ο εθισμός πολλές φορές, είναι ευκολότερος από την απελευθέρωση. Οι αλλαγές τρομάζουν!

Πολλοί άνθρωποι μένουν παγιδευμένοι σε καταστάσεις που τους ταλαιπωρούν. Γκρινιάζουν, θυμώνουν, καταπιέζονται και υποφέρουν. Παρόλα αυτά, δυσκολεύονται να κάνουν κάτι και να απεγκλωβιστούν από αυτό που τους βασανίζει.

Θυμάμαι την ιστορία με τον σκύλο που γρύλιζε από τον πόνο επειδή καθόταν επάνω σε μια σανίδα με ένα καρφί. Όταν οι περαστικοί ρώτησαν το αφεντικό του γιατί αφού πονάει ο σκύλος δεν φεύγει από τη σανίδα με το καρφί, εκείνος τους απάντησε «Προφανώς, επειδή δεν πονάει αρκετά».

Κάθε αλλαγή πονάει. Γιατί μοιάζει με θάνατο και γέννα ταυτόχρονα. Το παλιό, το γνώριμο, το οικείο χρειάζεται να πεθάνει και να δώσει χώρο στο άγνωστο, το καινούργιο, το διαφορετικό. Και αυτό πονάει. Αλλά ο πόνος της αλλαγής ξεχνιέται και ξεπερνιέται όταν αυτό που άλλαξε και τα οφέλη του γίνουν εμφανή.

Γιατί αν είσαι παθητικός θεατής μιας παράστασης που δεν σου αρέσει, αντί να γκρινιάζεις, σήκω και φύγε.

Και τότε θα δεις πόσο εύκολο ήταν να ξαναβρείς και να θεραπεύσεις εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που επέτρεψες να υποφέρει και να ζει κατώτερα από αυτό που του άξιζε. Αντιμετωπίζουμε τις αλλαγές σαν κάτι ασυνήθιστο και σαν κάτι που μας «αναγκάζει» να ξεφύγουμε από την ρουτίνα μας. Όμως η φύση των αλλαγών είναι εντελώς διαφορετική.

Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα πεδίο μάχης, όπου τα πάντα μεταβάλλονται συνεχώς και οι μορφές όλων των πραγμάτων μεταλλάσσονται.

Τοξικές σχέσεις, Τοξικοί άνθρωποι - Online, ασύγχρονο σεμινάριο, χαμηλού κόστους. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε από τον υπολογιστή, το κινητό τηλέφωνο ή το tablet σας, στον χρόνο που εσείς επιλέγετε.

Οι αλλαγές είναι εκείνες που ορίζουν την κανονικότητα μας, επομένως το φυσιολογικό και το «συνηθισμένο» δεν χαρακτηρίζεται από μονιμότητα, αλλά από μια συνεχή κατάσταση αλλαγών. Η φυσική ροή του κόσμου βασίζεται στις αλλαγές, επομένως, κάθε απόπειρα να τις αποφύγουμε, είναι σαν να προσπαθούμε να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

Η συμβουλή μου σε όλους τους καλούς αυτούς ανθρώπους που ο φόβος της αλλαγής τους κρατά αιχμάλωτους σε αυτό που τους πονάει είναι μία και είναι αυτή: Αντί να γκρινιάζεις και να παραπονιέσαι επειδή δεν σου αρέσουν όσα κάνει ο κλόουν, να αναρωτηθείς γιατί εσύ πας ξανά και ξανά στο τσίρκο!

Βρες το κουράγιο να φύγεις από αυτό που σε έχει αγκαλιάσει και σε πονάει ταυτόχρονα. Σκέψου ότι όταν θα έχεις απελευθερωθεί, όλα μα όλα στον κόσμο σου θα είναι καλύτερα, φωτεινότερα, περισσότερο ζωντανά, δυνατά, μεστά σε προοπτικές και ελπίδες για όλα εκείνα τα καλύτερα που χρόνια τώρα άφηνες να περνούν από δίπλα σου.

Πάψε να αντιμετωπίζεις τις νέες αλλαγές ως κάτι αναπάντεχο και ξένο!

Όταν ενστερνιστείς την άποψη πως οι αλλαγές συμβαδίζουν και χτίζουν τη καθημερινότητα μας, τότε μόνο θα στρέψεις το βλέμμα σου στο ουσιώδες εγχείρημα, το οποίο δεν είναι άλλο από το να βρεις τον τρόπο να προσαρμοστείς και να επιβιώσεις νικηφόρα μέσα από αυτές τις νέες καταστάσεις.

Κάνε το τόλμημα! Φύγε από την παράσταση που σε χαλάει και κατευθύνσου εκεί που η ψυχή και η καρδιά σου χαμογελούν φωτεινά και ελεύθερα!

Απόσπασμα από το βιβλίο των Άκη και Άγγελου Αγγελάκη, Το μονοπάτι της Αλλαγής