Παρατηρώντας την εξέλιξη της ελληνικής -και όχι μόνο- κοινωνίας παρατηρούμε ότι πλέον οι πλούσιοι άνθρωποι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Η κατακόρυφη άνοδος της φτώχιας και της απουσίας σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και των βασικών αγαθών διαβίωσης έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στο περιθώριο.

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη. Στη οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο… Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε: «Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα.

Ο άνθρωπος είναι εξελικτικά προσανατολισμένος να δημιουργεί σχέσεις με τους άλλους και να εντάσσεται σε ομάδες, ώστε να καλύψει τις βιοτικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Οι J. Bowlby (θεωρία του δεσμού) και D. Winnicott (Θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων), μέσα από τις μελέτες τους σε βρέφη, ανέδειξαν την εξελικτική βάση της δημιουργίας στενών συναισθηματικών και φροντιστικών δεσμών και της αίσθησης του «ανήκειν».

Πώς μπορεί μία συνθήκη αγάπης να σε οδηγήσει κοντά στα όνειρά σου; Πώς μπορεί, τελικά, ο λάθος άνθρωπος να αποδεικτεί ο πιο σωστός και να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο λάθος άνθρωπος ήσουν εσύ;

Η διεργασία της γονικότητας αναφέρεται στις γενικές μεταβολές της σχέσης γονέα-παιδιού. Τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη σχέση είναι επίσης αυτά που περιγράφουν τη διεργασία. Είναι το δοχείο που περιέχει τις λεπτομέρειες. Επί παραδείγματι, η διεργασία της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων -για να χρησιμοποιήσουμε μια διάσταση- μπορεί είτε να βασίζεται στον σεβασμό είτε όχι. Στην πραγματικότητα όμως οι σχέσεις είναι πολυδιάστατες και πολύπλοκες.

Τι σημαίνει; Η αυτοαποκάλυψη, είναι η αποκάλυψη προσωπικών πληροφοριών για εμάς προς κάποιον άλλο. Μέσω αυτής της διαδικασίας οι άνθρωποι συνδέονται περισσότερο και γνωρίζονται πιο καλά, ενώ θεωρείται βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη  εγγύτητας και οικειότητας με τους άλλους. Μέσω της αυτόαποκάλυψης  οι άνθρωποι εκφράζουν τα συναισθήματά τους για μία κατάσταση. 

Κατά την διάρκεια της πανδημίας μια ακόμα δυσκολία που κλήθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίσουν ήταν η προσαρμογή σε συνθήκες νέες, οι οποίες απαιτούσαν ταχεία προσαρμογή και εξέλιξη.

Η επικοινωνία είναι για τις σχέσεις των ανθρώπων ό,τι η αναπνοή για τη διατήρηση της ζωής - Virginia Satir.
Προϋποθέσεις για τη Δημιουργία του Διαπροσωπικού Δεσμού

Ο πληθυσμός των αλεπούδων σε μία συγκριμένη περιοχή του Καναδά, παρουσιάζει μία αξιοσημείωτη περιοδικότητα ως προς την αύξηση και τη μείωση του αριθμού των μελών του. Σε περίπου τέσσερα χρόνια φθάνει σε μία μέγιστη τιμή, μετά ελαττώνεται έως του σημείου της εξαφάνισης του και κατόπιν αυξάνεται ξανά.

Η Ανάσταση του Ιησού γιορτάζεται κάθε χρόνο συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Η επιστροφή από τον θάνατο, παρόλο που όλοι ξέρουμε την πορεία της βραδιάς της Ανάστασης, φένρει ακόμα και σε μας τους ίδιους την ανάγκη να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ψυχική ανάκαμψη,να ευχηθούμε στον διπλανό μας καλή φώτιση,να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας που μέχρι τώρα δεν τολμήσαμε, ακόμα και σε μας που δεν έχουμε το ίδιο βίωμα με τον Ιησού, ή μήπως, σε ένα συμβολικό επίπεδο, έχουμε;

O Χόρχε Μπουκάι, διάσημος γιατρός, ψυχοθεραπευτής της Γκεστάλτ σχολής και συγγραφέας, μιλά για τις συγκρούσεις στις συντροφικές σχέσεις και τη διαχείρισή τους στο ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο κατά τη διάρκεια μιας θεραπείας ζεύγους.

Η εμπειρία του ατόμου που πάσχει από κρίσεις πανικού είναι, αναμφισβήτητα, πολύ δύσκολη.Πολλές φορές βιώνεται σαν ένα τσουνάμι που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αφήνοντάς τον ανήμπορο να αντιδράσει και να έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε το βάρος εκείνων που συντροφεύουν ένα άτομο με κρίσεις πανικού.

Από πολύ νωρίς γαλουχούμαστε με την πεποίθηση ότι η προσωπική μας αξία είναι στενά συνδεδεμένη με την ικανότητα μας να βρούμε ένα σύντροφο, ότι ο γάμος είναι η πιο σπουδαία σχέση στη ζωή μας και επομένως δεν θα ήμαστε πλήρεις αν δεν βρούμε το άλλο μας μισό.

Το οικογενειακό σχήμα αποτελείται από αντιλήψεις που αφορούν: α. Κανονισμούς και λειτουργίες που διέπουν την οικογένεια.
β. Προσδοκίες γύρω από τις συζυγικές και οικογενειακές σχέσεις. γ. Ρόλους γονέων και παιδιών.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μίας αλλαγής στα συμπεριφορικά πρότυπα των ανθρώπων, κατευθυνόμενα πρωτίστως από το συναίσθημα του φόβου, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε καταθλιπτικά ή επιθετικά, ευερέθιστα, απόλυτα και απαιτητικά συμπεριφορικά μοτίβα.

Σήμερα σχεδόν τα μισά ζευγάρια χωρίζουν. Αν και το φαινόμενο είναι πολυπραγοντικό, μια μεγάλη μερίδα νέων αποφασίζουν να χωρίσουν αν και οι γονείς τους είναι ακόμα μαζί, έγγαμοι. Οι γονείς αυτών των νέων ζευγαριών συνήθως στον δικό τους έγγαμο βίο, είτε δεν σκέφτηκαν ποτέ την πιθανότητα του διαζυγίου, είτε «έκαναν υπομονή για χάρη των παιδιών» τους.

Είναι γνωστές οι συνέπειες της συναναστροφής με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ένα συνεχή αρνητισμό, που γκρινιάζουν για το παραμικρό γύρω τους, που παραμένουν οργισμένοι για μεγάλα διαστήματα και, κυρίως, που δεν έχουν σχεδόν ποτέ να πουν μια καλή κουβέντα για τον κόσμο γύρω τους.

Η δουλειά σε ομάδα είναι μία μοναδική εμπειρία! Η δυναμική, που δημιουργείται ανάμεσα στα άτομα, μου θυμίζει ένα νήμα που ξεκινάει από κάπου και μεταφέρεται από άτομο σε άτομο. Μεταφέρεται από εμπειρία σε εμπειρία, αποκτά τα χρώματα του καθενός, τη φωνή του, τα συναισθήματα του, και μεταφέρεται στον επόμενο ο οποίος προσθέτει την δική του ποιότητα σε αυτό. Έτσι δημιουργείται ένα πλέγμα συνδέσεων, ένας ιστός αλληλεπιδράσεων μέσα στην ομάδα.

Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα αν αυτό το άρθρο ξεκινούσε με το ρητό του Κομφούκιου: Μελετήστε το παρόν, πριν σχεδιάσετε το μέλλον. Η φράση αυτή μπορεί να αποβεί πλήρως αντιπροσωπευτική για την ελληνική πραγματικότητα και τη γραφειοκρατία της, που καλά κρατεί ανεξαρτήτως εποχής, κοινωνικών, πολιτισμικών και οικονομικών αναγκών.

Όλες μας οι σχέσεις εμφανίζουν διάφορα προβλήματα κατά καιρούς. Αδυναμία επικοινωνίας, διαφορετικά θέλω, μη κάλυψη βασικών αναγκών κάνουν αργά ή γρήγορα την εμφάνισή τους. Ο κυριότερος λόγος  που αποτελεί και τη γενεσιουργό αιτία όλων αυτών των προβλημάτων, τις περισσότερες φορές είναι η έλλειψη θεσμοθέτησης ορίων. 

Το να θέτουμε όρια σημαίνει ότι εκτιμάμαι τον εαυτό μας σαν μια ξεχωριστή οντότητα με ανάγκες και επιθυμίες που πιθανόν να διαφέρουν από αυτές των άλλων. Είναι επομένως η «τέχνη» του να είμαστε ο εαυτός μας ενώ βρισκόμαστε σε μια σχέση.