Ακούμε συχνά πολλούς ανθρώπους να αμφισβητούν τον εαυτό τους, να υποτιμούν τις επιτυχίες τους και να επικεντρώνονται στο να ικανοποιούν μόνο τους άλλους, χωρίς να σκέφτονται τα δικά τους όνειρα και φιλοδοξίες. Ακόμα συχνότερα, παρατηρούμε ανθρώπους που, ενώ είναι επιτυχημένοι στην δουλειά τους και έχουν πληθώρα ταλέντων και δεξιοτήτων, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ανεπαρκή και ανάξιο τείνοντας να υποτιμούν τα θετικά σχόλια των γύρω τους και να αποδίδουν τις επιτυχίες τους μόνο στην τύχη ή σε εξωγενείς παράγοντες πέρα από τον εαυτό τους.

Η ποιμαντική ψυχολογία είναι ένας τομέας της θεολογίας και ειδικότερα του κλάδου της Πρακτικής Θεολογίας, που έχει αναπτυχθεί από την συγχώνευση της ψυχολογίας με την νηπτική παράδοση.

Στην εποχή της ψηφιακής επικοινωνίας και των ατελείωτων υποχρεώσεων, ένα σημαντικό ερώτημα προκύπτει σχετικά με το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων: τι αξία έχουν όταν δεν είμαστε πραγματικά παρόντες σε αυτές;

Φθινόπωρο, εποχή αλλαγών και αποφάσεων: πόσα καινούρια προγραμματίζουμε, πόσα θέλουμε να αλλάξουμε και πόσα θα αναβάλλουμε τελικά; Γιατί άραγε, ενώ καταλαβαίνουμε πως χρειαζόμαστε αλλαγές μικρές και μεγάλες στη ζωή μας, δεν τις τολμάμε;

Γιατί μας φαίνεται τόσο μεγάλο να απαλλαγούμε από λίγα περιττά κιλά, να παραιτηθούμε από μια δουλειά που δε μας γεμίζει πια, να αφήσουμε πίσω μια σχέση ή μια εξάρτηση που αναγνωρίζουμε πως μας βλάπτει; 

Ένα είναι το μόνο σίγουρο: οι μέρες μας είναι γεμάτες υποχρεώσεις. Μέσα σε όλα προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας.

Αφήνεις μια σχέση στη μέση, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Μένεις όμως με ανοιχτά ερωτήματα, και ας ονοματίζουμε τα πράγματα, με ανοιχτές πληγές. Γιατί στον ψυχοθεραπευτή ήρθες επειδή κάτι σε δυσκολεύει, σε πιέζει, άρα είναι πληγή. Πώς μένεις με αυτή, σταματώντας;

Πρόσκληση συμμετοχής σε έρευνα με θέμα: Η αξιολόγηση της ενσωμάτωσης της ενσυναίσθησης στις πολιτικές των μονάδων υγείας και ο αντίκτυπός της στην ικανοποίηση των χρηστών υπηρεσιών υγείας. 

Ο Carl Rogers θεωρείται ο ιδρυτής της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης. Η συνεισφορά του στον χώρο της ψυχολογίας θεωρείται πολύ σημαντική αφού καθιέρωσε αρχές που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης των ψυχολόγων, όπως την θεραπευτική δύναμη της σχέσης του πελάτη με τον θεραπευτή. Ο Rogers το 1947 διετέλεσε πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας. Τιμήθηκε το 1956 από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρία, για την πρωτοποριακή έρευνά του, με το Βραβείο Διακεκριμένης Επιστημονικής Συνεισφοράς. Το 1987 ήταν υποψήφιος για το βραβείο nobel ειρήνης.

Τι είναι η προσωποκεντρική θεραπευτική προσέγγιση

H προσωποκεντρική θεραπεία δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στη διαδικασία απόκρισης ενσυναισθητικής κατανόησης (Temaner, 1977). Στη διαδικασία αυτή, ο θεραπευτής διατηρεί, με συνέπεια και σταθερότητα, τις θεραπευτικές συμπεριφορές που πηγάζουν από τις εμπειρίες του και εκφράζει τον εαυτό του στον πελάτη μέσα από αποκρίσεις ενσυναισθητικής κατανόησης.

Ο Rogers, όπως και άλλοι θεωρητικοί της ψυχοθεραπείας, ενδιαφέρονταν συνολικά για την ανάπτυξη της εσωτερικής αξιολόγησης και ελέγχου του ατόμου-με άλλα λόγια, για την αυτονομία. Για μένα, η έννοια του ανεξάρτητου, του αυτόνομου ανθρώπου αποτελεί οξύμωρο. Το ανθρώπινο είδος ορίζεται από αμοιβαία αλληλεξάρτηση, και παράδειγμα αυτής της αμοιβαιότητας είναι η οικογένεια. 

«Μήπως μπορώ να σας βοηθήσω;» είναι το πρώτο, απλό, ερώτημα που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε συναντά μπροστά του κάποιον γνωστό ή άγνωστο που βιώνει έντονο δυσφορικό στρες και δείχνει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Η σύγκρουση με τα άλλα άτομα είναι αναπόφευκτη, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Με τον όρο σύγκρουση εννοούμε την διαμάχη ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν διαφορετικές θέσεις πάνω σε ένα ζήτημα.

Η επιθετικότητα στο σχολικό περιβάλλον είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και η ομόφωνη γνώμη είναι ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που κινδυνεύει να αποκτήσει δυναμική στο τομέα της εκπαίδευσης.

Οι προκλήσεις ψυχικής υγείας απαιτούν το γενναίο βήμα της εισαγωγής σε μια θεραπευτική διαδικασία. Ξεκινώντας αυτό το ταξίδι, σύντομα αναγνωρίζει κάποιος ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανταποκρίνεται διαφορετικά στην θεραπεία και τα διαφορετικά είδη της.

Για να αποφύγετε να γίνεται το θύμα στη σχέση σας χρειάζονται υγιείς ισορροπίες αλλάζοντας τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα. Είναι γνωστή η φράση «Χρειάζονται δύο για να χορέψουν Τάνγκο».

Όταν τα παιδιά κάνουν κακές σκέψεις νιώθουν ενοχές. Αυτές οι κακές σκέψεις μπορεί να είναι αρνητικοί χαρακτηρισμοί π.χ. Να σκεφτούν ότι ένας οικογενειακός φίλος είναι "χοντρούλης" ή "ρυτιδιασμένος." Μερικές φορές είναι σεξουαλικής φύσεως π.χ. Μπορεί να φαντάζονται ένα συμμαθητή τους γυμνό ή βίαιες π.χ. Να νομίζουν ότι θέλουν να σκοτώσουν τη μητέρα τους.

«Πώς να συμπαρασταθώ σε έναν φίλο μου που περνάει δύσκολα; Τι μπορώ να κάνω, τι μπορώ να πω για να τον βοηθήσω; Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω πώς να το χειριστώ!»

Πολλές φορές δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε, να καταλάβουμε, να δώσουμε, αλλά και να δεχτούμε την αγάπη. Εγκλωβιζόμαστε σε παρεξηγήσεις, φοβίες και προκαταλήψεις και δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχτεί την αγάπη που του αξίζει.

Υπάρχουν κανόνες στην αγάπη; με ρώτησε πρόσφατα μια φίλη. Από την προσωπική μου μελέτη και εκπαίδευση αλλά και από την εμπειρία μου στην συμβουλευτική, θεωρώ πως ναι, υπάρχουν τρόποι να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε μια ασφαλή σχέση αγάπης που να χαρακτηρίζεται από συναισθηματική παρουσία, κατανόηση και δέσμευση.

Τα όρια είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που διέπουν κάθε είδους σχέση. Τα όρια δεν είναι σημαντικά όμως μόνο για τις σχέσεις, αλλά και για το ίδιο το θεραπευτικό μας ταξίδι.