Ποια είμαι στα αλήθεια εγώ; Πώς ξέρω ότι αυτό που επιλέγω είναι δική μου απόφαση κι όχι μια επιλογή  με κριτήριο τις προσδοκίες των άλλων; Τέτοια ερωτήματα με απασχολούσαν για πολλά χρόνια, μέχρι που, μελετώντας για τις κατατακτήριες, ανακάλυψα πως τους είχε δώσει κεντρική θέση στη θεωρία του κάποιος Carl Rogers. Αποφάσισα μάλιστα να κάνω το masters μου στη συγκεκριμένη μέθοδο, και είμαι ευγνώμων για την επιλογή μου αυτή.

Ο Carl Rogers εισάγοντας την φιλοσοφία του, κατά τη δεκαετία του 1940, προχώρησε σε μια ενδιαφέρουσα στροφή από τις κλινικές ψυχοδυναμικές και συμπεριφορικές θεωρίες, δίνοντας έμφαση στα χαρακτηριστικά του θεραπευτή και στην αξία της θεραπευτικής σχέσης.

Η έμπνευση για τον τίτλο αυτού του άρθρου αντλείται από το έργο του Γερμανού Φιλοσόφου Schopenhauer  «Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο». Στόχος δεν είναι μια κριτική ματιά του περιεχομένου του, αλλά να αναδειχθεί ο αρνητικός ρόλος που παίζει στις σημερινές κοινωνίες η ανάγκη του να έχουμε πάντα δίκιο.

Κάθε μέρα έχουμε την πολύτιμη ευκαιρία να δούμε τη ζωή μας μέσα από το πρίσμα της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της χαράς. Ο άνθρωπος μπορεί αν πραγματικά το θέλει να ανακαλύψει όλα τα χαρίσματα και την ομορφιά που κρύβει μέσα του και να αφήσει την ακτινοβολία της ψυχής του να φωτίσει τόσο τον ίδιο όσο και το περιβάλλον γύρω του.

Η επιστήμη της ψυχολογίας, όπως και κάθε επιστήμη, εξελίσσεται μέσω της έρευνας. Προχωράει σε νέα δεδομένα που απορρίπτουν τα προηγούμενα και κάνει βήματα προς την εύρεση αποτελεσματικότερων τρόπων θεραπείας και παρέμβασης.

Εάν έχετε κάνει κάτι λάθος, είναι φυσικό να ζητήσετε συγγνώμη. Όμως, ενώ μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πουν συγγνώμη, άλλοι συνηθίζουν να ζητάνε συγγνώμη πάρα πολύ εύκολα.

Ιστορικά η συγχώρεση έχει παραμεληθεί για πολλά χρόνια καθώς είχε συνδεθεί με την χριστιανική θρησκεία. Ωστόσο η ανάπτυξη της ψυχοθεραπείας της συγχώρεσης έστρεψε το ερευνητικό ενδιαφέρον στην έννοια της, η οποία πλέον θεωρείται ότι σχετίζεται με την ενσυναίσθηση και τον αλτρουισμό.

Τι καθιστά μια σχέση υγιή και τι όχι; Αυτό που αποτελεί οπωσδήποτε εμπόδιο στη δημιουργία μιας καλής συντροφικής σχέσης είναι η ύπαρξη ψυχολογικής βίας. Κι επειδή η ψυχολογική βία δεν είναι χειροπιαστή, όπως η φυσική, είναι δύσκολο πολλές φορές να τη διακρίνουμε.

Είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε στο Psychology.gr την ψυχολόγο Ασημίνα Αγγελίδου και να συζητήσουμε μαζί της για τη βέλτιστη γονεϊκότητα! Η Ασημίνα Αγγελίδου απαντά σε κρίσιμες ερωτήσεις που κάθε γονιός έχει αναρωτηθεί έστω και μια φορά στη ζωή του!

Είναι γνωστό ότι οι εμπειρίες και τα βιώματα της  παιδικής ηλικίας διαδραματίζουν  καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών.

Η Marie-France και ο Emmanuel Ballet de Conquereaumont το 1990 δημιούργησαν τις ομάδες Coeur d'enfant (Παιδική ψυχή). Η πρωτοποριακή αυτή μέθοδος στόχευε στην επανασύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί.

Την εποχή εκείνη, η ιδέα του παιδιού μέσα μας φαινόταν αλλόκοτη ή, ακόμη χειρότερα, παιδαριώδης και οπισθοδρομική.

Ποιος είναι τελικά ο θεραπευτής? Ο παντογνώστης σωτήρας, ο έμπειρος συνεργάτης, ο εξομολογητής, ή απλά ο λευκός πίνακας πάνω στον οποίο ο θεραπευόμενος θα αποτυπώσει τα σχήματα των ψυχικών του διεργασιών? Είναι η αυθεντία ή ο συνοδοιπόρος, ο μέντορας ή ο συμπάσχων?

Σήμερα, τα συμπεράσματα των περισσότερων ερευνών προσανατολίζονται στην κατεύθυνση που θέλει την ποιότητα της θεραπευτικής συμμαχίας ανάμεσα στον θεραπευτή και τον πελάτη να αποτελεί έναν αξιόπιστο προγνωστικό δείκτη για τη θετική έκβαση της θεραπείας, ανεξάρτητα από την ποικιλία των θεραπευτικών προσεγγίσεων.

Με την παρούσα μελέτη επιχειρείται η θεωρητική πλαισίωση του φαινομένου της κακοποίησης ζώων, της διαπροσωπικής και της ενδοοικογενειακής βίας και της μεταξύ του συσχέτισης, η παρουσίαση νέων επιστημονικών ευρημάτων, επιπλέον θεωρίες προσέγγισης του ζητήματος και η συμπλήρωση της αρχικής προσέγγισης με τη μελέτη «Η συνάφεια ανάμεσα στην ανθρώπινη κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση ζώων: το φάσμα της βίας».

Γράφω αυτές τις σκέψεις, στη σκιά μιας ελιάς, δίπλα στη σκηνή που έχω στήσει στο χωράφι δυο καρδιακών φίλων, στη Χίο. Η απόλυτη ευτυχία. Ο περισσότερος κόσμος υποστηρίζει πως ευτυχία δεν υπάρχει, παρά μόνο κάποιες στιγμές.

Το πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας, έχει να κάνει με τις αξίες του, προσδιορίζοντας, ίσως, και το πώς ο ίδιος τοποθετείται απέναντι στη ζωή.

Οι παρακάτω ερωτήσεις αποτελούν απόρροια υλικού που έχει συγκεντρωθεί από τις Δρ. Μάρσα Κολέτση και Δρ. Έλενα Τράγου στο χώρο της εκπαίδευσης και της εποπτείας και έχουν παρουσιαστεί στο βιβλίο τους «Κλινική Αξιολόγηση και Συμβουλευτική: Από την θεωρία στην πράξη» (2018) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ασημάκη.

Μήπως αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό τούνελ, μέσα σε ένα πηγάδι; Μήπως νιώθεις ένα βάρος να σε διαπερνά σαν να σε τραβάει κάτι προς τα κάτω, σαν να είσαι δεμένος με αόρατες αλυσίδες, σαν να έχεις μπει σε ένα φαύλο κύκλο απόγνωσης και απελπισίας;

Καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας φέρνουν αντιμέτωπους με ποικίλα περιστατικά κοινωνικής βίας. Κλοπές, τρομοκρατικά χτυπήματα, βανδαλισμοί, συμπλοκές, οικογενειακές τραγωδίες. Πολλά περιστατικά, με διαφορετικές μορφές εκτέλεσης, και κοινό παρονομαστή ένα φαινόμενο που εξελίσσεται ραγδαία και είτε ως θύματα, μάρτυρες ή παρατηρητές, μας επηρεάζει άμεσα.

Κατά την διάρκεια αυτής της πρωτοφανούς κρίσης που βιώνουμε, έχουμε να δώσουμε εκτός από την μάχη ισορροπίας με τους εξωγενείς αστάθμητους παράγοντες, την μάχη ισορροπίας με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Στον χορό της συναισθηματικής έκφρασης, συνηθίζουμε να θεωρούμε πως το χιούμορ έχει πάντα ως παρτενέρ την χαρά. Ο χορός αυτός, ωστόσο είναι πιο πολύπλοκος απ' ότι φανταζόμαστε, και ενίοτε οι παρτενέρ αλλάζουν, χωρίς ο εξωτερικός παρατηρητής να το συνειδητοποιεί. Πίσω από κάθε χαμόγελο κρύβεται ένας κόσμος συναισθημάτων, τα οποία δεν έχουν πάντα θετική έκβαση.