Η ερώτηση «είσαι καλά;» μοιάζει να έχει χάσει τον ρόλο της ως πραγματικό κάλεσμα. Λειτουργεί περισσότερο ως τύπος, ως φόρμα. Σπάνια συνοδεύεται από γνήσιο ενδιαφέρον, ακόμη σπανιότερα από χώρο για μια ειλικρινή απάντηση. Στην καθημερινή συνδιαλλαγή, «είμαι καλά» είναι αυτό που οφείλει κανείς να απαντήσει – όχι επειδή το νιώθει, αλλά επειδή αυτό επιτρέπεται.

Σε αρκετές περιπτώσεις οι γονείς εναποθέτουν τις προσδοκίες και τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα στα παιδιά τους.

Πολύ πριν αποκτήσει το φαγητό κοινωνική, πολιτισμική ή αισθητική σημασία, είναι εμπειρία σχέσης. Η πρώτη τροφή – το μητρικό γάλα – δεν είναι απλώς βιολογική παροχή.