Υποσυνείδητο και λογική περιορίζουν την ανθρώπινη νόηση. Το υποσυνείδητο εμποδίζει την εξέλιξη;

Ακρόαση άρθρου......

Οι τελευταίες επιστημονικές θέσεις για την κατανόηση του σύμπαντος παραδέχονται πλέον ότι η λογική δεν είναι αρκετή, για να εννοήσει τις άπειρες διαστάσεις του συμπαντικού κόσμου. Η ανάγκη μιας νέας οπτικής και η χρήση της υπερλογικής εμφανίζονται απαραίτητες.

Εδώ τώρα παρουσιάζεται ένα μεγάλο ζήτημα, με την υποσυνείδητη υπόσταση της λογικής που ελέγχει και περιορίζει τον άνθρωπο και φέρνει το υποσυνείδητο σε μια αμφιλεγόμενη έως, αρνητική θέση όσο αναφορά την πρόοδο του ανθρώπου και την σύγχρονη επιστήμη.  Λογική και υποσυνείδητο δείχνουν κατώτερα των περιστάσεων, ενώ το υποσυνείδητο πάσχει στην χρήση νέας ευρύτερης λογικής, απομονωμένο στην κλασσική του υπόσταση από ένα ξεπερασμένο πια παρελθόν.

Ο περιοριστικός ρόλος της λογικής και του υποσυνείδητου στην κατανοήση του σύμπαντος

Το καλούμενο υποσυνείδητο όπως γνωρίζουμε, έχει ως οριοθετημένο χώρο την λογική αυτή που προκύπτει από την υπάρχουσα προγενέστερη γνώση και ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο σε μια κατά κάποιο τρόπο, αποθήκη μνήμης. Έτσι όμως, η ανθρώπινη διάνοια, που ανοίγουν τα περιθώρια της με την νέα γνώση, εμφανίζεται να είναι εγκλωβισμένη στην παρωχημένη αυτή λογική, αφού το παρελθόν επισκιάζει το παρόν, πόσο μάλλον τα υπερλογικά νέα δεδομένα. Περιορίζεται δηλαδή, η πέραν της δεδομένης λογικής προοπτική, όπως επιχειρεί να διανοίξει πλέον η σύγχρονη επιστήμη. Το υποσυνείδητο λοιπόν, φαίνεται να δυσκολεύει στον άνθρωπο την δυνατότητα να επεκτείνει την λογική του, ώστε αυτή να φτάσει στην υπερλογική και να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα που ανακαλύπτονται από τις νέες επιστήμες  και την κβαντική. Κι αυτό είναι αλήθεια, γιατί πλέον γίνεται αποδεκτό ότι δεν ισχύει μόνο η γνωστή λογική και ό,τι γνωρίζουμε μέχρι τώρα, σύμφωνα με έρευνες και αποδεικτικά στοιχεία που έχει ανακαλύψει η επιστήμη με την νέα τεχνολογία και την κβαντική από τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο γύρω μας και πολύ πέρα από εμάς.

Στην ουσία, το υποσυνείδητο μπορούμε να πούμε ότι φυλακίζει κατά κάποιον τρόπο τον άνθρωπο σε ένα ήδη ορισμένο περιβάλλον, αποκλείοντάς τον από την επέκταση των δεδομένων του, λόγω του περιορισμού που ασκεί με την λογική και τα όσα αυτή τον αναγκάζει να έχει ως δεδομένα. Έτσι δημιουργεί συγκεκριμένους αυτοματισμούς στο σώμα και στην ψυχή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εξελιχθεί η δημιουργική και θετική έκφραση του ανθρώπου, οδηγώντας τον με αυτό τον τρόπο σε ένα ιδιότυπο μαρασμό και μια αυτόματη λειτουργία που είναι αδιανόητη για την περαιτέρω πορεία στην εξέλιξη και την γνώση. Αυτό δεν μπορεί να θεωρείται και δεν είναι σωστό για την ψυχοσωματική του υγεία.

Ο άνθρωπος χάνει έτσι την συμμετοχή και τον αυθορμητισμό στον παρόντα χρόνο και φθίνει, καθώς εκφράζεται καθαρά με στερεότυπα του παρελθόντος.

Η ανθρώπινη επιστήμη αναγνωρίζει την μοναδική υπόσταση του νου, της συνειδητής έκφρασης της νοητικής αντίληψης, πέραν της δογματικής μορφής της παρουσίας του ανθρώπου σε ένα αναδιαμορφούμενο συνεχώς παρόν ξεπερνώντας τώρα την υλικά αποδεδειγμένη ύπαρξη του ανθρώπου. Από την άλλη, διαπιστώνεται ένα αντιφατικό φάσμα στην κατάσταση του νου με το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο επίπεδο της ύπαρξης του, όπου πολλές φορές, μπερδεύεται η διαφορετική διάσταση αυτών των δυο ανώτερων καταστάσεων του νου, πέραν της συνειδητής του αντίληψης  στο κυριαρχικό χωροχρόνο που ζει.

Μιλάμε για δύο τόσο διαφορετικές έννοιες που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την επιστημονική κοινότητα, καθώς από την μια το ασυνείδητο αφορά σε ένα δίχως χωροχρονική υπόσταση όν, ενώ το υποσυνείδητο αφορά σε μια περιορισμένη καταγραφή γεγονότων του παρελθόντος, που επηρεάζουν και καθηλώνουν την συνειδητότητα μας στα υπάρχοντα δεδομένα.

Έτσι διάφορες έννοιες και ερμηνείες έρχονται να δημιουργήσουν ένα διαχωριστικό φράγμα μεταξύ αυτού που καλούμε υποσυνείδητο και ασυνείδητο, τοποθετώντας εκεί κάποιες λέξεις που αν και δεν εξηγούν, μοιάζει περισσότερο να εξορκίζουν αυτή την διαφορετικη κατάσταση του νου, το υποσυνείδητο από το ασυνείδητο.

Λέξεις όπως: "μοιραίο”,“γενόμενο”,“αποτέλεσμα” ή “αναπόφευκτο”, έρχονται να δημιουργήσουν ένα εμπόδιο στην διέυρυνση που απαιτεί το μεγάλο αλλά ανοιχτό και συνεχώς αναδιαμορφούμενου κεφάλαιο που αφορά στην ανθρώπινη διανοητική υπόσταση.

• Η κουλτούρα,
• η προκατάληψη,
• τα φυλετικά και εθνικά χαρακτηριστικά

Εμποδίζουν την αναζήτηση του διαχωρισμού αυτών των δυο εννοιών, υποσυνείδητο και ασυνείδητο, που κρύβουν το τεράστιο μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης, πέραν της υλικής και θνητής μορφής και διάστασης του ανθρώπου.

Και εκεί συναντάμε μια πραγματικά  terra incognita, μια άγνωστη γή, ένα πεδίο όπου ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει να επεκταθεί ακόμη ή μόλις αναγνωρίζει τις προοπτικές της. Η πραγματική γνώση είναι ένα άγνωστο πεδίο όπου καμία σύγχρονη επιστήμη, δεν έχει εισχωρήσει βαθειά, όσο προοδευτική και ριζοσπαστική και αν είναι. Αφορά σε ένα πεδίο όπου μόνο η ψυχολογική έρευνα, μπορεί να αναλύσει και εισχωρήσει, αλλά και αυτή, δεν έχει πετύχει έως σήμερα να δημιουργήσει ένα τέτοιο επιστημονικό πεδίο και χώρο όπου να μπορεί κανείς να αναλύσει αυτές τις δυο διαστάσεις του νου.Ένα χώρο όπου το συνειδητό αδυνατεί να αντιληφθεί, καθώς δεν υπάρχουν υλικά και χωροχρονικά όρια που να αναγνωρίζει για να κινηθεί με την λογική του δομή και υπόσταση.

Τι είναι η ζωή ενός ανθρώπου, για ποιό λόγο έχουμε αυτή την μοναδική ύπαρξη και ποιό το νόημα της ζωής; Ζούμε κατά λάθος ή υπάρχει ένα ανώτερο νόημα στην ύπαρξη του ανθρώπου; Υπάρχει τύχη, μοίρα, πεπρωμένο, ή προκαθορισμένο στην ζωή μας ή δεν υπάρχουν όρια για την εξέλιξη του ανθρώπου;

Η σύγχρονη ψυχολογία αναγνωρίζει πλέον ένα μεγαλύτερο νόημα, σε ό,τι συμβαίνει στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου και αφορίζει την έννοια “τυχαίο”,αποδεχόμενη πως ό,τι συμβαίνει έχει βαθειά τις ρίζες του στο χθές, αλλά και στον άγνωστο προορισμό του ανθρώπου όσο και στην τελεολογική του υπόσταση.

Πολλές καθημερινές καταστάσεις και συμβάντα αποκτούν μια νέα διάσταση ύπαρξης, αφού δεν γίνεται τίποτα τυχαία ή κατά λάθος, όλα έχουν κάποιο λόγο που συμβαίνουν,ενώ αποτελούν συνέπειες λόγων, πράξεων και ενεργειών μας. Βλέπουμε, λοιπόν, μια περίεργη σύνδεση του λογικού συνειδητού, με ένα δραστικότερο υποσυνείδητο και ένα ακόμη πιο έντονα υπαρκτό ασυνείδητο, που κάνουν το τώρα, ένα χώρο όπου συναντούνται και διαδραματίζονται πολύ περισσότερα από όσα αντιλαμβανόμαστε με την λογική μας. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου νου, παραμένει ένα άλυτο μυστήριο που χρήζει μεγάλης έρευνας και ανάλυσης, όπου όμως, η σύγχρονη επιστήμη, μοιάζει για κάποιο περίεργο λόγο με την στενότητα και τον περιορισμό της υπάρχουσας λογικής, να αδυνατεί να αναλύσει περισσότερο.

Στις Σκιές του Έρωτα, για τους αιρετικούς της αγάπης , του Πέτρου Θεοδώρου, από τις Εκδόσεις PSYCHOLOGY.GR:  Μια υπαρξιακή προσέγγιση για τον Ερωτα, την αγάπη, τον σεξουαλικό πόθο.

Βλέπουμε έτσι ότι στο υποσυνείδητο κατοικεί μια χρόνια προκατάληψη, καθώς αποτελεί μια καταγραφή με την όποια λογική του εξάρτηση, ενώ το ασυνείδητο μοιάζει ανεπηρέαστο από τα γενόμενα και οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα άγνωστο όσο και σχεδόν προκαθορισμένο, έτοιμο και διαπιστωμένο αύριο για το οποίο έχει προοριστεί και που μένει σ αυτόν πλέον να αναγνωρίσει.

 Αν λοιπόν το συνειδητό είναι ένας χώρος του “γίγνεσθαι”, όπου όλα διαδραματίζονται και εξελίσσονται, το ασυνείδητο αποτελεί αντικείμενο του “είναι”, μιας κατάστασης δεδομένης και ανεπηρέαστης. 
Οπότε τι ρόλο και πόσο θετικό εμφανίζεται να είναι το υποσυνείδητο;

Ήδη από την ψυχολογία γνωρίζουμε ότι το υποσυνείδητο αφορά ένα χώρο άγραφο κατά τη σύλληψή  μας που γεμίζει και διαμορφώνεται σύμφωνα με το περιβάλλον μας, τις πεποιθήσεις και τον τρόπο σκέψης της οικογένειας και της κουλτούρας που βιώνουμε. Η λογική και τα καθιερωμένα μοντέλα συμπεριφοράς των οικείων μας εξασφαλίζουν ως “μοιραία” τη συνέχεια της δική μας αντίληψης στον τρόπο σκέψης και ανταπόκρισης στα γεγονότα που θα έρθουν στη ζωή μας, στις επιλογές που θα κληθούμε να επιλέξουμε. Είναι μια  καταγραφή που μας ακολουθεί και καθορίζει το υπόλοιπο της ζωής μας, εκτός εάν  καταφέρουμε να βγούμε από αυτήν τη λογική -" φυλακή” που είμαστε κλεισμένοι. Μοιάζει πραγματικά αφύσικο για έναν άνθρωπο να λειτουργεί μόνιμα μέσα σε τόσο περιοριστικά δεδομένα, τα οποία δεν είναι καν δικά του, αλλά απλά “φυτεύθηκαν” εκεί, στο μυαλό του, στο λογικό υποσυνείδητό του και οδηγούν τη ζωή του.

Το υποσυνείδητο εμποδίζει την νοητική εξέλιξη;

Μπορούμε έτσι να θέσουμε ως προβληματισμό τουλάχιστόν, στο κατά πόσο το υποσυνείδητο βλάπτει την ψυχοσωματική και πνευματική υγεία του ανθρώπου,αφού δεν του επιτρέπει να δει με καινούργια μάτια την νέα πραγματικότητα που αναπροσαρμόζεται, αναγεννιέται και παρουσιάζεται μπροστά του. Τον αναγκάζει να δει προκατελειμένα το παρόν του, αρνείται να δει το νέο ως κάτι που δεν υπόκειται υποχρεωτικά στο ήδη γνωστό και παλιό, σε ό,τι ήδη γνωρίζει,άρα του στερεί το τώρα, το πιο δυνατό πλεονέκτημα που έχει ο άνθρωπος όπως λέει η επιστήμη, για να δημιουργήσει. Το μοναδικό μεγάλου χώρου αποθήκευσης πεδίο, το υποσυνείδητο, παύει να είναι άδειο, αφού περιέχει όλα τα “άχρηστα” πλέον “πρέπει” και δεδομένα του παρελθόντος.

Εμποδίζει τον άνθρωπο να δει με νέα μάτια ό,τι του συμβαίνει και τον αναγκάζει να τα  βλέπει όλα με μια προκατελημένη οπτική μέσα από όσα έχει ζήσει,στερώντας του το δικαίωμα να προχωρήσει αφαιρώντας του την αθωότητα που είχε στην αρχή. Έτσι χάνει πολλά από όσα ως νέα διαδραματίζονται γύρω του, αφού επιλέγει όσα πλέον έχει υποσυνείδητα διαλέξει, από το συγκεκριμένο λογικό πλήθος των επιλογών του. Εδώ υπάρχει μια παρέμβαση στο συνειδητό, διότι ή έκφραση του υποσυνείδητου ασκεί έλεγχο καθώς “συμμετέχει” συνεχώς στην καθημερινή δραστηριότητα μας. Φτάνει στο σημείο να βλάπτει την ψυχική και την σωματική υγεία δημιουργώντας παθολογικές καταστάσεις και επηρεάζοντας σημαντικά την συμπεριφορά του ανθρώπου, αποδεικνύοντας ότι δεν συνεισφέρει όσο μέχρι τώρα νομίζουμε. Δεν έχει την δημιουργικότητα του συνειδητού και λειτουργεί καθαρά με την ειλημμένη γνώση, παρά το ότι είναι γρήγορο και έχει μεγάλη μνήμη.

Ως γνωστόν, το δημιουργικό μέρος του εγκεφάλου είναι το συνειδητό, που εργάζεται σε ένα περιορισμένο χώρο.Το όλο ζήτημα, έχει να κάνει με το ότι ανάμεσα στο διαρκές ενεργό ασυνείδητο και το συνειδητό παρεμβαίνει το υποσυνείδητο, δυνάμει ισχυρότερο του συνειδητού, που μερικά χρησιμοποιεί ο ανθρώπινος νους, βασιζόμενος στην συνήθεια χρήσης του υποσυνειδήτου. Ένα υποσυνείδητο που μπλοκάρει την δημιουργία εξελίξεων, αφού βασίζεται σε όσα ξέρει και περιορίζει εκεί την εφαρμογή του συνειδητού.

Η σύγχρονη νευροεπιστήμη αναγνωρίζει την πανίσχυρη δυναμική του ασυνειδήτου, για την εξέλιξη και προοπτική του ανθρώπου, σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Γνωστό άλλωστε, ότι η συνειδητότητα μας, αφορά μόνο στο 5% της λειτουργίας του νου μας, κατεβαίνοντας ακόμη και στο 1% για πολλούς που ζουνε την ρουτίνα μιας σταθερής καθημερινότητας. Αυτό καθιστά κυρίαρχο τμήμα του νου το υποσυνείδητο που λειτουργεί απο 95% έως και 99% καθ όλη την διάρκεια της μέρας, παροπλίζοντας την δημιουργική και εξελικτική δυνατότητα του ανθρώπου. Η προγραμματική λειτουργία του υποσυνείδητου στερεί ουσιαστικά τον άνθρωπο, από το να είναι ενεργός και παρεμβατικός στην ποιοτική, εκσυγχρονιστική και ανανεωτική του εξέλιξη.

Η συνεργασία συνειδητού και υποσυνείδητου, παρελκύει την ανώτερη συνεργασία που θα μπορούσαμε να έχουμε, αν συνδεότανε το ασυνείδητο με το συνειδητό. Η ανθρώπινη φύση απαιτεί ένα απίθανο έλεγχο του ανθρωπίνου σώματος που σήμερα στηρίζει το υποσυνείδητο, αλλά δεν είναι αδύνατο κάτι τέτοιο, αν πετύχουμε την συνεργασία ασυνείδητου και συνειδητού. Έχουν καταγραφεί μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα, πέραν της επίδρασης του υποσυνειδήτου, πράγμα που αποδεικνύει μια τέτοια σύνδεση ασυνειδήτου και συνειδητού. Ανακαλύψεις, ικανότητες και δεξιότητες υπερβαίνουν τα όρια λογικής και υποσυνειδήτου.

Η προοπτική αυτή προβαίνει αναγκαία και  χρειάζεται να ενεργοποιηθεί στον άνθρωπο, μια πιο συνειδητή λειτουργία του που μονο η αθωότητα της ιδέας και της κρίσης χωρίς προκατάλειψη μπορεί να πετύχει. Το παρελθόν στερεί από τον άνθρωπο την δυνατότητα να κρίνει με νέα μάτια κάτι που έχει μεν ξανασυμβεί,αλλά, παρουσιάζεται πλέον αλλαγμένο, με νέα μορφή και με άλλο προσδιορισμό. Μια αρνητική εμπειρία του παρελθόντος δεν είναι απαραίτητα αρνητική σε μια νέα διάσταση, καθώς νέα δεδομένα δίνουν μια βελτιωμένη κατάσταση με τις συνθήκες να δύνανται να  δημιουργούν θετικό πρόσημο. Η παγίωση σε θέσεις όταν αυτές αλλάζουν, δεν επιτρέπει στον εγκέφαλο να δει διαφορετικά την  ανανεωμένη αλήθεια και τον αναγκάζει να λειτουργήσει μηχανικά και συντηρητικά, δίχως να αποδέχεται την βελτιωμένη έκδοση.

Κι εδώ έχουμε το ανησυχητικό φαινόμενο όπου το παρόν,το τώρα, χάνει την υπόσταση του στον κόσμο και αποτελεί μερικό υποσύνολο του παρελθόντος, υποκείμενο σε αυτό χωρίς εξελικτική και ανανεωμένη μορφή. Μια φοβερή φυλακή του νου γεννιέται και ο άνθρωπος σαν αυτοματισμός παύει να έχει πνεύμα και διάνοια, αποκλείεται στο παρελθόν που έχει φύγει, απομονωμένος από το παρόν και το μέλλον. Απαγορεύουμε στον εγκέφαλο να σκέφτεται έτσι τον αναγκάζουμε να επαναλαμβάνει την παρωχημένη γνώση που οδηγεί στο τέλος της πνευματικής σκέψης και ελευθερίας.

Μόνος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της φυλακής είναι η επιστροφή στο παρόν. Σε ένα παρόν που έχει ξεπεράσει το παρωχημένο παρελθόν και αναζητά το μέλλον του, πέρα από τα γνωστά όρια. Ο ανθρώπινος νους δεν περιορίζεται από το παρελθοντικό χρόνο που έφυγε, ούτε γνωρίζει το μέλλον που έρχεται, γιατί δεν ξέρει τις νέες συνιστώσες του αύριο. Ζώντας στο παρόν και τις νέες συνθήκες που το διαμορφώνουν, μπορούμε να γίνουμε πάλι κύριοι του νου, του χρόνου και της ελευθερίας μας σε μακροπρόθεσμες εξελίξεις.

Ο περιορισμός του ανθρώπινου νου στο χθές, δεν θυμίζει τίποτα άλλο από μια θρησκευτική αντίληψη εγκλωβισμού της ελευθερίας σε ό,τι έφυγε και  όπου αυτός ο περιορισμός της είναι το αδιέξοδο της. Εδώ παίζει τον ρόλο του το υποσυνείδητο, η μεγάλη φυλακή του νού. Αυτή η φυλακή που παρεμποδίζει την ελευθερία του ανθρώπου στο παρόν του, μέσα από τις στοιχειωμένες καταστάσεις ενός κομπλεξικού και πρωτόγονου παρελθόντος, όπου η ανθρώπινη νόηση δεν μπορούσε να εννοήσει ανώτερα νοήματα, που πλέον μπορούν να γίνουν κατανοητά και γι αυτό προσβάσιμα.

Στη σύγχρονη εποχή μας ο  άνθρωπος, μπορούμε να πούμε ότι έχει απελευθερώσει τον νού του από τις σκοτεινές φυλακές του χθές, άρα, ποιός ο λόγος να ζει με τους νόμους αυτού του χθες; Κι εδώ εμφανίζεται ο ρόλος του μεγάλου ένοχου, του υποσυνείδητου. Ζούμε σε ένα προγραμματισμένο χρόνο και νου, από το ξεπερασμένο υποσυνείδητο που επαναλαμβάνει μονότονα, ό,τι ήδη ξέρει, αρνούμενο πεδία που δεν έχουν την λογική του σε νέες αλήθειες και γνώσεις. Η επιστήμη μετατρέπεται σε μια σκοτεινή παλαιολιθική θρησκεία που επιδιώκει την υποταγή του ανθρώπου στο χθές, αρνούμενη τα νέα δεδομένα. Μια προσαρμογή τεράτων, σε ένα χθες που έχει περάσει και αρνείται να δώσει την θέση του στο σήμερα που έχει σαφώς πολυπλοκότερες διαστάσεις.

Σε ένα σήμερα, που με όση ελευθερία διατυμπανίζουμε ότι έχουμε, δεν χωράει η νέα άποψη, τα νέα στοιχεία που διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα. Έχουμε την νέα Ιερά Εξέταση που διώκει ό,τι δεν συμφωνεί μαζί της και αποκηρύσσει τις νέες αλήθειες. Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτο το απαξιωτικό και οξειδωμένο χθές, αποτελεί ένα εμπόδιο για την αληθινή εξέλιξη της συνείδησης και του νού του ανθρώπου.

Με ποιό νου λειτουργούμε; Με το συνειδητό της δημιουργίας και του μέλλοντος, του τώρα και του παρόντος, ή με τον παγιωμένο αρτηριοσκληρωτικό υποσυνείδητο που αρνείται να ξεπεραστεί; Το δεύτερο έχει μια μεγάλη στρατιά ακολούθων, που το στηρίζει, αλλά το παρόν, έχει τους πρωτοπόρους του που ο χρόνος θα δικαιώσει.

Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος και “καταδικασμένος” να προχωρήσει και να εξελιχθεί στο ανώτερο όν που δημιουργήθηκε για να υπάρξει και μοιάζει να είναι έτοιμο να αποκαλυφθεί στο επόμενο στάδιο του. Κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό.Υπάρχει μόνο ένας μεγάλος “πόλεμος” του χθες με το σήμερα που έρχεται και θα έχει πολλούς “νεκρούς”.

Μια νέα αρχή βρίσκεται μπροστά μας και κανένα χθές δεν μπορεί να το ανατρέψει. Ή θα προχωρήσουμε μαζί του, ή θα αποκλειστούμε στο χθές που φεύγει.

Μόνη μας ελπίδα και δύναμη, παραμένει αυτό το απαξιωμένο συνειδητό: Μικρό μέρος στον ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά, με την ακατανίκητη δύναμη της δημιουργικότητας του,όσο και την ελευθερία της σκέψης, έχει ορισμένο πεπρωμένο του το αύριο.

Η ηλεκτρομαγνητική ενεργειακή υπόσταση του ανθρώπου, δεν έχει περιορισμούς. Κι όσοι τοίχοι ορθώνονται, γκρεμίζονται με όπλο την αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να κρατήσει κρυφή. Η επανάληψη ίδιων καταστάσεων στερεί από τον άνθρωπο το νέο και το παρόν.

Το υποσυνείδητο αιτία ψυχικών παθήσεων και θανάτου

Αυτό που αόριστα και γενικά αναζητά η επιστήμη, είναι η σχέση του υποσυνείδητου με τις ψυχικές παθήσεις όσο και με τον θάνατο. Ένας μεγάλος αριθμός ψυχικών παθήσεων οφείλεται στο υποσυνείδητο που αναμασάει συνέχεια το παρελθόν και δημιουργεί ψυχώσεις, ενώ επίσης οδηγεί στην γήρανση όσο και στον θάνατο, αφού ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στο χθές και όσα έχουν ήδη συμβεί, αποκλείοντας νέες προοπτικές.

Είναι το υπσυνείδητο που φαντασιώνει τον νου και την ψυχική υπόσταση του ανθρώπου με τραυματικές παθήσεις του εγώ, αφαιρώντας του την ενσυναίσθηση, την ουσιαστική του αντίληψη του συνεχώς αναδιαμορφούμενου περιβάλλοντος του. Κι έτσι αυξάνονται οι διαταραγμένες κοινωνικές σχέσεις, όσο και οι “ανάπηρες” συστημικές και διαπροσωπικές δεξιότητες. Ψυχαναγκασμοί και ιδεοληψίες, δημιουργούν αρνητικότητα και παθολογικό στρές, που βλάπτει σοβαρά την ψυχοσωματική μας ύπαρξη. Χάνεται η ελευθερία και η ανεξαρτησία της σκέψης και του νου, στην λήψη αποφάσεων μέσα από τα δεδομένα που υπαγορεύουν τις ενέργειες μας.

Αυξάνονται επίσης οι διαταραχές προσωπικότητας, καθώς, η ευάλωτη φύση του ανθρώπου, νοιώθει να απειλείται από το νέο και οχυρώνεται στο γνωστό, καταλήγωντας σε σειρά ψυχικών ασθενειών, αφού χάνεται η αντίληψη της αντικειμενικής πραγματικότητας, με την ανάλογη αύξηση βίας και επιθετικών δράσεων. Ο άνθρωπος μοιάζει να ζει σε μια λογική ψευδαίσθηση που οδηγεί σε ανάλογες ψυχώσεις όσο και την παραφροσύνη, συχνό φαινόμενο της εποχής μας, ακόμη και τον μαρασμό και τον φυσικό θάνατο που επιταχύνεται από την έλλειψη δημιουργίας και συμμετοχής στο παρόν.

Δημιουργείται ακόμη αυτό που η ψυχολογία αποκαλεί υποσυνείδητο άγχος, αν και δεν έχει βρεθεί ακόμη η προέλευση του. Έχει ωστόσο γνωστή αιτία, την πληθώρα των υποσυνείδητων αρχείων γνώσης, που αναγκάζουν τον άνθρωπο να έχει μια κτηνώδη, όσο και προκαταλειμένη φύση, που τυφλώνει τον συνειδητό του νου.  Γι' αυτό χρειάζεται απαραίτητα, μια ενδοσκόπηση και εργασία, ώστε να αφαιρεθούν τα “σκουπίδια” της προκατάληψης από την γνώση του παρελθόντος, ελευθερώνοντας το συνειδητό, όσο και του νου του ανθρώπου. Το υποσυνείδητο άγχος αποτελεί την συσσώρευση των υποχρεωτικών πληροφοριών του νου στο υποσυνείδητο με άχρηστα στοιχεία του παρελθόντος που δεν ισχύουν υποχρεωτικά για το παρόν και το μέλλον, όπως πολλες αλήθειες που αποδείχθηκαν λάθος, από την έρευνα της επιστήμης και τις νεότερες τεχνολογίες. Αναγκάζεται ο άνθρωπος να ζει με καταπιεσμένα συναισθήματα, απωθημένα, ενοχές και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, που τον οδηγούν σε καταπιεσμένη ψυχοπάθεια, που εκδηλώνονται με επικίνδυνα για την υγεία του συμπτώματα οργανικών διαταραχών. Θλίψη, μελαγχολία, θυμός, απογοήτευση, μοναξιά και άλλα συναισθήματα, τον παγιδεύουν στην φυλακή του υποσυνείδητου.

Αυτό το άγχος μεγαλώνει μέσα σε κάθε άνθρωπο για χρόνια και έχει τις ανάλογες εκδηλώσεις, εις βάρος της ψυχοσωματικής του υγείας. Αιτία του η άρνηση ατομικής ύπαρξης και υπόστασης λόγω του υποσυνειδήτου, που τον αναγκάζει να έχει μια συλλογική συνείδηση άγχους. Αναγκάζει τον άνθρωπο να νοιώθει ένοχος για το παρελθόν, ένα συλλογικό παρελθόν, όπου δεν συμμετείχε και δεν εξέφρασε άποψη, καθορίζοντας το μέλλον του, εμποδίζοντας τον να οραματιστεί και να επιθυμήσει. Δημιουργεί έτσι μια χαμηλή αυτοεκτίμηση κι ένα πειθήνιο όν, που φοβάται και εξαρτάται από την παρελθοντική γνώση. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται συγχρόνως αντιδραστικός και υποτακτικός . Ο μεγάλος περιορισμός στον σύγχρονο άνθρωπο είναι το υποσυνείδητο του, που τον εγκαθιστά σε ένα καταπιεσμένο, αυστηρό, στερητικό και πολυφοβικό περιβάλλον, μια φυλακή του νού. Ζει με υποθετικές κι όχι πραγματικές σχέσεις με τον κόσμο γύρω του, ενοχοποιώντας ακόμη και την ελεύθερη σκέψη. Με τον φόβο που υποβόσκει στο υποσυνείδητο, ο άνθρωπος υπονομεύει κάθε εσωτερική του ανάγκη και έκφραση, αμφισβητώντας ουσιαστικά τον εαυτό του και κάνοντας τον υποτελή σε ένα χτές που έχει ήδη φύγει, στερώντας του την ελπίδα και το όνειρο της ευτυχίας του που τον ζωοποιεί.

Και φυσικά ό,τι γίνεται πεποίθηση στον άνθρωπο, αυτό και καταγράφεται στο υποσυνείδητο. Εδώ ανοίγει ένα άλλο μεγάλο θέμα, η βιολογία της πεποίθησης όπου οι πεποιθήσεις, τα πιστεύω τα οποία υποσυνείδητα εγγράφονται στον εγκέφαλο, γίνονται τελικά πράξη. Η δουλειά του μυαλού είναι να δημιουργεί συνοχή μεταξύ των πεποιθήσεών και της πραγματικότητάς μας. Η φυσική έκφραση είναι το αποτέλεσμα του προγράμματος του μυαλού. Το πρόγραμμα έρχεται πρώτο και η φυσική έκφραση και έκβαση ακολουθεί. Και αυτό σε ολα τα επίπεδα της ύπαρξής μας, τη φυσιολογία μας και τον ψυχισμό μας. Ας μην απορρούμε λοιπόν για την πληθώρα τόσων ψυχοσωματικών ασθενειών.

Στην υπάρχουσα ψυχολογία και ψυχανάλυση, είναι ξεκάθαρο κι ας μην γίνεται παραδεκτό, ότι το υποσυνείδητο έχει μια συγκεχυμένη γνώση,που επηρεάζει καθοριστικά την προσωπικότητα του ανθρώπου. Κι αυτό δεν παραξενεύει, δεν φοβίζει την επιστήμη, αν και θα έπρεπε. Ένας πολυμηχανισμός που βρίσκεται σε σύγχιση και ορίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα, μένει ανεξερεύνητος και ανεξέλεγκτος. Κι αυτός ο μηχανισμός αποτελεί τμήμα της εξελισσόμενης ψυχής μας, με τον ανάλογο ανασταλτικό του ρόλο. Με τον νου να διαχειρίζεται αυτή την συγκεχυμένη γνώση κατά βόυληση, αφού η μνήμη του, προέρχεται και καθοδηγείται από το υποσυνείδητο. Και φυσικά συνήθως, βιώνουμε άσχημες καταστάσεις συνειδητότητας από τα δεδομένα του υποσυνειδήτου, δημιουργώντας στον εαυτό μας νοσηρές ψυχώσεις, που προέρχονται από την μνήμη του υποσυνειδήτου.

Πως μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό; Με το να ανακτήσουμε τον έλεγχο του νου και του εαυτού μας, επαναλειτουργώντας την συνείδηση μας, απελευθερώνοντας την στο παρόν. Πρέπει να γίνουμε λειτουργικότεροι και να αναζητήσουμε τις πραγματικές μας προθέσεις και σύνδεση με το εσωτερικό εγώ μας, την ιδιόρυθμη προσωπικότητα μας, αντί να στηριζόμαστε στην παγιωμένη στερεότυπη γνώση του υποσυνειδήτου. Να επανακτήσουμε τον έλεγχο της συνείδησης μας, ώστε να διαχειριστούμε νηφάλιοι ό,τι μας απασχολεί με εμπιστοσύνη στην κρίση μας και τον εαυτό μας. Πρέπει να επαναξιολογήσουμε τον εαυτό μας και τις σκέψεις μας, να απομακρύνουμε τον υποσυνείδητο αυτοματισμό για να επανεκτιμήσουμε όλα όσα μας περιβάλλουν. Να ξαναανακαλύψουμε τον συνειδητό έλεγχο του παρόντος.

Η φιλοσοφική αποκάλυψη για το ρόλο του συνειδητού και του υποσυνείδητου

Η αναγνώριση της φιλοσοφικής διάστασης των νόμων της φύσης, όσο και η ενεργειακή υπόσταση της πνευματικής λειτουργίας, δίνει μια νέα οπτική στο θέμα της συνειδητότητας του ανθρώπου και στην τριπλή του φύση, συνειδητό, υποσυνείδητο και ασυνείδητο. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις που κάποτε ήταν ένα ιδεολογικό πεδίο, πέραν των αποδείξεων της σύγχρονης επιστήμης, έρχονται να υποστηρίξουν τον περίεργο ρόλο του υποσυνειδήτου στην νοητική φύση του ανθρώπου. Κι ενώ μέχρι τώρα θεωρούνταν πνευματικής μορφής κουλτούρα και ανήκε στην σφαίρα της λογοτεχνικής διανόησης, ξαφνικά, αποκαλύπτεται ότι έχει άμεση σχέση με τα πραγματικά δρώμενα στην ζωή μας, όπως διαπιστώνει η κβαντική, η ψυχολογία αλλά και άλλες σύγχρονες επιστήμες.

Αποκαλύπτεται λοιπόν, ότι η φιλοσοφία έχει μια ρεαλιστική και πρακτική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, ακόμη και στον νού και στην εγκεφαλική μας λειτουργία. Ούτως ή άλλως, η φιλοσοφία ζωής που έχει ο καθένας, καθορίζει και την στάση του στην κοινωνία και την εξελικτική διαδικασία του κόσμου μας. Αντικατοπτρίζει θέσεις, ιδέες και πράξεις, που ερμηνεύουν την νοητική μας κατάσταση, ενώ συμμετέχει στην καθημερινότητα μας, μέσα από τις αξίες, τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις μας, όπως δρούμε, όσο και την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Γι αυτό και οι βασικές φιλοσοφικές θέσεις, σκέψεις, συναισθήματα υπάρχουν συγχρόνως στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο, πράγμα που διευκολύνει την λειτουργία της συνείδησης περισσότερο. Και τότε, τα κύρια ερωτήματα, “ποιός είμαι;” “που βρίσκομαι;” και “τι κάνω;” μπορούν να κρατούν συνειδητοποιημένο και ενεργά συνειδητό τον άνθρωπο, αποφεύγοντας την παγίδα του μηχανικού υποσυνειδήτου. Κι όταν κάποιος έχει τέτοια ερωτήματα, δεν μπορεί παρά να είναι συνειδητός και ενεργός στην δημιουργική ικανότητα του συνειδητού του. Όσο έχουμε τέτοια ερωτήματα,  μπορούμε να λειτουργούμε συνειδητά ενώ αν τα αγνοούμε, κινδυνεύουμε να λειτουργούμε μηχανικά και με κύριο ρόλο στη ζωή μας το υποσυνείδητο. Βέβαια, ο ρόλος των συναισθημάτων γίνεται διφορούμενος, καθώς, λόγω του άγχους και της ρουτίνας, αποδομεί την συνειδητή μας έκφραση και πραγματικότητα απομακρύνοντάς μας από τα τρία βασικά ερωτήματα ζωής που προαναφέραμε.

Όταν κανείς ασχολείται με μακροπρόθεσμα σχέδια ζωής, απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το ιδιαίτερα σημαντικό τώρα, το οποίο ενεργοποιεί την συνειδητή μας υπόσταση. Ο κύκλος μεγάλων στόχων και ενεργειών για την επίτευξη τους, με την επανάληψη τους σε καθημερινή βάση, σε συνδυασμό με το άγχος δημιουργεί μεγαλύτερες αποστάσεις με το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μας.

Διαπιστώνουμε έτσι ότι ενώ η παιδική αθωότητα μπορεί να διατηρήσει επαφή με το συνειδητό μας πεδίο, ο προβληματισμός για ό,τι ζούμε, αναπτύσει ένα περιθώριο για το  αν μπορούμε να μην  δεχόμαστε αξίες και σταθερές ως δεδομένα, αλλά, να τα ανανεώνουμε τακτικά. Μια διαρκή επαφή με την αίσθηση της αγάπης, της αναζήτησης ποιοτικών σκοπών στη ζωή, επίσης κρατούν συνειδητό τον εγκέφαλο και αποφεύγεται η υποσυνείδητη λειτουργία, που μετατρέπει σε υπνοβάτη της ζωής τον άνθρωπο.

Η φιλοσοφία, δύναται να είναι ένα καθοριστικό εργαλείο, για την συνεχή επαφή με την πραγματικότητα που αλλάζει διαρκώς γύρω μας και τον διαχωρισμό συνειδητού - υποσυνείδητου. Όταν υπάρχει αλλαγή στο πως βλέπουμε τον κόσμο και ό,τι ζούμε, όταν προστίθενται στοιχεία περιγραφής της καθημερινότητας μας, χωρίς μηχανική καταγραφή, αλλά, με φιλοσοφική διάθεση, τότε το συνειδητό είναι παρόν!

Μην ξεχνάμε, ότι είναι το μόνο που μπορεί να δημιουργήσει, γι'αυτό πρέπει να το εξασκούμε στην δημιουργικότητα, με την φιλοσοφία, τουλάχιστον, για βελτίωση και εξευγενισμό των συνθηκών του περιβάλλοντος της ζωής μας. Έτσι δεν έχουμε και ένα αφηρημένο απροσδιόριστο και ασαφές εγώ, αλλά ένα αναπροσαρμοζόμενο εαυτό και προσωπικότητα, που μένει ζωντανός και δημιουργικός, άρα, συνειδητός. Η φιλοσοφία εξ άλλου, αποτελεί μια κοινωνική συνείδηση που οφείλει να εξελίσσεται με τον χρόνο και όσο παραμένει ενεργή στο τώρα, τόσο λειτουργούμε κι εμείς περισσότερο συνειδητά. Την βλέπουμε να εκφράζεται με το είναι μας και την γνώση, στην σχέση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο, όσο και με την πρόοδο του κόσμου μας.

Από την αρχαιότητα η συνείδηση αποτελούσε πεδίο φιλοσοφικών στοχασμών και προβληματισμών, αλλά σήμερα, η ψυχολογία και η νευροεπιστήμη, που ασχολείται με τον εγκέφαλο και την συνείδηση του ανθρώπου, ξαναδίνουν στον φιλοσοφικό στοχασμό ένα χώρο που η έρευνα και οι μελέτες, κάνουν πιο πρακτικά προσδιοριστέο από ό,τι παλιότερα. Γι αυτό το θέμα του συνειδητού, γίνεται πλέον θέμα επιστημονικής έρευνας με την βοήθεια της φιλοσοφίας. Η ανωτερότητα της σκέψης και της ιδέας από την ύλη, αποδεικνύει την φιλοσοφική υπόσταση του ανθρώπου και του άμεσου συνειδητού του, που ζει τον ενεργό χρόνο του παρόντος, χώρο που διαπραγματεύεται κατά βάση και κατά το πλείστον το συνειδητό μας μέρος του εγκεφάλου.

Φυσικά και το υποσυνείδητο, απασχολεί την φιλοσοφία, με τον αρνητικό ρόλο του, όπου μέσω ψυχοσωματικών διαδικασιών, επηρεάζει και καθοδηγεί την σκέψη και την συμπεριφορά μας, χωρίς να υπάρχει η πρέπουσα συνειδητότητα σε αυτή την διαδικασία. Το υποσυνείδητο κρατά ένα μηχανικό εαυτό παρόντα, όταν ήδη υπάρχει ο ενεργός και ζωντανός μας εαυτός που ζει το παρόν. Αφορούν φυσικά, αναπάντητα ερωτηματικά, πληγές και θετικά και αρνητικά συναισθήματα, που μας επηρεάζουν καθοριστικά, με αρχέτυπα και πρότυπα που δεν χωράνε στον ευέλικτο τωρινό μας εαυτό και αποδεικνύουν την μεγάλη ανάγκη, για να αφοπλίσουμε το υποσυνείδητο σε σχέση με τον ενεργότερο ρόλο του συνειδητού.

Πώς μπορούμε να περιορίσουμε το υποσυνείδητο και να πετύχουμε μεγαλύτερη σύνδεση συνειδητου - ασυνειδήτου;

Μέσα από αυτή την μελέτη πάνω στο διαχωρισμό συνειδητού και υποσυνείδητου, έρχεται η ώρα να δουμε την ανάγκη διαχωρισμού υποσυνείδητου και συνειδητού από τον σημερινό άνθρωπο, καθώς η πληθώρα των υποσυνείδητων γνώσεων και δεδομένων του, τον αποκλείει από την συνειδητή συμμετοχή του στο σήμερα και στο τώρα του. Επίσης πρέπει να δούμε την μεγάλη αντίφαση μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου, όπου,  το συνειδητό έχει την άμεση επαφή με την πραγματικότητα και την δημιουργική ικανότητα και έχει μεγαλύτερο ρόλο και δύναμη αν και είναι μικρότερο από το υποσυνείδητο, αφού καθορίζει καταστάσεις όταν το υποσυνείδητο απλά μεταφέρει εμπειρίες και προκαταλήψεις του παρελθόντος στην ενεργό καθημερινή μας δράση δημιουργώντας ίδια μοτίβα συμπεριφορών, καταστάσεων, διάθεσης και στάσης ζωής. Δεν είναι απαραίτητο το υποσυνείδητο να ελέγχει το παρόν. Και τότε πρέπει να εξερευνήσουμε το ρόλο του ασυνείδητου, σε συνεργασία με το συνειδητό, σε μια δύσκολη συμβίωση και συνεργασία.

Με τα τρία αυτά ερωτήματα στο παρόν “ποιος είμαι, που βρίσκομαι, τί κάνω”  καταφέρνουμε να συντονιζόμαστε στο τώρα με τα διάφορα συστήματα, οικογενειακά, κοινωνικά, εργασιακά κτλ, καθώς διαφοροποιούμε συνειδητά και με διάκριση τη συμπεριφορά μας οριοθετώντας την στις παρούσες συνθήκες, ώστε να πετυχαίνουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Τα ερωτήματα εκτός από ένα βαθύ και μακροπρόθεσμο νόημα είναι μια πρακτική τακτική που μπορούμε να ακολουθούμε, καθώς στο παρόν, απαντάει και στον συγκεκριμένο ρόλο που έχουμε εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα τώρα είμαι ο επαγγελματίας, ο γονιός ή ο συνάδελφος και όλοι αυτοί οι ρόλοι διακατέχονται και από μια άλλη ποιότητα έκφασης συμπεριφορικής που αρμόζει στην περίπτωση. Στο συνειδητό τώρα δεν χωράει το παρελθόν, η στιγμή είναι μοναδική με τα δικά της δεδομένα τα οποία εμείς οφείλουμε να επεξεργαστούμε με καθαρή ματιά, χωρίς σκιές και  προκαταλήψεις από ένα διαφορετικό παρελθόν. Ούτως ή άλλως, το υποσυνείδητο, λόγω αυτής της μηχανικής του εφαρμογής, δεν ελέγχεται από την ανθρώπινη σκέψη, άρα, αυτό μπορεί να είναι και η λύση, για τον διαχωρισμό υποσυνείδητου- συνειδητού, αν θυμηθούμε το “Σκέφτομαι άρα υπάρχω” του Ντεκάρτ, όπου αποκαλύπτεται αυτή η μεγάλη αλήθεια: Όταν σκεφτόμαστε, υπάρχουμε, στον συνειδητό χώρο, και μακρυά από το υποσυνείδητο. Εκεί έχουμε και μια υπενθύμιση του ασυνείδητου, που είναι η αιώνια ύπαρξη μας, εξ αρχής χρόνου και χωρίς όρια, γι αυτό όντως, πρέπει κάποτε να βρούμε τον τρόπο να ξεπεράσουμε την “βαρύτητα” του υποσυνείδητου.

Σκεφτόμενος ο άνθρωπος, ζει μια συνειδητή πραγματικότητα, την οποία ελέγχει ο ίδιος και δεν ανακτά από το υποσυνείδητο, παρά μόνο μπορεί να την εγκλωβίσει αν συνδυαστεί με παρελθοντικά και θετικά ή αρνητικά γεγονότα, που το συναίσθημα θα συνδέσει και απομονώσει στις εντολές του υποσυνείδητου. Έτσι βιώνουμε μια το λιγότερο άτυχη αποξένωση από τον αληθινό κόσμο γύρω μας, του παρόντος, ξαναγυρνώντας στον παρελθοντικό πύργο εγκλεισμού του υποσυνειδήτου, ακόμη και αν πρόκειται για μια προστατευτική και αμυντική λειτουργία του οργανισμού μας.

Καταλήγουμε, σε αυτό το στάδιο, να αναγνωρίσουμε ότι η σκέψη και το παρόν, είναι τα μοναδικά σημεία όπου ο άνθρωπος, μπορεί να πρωταγωνιστήσει και να απομακρυνθεί από το υποσυνείδητο του. Η προσωπική οπτική όσο και συνείδηση, η υπόσταση κάθε ανθρώπου, εμφανίζεται έτσι ως απειλή στο υποσυνείδητο, ενώ είναι ακριβώς ο προορισμός του, ως μοναδικό ον που είναι ο καθένας μας. Πρέπει λοιπόν, να αναζητήσουμε την προστασία του ασυνειδήτου, που προυπάρχει, αφού είναι ολοκληρωμένο και ακέραιο, αν μπορέσουμε να το προσεγγίσουμε. Η μοναδική υπόσταση του καθενός, δίνει το περιθώριο της συνύπαρξης άπειρων σκέψεων, άπειρων ανθρώπων, που δεν πρέπει να φοβίζει το περιθώριο του κλειστού κόσμου όπου όλοι ζούμε. Μπορούμε να είμαστε στον ίδιο κόσμο και να έχουμε ο καθένας το προσωπικό ιδεατό όλον μέσα του.

Η παρουσία του ασυνειδήτου εδώ είναι σωτήρια, αν μπορουμε να το φέρουμε σε πραγματικό χρόνο. Αυτό μόνο μπορεί να βοηθήσει την πρόοδο του ανθρώπου αλλά και την απελευθέρωση του συνειδητού από το υποσυνείδητο, αφού υφίσταται πέραν της περιορισμένης γνώσης του υποσυνειδήτου και δύναται να εκφραστεί από το συνειδητό χωρίς φόβο και πάθος όπως πολύ σωστά λέμε. Αυτό γιατί ο φόβος και το πάθος, προέρχονται από το υποσυνείδητο που τα εκφράζει.

Μπορεί κάλλιστα το ασυνείδητο να αποσυνδέσει τον συνειδητό νου, από το υποσυνείδητο, αν λειτουργήσει ενεργά, με σκέψη και στοχασμό πάνω σε ό,τι παρουσιάζεται,χωρίς την ανακλαστική και μηχανική χρήση που επιφέρει το υποσυνείδητο. Η τριπλή αυτή υπόσταση του νου, ασυνείδητο, υποσυνείδητο και συνειδητό πρέπει να γίνεται διακριτή και να εφαρμόζεται ανάλογα και με γνώση.

Πρέπει να μπορούμε να εξορκίζουμε τα φαντάσματα του υποσυνειδήτου, με την φωτεινή πλευρά του ασυνείδητου και του συνειδητού, που μόνο αυτά μπορούν να ενεργούν στο τώρα, το μοναδικό χρόνο που ενεργούμε ως άτομα, με την κατάλληλη διάκριση. Πρέπει να ξεφεύγουμε από το ήδη γνωστό και να επιτρέπουμε να δημιουργείται μια νέα πραγματικότητα, με την γνώση, αλλά και την ιδιαιτερότητα του τώρα.

Είναι αυτός ο χρόνος του τώρα που ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί όπως προείπαμε, άρα και να μεταλλάσει ό,τι ξέρει σε αυτό που χρειάζεται ο νέος χρόνος του παρόντος, όπως διαμορφώνεται με τις νέες συνθήκες, που δεν είναι απαραίτητο να απεικονίζουν ό,τι ήδη ξέρουμε. Ένας εξασκημένος νους, που έχει την ανάλογη επαφή με το περιβάλλον του αποτινάζει ό,τι ξέρει, (έν οίδα ότι ουδέν οίδα) κρατά την ουσία και δημιουργεί νέες πραγματικότητες, βλέποντας με καινούργια μάτια ό,τι υπάρχει γύρω του. Η αντίληψη και η σκέψη, γίνονται εργαλεία απεγκλωβισμού του συνειδητού και διαμορφώνουν νέα πεδία εφαρμογής της γνώσης με νέα δεδομένα και συνθήκες εφαρμογής.

Κι αυτό είναι το μέλλον του ανθρώπου, αυτός είναι ο επόμενος θαυμαστός καινούργιος κόσμος, που δεν κουβαλάει λάθη και φυλακές του παρελθόντος. Ο νούς και ο υλικός κόσμος που ζούμε, μπαίνουν σε νέες μορφές συνεργασίας, αναγκάζοντας την εμφάνιση νέων συνδυασμών, που περιλαμβάνουν πολυπλοκότερες συνδέσεις γνώσης από ό,τι υπήρχαν στο παρελθόν. Ζούμε σε δυο κόσμους, ένας που πέρασε και έναν που έρχεται, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το νέο που εκτείνεται μπροστά μας.  Πρέπει να αποτρέψουμε την επανεμφάνιση παλιότερων λογικών και καταστάσεων, που αποτρέπουν νέους συνδυασμούς ώστε να βίωνουμε νέες πραγματικότητες. Κι αυτό απαιτεί μια συνεχή εγρήγορση συνειδητότητας, που μόνο με συνεχή άσκηση του ανθρώπινου νου μπορεί να γίνει. Ποιός είμαι εγώ, που βρίσκομαι τώρα σε αυτόν τον χρόνο και τι κάνω, με ενέργειες που με οδηγούν στην επόμενη φάση της ύπαρξης μου.

 Με την νοητική και συνειδητή σκέψη, ο άνθρωπος, μπορεί να ξεφύγει του υποσυνειδήτου, που έχει άμεση εφαρμογή στην υλική του υπόσταση, ενω και το ασυνείδητο εγώ του, πραγματώνει την σχέση του με την νοητή ουσία του.  Η υλική φύση ζει σε ένα συγκεκριμένο χώρο, ενώ το ασυνείδητο και η νόηση, έχουν ένα ευρύτερο πεδίο ανάπτυξης και εξέλιξης, αφού δεν  περιορίζονται και μπορούν να εξασκήσουν την νοητική ιδέα και σκέψη καλύτερα. Και φυσικά, αυτό είναι το μέλλον του ανθρώπου. Όπως προείπαμε, το υποσυνείδητο, βιώνει φόρμες καταστάσεων όπου όλα τυποποιούνται και επαναλαμβάνονται. Αυτό είναι αντίθετο με την ζωή και εμποδίζει την ελευθερία του χρόνου προς τα εμπρός, αφού το καθιστά υπόλογο και ακόλουθο του ό,τι έχει ήδη συμβεί. Το υποσυνείδητο  επαναλαμβάνει ενώ το συνειδητό ζει νέο κάθε χρόνο που είναι μπροστά, με την ικανότητα της δημιουργικής του φύσης. Αυτό υπάγεται στην υπερλογική της αιωνιότητας, του ασυνειδήτου, όπου τίποτα δεν είναι ίδιο, υπάρχει εξέλιξη και αυτό καλείται νέο στάδιο εξέλιξης που δεν υπόκειται στη λογική του παρελθόντος.

Είναι καιρός ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από την φυλακή του υποσυνείδητου. Η θεραπεία που αναζητεί η ψυχολογία έχει έναν παρόμοιο στόχο: Να θεραπεύσει την τραυματισμένη προσωπικότητα του ανθρώπου από τις ανάλογες φυλακές και περιορισμούς του υποσυνειδήτου.

Αλλάζοντας περιβάλλον: Μέσα και έξω μας έχουμε σχέση ασυνείδητου και συνειδητού 

 Έχει αποδειχτεί επιστημονικά και είναι πλέον νόμος ότι το περιβάλλον όχι μόνο είναι σημαντικότατος παράγοντας ανάπτυξης του συστήματος αλλά είναι αυτό που ελέγχει μέχρι και επιβάλλεται στο σύστημα. Σε πειράματα του Μπρους Λίπτον με κύτταρα αποδεικνύεται ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή όποιον τύπου κυττάρου κι αν έβαζε σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, αυτό το κύτταρο, ό,τι κι αν ήταν, γίνονταν ίδιο με τα κύτταρα του περιβάλλοντός του. Το πεδίο είναι αυτό που δημιουργεί την ύλη. Ακόμη και στη κβαντική, μια πλήρης περιγραφή ενός κβαντικού συστήματος απαιτεί τη συμπερίληψη του περιβάλλοντος. Η πλήρης περιγραφή του προκύπτοντος συνδυασμένου συστήματος απαιτεί στη συνέχεια τη συμπερίληψη του περιβάλλοντός του, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα ένα νέο σύστημα που μπορεί να περιγραφεί πλήρως μόνο εάν συμπεριληφθεί το περιβάλλον του και ούτω καθεξής.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ενσωμάτωσης είναι η κατάσταση ολόκληρου του σύμπαντος. Το ίδιο ισχύει και με τις οικογένειες, την κοινωνία και όλα από τα πιο μικρά εως τα πιο μεγάλα συστήματα. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών και οι δυναμικές μεταξύ τους είναι πολύ συγκεκριμένες με αποτέλεσμα τα νεότερα μέλη να παίρνουν και να “κληρονομούν” ιδιότητες του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν. Στην ουσία δεν τις κληρονομούν αλλά το περιβάλλον το ίδιο βρίσκεται σε κβαντωμένη κατάσταση όπως και οι σχέσεις των μελών τους κβαντωμένες σε ίδια μοτίβα συμπεριφορικά, τρόπου σκέψης κτλ. Εδώ όλα είναι σχεδόν προβλέψιμα. Επομένως, βλέπουμε την μεγάλη επιρροή του περιβάλλοντος στο οποίο ζει και διαμορφώνεται κάποιος όπου εκεί ακριβώς δημιουργείται και το υποσυνείδητο στα πρώτα χρόνια της ζωής του ατόμου.

Αν πειραματικά βγάζαμε έναν άνθρωπο από το περιβάλλον του, από όλα τα γνωστά και οικεία πράγματα που τον πλαισιώνουν, τότε πραγματικά ίσως παρατηρούσαμε ότι το άτομο αυτό δεν θα ήξερε τι να κάνει, θα ένοιωθε τρομερά άβολα, θα έπρεπε να εφαρμόσει έναν άλλον εαυτό εντελώς διαφορετικό. Κάποιοι ίσως να μην άντεχαν την πρόκληση. Η νέα αυτήν έκδοση του εαυτού θα προέρχονταν σίγουρα από το ασυνείδητο, τον ανώτερο εαυτό του. Εκεί θα βλέπαμε μια αυθεντικότητα, μια μοναδικότητα που πηγάζει από βαθιά, χωρίς επιρροές αλλά με μια αντίληψη οξεία, που ξεπερνά τον αυτόματο πιλότο στα οικεία και ασφαλή δεδομένα ενός κλειστού περιβαλλοντικού πεδίου. Εδώ μπορούμε να αντιληφθούμε περισσότερο τις έννοιες μέσω της νοηματοδότησης των κλειστών και ανοιχτών συστημάτων. Ένα κλειστό σύστημα, όπως το υποσυνείδητο, δεν δύναται να ανταλλάξει πληροφορία και να αλληλεπιδράσει με εξωτερικά ερεθίσματα, είναι απομονωμένο, σε αντίθεση με ένα ανοιχτό σύστημα όπου μπορεί και γίνεται ανταλλαγή πληροφοριών με δυνάμεις από εξωτερικά συστήματα όπως το ασυνείδητο σε συνεργασία με το συνειδητό. Και όπως ξέρουμε πλέον, το ασυνείδητο αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπου και αυτό είναι που δύναται να επικοινωνήσει με το όλον. (βλ. “Φως η άγνωστη δύναμη του ανθρώπου”)

Αν λοιπόν ο άνθρωπος μπορεί να βγαίνει από τα ορισμένα από το υποσυνείδητο περιβάλλοντά του έχει την δυνατότητα να επαναφέρει την σχέση ασυνείδητου και συνειδητού, αφού το υποσυνείδητο χάνει τον γνωστό χώρο όπου επαναλαμβάνει τα όσα γνωρίζει. Στην αρχαιότητα, σε όλο τον κόσμο, ένας νέος άνθρωπος περνούσε μια διαδικασία μύησης, για να βρει τον εαυτό του που περιλάμβανε αυτό ακριβώς το πράγμα: Έβγαινε από τα περιβάλλοντα του και έμενε μόνος, προκειμένου να βρει την ταυτότητα του και να γίνει ένας πραγματικά νέος άνθρωπος. Αυτό μπορεί να γίνει ακόμη και νοητικά, δηλαδή ο άνθρωπος να μπαίνει με το νου του σε μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει χρόνος, περιβάλλον, αλληλεπίδραση με το γνωστό. Τότε μένει μόνος του με τον αυθεντικό του εαυτό και αυτόν ενισχύει.

    Αυτό είναι το μέλλον του ανθρώπου και πρέπει να οριοθετήσουμε ξανά τις νεώτερες διαστάσεις της ανθρώπινης υπόστασης και του ρόλου του στον κόσμο μας, όσο και σε μακροκοσμικά μεγέθη ενός σύμπαντος που επίσης αναπτύσσεται και εξελίσσεται.

Ο ανώτερος εαυτός μας είναι το ασυνείδητο. Ο άνθρωπος έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μέσα του, που έρχεται στην ζωή με την άγνοια της και οδεύει προς την πλήρη εφαρμογή της πάνω του, ολοκληρώνοντας την ύπαρξη του.Το ασυνείδητο είναι η μη συνείδηση αυτής της ανώτερης φύσης μας. Όπως διατύπωσε ο Κάρλ Γιούνγκ ο ανώριμος εαυτός που γνωρίζουμε είναι στα όρια του συνειδητού μας, ενώ ο εσωτερικός και ανώτερος εαυτός μας, εμπεριέχεται στο ασυνείδητο. Εκεί υπάρχει και η προσωπικότητα του ανθρώπου, που καθορίζεται από αυτή την ύπαρξη του ανώτερου εαυτού. Είναι η τέλεια απόδοση της ανθρώπινης υπόστασης, που η μερική λογική μας δεν μπορεί ακόμη να εννοήσει, αφού περιλαμβάνει πολύ ανώτερες έννοιες από αυτές που γνωρίζουμε, σαν μερικές και λογικές που είναι. Και όχι μόνο ανώτερες έννοιες, αλλά και την ανώτερη μορφή όσων ξέρουμε ή μαθαίνουμε στην ζωή. Η θέση μας στον κόσμο, καθορίζεται από την προσωπικότητα και ιδιαιτερότητα που έχουμε. Η μοναδικότητα του καθενός. Όσο δεν την γνωρίζουμε τόσο θα την αναζητούμε, μέσα και έξω μας. Όταν την γνωρίσει ο άνθρωπος, τότε είναι πλήρης.

Στην ζωή ο άνθρωπος έχει χαμηλούς και υψηλούς στόχους.Να επιβιώσει, να κοινωνικοποιηθεί να ζήσει,αλλά και να βρει την θέση του σ'αυτό τον κόσμο και στην ανθρωπότητα. Στην ανώτερη υπόσταση του,εκεί που υπάρχει μέσα στο ασυνείδητο, είναι γνωστά όλα αυτά που εδώ μαθαίνουμε και αναγνωρίζουμε με το πέρασμα του χρόνου. Υπάρχει μέσα μας η σύνδεση με το ασυνείδητο και τον ανώτερο εαυτό μας, που εμποδίζει το υποσυνείδητο. Αν το παρακάμψουμε, τότε θα επικοινωνούμε στο τώρα,το συνειδητό μας χώρο, με το ασυνείδητο. Το χρονικό και μερικό εγώ που βιώνουμε, ανήκει στον ευρύτερο εαυτό μας, που είναι στο ασυνείδητο. Άρα, ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να συνδεθεί ο πρσωρινός και μερικός εαυτός μας, το εδώ εγώ, με τον ανώτερο, το είναι μας, στο ασυνείδητο. Διαισθητικά, ή με άλλο τρόπο, υπάρχει αυτή η σύνδεση, αλλά, λόγω της λογικής, δεν είναι πάντα δυνατή ή λογική. Η σωματική αδυναμία του ανθρώπου, οι φοβοί του, η σχετικότητα του με την συνεχώς αναμορφούμενη ανθρωπότητα, δεν έχει καμία σχέση με τον ολοκληρωμένο αιώνιο ανώτερο εαυτό μας. Γι αυτό υπάρχει μερική κι όχι ολοκληρωμένη επικοινωνία συνειδητού και ασυνειδήτου.

Εξ άλλου ο ανώτερος εαυτό μας, έχει μια εντελώς διαφορετική μορφή και υπόσταση από το γήινο υλικό μας σώμα, που κατά πάσα πιθανότητα, θα τάραζε την λογική μας, αν το αντιλαμβανόμασταν. Ωστόσο, πως μπορεί το μερικό και υπο εξέλιξη, να συγκριθεί με το αιώνιο και τέλειο; Έχουμε το είναι της ύπαρξης μας στο ασυνείδητο και το γίγνεσθαι στο συνειδητό, αυτά τα δυο απέχουν πολύ για να συνδεθούν εύκολα.

Η συνείδηση του ανθρώπου του 21ου αιώνα, με την τεχνολογία και την εξέλιξη του πνεύματος του, μπορεί πια να εκφράσει και αναγνωρίσει το ασυνείδητο, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει τους προηγουμενους αιώνες. Κι αυτό είναι το μέλλον της επιστήμης και του ανθρώπου, η σύνδεση ασυνειδήτου με το συνειδητό, γιατί αυτό θα του ανοίξει και τον δρόμο για την τελική του πορεία προς τον ανώτερο και αιώνιο εαυτό του.

ΣΥΓΓΡΑΦΗ - ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ:

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΟΥΤΣΙΟΥ ΤΟΛΙΑ: Συστημική, Ιατρική, Θετική ψυχολογία, Γνωστική Ομοιοπαθητική. Μέλος ΕΙΔΑΣ (Ερευνητικό Ινστιτούτο Διερεύνησης Ανθρωπίνων Συστημάτων)

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΛΙΑΣ: Σύμβουλος ψυχικής υγείας Συστημικής προσέγγισης, Μέλος ΕΙΔΑΣ (Ερευνητικό Ινστιτούτο Διερεύνησης Ανθρωπίνων Συστημάτων)