Ψυχογενής ανορεξία: η άνευ όρων αναζήτηση της κομψότητας και μια αυστηρή προσπάθεια διατήρησης έλεγχου όσων αφορά τα τρόφιμα που καταναλώνονται.
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτής της διατaραχής πρόσληψης τροφής είναι:

“Αισθάνομαι εντελώς άχρηστη γιατί συνέχεια κλαίω μέσα στην μονάδα. Δεν βλέπω κανέναν να κλαίει εδώ μέσα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τον γιο μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφήνω τους γιατρούς να κάνουν την δουλειά τους. Είμαι μια μάνα που δεν μπορεί να φροντίσει το ίδιο της το παιδί..” (Lee, & Weiss, 2009)

Πολλές είναι οι αναφορές, αλλά και οι ορισμοί που βρίσκουμε στη βιβλιογραφία για τον όρο της ενσυνειδητότητας τόσο στην περιγραφή της εφαρμογής της όσο και στα αναδυόμενα αποτελέσματά της στον εαυτό μας και το περιβάλλον με το οποίο αλληλεπιδρούμε.

Όσο θεραπεύουμε και φροντίζουμε το ψυχικό κομμάτι μας, όσο θεραπεύουμε τα πάθη μας και αφυπνίζουμε τη συνείδησή μας τόσο λιγότερες παθήσεις στο σώμα, περισσότερη υγεία που τελικά οδηγεί στο ευ ζειν και την ευεξία. Είμαστε οι ίδιοι δημιουργοί, της χημείας μας, της ποιότητας της βιομάζας μας και τέλος ολόκληρου του σώματός μας. Έχει αποδειχτεί πως η πλαστικότητα δεν είναι προνόμιο μόνο του εγκεφάλου.

«Φοβάμαι να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, να αφεθώ, να μοιραστώ, να πλησιάσω, να έρθω κοντά, να νιώσω, να..., να..., να... φοβάμαι να ζήσω». Κι ενώ ως ενός ορισμένου σημείου ο ρόλος του φόβου είναι χρήσιμος και προστατευτικός (αλίμονο αν αγαπούσαμε, εμπιστευόμασταν και αφηνόμασταν αδιακρίτως σε όποιον γνωρίζαμε χωρίς να υπάρξει προηγουμένως το απαραίτητο φιλτράρισμα), όταν ξεπερνάει το σημείο αυτό, τότε εύκολα μετατρέπεται από προστασία σε εμπόδιο.