Τι χρώμα έχει η ψυχή σου;

Ακρόαση άρθρου......

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως ο κόσμος είναι ένα δικό μας δημιούργημα. Φυσικά και είναι κάτι υπαρκτό, κάτι αμετάβλητο που δεν εξαρτάται από τη βούληση και την ματιά κανενός, όμως στα αλήθεια το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, καθορίζει το τι είναι τελικά για εμάς.

Το πώς εισπράττουμε τα γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω μας, τα ερεθίσματα που δεχόμαστε, αλλά και αυτά που εμείς οι ίδιοι κάνουμε, όχι μόνο διαφέρει ως προς την υποκειμενική σκοπιά που έχει ο καθένας, αλλά και ως προς τον τρόπο που θυμόμαστε ένα γεγονός.

Είναι γνωστό πως το 70% της μνήμης που έχουμε δεν είναι πραγματικό. Είναι αυτό που λέμε false memory, μνήμη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε ασυνείδητα ή παραποιήσαμε, σε μια απόπειρα να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τις πολύπλοκες καταστάσεις της ζωής. Άλλες φορές τα καταφέρνουμε (έτσι νομίζουμε τουλάχιστον), ενώ άλλες χαντακωνόμαστε…

Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να βιώνουν τα πράγματα με τρόπο χαριτωμένο, με θετική διάθεση, με χαμόγελο και αισιοδοξία. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που το ποτήρι το βλέπουν μισογεμάτο.

Από την άλλη, συναντάμε εκείνους που παρά τις όποιες προσωπικές επιτυχίες έχουν καταφέρει στη ζωή τους, πέραν του αν αντικειμενικά όλα βαίνουν καλώς, για εκείνους το ποτήρι όχι μόνο είναι μισοάδειο, αλλά και τρύπιο.

Τρύπιο γιατί αδιάκοπα και με συνέπεια, επέλεξαν να αντιμετωπίζουν τη ζωή τους με αρνητισμό. Επέλεξαν να είναι πολλές φορές άπληστοι, να μην τους αρκεί τίποτα, ή να μην αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το πόση δύναμη χρειάζεται τελικά για να φθάσει κανείς να είναι ικανοποιημένος από τον ίδιο του τον εαυτό.

Τρύπιο λοιπόν, καθώς οι άνθρωποι αυτοί ό,τι και να κάνουν, όποιον στόχο και αν φτάσουν, όσα κατορθώματα και να επιτύχουν, πάντα κάτι θα λείπει. Πάντα κάτι θα τους στοιχειώνει, σαν κάθε προσωπικό επίτευγμα να ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια τους, να αδειάζει σιγά σιγά το ποτήρι τους.

Ο Νίκος Καζαντζάκης έχει πει «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα». Φαντάζομαι πως το δικό τους χρώμα θα είναι το γκρι, ή μπορεί και το μαύρο, ή μπορεί και κάποιο άλλο χρώμα, εκείνο που οι ίδιοι επέλεξαν να ζωγραφίσει τη δική τους πορεία.

Αλλά τι σημασία έχει; Ποιος μπορεί να τους κρίνει; Ποιος έχει το δικαίωμα αυτό και με ποια κριτήρια θα τους χαρακτηρίσουμε;

Ζητήματα Ηθικής και Δεοντολογίας στην Άσκηση της Ψυχοθεραπείας
Κύκλος Σεμιναρίων για Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας | Γενική είσοδος: 35 ευρώ
Θεματικές Ενότητες: Διπλές σχέσεις θεραπευτή – θεραπευόμενου | Ψυχική ανθεκτικότητα του θεραπευτή | Υπέρβαση – παραβίαση ορίων στην ψυχοθεραπευτική σχέση | Ειδικές προκλήσεις στην ψυχοθεραπεία | Ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας | Διαχείριση εξω-θεραπευτικών πληροφοριών | Διατήρηση και άρση του απορρήτου

Η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου είναι ένα πράγμα τόσο σύνθετο και τόσο «ντελικάτο», τόσο διαφορετικό για τον καθένα, όπου σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε κάποιος να μπει στα παπούτσια του διπλανού του, όσο και να προσπαθήσει.

Δε θα καταλάβεις ποτέ γιατί κάποιος νιώθει κάτι, ή πράττει κάτι, όσο κι αν τον ξέρεις, όσο κι αν συμπάσχεις. Ο μόνος τρόπος να τον κατανοήσεις είναι να μπεις μέσα στο μυαλό του, να δεις μέσα από τα μάτια του, να νιώσεις την ψυχή του. Και τότε κρίνε! Και τότε μπορείς να κακολογήσεις, να εκθειάσεις, να επικροτήσεις, ή να υποτιμήσεις. Αλλά μέχρι τότε, ζωγράφισε για σένα.

Επιλέγω το χρώμα μου να είναι διαφορετικό κάθε μέρα, ίσως και κάθε ώρα, γιατί είναι τόσα πολλά τα χρώματα και δεν μπορώ να διαλέξω.

Γιατί μέσα μου υπάρχουν σκέψεις τόσο συγκρουόμενες μεταξύ τους, μικρές και μεγάλες, που θα μου ήταν αδύνατον να τις κατατάξω όλες σε μια ομάδα.

Γιατί δε θέλω να είμαι ένα χρώμα. Θέλω να είμαι πολλά!

Γιατί έχω κατανοήσω πως δε χρειάζεται πάντα να είναι όλα ροζ στη ζωή μου, αφού μπορεί μια μέρα να είναι και μαύρα.

Γιατί ξέρω πως δεν πειράζει ούτε αυτό.

Ξέρω πως δεν πειράζει που έκανα λάθος, πως δε θα μπορώ να κάνω πάντα το σωστό. Όμως μπορώ να το διορθώσω άμα θέλω, για μένα όχι για σένα.

Ξέρω πως για αυτό είμαι ξεχωριστή, για αυτό έγινα ο άνθρωπος που είμαι και για αυτό είσαι και εσύ μοναδικός, ένας οργανισμός αυτόνομος, αδύνατον να δημιουργηθεί ρέπλικα για σένα, όπως και για κανέναν.

Γιατί καλό θα ήταν να επιλέξεις να αγκαλιάσεις κάθε σου πτυχή και να δουλέψεις με τον εαυτό σου, με όλα του τα χρώματα, όπως μπορείς και όπως επιθυμείς, πάντα με σεβασμό προς εσένα και προς τους διπλανούς σου.

Έτσι μόνο μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Αποδέξου εσένα, όπως ακριβώς είσαι!