"Mindfulness (Ενσυνειδητότητα) και διαχείριση ψυχολογικών δυσκολιών. Μοντέλα, τρόποι εφαρμογής και αποτελέσματα." (1η ενότητα)

Πολλές είναι οι αναφορές, αλλά και οι ορισμοί που βρίσκουμε στη βιβλιογραφία για τον όρο της ενσυνειδητότητας τόσο στην περιγραφή της εφαρμογής της όσο και στα αναδυόμενα αποτελέσματά της στον εαυτό μας και το περιβάλλον με το οποίο αλληλεπιδρούμε.

Η εξέλιξη του εαυτού στην ενσυνειδητότητα

Μindfulness (ενσυνειδητότητα) είναι η επίγνωση (awareness) που προκύπτει όταν παρατηρούμε συνειδητά και προσεκτικά αυτό που βιώνουμε κάθε στιγμή στο παρόν, με καλοσύνη και επιτρεπτική διάθεση, χωρίς κριτική. (Dr. Jon Kabat – Zinn 2003).

Ακόμα, συναντάται και ο ορισμός: ενσυνειδητότητα είναι η ενεργή διαδικασία μέσω της οποίας η προσοχή στην παρούσα στιγμή καλλιεργείται με έναν τρόπο που επιτρέπει μια γεμάτη και με νόημα εμπειρία όλων των πτυχών της στιγμής αυτής, χωρίς την αποφυγή, την κρίση ή τον μυρικασμό συγκεκριμένων χαρακτηριστικών (Herbert & Forman 2011).

Οι Marlatt και Kristeller (1999) λένε πως το να είσαι ενσυνείδητος την παρούσα στιγμή σημαίνει το να είσαι ενήμερος για το πλήρες εύρος εμπειριών που υπάρχουν στο εδώ και το τώρα διατηρώντας μια στάση αποδοχής. Στην ανατολίτικη φιλοσοφία η ενσυνειδητότητα διευκολύνει την πνευματική αφύπνιση καθώς παραπέμπει στην εστίαση χωρίς κριτική σε όλες τις αισθήσεις του σώματος, τη σκέψη, τα συναισθήματα, τα γεγονότα χωρίς να προσάπτουμε κανένα χαρακτηρισμό σε αυτά, αλλά να τα δεχόμαστε ως έχουν. (Goldstein & Cornfield 1987).

Εαυτός, ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο σύστημα

Ως σύστημα ορίζεται το προϊόν της αλληλεπίδρασης των μελών, των ιδιοτήτων τους, των σχέσεών τους, των αναδυόμενων ιδιοτήτων του συστήματος και του πλαισίου αυτού. Ιδιότητες ενός συστήματος αποτελούν η ιεραρχία, η πολυπλοκότητα, η κυκλικότητα, η αυτοποίηση, η αυτοργάνωση, η στοχοθεσία, κτλ. Κάθε σύστημα θέτει τα όριά του που το διαχωρίζουν από τα άλλα συστήματα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί το ίδιο να διευρύνει τα όριά του ενσωματώνοντας στοιχεία άλλων συστημάτων προκειμένου να αναπτυχθεί. Το περιβάλλον που πραγματώνονται οι αλληλεπιδράσεις επηρεάζει το σύστημα αλλά και επηρεάζεται από αυτό. Όσο πιο ευέλικτο είναι ένα σύστημα τόσο πιο εύκολα προσαρμόζεται, αλλάζει και τροποποιεί μη λειτουργικά μοτίβα.(Παρίτσης 2006).

Το σύστημα του εαυτού περιλαμβάνει πεδία, επίπεδα και διαστάσεις.Τα πεδία αναφέρονται στις καθημερινές μας δράσεις μέσα από τους ρόλους μας π.χ. σύζυγοι, γονείς, εργαζόμενοι, κοινωνικές σχέσεις κτλ. Στις διαστάσεις λαμβάνουν μέρος τα συστήματα του άνω και του κάτω. (Η αποκαθήλωση του ανθρώπου μέσα από τη διαβολή, Τα δίπολα) Το άνω ενέχει το πνεύμα, τα άυλα, δηλαδή τον ψυχισμό, τις σκέψεις, τις ποιότητες, το σύστημα αξιών μας, ενώ το κάτω αφορά τα γήινα, το σώμα με τις αισθήσεις του μέσα από τα αισθητήρια όργανά του, τις πράξεις, την ομιλία και γενικότερα τα απτά.

Σε κατάσταση ενσυνειδητότητας οι δυο διαστάσεις αλληλεπιδρούν στο πεδίο που κάθε φορά δρούμε. Οι άνω και οι κάτω διαστάσεις διακατέχονται από επίπεδα. Οι δύο διαστάσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και τα αποτελέσματα στο γήινο επίπεδο είναι ανάλογα της εξέλιξης που βιώνει το πνεύμα μέσα από την κατάσταση mindfulness. Ο συνδυασμός όλων των υποσυστημάτων του εαυτού, στο πνεύμα και στο σώμα, στην συνειδητή παρουσία μας στο τώρα φέρει ως αναδυόμενο φαινόμενο την αντίληψη που δεν ταυτίζεται με τη σκέψη αλλά με την επίγνωση.

Η θεωρία της πολυπλόκοτητας στα συστήματα

Η επιστήμη της πολυπλοκότητας μελετά τα πολύπλοκα συστήματα. Ένα σύστημα είναι πολύπλοκο όταν αποτελείται από ποικιλόμορφες (diverse), αλληλοεξαρτώμενες, συνδεδεμένες και προσαρμόσιμες (adapting) οντότητες που συνδέονται μεταξύ τους σε ένα δίκτυο (Page S. E., 2009). Οι οντότητες αναφέρονται συχνά και ως μέρη ενός συστήματος. Είναι μονάδες, δομικά διαφοροποιημένες, που λειτουργούν αυτόνομα ως άτομα και δημιουργούν κάποια μορφή τοπικής συμπεριφοράς, δραστηριότητας ή δυναμικής. Μπορούν να αποτελούνται και τα ίδια από άλλα συστατικά με αποτέλεσμα συστήματα που είναι πολύπλοκα σε πολλά επίπεδα οργάνωσης, και που σχηματίζουν ιεραρχίες, από συστατικά μέρη. Τα δυναμικά μέρη εμπλέκονται σε δυναμικές αλληλεπιδράσεις που έχουν ως αποτέλεσμα την ενοποίησή τους στο χώρο και στο χρόνο σε ένα οργανωμένο όλο. Οι αλληλεπιδράσεις συχνά ρυθμίζουν τις ατομικές δράσεις των μερών, αλλάζοντας έτσι την τοπική τους λειτουργικότητα η οποία εξαρτάται από το πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα.(Sporns O., 2007)

Σε επίπεδο εγκεφάλου λαμβάνουν μέρος ακριβώς αυτές οι διαδικασίες, όπου ενώ κάθε μέρος του εγκεφάλου εξειδικεύεται σε συγκεκριμένη λειτουργία ταυτόχρονα η λειτουργία του αυτή συμμετέχει και ενισχύει άλλα συστήματα και δίκτυα του εγκεφάλου. Αυτό αποτελεί και νόμο ανέλιξης των συστημάτων και μπορούμε να τον εφαρμόζουμε σε κάθε σύστημα σε κάθε πεδίο και κάθε διάσταση. Η ανέλιξη των συστημάτων συνίσταται στην εξέλιξη των υποσυστημάτων τους. Τα υποσυστήματα ανεβαίνουν επίπεδο όταν εστιάζουν, δηλαδή όταν εξειδικεύονται. Το απόσταγμα της γνώσης αυτής μεταφέρεται στην υψηλότερη ιεραρχία του συστήματος για να τη χρησιμοποιήσει προς όφελος όλου του συστήματος. Τα υποσυστήματα είναι μεν αυτόνομα προκειμένου να αναπτυχθούν, αλλά ενώνονται πάλι μέσα στο σύστημα ιστάμενα στη θέση του το καθένα να αναλαμβάνει το ρόλο του μέσα στο σύστημα. Γι'αυτό είναι απαραίτητο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να βρούμε το τάλαντο ή τα τάλαντα που προικιστήκαμε και μέσα από αυτά θα βρούμε και το ρόλο που έχουμε στο σύστημα.

Η ανάδυση μέσα από τη θεωρία της πολυπλοκότητας

Το φαινόμενο της ανάδυσης φαίνεται να ορίζεται από τα αρχαία χρόνια ενώ σήμερα διαφοροποιείται όχι ως προς το νόημά του αλλά ως προς τους τρόπους προσέγγισης. Για παράδειγμα, στο όγδοο βιβλίο στα Μεταφυσικά του Αριστοτέλη: «πάντων γὰρ ὅσα πλείω μέρη ἔχει καὶ μὴ ἔστιν οἷον σωρὸς τὸ πᾶν ἀλλ᾽ ἔστι τι τὸ ὅλον παρὰ τὰ μόρια» (για όσα έχουν πολλά μέρη, το όλο δεν είναι ο σωρός σύνολο των μερών αλλά το όλο είναι κάτι από τα μέρη). Η Gestalt ορίζει την ανάδυση ως τη διαμόρφωση ή το πρότυπο από στοιχεία που είναι τόσο ενωποιημένα ως όλο ώστε δεν μπορεί να περιγραφεί μερικώς ως άθροισμα των μερών.

Με την ίδια φιλοσοφία μιλάει και ο John Stuart Mill το 1843: Η χημική ανάμειξη δυο ουσιών παράγει, όπως είναι γνωστό, μια τρίτη ουσία με ιδιότητες διαφορετικές από εκείνες που έχουν είτε οι δυο ουσίες ξεχωριστά, είτε το σύνολό τους, αλλά και ο Julian Huxley το 1947: Και πάλι τώρα υπάρχει μια άξαφνη αστραπιαία μετάβαση σε ένα νέο και πιο περιεκτικό τύπο ή τάξη οργάνωσης, με εντελώς νέες αναδυόμενες ιδιότητες και που περιλαμβάνει εντελώς νέες μεθόδους περαιτέρω εξέλιξης. Τα αναδυόμενα φαινόμενα μπορούν να γίνουν αντιληπτά και να παρατηρηθούν. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας υπερδομής που αποτελεί μια πολυεπίπεδη αναδυόμενη δομή και που προκύπτει συχνά μέσω αναδρομικών διαδικασιών.

Το ίδιο φαινόμενο παράγεται και στον ανθρώπινο εγκέφαλο, δεν είμαστε νευρώνες και συνάψεις και όργανα, αλλά κάτι πολύ περισσότερο που ακόμα δεν το έχουμε ανακαλύψει.

Η σοφία των αιώνων: Τι θα είχαν να μας πουν σήμερα οι σοφοί μας πρόγονοι; Σε μια περιεκτική συλλογή εύστοχων αποσπασμάτων από τα έργα μερικών από τους μεγαλύτερους στοχαστές των τελευταίων είκοσι πέντε αιώνων, ο συγγραφέας Wayne Dyer εξηγεί τη σημασία και το ευρύτερο νόημα που έχει για τη ζωή μας καθένα από αυτά τα αποσπάσματα σοφίας.
Ένα πολύτιμο δώρο για όλους, που προσεγγίζει την αυθεντική σοφία μέσα από τα λόγια εξήντα μεγάλων διανοούμενων, όπως ο Ουόλτ Ουίτμαν, ο Σαίξπηρ, ο Μαχάτμα Γκάντι, από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή.

Αποκτήστε, από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας, το συναρπαστικό βιβλίο: Η σοφία των αιώνων 

Κβαντική η φύση των συστημάτων

Το παραπάνω κείμενο αποδεικνύει ότι στα συστήματα ένα και ένα δεν κάνουν δύο αλλά μέσω της αλληλεπίδρασης -πόσο μάλον όταν αυτή πραγματώνεται σε συνειδητά πλαίσια- προσφέρεται ένα μεγαλύτερο αλλά και πιο εξελιγμένο γινόμενο. Επομένως, δεν έχουμε να κάνουμε με μαθηματικά, αλλά με κβαντική μηχανική όπου εξαιτίας των υψηλών συχνοτήτων που δημιουργούνται στα συστήματα μέσα από την θετική αλληλεπίδραση μπορούμε να έχουμε μεγάλα άλματα προόδου και ανάπτυξης ως αποτέλεσμα. Άρα, η ανάδυση του νέου που προκύπτει μέσα από τα συστήματα ως πληροφορία είναι κβαντικό φαινόμενο. Το σύστημα εαυτός έχει ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες εφαρμογής κβαντικών συνειδησιακών αλμάτων μέσα από την εστίαση και την προσοχή στη διαδραμάτιση του τώρα.

Η ενσυνειδητότητα ενσωματώνει τόσο την ενεργητική μας κατάσταση στο τώρα μέσα από την εστίαση και την προσοχή μας στον εαυτό και το άμεσο περιβάλλον με αποδοχή όσο και την κατάσταση του κενού που σηματοδοτεί τη μη σκέψη, τη χαλάρωση, και γενικά τη μη αλληλεπίδραση.

Το πολυδιάστατο είναι μας μέσα στις διαστάσεις του τώρα

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον στο σύμπαν που διαφοροποιείται από όλα τα υπόλοιπα σε ένα μόνο πράγμα. Έρχεται εδώ για να διδαχθεί, να μάθει, να εξελίξει το πνεύμα του και να ''μεταμορφωθεί'' σε ένα νέο ανώτερο ον. Η ενσυνειδητότητα είναι το μοναδικό εργαλείο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε προκειμένου συνειδητά να φτάσουμε εκεί που είμαστε προορισμένοι. Η αντίληψη του παρόντος μας προϋποθέτει την αμέριστη προσοχή μας τόσο στα δρώμενα όσο και στο πως αυτά επιδρούν στο σύστημα του εαυτού. Η κατάσταση ενσυνειδητότητας δίνει το πλεονέκτημα να μπορούμε να παρατηρούμε τα εξωτερικά ερεθίσματα και καταστάσεις αλλά και να αφουγκραζόμαστε τις σκέψεις μας, τις αισθήσεις μας, τις αντιδράσεις στο σώμα μας χωρίς προκατάληψη, χωρίς κριτική, αμερόληπτα, με διάθεση εξερεύνησης. (Ένωση Διπόλου:μέσα-έξω)Το γεγονός αυτό είναι ύψιστης σημασίας καθώς μας δίνει καινούρια πληροφορία για τον εαυτό.

Η θετική αλληλεπίδραση σε κατάσταση nindfulness ενέχει τη σύνδεση αλλά και την αλληλοδιείσδυση των υποσυστημάτων του εαυτού σε όλα τα πεδία, τα επίπεδα και τις διαστάσεις και προσφέρει ανέλιξη, γιατί η εμπειρία της επίγνωσης που θα λάβουμε γνώση από κάποιο υποσύστημα θα μεταφερθεί και στις υπόλοιπες διαστάσεις και πεδία συστημάτων. Η οριοθέτηση του εαυτού στην κατάσταση ενσυνειδητότητας μας κάνει να δρούμε μέσα από τα όρια που συμμορφωνόμαστε και αυτοδεσμευόμαστε για υψηλότερα επίπεδα εσωτερικής συγκρότησης, μέσα από τη μάθηση της ικανότητας της ανοχής και ρύθμισης του συναισθήματος μέσω της λογικής και τη γνωστικής διαδικασίας. Το σύστημα, αν και οριοθετημένο, είναι ανοιχτό για επικοινωνία (ένωση διπόλου: ανοιχτό-κλειστό).

Ο νόμος της κυκλικότητας

Ενεργώντας μέσα από τα όρια που συμμορφωνόμαστε, μέσα από την αυτοδέσμευση γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι και πιο συγκροτημένοι στη σκέψη, στο λόγο και την κίνηση. Το ύψος των επιπέδων στις διαστάσεις που βιώνουμε είναι ανάλογο της ποιότητας της χρήσης των σωματικών μας αισθήσεων καθώς και των συναισθημάτων και των σκέψεων που παράγουμε. Οι ποιότητες που εξωτερικεύουμε διαφαίνονται μέσα από το σύνολο της έκφρασης που αναδύουμε ως σκέψη, ως συναίσθημα, ως λόγο, ως πράξη, ως κίνηση, ως πρόθεση στη συνειδητή ροή μας. Για παράδειγμα, ο τρόπος που κοιτάζουν οι οφθαλμοί μας δείχνει τις προθέσεις μας. Είναι ένα βλέμμα καθαρό και διερευνητικό ή μήπως ένα βλέμμα “πονηρό” για κάθε είδους πάθος (κριτικής, ζήλειας, ανταγωνισμού, κτλ)

Έτσι συμβαίνει και με ολόκληρο το σώμα μας. Κινείται σε όλα του τα υποσυστήματα με βάση τις εντολές που παίρνει από τη συνείδηση, είτε εκείνη τη στιγμή το γνωρίζουμε είτε όχι, και ο εαυτός που προβάλλεται αποτυπώνει τη συνείδησή μας στο τώρα στα πάνω και στα κάτω, στα μέσα και στα έξω, στο μικρό και το μεγάλο, στο ύψος και στο βάθος. Σε κατάσταση ενσυνειδητότητας συνδέονται λειτουργικά όλα τα δίπολα σε όλα τα πεδία, τα επίπεδα και τις διαστάσεις δημιουργώντας ένα πολύπλευρο και πολυδιάστατο ον, τον άνθρωπο, Πνεύμα και ύλη. Όλα τα πράγματα τα διέπει ο νόμος της κυκλικότητας. Συμβαίνει, μέχρι κάτι να τελειώσει και να αρχίσει κάτι άλλο.

Πνευματική αφύπνιση και αυτοπραγμάτωση

Στην περίπτωση της πνευματικής μας αφύπνισης στο πεδίο της αυτοβελτίωσης, της αυτοπραγμάτωσης και της γνώσης του εαυτού, όταν θεωρούμε ότι κλείσαμε ένα κύκλο, αυτός θα επαναληφθεί μόνο που αυτή τη φορά θα διαπραγματεύεται ακόμα πιο βαθιά τα ίδια νοήματα. Εδώ λαμβάνουν μέρος οι διαστάσεις του βάθους και του ύψους σε όλες τους τις διαστάσεις (του πάνω-κάτω, μέσα-έξω, μικρό-μεγάλο). Κάθε επίπεδο έχει έναν πνευματικό φραγμό, ο οποίος λειτουργεί ως ''εξετάσεις'' ή ''πόρτα'' για το άλλο επίπεδο. Κάθε φορά που ανεβαίνουμε επίπεδο αλλάζουμε διάσταση, περνάμε αστρικές πύλες με αποτέλεσμα να ανακαλύπτουμε ένα αναδυόμενο γινόμενο προϊόν που προκύπτει ως αποτέλεσμα της σωστής σύνδεσης και αλληλεπίδρασης, για τη ροή της πληροφορίας, των προηγούμενων επιπέδων διαστάσεων.

Αυτή η ροή της πληροφορίας διαπερνάει και μεταμορφώνει κάθε σύστημα, το εξελλίσει και φέρνει καινούρια ανάδυση γνώσης και έτσι συνεχίζεται η ανέλιξη σε όλα τα πεδία, τα επίπεδα και τις διαστάσεις των υποσυστημάτων του εαυτού δίνοντας πολύτιμη γνώση στο Πνεύμα που συνεργάζεται με το σώμα.

Επίγνωση και αυτογνωσία

Στην κατάσταση της ενσυνειδητότητας, λαμβάνουν μέρος πολλά συστήματα και σε πολλά επίπεδα. Πρώτα ο εαυτός, με τα υποσυστήματά του στο σώμα και στο πνεύμα, σε σχέση όμως πάντα με το χώρο, το πλαίσιο, το χρόνο και τις όποιες αλληλεπιδράσεις συναλλάσεται και μετέχει με άλλους ανθρώπους. Ύψιστης σημασίας είναι το πλαίσιο από το οποίο δρούμε κάθε φορά καθώς ο ρόλος μας εκεί πρέπει να είναι διακριτός. Εκεί πρέπει να υπάρχει η διάκριση καθώς αλλάζουν οι ιεραρχίες και κάτι άλλο μπαίνει στην αμέριστη προσοχή μας και τα υπόλοιπα ακολουθούν. Πρέπει να φτάσουμε να έχουμε αντίληψη του τώρα μέσα από το συνδυασμό όλων των υποσυστημάτων του εαυτού και οι ενέργειές μας να είναι αποτέλεσμα επίγνωσης μέσα από την αυτογνωσία και όχι οι επιπόλαιες σκέψεις μας να καθορίζουν τις πράξεις μας και να βαφτίζουν την πραγματικότητα κατά τις ψευδαισθήσεις και τους ιδεασμούς μας.

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι ενσυνειδητότητα στο τώρα είναι όταν, για παράδειγμα, το συστημικό γίγνεσθαι μέσα από μια ανεπαίσθητη κίνηση ή μία αίσθηση πάνω στο σώμα, σου δίνει απάντηση σε μια επιφώτιση ή σε μια ερώτηση και σε επιβεβαιώνει στο διάλογο που κάνεις με το Πνεύμα, τον παρατηρητή, τον ανώτερο εαυτό, το Λόγο που όλοι έχουμε μέσα μας. Όταν, όμως, η εστίαση δεν είναι αμερόληπτα στο παρόν ταυτόχρονα στον εσωτερικό εαυτό αλλά και στο άμεσο περιβάλλον η δυνατότητα γνώσης θα χαθεί καθώς προσπερνούνται ως γνωστά και δεδομένα. Έχουμε, επομένως, τη σύνδεση των μέσα και των έξω συστημάτων αλλά και των άνω και των κάτω.

Σε διαδικασία mindfulness, επίσης, προκύπτει η συνείδηση, όταν στο τώρα μας, πνευματικά και σωματικά, παρατηρούμε την έλλειψη, τη δυσανεξία, τη δυσαρέσκεια, τη δυσλειτουργία, την αρνητική σκέψη και ό,τι μας υποβιβάζει, μας υποβαθμίζει και δε θυμίζει σε τίποτα τα λαμπερά και τα όμορφα που έχουμε μέσα μας. Εδώ η νοηματοδότηση είναι καθοριστικής σημασίας καθώς προάγει την αυτογνωσία μας αλλά ταυτόχρονα μας κινεί για αλλαγή επεμβαίνοντας στα μη λειτουργικά μοτίβο ενεργειών και σκέψεων. Έχουμε, έτσι, τη δυνατότητα θεραπείας και αυτοΐασης δρομολογώντας τη σκέψη και την πράξη σε θετικό πρόσημο.

Ανεβάζοντας τα επίπεδα της συνείδησής μας

Mindfulness είναι, επίσης, η νοηματοδότηση και η μεταφορά σε πνευματικό επίπεδο της εμπειρίας που βιώνουμε λαμβάνοντας πνευματική τροφή τόσο για τους αιώνιους διαχρονικούς νόμους όσο και για την ατομικότητά μας, ανακτώντας ακόμα ένα τμήμα του ανώτερου εαυτού, ή αλλιώς προσθέτοντας καινούρια επίγνωση στη συνείδηση, ή αλλιώς τροφοδοτώντας με πολύτιμη γνώση το πνεύμα, τον Λόγο, τη λογική που αποτελεί τον ασφαλή οδηγό μας σε σύνδεση πάντα με το συναίσθημα και τη σκέψη που είναι δημιουργός δύναμη.

Σε κατάσταση ενσυνειδητότητας η αμέριστη προσοχή μας σε αυτό που κάνουμε εκείνη τη στιγμή με την εναπόθεση πνεύματος και σώματος μας κάνει να γινόμαστε όλο και καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε μέχρι να το μάθουμε τόσο καλά, ώστε καποια στιγμή να το κάνουμε τέλεια. Επίσης, είναι σημαντική η προτροπή στο τώρα για τη διάκριση του σωστού, του ενδεδειγμένου, του σοφού ώστε σιγά σιγά να χτίζουμε το άτομο που θέλουμε να είμαστε. Κάθε συνειδητή μας άρτια κίνηση χωρίς λάθη, χωρίς πάθη στο τώρα ανεβάζει τα επίπεδα της συνείδησής μας.

Διατήρηση θετικών σκέψεων

Η ενσυνειδητότητα εξασφαλίζει το συγχρονισμό των σκέψεων, των ενεργειών και του χρόνου, ενώ εξασκείται σε κάθε πλαίσιο με την διακριτή διάκριση της εναλλαγής των ιεραρχιών του. Κάθε πράγμα πρέπει να γίνεται στην ώρα του, στην σειρά ιεραρχίας του. Δεν οφελεί να έχουμε τη σκέψη μας για παράδειγμα σε κάποιο δυσάρεστο προηγούμενο συμβάν τη στιγμή που βρισκόμαστε αλλού, σε άλλο πλαίσιο, π.χ. εργασιακό, γιατί παρασέρνει στην αρνητικότητα και το πεδίο που αλληλεπιδρούμε εκείνη τη στιγμή προκαλώντας, μόνοι μας, την ίδια κατάσταση, τα ίδια συναισθήματα μέχρι και την ίδια έκβαση.

Αν, όμως, είμαστε θετικοί στο παρόν με τις υπόλοιπες δραστηριότητες και δεν τις συσχετίσουμε, αλλά, τις οριοθετήσουμε την κάθε μία στα δικά της πλαίσια, τότε, όχι μόνο θα επωφεληθούμε τα μέγιστα των υπόλοιπων αλληλεπιδράσεων, αλλά και το μυαλό μας, όλο αυτό το διάστημα που εμείς ασχολούμασταν συνειδητά με άλλα θέματα και του δόθηκε έτσι το περιθώριο του κενού και της αποσυμφόρησης, δημιουργεί λύσεις. Αφήνοντας αυτό το κενό της μη σκέψης του προβλήματος, ο νους και το σώμα απαλλάσσονται από τις άσχημες επιρροές και με διάυγεια πλέον, όταν θα έρθει η ώρα να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο θέμα, ενεργούμε με σωστά αποτελέσματα.

Βοηθάει, σε κάθε περίπτωση, να έχουμε γενικά και ολιστικά ενδυναμωμένο το σύστημα του εαυτού με την συνειδητή παρουσία μας στο τώρα στα διάφορα συστήματα και μέσα από τα πλαίσια και τους ρόλους που ενεργούμε, ώστε αν σε ένα υποσύστημα γίνει κάτι δυσάρεστο ο εαυτός να συνεχίσει να μένει όρθιος μέσα από τα υπόλοιπα συστήματα που συμμετέχει. Η ολιστική αντιμετώπιση του εαυτού προάγεται μέσα από την αποδοτικότερη πραγμάτωση του κάθε υποσυστήματος του εαυτού στο παρόν.

Έχουν γίνει πειράματα όπου έχει δειχθεί το πώς μπορούν να επιδράσουν οι συνειδητές επιλογές στις εγκεφαλικές διεργασίες (π.χ. Ochsner et.al. 2001). (Positivepsychology, The Neuroscience of Mindfulness: A Look Inside, How Mindfulness Affects and Changes The Brain) Ταυτόχρονα όλο το σύστημα του εαυτού καταγράφει ανοδική πορεία, καθώς τα υποσυστήματά του -θέλουμε, δε θέλουμε- επικοινωνούν, ανταλλάσουν πληροφορίες και συμπεριφέρονται ανάλογα. Η ανέλιξη που συμβαίνει, φυσικά, διατρέχει και τη φυσιολογία του σώματός μας.

Διαβάστε στην Πύλη Ψυχολογίας, το δεύτερο μέρος της ενότητας: Ενσυνειδητότητα, από την αρθρογράφο, Αγγελική Νούτσιου.